ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2304

ในพื้นที่รกร้างแห่งหนึ่ง อู๋เป่ยปรากฏตัวได้ไม่นาน ผู้บำเพ็ญหนุ่มคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้น มือของเขามียันต์เรืองแสงอยู่และในตอนนี้ ยันต์แผ่นนั้นกำลังเปล่งแสงสว่างเจิดจ้า เขาคงใช้สิ่งนี้เพื่อตามหาอู๋เป่ย

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ : “แกมีความอดทนมาก ที่เฝ้าอยู่ที่โลกห้าธาตุเพื่อรอฉันกลับมา”

ชายหนุ่มพูด : “หลายวันนี้ฉันอยู่ที่หลุมสวรรค์ และก็ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรเลย การตามหาแกเป็นเพียงเรื่องที่ทำไปตามทางเท่านั้น”

อู๋เป่ย : “ที่แกตามหาฉัน เพื่อสมบัตินั่นใช่ไหม”

ชายหนุ่ม : “นั่นคือเลือดวิญญาณ ซึ่งเป็นสุดยอดสมบัติที่สามารถใช้ปรุงยาเทพได้ คนอย่างแกจะครอบครองได้อย่างไร ส่งของมา แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก”

อู๋เป่ยพูด : “ฉันเป็นคนแรกที่พบมัน แล้วทำไมฉันต้องมอบให้แกด้วย”

ชายหนุ่มแค่นเสียง : “ในโลกนี้ ผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นคือผู้ที่อยู่เหนือกว่า ฉันแข็งแกร่งกว่าแก ดังนั้นไม่ว่าฉันจะพูดอะไร แกก็ต้องเชื่อฟัง ไม่เช่นนั้นก็ตาย!”

“แกแข็งแกร่งกว่าฉันเหรอ ใครบอกแก ตัวแกเองเหรอ” อู๋เป่ย มีสีหน้าดูถูก

ชายหนุ่มพูดเรียบๆ : “ในเมื่อแกไม่เห็นคุณค่าของโอกาสที่ฉันมอบให้ ฉันก็จะเอาชีวิตแกตอนนี้เลย!”

พูดจบหวงตูก็ชี้มือขวาออกไป แล้วประตูสีดำสนิทก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา บนกรอบประตูเต็มไปด้วยอักขระยันต์ จากนั้นประตูสีดำก็พุ่งเฉันหาอู๋เป่ย และปล่อยแรงดูดมหาศาลออกมา นี่คือพลังแห่งความรอบรู้ที่หวงตูฝึกตนมา มีชื่อว่าประตูแห่งการกลืนกิน ผู้ที่ถูกประตูแห่งการกลืนกินกลืนเฉันไป พรสวรรค์และโชคลาภจะถูกผู้ใช้ดูดซับและหลอมรวม

ประตูแห่งการกลืนกินลอยอยู่เหนือศีรษะ อู๋เป่ยมองมันด้วยสีหน้าเรียบเฉย และพูด : “ด้วยพลังแห่งความรอบรู้อันน้อยนิดแค่นี้ คิดจะหลอมรวมฉัน แกกำลังฝันอยู่หรือไง”

หวงตูพูดอย่างเย็นชา : “ประตูนี้สามารถกลืนกินสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกได้ ระดับของแกด้อยกว่าฉัน จึงไม่สามารถต้านทานมันได้!”

“อย่างนั้นเหรอ” อู๋เป่ยพูดจบ พลังหนึ่งในสิบสองชุดที่เขาดูดซับมาก่อนหน้านี้ก็ถูกปล่อยออกมา กลายเป็นมือขนาดใหญ่สองฉันงในทันที ดึงประตูแห่งการกลืนกินไว้ แล้วฉีกมันออกเป็นสองส่วน

“ตูม!”

