ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 227

สวี่ปั๋วเหรินคล้อยตาม: "ตกลง! ฉันจะให้คนจากศาลสูงจังหวัดและกรมการปกครองไปที่นั่นเอง"

อู๋เป่ยi: "พี่สวี่ ตอนนี้ผมรับราชการในกองบังคับการจับกุมทางอาญา พี่ช่วยยกเครดิตนี้ให้กับกองพลของเราได้ไหม"

สวี่ปั๋วเหรินยิ้ม "ฮ่าฮ่า" และพูดว่า "ได้สิ ฉันจะให้สิ่งเครดิตนี้กับทีมของคุณเอง!"

จากนั้น อู๋เป่ยก็โทรหาและขอให้จ้าเสวี่ยเฟิงพาใครสักคนมา หลังจากนั้น คนจากศาลชั้นสูงประจำจังหวัดและกรมการปกครองมาถึงทีละคนคน พวกเขาได้รับคำสั่งให้ปฏิบัติตามคำสั่งของอู๋เป่ยสำหรับการดำเนินการในครั้งนี้

ดังนั้นแม้ว่าตำแหน่งของอู๋เป่ยจะไม่สูงที่สุด แต่ทุกคนก็เชื่อฟังคำสั่งของเขา หลังจากทักทายกันไไปไม่กี่คำ อู๋เป่ยก็ตัดบทไปที่การไล่ล่าตามผู้ก่อเหตุทันที: "ทุกคน ไปที่บ้านของหวงเว่ยได้เลย แล้วทำอย่างไรก็ได้ให้เขายอมรับอาชญากรรมที่เขาก่อให้ได้"

ทุกคนมองหน้ากันด้วยความตกใจ หัวหน้าแผนกจังหวัดคือหม่าเสิ่วเหริยชายชราตัวเตี้ยในวัยห้าสิบ เขาพูดขึ้นว่า "หัวหน้าอู๋ อีกฝ่ายอาจจะไม่ยอมสารภาพง่ายๆ หรอกมั้งครับ เรื่องนี้ต้องผ่านชั้นสอบสวนและรวบรวมพยานหลักฐาน”

อู๋เป่ยพูดอย่างเคร่งขรึม: "หม่าทิง พวกเราเป็นตัวแทนของความยุติธรรม หวงเว่ยเป็นอาชญากรและคนเลวต่ำช้า ถ้าเห็นว่าเราเป็นคนเที่ยงธรรมเช่นนี้ เขาจะต้องหวาดกลัวและยอมรับโทษอย่างแน่นอน"

ทุกคนงง นี่มันอะไรกัน? อาชญากรรมอย่างนั้นเหรอ?

แต่อย่างไรก็ตาม อู๋เป่ยเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดในตอนนี้ พวกเขาไม่สามารถออกปากอะไรได้ เมื่ออู๋เป่ยออกปากสั่ง พวกเขาก้พากันมุ่งหน้าไปที่บ้านหวงเว่ยทันที

ขณะนี้ หวงเว่ยกำลังรับประทานอาหารเย็นกับครอบครัว แม้ว่าหวงเว่ยจะรับประทานอาหารทั่วไป แต่เขาก็ปฏิบัติต่อภรรยาเป็นอย่างดี เพราะในตอนนั้นไม่มีใครมองเขาในแง่ดี มีเพียงภรรยาเท่านั้นที่สนับสนุนเขาและอยู่เคียงข้างเขา แม้ว่าเขาจะมีผู้หญิงคนอื่นอีกเป็นร้อยก็ตาม แต่คนที่เขารักและเคารพมากที่สุดก็ยังคงเป็นภรรยาคนเดิมของเขา

หวงเว่ยมีลูกชายหนึ่งคนและลูกสาวหนึ่งคน ซึ่งทั้งคู่เป็นผู้ใหญ่แล้ว คนหนึ่งเรียนหนังสือ อีกคนแต่งงานแล้ว และลูกเขยของเขาก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน

เมื่อทุกคนเข้าไปในห้องโถง หวงเว่ยก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง: "พวกคุณเป็นใคร"

อู๋เป่ยก้าวไปข้างหน้าและสะบัดผงยาเข้าจมูกอย่างลับ ๆ ร่วมมือกับคาถาและจิตวิญญาณขั้นเทพ ก่อนจะควบคุมสติของเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว

"หวงเว่ย คุณตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฟอกเงิน ก่ออาชญากรรมอันธพาล ลักพาตัว ฆาตกรรม และขู่กรรโชก เรามาที่นี่เพื่อจับกุมคุณ ผมหวังว่าคุณจะอธิบายทุกอย่างตามความเป็นจริงและเราพยายามผ่อนปรนให้"

หลังจากพูดจบ หม่าทิงและคนอื่น ๆ ก็ส่ายหัว หากคิดว่าจะจัดการเรื่องคดีความนี้ได้อย่างราบรื่นคงจะคิดผิดแล้วล่ะ!

