ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 240

ต่อมา อู๋เป่ยกลับมายังต้นไม้ต้นนั้นอีกครั้ง เพื่อสังเกตสถานการณ์อีกฝ่ายอย่างใกล้ชิด

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ควันจากการทำอาหารลอยขึ้น คนกลุ่มนี้เริ่มทำอาหารแล้ว มีกลิ่นกับข้าวลอยคลุ้งออกมา คิดไม่ถึงว่าอู๋เป่ยจะได้กลิ่นหมูสามชั้นตุ๋นน้ำแดงกับไก่ผัดพริก ดูท่าทาง คนกลุ่มนี้มีส่วนที่เป็นคนเหยียนหลงอยู่สินะ เพราะอาหารของฝั่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มักจะเน้นเครื่องเทศ ไม่ใช่กลิ่นนี้อย่างแน่นอน

ก่อนหน้านี้ เขาบอกถังปิงอวิ๋นให้พวกเขาเข้าใกล้ทางนี้ได้เลย ผ่านไปครึ่งชั่วโมง พวกเขาเดินทางมาถึงอีกไม่กี่ร้อยเมตรแล้ว อู๋เป่ยใช้เครื่องมือสื่อสารพูด：“พวกเธอรออยู่ที่เดิม ฉันรู้สึกว่าใกล้แล้ว”

เป็นอย่างที่คิด เพียงไม่กี่นาที ในเรือนก็มีคนกุมท้องเดินออกมาด้วยท่าทางย่ำแย่ ตามมาด้วยเสียงร้องอันน่าเวทนาของผู้คนที่มากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้สถานที่นั้นวุ่นวายอย่างมาก

อู๋เป่ยพูด：“ศพพิษกำเริบแล้ว!”

ถังปิงอวิ๋นออกคำสั่ง ทุกคนเริ่มเคลื่อนไหว เข่ออ้ายยิงไรเฟิลไปยังคนที่อยู่บนหอคอยสังเกตการณ์ หลังจากนั้นก็ปีนขึ้นไป เซวี่ยเตากับฉางเฟิงจัดการทางด้านซ้ายขวาทั้งสองด้าน ส่วนถังปิงอวิ๋นกับจินกังพุ่งเข้าไปฆ่าโดยตรง

ขณะที่ผ่านใต้ต้นไม้ ถังปิงอวิ๋นวางไรเฟิลของเขาลง

อู๋เป่ยรีบลงมาจากต้นไม้ แล้วตามขึ้นไปสมทบกับเข่ออ้ายด้านบนหอคอยสังเกตการณ์ ขณะที่พึ่งจัดวางไรเฟิลให้ดีนั้น ฉางเฟิงกับเซวี่ยเตาได้ลงมือไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทุกครั้งที่ปะทะกับคนที่น่าเวทนาพวกนั้น มือที่พวกเขายกขึ้นมาก็คือปืนที่พร้อมยิง ตาไม่กระพริบสักนิดเดียว

ทันใดนั้น ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งก็พุ่งออกมา สีหน้าของเขาดำทะมึน ในมือคือขวดของเหลวข้น แต่เขาก็แสดงพลังได้เพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น พุ่งไปยังฉางเฟิงด้วยความโกรธ

“ปัง”

เสียงปืนดังขึ้น เข่ออ้ายยิงหัวเขากระจุย ต่อมา เสียงปืนก็ดังขึ้นติดต่อกัน การโจมตีกลับของพวกโจรกลุ่มนี้ธรรมดามาก ต่างก็ทยอยกันถูกเข่ออ้ายซุ่มยิง

อู๋เป่ยเล็งเป้าอยู่สักพัก อีกฝ่ายคือผู้มีฝีมือชั้นพรสวรรค์ ถึงแม้ว่าจะโดนพิษ แต่ก็ยังมีพลังในการรบอยู่ กำลังหนีไปให้ไกลอย่างสุดชีวิต

เขาเล็งสักพัก หลังจากนั้นก็ลั่นไก

“ปัง”

กระสุนพุ่งตรงออกไป ห่างจากเป้าหมายอย่างน้อยสามสิบเมตร สีหน้าของเขาแดงขึ้น รีบปรับมุมยิง แล้วยิงออกไปอีกนัด นัดนี้ กระสุนห่างจากเป้าหมายเจ็ดเมตร

“ปัง”

นัดที่สาม คนที่รีบวิ่งเข้าไปในป่าคนนั้น หน้าอกเต็มไปด้วยเลือด หลังจากนั้นก็ล้มลงกับพื้น