ด้วยเสียงทุ้มต่ำ ประตูแห่งการกลืนกินก็ถูกฉีกออกเป็นสองซีก หวงตูก็ส่งเสียงครางออกมา แล้วก็เซถอยหลังไปหลายก้าว

อู๋เป่ยเดินไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่มคนนี้ และชกเฉันที่ใบหน้าของเขาอย่างแรง เขาถูกชกจนตัวลอยออกไปกว่าสิบเมตร หลังจากลงสู่พื้นก็เกิดควันสีขาวขึ้นรอบตัวเขา เมื่อควันจางลง เขาก็หนีหายไปแล้ว

อู๋เป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย : “สู้ไม่ได้ก็หนี เป็นคนฉลาดดี”

เขาไม่สนใจหวงตูอีกต่อไป และคิดว่าจะกลับไปสำรวจหลุมสวรรค์ต่อ หลุมสวรรค์เป็นสถานที่มหัศจรรย์ และตอนนี้เขาแข็งแกร่งขึ้นมาก จึงสามารถเฉันไปสำรวจได้ลึกขึ้นกว่าเดิม

เมื่อเฉันไปในหลุมสวรรค์ เขาก็มาถึงตำแหน่งที่ลึกประมาณห้าพันเมตร ซึ่งเป็นจุดที่ลึกที่สุดที่เขาเคยไปถึงก่อนหน้านี้

ตำรับโอสถต้าเชียนทำงานอีกครั้ง จุดแสงมากมายปรากฏขึ้นรอบตัวเขา เขาตามหาและเก็บพวกมันทีละจุด คุณภาพของสมุนไพรเหล่านี้ค่อนข้างสูง และมีค่ามากกว่าสมุนไพรส่วนใหญ่ในแดนจิ่วหยางและถ้ำศักดิ์สิทธิ์ชิงหลิง

เมื่อเขาเก็บสมุนไพรไปเรื่อยๆ เขาก็ค่อยๆ ลงลึกไปเรื่อยๆ หกพันเมตร เจ็ดพันเมตร ที่ระดับความลึกเจ็ดพันเมตร ความหายากของสมุนไพรเพิ่มขึ้นสิบเท่า สมุนไพรแต่ละต้นเป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบสองและสิบสาม และเริ่มมียาเที่ยงแท้ปรากฏขึ้น

ยิ่งลงไปลึกเท่าไหร่ พื้นที่ด้านล่างของหลุมก็จะยิ่งเล็กลง และจำนวนสมุนไพรก็จะยิ่งน้อยลง ไม่นานนัก อู๋เป่ยก็พบยาเที่ยงแท้ระดับห้าต้นหนึ่ง เมื่อเขาเก็บมันเสร็จ ก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันอยู่ข้างๆ

“อาจารย์อา นี่คือยาเที่ยงแท้ระดับสิบเหรอ ทำไมผมรู้สึกว่ามันธรรมดามาก”

อู๋เป่ยรีบใช้ยันต์ล่องหน และค่อยๆ เข้าไปใกล้ทิศทางของเสียง ไม่นานเขาก็เห็นชายสามคนหญิงสองคนยืนอยู่หน้ายาเที่ยงแท้ระดับสิบที่พวกเขาพูดถึง

ยาเที่ยงแท้ต้นนี้ดูเหมือนต้นไม้เล็กๆ ธรรมดาๆ ใบของมันกลม เปลือกไม้แตกแห้ง และใบก็เต็มไปด้วยรูที่ถูกแมลงกัดกิน

คนที่พูดคือชายหนุ่มคนหนึ่ง

หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งพูด : “ยาเที่ยงแท้ต้นนี้รู้วิธีปลอมตัว สิ่งที่พวกเจ้าเห็นคือภาพลวงตา รูปลักษณ์ที่แท้จริงของมันไม่เป็นเช่นนี้”

ภาพลวงตางั้นเหรอ อู๋เป่ยคิดในใจแล้วใช้ดวงตาแห่งมิติในทันที เขาก็เห็นต้นไม้ประหลาดสูงสิบเมตรสีน้ำเงินทองตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น กิ่งก้านแต่ละกิ่งเป็นงูพิษ งูพิษเหล่านี้กำลังเคลื่อนไหวและค่อยๆ เลื้อยเข้าใกล้คนกลุ่มนี้

หญิงผู้นั้นดูเหมือนจะรู้สึกได้ พูด : “ยาเที่ยงแท้ระดับสิบไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ก่อนที่เราจะหาวิธีจัดการมันได้ เราควรอยู่ห่างๆ ดีกว่า”

น่าเสียดายที่มันสายเกินไปแล้ว งูพิษตัวหนึ่งก็รัดตัวเธอไว้ ส่วนคนอื่นๆ ก็หนีไม่พ้นเช่นกัน ทั้งหมดถูกงูพิษรัดตัวไว้ และต่างก็ดิ้นรนอยู่ในอากาศ

สีหน้าของชายหนุ่มซีดเผือด และร้องออกมา “อาจารย์อา เกิดอะไรขึ้น”