ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 205

อู๋เหมยทำหน้าอยากรู้อยากเห็นและถามว่า “พี่ อะไรคือแย่งมาเกิดหรือ?”

อู๋เป่ยมองน้องสาวของตน และถอนหายใจเบาๆ “เรื่องนี้มันน่ากลัวมากเลยนะ เธออยากรู้จริงๆ หรือ?”

อู๋เหมยเบ้ปาก “ฉันฟังเรื่องผีมาตั้งแต่อายุสามขวบ เธอเคยเห็นฉันเคยกลัวมาก่อนไหมหล่ะ?”

อู๋เป่ยกระแอม “เอาหล่ะ งั้นฉันจะเล่าให้เธอฟัง”

เขาปิดประตูห้อง จากนั้นก็จุดบุหรี่มวนหนึ่งและถามว่า “เสี่ยวเหมย เธอเชื่อเรื่องการกลับชาติมาเกิดไหมหล่ะ?”

อู๋เหมยเบ้ปาก “ไม่เชื่อหรอก!”

อู๋เป่ยพูดต่อว่า “อันที่จริงแล้วทฤษฎีเรื่องการกลับชาติมาเกิดมันมีที่มา หากชั้นเง็กเซียนบำเพ็ญเพียรและมรณภาพในท่านั่งสมาธิ จิตวิญญาณไม่แตกสลาย ก็จะสามารถครองสติและกลับชาติมาเกิดในครรภ์ได้ นั่นเรียกว่าการกลับชาติมาเกิด”

อู๋เหมยตกใจ “นี่หรือคือการกลับชาติมาเกิด?”

อู๋เป่ย “เข้าใจประมาณนี้ แต่บางครั้งการปลูกฝังสิ่งชั่วร้ายมันก็สามารถกลับชาติมาเกิดได้เหมือนกัน มันจะกลืนกิน ดูดซับและหลอมรวมจิตใต้สำนึกของทารกในครรภ์นั้นเข้าด้วยกัน ดังนั้นจึงเรียกว่าแย่งทารกมาเกิดยังไงเล่า”

“พี่ หลังจากที่เขาแย่งทารกมาเกิดแล้ว เขาจะเป็นคนปกติไหม?”

“เป็นสิ แต่พวกเขาจะมีความทรงจำของชาติที่แล้วด้วย พวกเขาจะรู้วิธีการฝึกฝนได้เองตั้งแต่แรกเริ่ม แถมยังใช้ความรู้ที่สะสมมาตั้งแต่ชาติที่แล้วได้อีกด้วย”

สีหน้าของอู๋เหมยค่อยๆ แสดงความตื่นตระหนกขึ้นมา “หยางเจี๋ยแย่งทารกมาเกิดอย่างนั้นหรือ?”

อู๋เป่ย “กลิ่นแปลกๆ ที่เธอเคยได้กลิ่นมานั้น มันเป็นตัวยาพิเศษชนิดหนึ่ง ที่ชื่อว่า หญ้าประทับวิญญาณ เนื่องจากแย่งทารกมาเกิด พลังจิตของเขาจึงแข็งแกร่งกว่าคนอื่นมาก ดังนั้นจึงต้องทำการระงับเอาไว้ ไม่เช่นนั้นจะถูกคนอื่นรู้เท่าทันได้ง่ายๆ”

อู๋เหมยมีสีหน้าหวาดกลัว “ถ้าเช่นนั้น หยางเจี๋ยคือผู้ที่มีชีวิตมานานมากกว่าร้อยปีอย่างนั้นหรือ?”

“นั้นก็ไม่แน่นะ” อู๋เป่ยตอบ “เขาอาจจะมีอายุมากถึงสามร้อยถึงห้าร้อยปีเลยก็ว่าได้”

อู๋เหมยตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิด “ตาแก่หยางเจี๋ยนั้น เขามาถามหาพี่ทำไมกัน?”

อู๋เป่ย “พรุ่งนี้เธอนัดเขามาสิ ให้ฉันได้พบหน้าเขาสักหน่อย”

อู๋เหมยรีบตอบไปว่า “พี่ เขาคงไม่ได้จะมาฆ่าคนปิดปากหรอกใช่ไหม?”

อู๋เป่ยหัวเราะ “เขาไม่มีพลังยุทธ์เลย จะฆ่าฉันได้ยังไงเล่า?”

