ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2305

อู๋เป่ยถาม : “ผู้อาวุโสหาน ทราบหรือไม่ว่า ยาเที่ยงแท้ต้นนี้คืออะไร?”

หานซู่หลานพูด : “นี่คือต้นไม้เทพอสรพิษ และผลของมันเรียกว่าผลเทพอสรพิษ งูธรรมดาที่กินผลเทพอสรพิษ จะสามารถวิวัฒนาการเป็นอสูรงูได้ทันที นอกจากนี้ผลเทพอสรพิษยังเป็นยาเที่ยงแท้ระดับสิบที่มีประโยชน์มากมาย”

อู๋เป่ยมองไปที่ยอดของต้นไม้เทพอสรพิษ และเห็นว่ามันมีผลเจ็ดผล ผลไม้มีขนาดใกล้เคียงกับแอปเปิลสีน้ำเงินทอง และถูกงูพิษที่อยู่ด้านล่างปกป้องไว้เป็นชั้นๆ

หานซู่หลาน : “คุณชายดูไม่เหมือนผู้บำเพ็ญจากโลกห้าธาตุเลย”

อู๋เป่ย : “ผมเป็นศิษย์ของสำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาแห่งอ้าวซื่อ”

หานซู่หลาน ดวงตาเป็นประกาย : “ที่แท้ก็เป็นปรมาจารย์ปรุงยาจากสำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาแห่งอ้าวซื่อ ยินดีที่ได้พบ”

อู๋เป่ย : “ทุกท่าน ผมจะลองดูว่าจะสามารถเก็บผลไม้ได้ไหม”

พูดจบ เขาก็ใช้พลังเต๋าสีน้ำเงินจากหนึ่งในสิบสองชุดที่ดูดซับมา ร่างกายของเขากลายเป็นควัน และในพริบตาเขาก็มาถึงยอดของต้นไม้เทพ แล้วใช้มือคว้าเอาผลเทพทั้งเจ็ดผลไปทั้งหมด ในชั่วพริบตาต่อมา ควันสีน้ำเงินก็จางหายไป และตัวเขาก็กลับมาอยู่ที่เดิม

หานซู่หลานที่เห็นฉากนี้ถึงกับตกใจ : “วิชาเคลื่อนย้ายไร้ร่องรอยของคุณชายน่าทึ่งมาก วิชาเคลื่อนย้ายไร้ร่องรอยแบบนี้ฉันเคยเห็นแต่ผู้ยิ่งใหญ่ในขอบเขตแห่งเต๋าใช้เท่านั้น ไร้ร่องรอยและไปมาอย่างไร้ร่องรอย!”

อู๋เป่ยหยิบผลเทพอสรพิษออกมาหนึ่งผล พูด : “ผลไม้เป็นของที่พวกท่านพบ ดังนั้นผมจะมอบให้พวกท่านหนึ่งผล”

หานซู่หลาน รีบพูด : “เช่นนี้จะเหมาะสมได้อย่างไร คุณชายช่วยชีวิตพวกเราไว้ ขอบคุณยังไม่ทันได้พูดเลย จะกล้าขอผลเทพอสรพิษอันล้ำค่าได้อย่างไร”

อู๋เป่ยหัวเราะและพูด : “การพบกันก็ถือเป็นโชคชะตา เรามาผูกสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเถอะ”

หลิวซินโหรวใช้สองมือรับผลเทพอสรพิษ และพูดจากใจจริง : “คุณชาย บุญคุณของคุณครั้งนี้ หลิวซินโหรวจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต”

อู๋เป่ยพูด : “ผมต้องไปสำรวจต่อแล้ว ขอตัวก่อน” พูดจบ เขาก็กลายเป็นควันจางๆ และหายไปจากสายตาของทุกคน

หลิวซินโหรว มองไปยังทิศทางที่อู๋เป่ยจากไปอย่างเหม่อลอย พูด : “คุณแม่ ยังไม่ทันได้ถามชื่อของเขาเลย”

