ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2284

เมื่อถามจบ เขาก็รู้สึกเสียใจทันที จึงรีบถามต่อว่า “เจ้าเจอมากี่ก้อน?”

หยางเล่อเทียนตอบว่า “ท่านพ่อ ข้าหาเจอก้อนแรกก่อน แต่ถูกหยางเชาเสวียนแย่งไป ส่วนสองก้อนนี้ ข้าค่อยไปเจอทีหลังอีกที”

ใบหน้าของหยางกว่างลี่ดูไม่สู้ดีนัก เขาหันไปมองหยางเชาเสวียนแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา “เชาเสวียน เจ้าจะอธิบายยังไง?”

หยางเชาเสวียนมีสีหน้าตกตะลึงสุดขีด เขาไม่เคยคิดเลยว่าเล่อเทียนจะหาเจออีกตั้งสองก้อน! ถ้ารู้เช่นนี้ เขาคงจะลงมือช้ากว่านี้อีกนิด แล้วฉกทั้งสามก้อนรวดเดียว!

เขายังไม่ทันตอบอะไร หยางกว่างอี้ก็กล่าวขึ้นว่า “น้องสาม ถึงแม้เล่อเทียนจะมีอยู่สองก้อน แต่นั่นก็พิสูจน์ไม่ได้ว่าเชาเสวียนแย่งของเขาไป”

หยางกว่างลี่ถึงกับเจ็บท้องเพราะความโกรธ “พี่สอง เล่อเทียนไม่เคยโกหก!”

“แล้วเจ้าหมายความว่า เชาเสวียนกำลังโกหกงั้นเหรอ?” ทั้งสองต่างก็จ้องกันตาเขม็ง

เล่อเทียนรีบกล่าวว่า “ท่านพ่อ พอเถอะ ตอนนี้พวกเรามีอยู่สองก้อนไม่ใช่หรือ? ก้อนนั้นก็ถือว่าโดนหมาแย่งไปก็แล้วกัน เราไม่เอาแล้ว”

คำพูดนี้ทำให้หยางเชาเสวียนโกรธจนแทบระเบิด แต่ก็แสดงออกไม่ได้ เพราะถ้าเผลอแสดงความโกรธออกมา ก็เท่ากับยอมรับโดยปริยายว่าเขาเคยแย่งอัญมณีมา

ตอนนี้หยางกว่างอี้หันสายตาไปที่อู๋เป่ย แล้วพูดอย่างเย็นชา “กล้าลงมือกับคนตระกูลหยาง เจ้าไม่รู้หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น?”

อู๋เป่ยตอบเรียบๆว่า “ตอนนั้นเขาเป็นฝ่ายลงมือกับข้าก่อน ข้าไม่ฆ่าเขา ก็นับว่าไว้หน้าให้ตระกูลหยางของพวกเจ้าแล้ว”

หยางกว่างอี้โกรธจนตะโกนลั่น “บังอาจ!”

สิ้นคำ เขายกมือขวาขึ้น ราวกับจะใช้พลังแห่งความรอบรู้บางอย่าง

ทันใดนั้น หยางกว่างลี่ก็จับแขนของเขาไว้ แล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า “พี่สอง เรื่องของอัญมณีข้าจะไม่เอ่ยถึงอีก ท่านก็อย่าไปยุ่งกับพี่อู๋เลย”

หยางกว่างอี้หัวเราะเยาะ “เจ้ามีสิทธ์มาสั่งข้าตั้งแต่เมื่อไหร่?”

หยางกว่างลี่ “หากพี่สองไม่ฟัง ข้าก็ทำได้แค่รายงานตามตรงเมื่อท่านพ่อกลับมา ท่านพ่อมีวิธีให้เด็กสองคนนั้นพูดความจริงออกมาอยู่แล้ว”

ได้ยินเช่นนั้น หยางกว่างอี้ก็ค่อยๆวางมือลง เขาเองก็รู้อยู่แก่ใจเรื่องอัญมณี ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ปรากฏตัวมาช่วยหยางเชาเสวียนได้ทันเวลาขนาดนี้

เขาฮึดฮัดเสียงดัง “เจ้าหนู เจ้าช่างโชคดีจริงๆ!” พูดจบก็พาหยางเชาเสวียนจากไป

หยางกว่างลี่รีบประสานมือคำนับไปทางอู๋เป่ย “สหายอู๋ ข้าต้องขออภัยด้วย เรื่องเมื่อครู่นั้นเป็นความเสียมารยาทของตระกูลหยางเรา”

อู๋เป่ยกล่าวว่า “ไม่เป็นไร คนก็ส่งถึงที่แล้ว ข้าก็ควรจะจากไปแล้ว”

หยางกว่างลี่รีบรั้งไว้ “สหายอู๋ ท่านเป็นแขกที่มาเยือนจากแดนไกล ข้าจะปล่อยให้ท่านจากไปเช่นนี้ได้อย่างไร? อีกทั้งท่านยังปกป้องเล่อเทียนตลอดทาง พาเขากลับมาถึงบ้าน ข้ายังไม่ได้ขอบคุณท่านอย่างจริงจังเลย”

หยางเล่อเทียนก็กล่าวขึ้นว่า “พี่อู๋ ท่านอย่าเพิ่งไปเลย อยู่บ้านข้าสักสองสามวันเถอะนะ ได้ไหม?”

อู๋เป่ยเดิมทีตั้งใจจะไปเดี๋ยวนั้นเลย แต่พอเห็นแววตาน่าสงสารของเล่อเทียน เขาก็ใจอ่อนลงเล็กน้อย จึงตอบว่า “ก็ได้ ข้าจะอยู่สักวัน พรุ่งนี้ค่อยไป”

เล่อเทียนดีใจจนออกนอกหน้า “เยี่ยมไปเลย!”

พ่อลูกทั้งสองพาอู๋เป่ยมายังเรือนที่พักของพวกเขา ที่แห่งนี้กว้างขวางมาก มีห้องมากกว่าร้อยห้อง สวนดอกไม้หลายขนาด วิวทิวทัศน์งดงามยิ่งนัก

เมื่อมาถึงห้องรับแขกใหญ่ บ่าวไพร่ก็ยกชาและของว่างมารับรอง

หยางเล่อเทียนถามด้วยความภาคภูมิใจว่า “ท่านพ่อ อัญมณีสองก้อนที่ข้าเอากลับมา มีค่ามากเลยใช่ไหม?”

หยางกว่างลี่ยิ้ม แล้วหันไปถามอู๋เป่ย “สหายอู๋ ท่านพอจะทราบที่มาของอัญมณีพวกนี้หรือไม่?”

อู๋เป่ยส่ายหัว “ไม่ทราบ ขอคำชี้แนะด้วย”