อู๋เหมยถามด้วยความแปลกใจว่า “ตาแก่หยางไม่มีพลังยุทธ์หรือ? เป็นไปได้ยังไงกัน พี่บอกเองไม่ใช่หรือว่าเขาฝึกเองได้อีก?”

อู๋เป่ย “ฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร บางทีเขาอาจจะน้ำท่วมปากอยู่ก็ได้ ยังไงซะเธอหาโอกาสนัดเขามาหน่อยก็แล้วกัน”

อู๋เหมยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาหล่ะ พรุ่งนี้หลังเลิกเรียน ฉันจะนัดเขาออกมาเอง”

ตอนนั้น จางลี่ก็เรียกทั้งคู่ไปกินข้าว พวกเขาเลยรีบไปที่ห้องอาหารกัน คุณตากับคุณยายมาถึงก่อนแล้ว ทุกคนในครอบครัวร่วมกันรับประทานอาหารเย็นอย่างมีความสุข

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว อู๋เป่ยก็กลับเข้าห้องไปศึกษาวิชาศิลปะการต่อสู้ต่อ เขาเลือกแบบฝึกฝนออกมาหนึ่งบท เขาไม่ต้องการเรียนรู้อย่างแจ่มแจ้ง แต่เขามุ่งเน้นการเพิ่มพูนความรู้มากกว่า

แรงปรารถนาแห่งหมัดทั้งเจ็ดด่าน ด่านต่อไปคือความเข้าใจอย่างถ่องแท้ ซึ่งความเข้าใจอย่างถ่องแท้นั่นคือการรวบรวมความเข้าใจนั่นเอง เขานำความรู้ทั้งหมดที่เขาเรียนรู้มาและทำการดูดซึมเข้าไป จากพื้นฐานนี้เอง หากเขามีความรู้ความเข้าใจที่มากพอ เขาก็จะสามารถสำเร็จ “ด่านความเข้าใจขั้นแรก” ไปได้

ความเข้าใจขั้นแรก คือความเข้าใจในเจตนาของหมัด การเคลื่อนไหวในทุกท่วงท่าล้วนแล้วแต่ต้องพิจารณาในท่วงท่าของตนเอง ซึ่งแต่ละคนล้วนมีความโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตน เหมือนกับนักเขียนพู่กันจีน หลังจากที่เลียนแบบการเขียนพู่กันจีนของนักเขียนพู่กันที่มีชื่อเสียงแล้ว ลายเส้นพู่กันจะค่อยๆ กลายเป็นเอกลักษณ์ในการเขียนพู่กันของตน

พอรู้ตัวอีกที ก็ตีหนึ่งซะแล้ว เขาเหลือบตาดูโทรศัพท์มือถือ และพบว่าไป๋ปิงตอบรับคำขอเป็นเพื่อนในวีแชทกับเขาแล้ว แถมยังทิ้งข้อความไว้อีกว่า “คุณคืออู๋เป่ยใช่ไหม?”

ตอนนั้นดึกมากแล้ว เขาจึงไม่ได้ตอบกลับข้อความ และพักผ่อนสักครู่ จากนั้นก็เริ่มฝึกร่างกายขั้นสูงต่อไป

การฝึกร่างกายขั้นสูงนี้ มีชื่อว่า วิชาพลังขั้นก่อเกิด ยากกว่าที่หยางมู่ไป๋สอนในตอนแรกมาก มีทั้งหมดเจ็ดสิบสองกระบวนท่า และมีเก้ากระบวนท่าในหนึ่งกลุ่ม ทุกกระบวนท่าในหนึ่งกลุ่มนั้น ล้วนแต่มีผลลัพธ์ไม่เหมือนกัน ตอนนี้เขากำลังเริ่มเข้าสู่กระบวนท่าแรก

หลี่จินเซี่ยง “พวกเราพอมีเบาะแสบางอย่างแล้ว เอกสารที่เกี่ยวข้อง อีกสักครู่ผมจะส่งให้คุณเอง ลำบากหัวหน้าอู๋แล้วนะ”

“ควรทำเช่นนี้อยู่แล้วครับ” อู๋เป่ยตอบ “จริงสิ ผมมีเรื่องที่อยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณ”