หานซู่หลาน : “หากมีวาสนา เราจะต้องได้เจอกันอีกแน่ ในเมื่อได้ผลเทพอสรพิษแล้ว เราก็สามารถกลับไปได้แล้ว”

ว่าแล้วอู๋เป่ยก็ยังคงสำรวจพื้นที่โดยรอบต่อไป ที่นี่มียาเที่ยงแท้จำนวนมาก และเขาก็เก็บพวกมันทั้งหมดเท่าที่จะทำได้

โดยไม่รู้ตัว เขาก็ลงลึกเข้าไปในพื้นที่ประมาณแปดพันเมตร ที่นี่เขารู้สึกถึงแรงกดดันที่แข็งแกร่งอย่างยิ่ง จนแทบไม่สามารถใช้พลังยุทธ์ในร่างกายได้เลย แต่เขามีพลังเต๋าสิบสองชุด เมื่อใช้พลังเต๋าดันออกไป ความกดดันเหล่านี้ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาอีกต่อไป

หลังจากเก็บยาเที่ยงแท้ได้กว่าร้อยต้น และยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ ระดับสิบสองขึ้นไปกว่าเจ็ดสิบถึงแปดสิบต้น ก็มีลมปราณที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งพุ่งขึ้นมาจากก้นหลุม ทันใดนั้นเขาก็เกิดลางสังหรณ์อันตรายในใจและรีบหนีออกจากที่นั่นทันที

หลังจากที่อู๋เป่ยจากไปได้ไม่นาน ก็มีเงาร่างสีดำสูงสิบกว่าเมตร สามเศียร หกกร ปรากฏขึ้นในบริเวณที่เขาอยู่

ผู้บำเพ็ญระดับพลังแห่งความรอบรู้ขั้นสิบที่ซ่อนตัวอยู่ไกลๆ เงาร่างสีดำพุ่งเข้าไปหาเขา และผู้บำเพ็ญก็กรีดร้องเสียงดัง ร่างกายของเขาลุกไหม้ด้วยฝ่ามือเปลวไฟสีดำ

เมื่อออกมาจากหลุมสวรรค์ได้ อู๋เป่ยก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก พึมพำ : “มีสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวอยู่ในนั้นหรือเปล่า”

เขาเพียงแค่ส่ายหน้าแล้วก็กลับไปที่สำนักไท่เจิน

เมื่อกลับมาถึง เขาก็เห็นร่างไร้วิญญาณสามร่างนอนเรียงรายอยู่หน้าสำนักไท่เจิน กลุ่มคนยืนอยู่หน้าประตู ม่อเชียนโฉวยืนอยู่ข้างประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ข้างๆ เขาคือหนุ่มน้อยวัยสิบเจ็ดสิบแปดปีคนหนึ่ง ที่มีสายตาเฉียบคมและจ้องมองไปยังผู้มาเยือนอย่างเย็นชา

ในบรรดาผู้มาเยือน ผู้บำเพ็ญวัยกลางคนคนหนึ่งตะคอกเสียงดัง : “ม่อเชียนโฉว ศิษย์ของสำนักไท่เจินของแกมันช่างไร้กฎหมายนัก ถึงขนาดฆ่าศิษย์ของสำนักเกล็ดทองคำของฉันถึงสองคน!”

ม่อเชียนโฉว รีบพูด : “เจ้าสำนักซี อย่าเพิ่งใจร้อน เราควรทำความเข้าใจเหตุและผลก่อนค่อยมาพูดคุยกัน”

“พูดคุยบ้าบออะไร!” เจ้าสำนักซี โกรธจัด “ส่งตัวฆาตกรมา แล้วเรื่องนี้ยังพอพูดคุยกันได้ แต่ถ้าแกปกป้องมัน เราก็มาคุยกันด้วยหมัด!”

“ใครกันที่มาส่งเสียงเอะอะโวยวายหน้าสำนักไท่เจิน!”

เสียงหนึ่งดังขึ้น ทุกคนมองไป ก็เห็นอู๋เป่ยกลับมาแล้ว

หนุ่มน้อยที่เห็นอู๋เป่ย ดวงตาเป็นประกายและรีบพูด : “ศิษย์พี่!”