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาทำให้ทุกคนตกใจ

หวงเว่ยยืนขึ้นด้วยใบหน้าที่จริงใจ: "ฉันขอสารภาพ"

จากนั้นเขาก็อธิบายประวัติอาชญากรรมของเขาทีเรื่องๆ อู๋เป่ยเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่และมีคนจดบันทึกพร้อมทั้งบันทึกวิดีโอกระบวนการทั้งหมดทันที

อู๋เป่ยไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วมในส่วนที่เหลือของเรื่อง เขาทิ้งหม่าทิงและจากหยวนและคนอื่น ๆ ไว้ ก่อนที่เขาจะออกไปสูบบุหรี่นอกประตูคนเดียว

หวงเว่ยคนนี้ทำสิ่งเลวร้ายมากเกินไป ดูเหมือนว่าเขาจะต้องสารภาพทั้งคืน อู๋เป่ยไม่อยากรรออีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงบอกลาทุกคนก่อนที่จะไปหาจูชิงเหยียน

จูชิงเหยียนรอเขาอยู่ และเมื่อเห็นเขากลับมา เธอถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก ก่อนจะถามว่า "พี่อู๋ จัดการเรื่องนี้เรียบร้อยดีแล้วหรือยังคะ"

อู๋เป่ย: "เธอยังมีแรงอยู่ก็จริง แต่ด้วยเรื่องใหญ่อย่างนี้ เธอควรจะหาผู้ช่วยจะดีกว่านะ"

จูชิงเหยียนพยักหน้า: "ฉันกำลังมองหาอยู่ แต่ไม่เร่งรีบอะไร ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปก็แล้วกัน"

จากนั้นเธอก็หยิบเอกสารออกมาและยืนกรานที่จะให้อู่เป่ยลงนาม มันเป็นข้อตกลงการโอนหุ้นของโรงงานเคมี ตามข้อตกลงอู๋เป่ยจะลงทุนหนึ่งหมื่นล้านหยวนและถือหุ้นทั้งหมดสามสิบเปอร์เซ็นต์

เดิมที อู๋เป่ยแค่อยากให้เธอยืมเงิน แต่จูชิงเหยียนยืนยันที่จะให้ความยุติธรรมแก่เขา ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับมัน

หลังจากลงนามแล้ว จูชิงเหยียนก็เก็บเอกสารด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม: "พี่อู๋เป่ย ฉันสั่งอาหารแล้ว เรามาทานด้วยกันเถอะ"

แน่นอนว่าภายในไม่กี่นาทีก็มีคนเคาะประตู จากนั้นก็มีคนเข็นรถเข็นอาหารเดินเข้ามา พร้อมกับวางจานราวๆ สิบใบรวมทั้งไวน์แดงด้วย

โรงแรมที่ให้บริการจัดส่งอาหารอยู่ตรงข้ามกับชุมชนแห่งนี้ เพราะอาหารที่นี่รสชาติดี ดังนั้นจูชิงเหยียนจึงมักจะสั่งอาหารจากที่นี่

อู๋เป่ยหิวแล้ว ทั้งสองก็ทานอาหารเย็นด้วยกัน เขาทายอาหารเยอะมาก กับข้าวกว่าสิบอย่างเขาทานเข้าไปอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับกินข้าวชามเล็กๆ จนหมด และสุดท้ายก็ดื่มไวน์แดงไปครึ่งขวด แต่เท่านี้เขายังไม่อิ่มเลยด้วยซ้ำ

เมื่อทั้งสองกินข้าวเสร็จก็คุยกันต่อ และเวลาก็ล่วงเลยมาถึงห้าทุ่มโดยไม่ทันรู้ตัว เมื่อนาฬิกาดังขึ้น จูชิงเหยียนพูดเบา ๆ : "พี่อู๋ นี่ก็ดึกแล้ว คืนนี้พี่ก็นอนที่นี่เลยนะ"

หัวใจของอู๋เป่ยเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่ให้เขาไป? แล้วจะให้เขาอยู่ทำอะไรกันนะ?