หลี่จินเซี่ยงหัวเราะและพูดว่า “เชิญหัวหน้าอู๋พูดมาได้เลย”

อู๋เป่ย “ผมเคยติดคุกมาสองปี อยากจะรบกวนให้คุณช่วยแก้ไขประวัติของผมสักหน่อย คนที่เคยผ่านการติดคุกมาก่อน มันดูไม่เหมาะที่จะได้รับตำแหน่งหัวหน้าทีม”

หลี่จินเซี่ยง “หัวหน้าอู๋กังวลมากเกินไปแล้ว อันที่จริง ประวัติส่วนตัวของคุณได้ถูกทำการแก้ไขไปตั้งแต่เดือนที่แล้ว เดี๋ยวผมจะส่งเอกสารรายละเอียดให้คุณอีกที”

อู๋เป่ยรู้สึกคาดไม่ถึง “ตกลง”

หลังจากวางสายไปได้ไม่นานนัก อู๋เป่ยก็ได้รับอีเมลติดต่อกันสองฉบับ ฉบับแรกเป็นเรื่องเกี่ยวกับคดีของแรคคูนด็อกโลหิต ส่วนอีกฉบับ คือประวัติส่วนตัวและความเป็นมาของเขาจนถึงตอนนี้

คดีแรคคูนด็อกโลหิตไม่มีเบาะแสอะไรที่เป็นประโยชน์ ล้วนแต่เป็นเรื่องเบ็ดเตล็ดทั่วไป ช่วยอะไรเขาไม่ค่อยได้เท่าไรนัก แต่เอกสารประวัติส่วนตัวของเขาที่ทำขึ้นมาใหม่นั้น เล่นเอาเขาตกใจไปยกใหญ่

อู๋เป่ย อายุยี่สิบสามปี เมื่ออายุสิบปีได้เข้าร่วมการฝึกฝนพิเศษของกระทรวงความมั่นคง จบการศึกษาด้วยคะแนนเกียรตินิยม ระหว่างการฝึกฝนนั้น ได้สอบเข้ารับการศึกษาคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยหัวชิง เมื่ออายุยี่สิบสองปีได้รับปริญญาดุษฎีบัณฑิตจากคณะแพทยศาสตร์และปริญญาดุษฎีบัณฑิตจากคณะเภสัชศาสตร์

ระหว่างที่ศึกษาอยู่นั้น ได้เข้าทำงานในกระทรวงความมั่นคง จนได้รับรางวัลเกียรติคุณชั้นหนึ่งมาแล้วหนึ่งครั้ง ช่วงอายุยี่สิบสามปีได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้กำกับการขั้นสอง และเคยได้เข้าร่วมปฏิบัติหน้าที่มาแล้วทั้งหมดสามแผนก ปัจจุบันดำรงตำแหน่งหัวหน้าใหญ่ชุดจับกุมอาชญากร

กล่าวได้ว่า ประวัติความเป็นมาของอู๋เป่ยนั้น ช่างดูงดงามสว่างไสว เรียกได้ว่ายอดเยี่ยมอย่างไร้ที่ติ ช่วงระยะเวลาห้าปี ไม่เพียงแค่ได้รับปริญญาเอกถึงสองใบ แถมยังได้รับเกียรตินิยมอันดับหนึ่งอีกด้วย และยังเคยทำงานในกระทรวงความมั่นคงมาแล้วถึงสามแผนกด้วยกัน

เมื่ออู๋เป่ยอ่านจบ เขาก็หน้าแดงขึ้นมาทันที การโม้ครั้งนี้มันไม่ดูโม้มากเกินไปหน่อยหรือ?แน่หล่ะ ไม่ว่าจะเป็นประกาศนียบัตร วิทยานิพนธ์ หนังสือรับรองจบการศึกษา หรือแม้กระทั่งประวัติการทำงานในกระทรวงความมั่นคง ล้วนแต่ได้รับการบันทึกและสามารถตรวจสอบได้

แต่พอกลับมาคิดดู เขากลับรู้สึกว่าปริญญาเอกนั้นมันไม่ได้สำคัญอะไร ท้ายที่สุดแล้ววิชาการแพทย์ของเขามันก็ยอดเยี่ยมจริงๆ ต่อให้ดอกเตอร์ที่จบปริญญาเอกมายืนตรงหน้าเขา มันก็ดูสู้เขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