เข่ออ้ายยิ้มแล้วพูด：“สุดยอด นัดที่สามก็เข้าเป้าแล้ว พี่มีพรสวรรค์ด้านการยิงจริงๆนะเนี่ย”

เวลานี้ ถังปิงอวิ๋นพุ่งเข้าไปในเรือนไม้ไผ่จุดที่สูงและแข็งแรงที่สุด เสียงคำรามด้วยความโมโหดังออกมา เงาคนคนหนึ่งกระแทกเข้ากับหน้าต่าง พุ่งออกมาจากด้านใน

นี่คือบุรุษร่างเล็กแต่กำยำ อายุสี่สิบกว่า ใบหน้าโหดร้ายป่าเถื่อน เต็มไปด้วยกลิ่นอายความชั่วร้าย พิษที่โดนก็ไม่เบา เขาวิ่งลงไปในป่า

ในวินาทีที่เขาพึ่งจะก้าวขานั้น กระสุนก็ฝังเข้าไปในหัวของเขาทันที นี่คือกระสุนเจาะเกราะ ต่อให้เป็นผู้มีฝีมือชั้นเทพก็ต้านไม่ไหว!

หลังจากนั้นถังปิงอวิ๋นก็ลงมาที่พื้น เขากวาดสายตามองศพ แล้วยกนิ้วโป้งไปยังตำแหน่งที่เข่ออ้ายอยู่

การสังหารยังคงดำเนินต่อไป สามร้อยกว่าคน อย่างน้อยมีสองร้อยกว่าคนที่ถูกพิษ คนที่ไม่ถูกพิษนั้นบำเพ็ญตนไม่สูงมากนัก ไม่นานก็ถูกฉางเฟิงกับเซวี่ยเตาจัดการ

ถังปิงอวิ๋นเหลือบมองไปที่เขา แล้วพูด：“เอาสิ เก็บนายหนึ่งล้านยูโรต่อหนึ่งชั่วโมง”

อู๋เป่ยเสียงดังขึ้นมา：“เครื่องบินรบบ้านเธอจะราคาเท่าไหร่กัน? ฉันขับไม่กี่วันเอง จ่ายเงินเยอะขนาดนั้นซื้ออีกลำได้เลยนะนั่น!”

ถังปิงอวิ๋น：“ครั้งนี้แบ่งนายครึ่งหนึ่ง นายเอาไปซื้อเอง”

พูดถึงเรื่องแบ่งเงิน อู๋เป่ยก็ตาลุกวาวขึ้นมา แล้วถาม：“หาเงินเจอแล้วหรือยัง?”

ถังปิงอวิ๋นส่ายหน้า：“หาไปแล้วรอบหนึ่ง บนเรือนไม้ไผ่ไม่มี น่าจะซ่อนไว้สักที่ พวกเราอยู่ที่นี่นานไม่ได้ ถ้าก่อนเที่ยงยังหาไม่เจอล่ะก็ คงต้องยอมแพ้แล้วล่ะ”

เงินจำนวนนี้ มีอีกครึ่งที่เป็นของอู๋เป่ย เขารีบพูดขึ้นมา：“ฉันจะหาเอง!”

เขาเปิดตาทิพย์ออกมา ค้นหาในรัศมีสามร้อยเมตรนี้ เขาเชื่อว่า ต่อให้เป็นของที่ซ่อนไว้ ก็คงซ่อนไว้ไม่ไกลมากนะ จะต้องอยู่ภายในรัศมีที่ตัวเขามองเห็นได้แน่นอน

เห็นว่าอู๋เป่ยมองซ้ายทีขวาที เข่ออ้ายก็พูดขึ้นมา：“พี่อู๋เป่ย พี่หาแบบนี้จะเจอเหรอ?”

อู๋เป่ยสีหน้าเรียบเฉย：“เข่ออ้าย ฉันมีปฏิกิริยาลึกลับเกี่ยวกับเงินทอง อีกเดี๋ยวเธอก็รู้เอง”

พอพูดจบ สายตาเขาก็สว่างขึ้น ตรงหน้าไม่ไกลมากนัก มีหินก้อนใหญ่อยู่ก้อนหนึ่ง น้ำหนักหลายตัน บนหินมีเสื้อผ้าตากไว้อยู่หลายชุด เขามองเห็น ด้านล่างหินนี้ มีถ้ำดินที่ขุดลึกลงไป

เขารีบตะโกนเรียกจินกังมา ทั้งสองคนรวมพลังผลักก้อนหินก้อนนี้ออก เผยให้เห็นถ้ำดินที่มืดทึบ