ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 442

ถังปิงอวิ๋น：“ถังหรงอายุมากกว่าฉันสามปี เมื่อสามปีก่อนเขาแต่งงานกับคนที่ชื่อหานฉี หลังจากนั้นหานฉีก็ได้รับการอบรมจากถังเหมิน จนตอนนี้กลายเป็นมหาเศรษฐีคนใหม่ในเมืองกั่ง เป็นนายทุนยักษ์ใหญ่”

อู๋เป่ย：“หานฉีคนนี้ในเมื่ออยู่ในแวดวงเศรษฐกิจ ทำไมจู่ๆถึงคิดจะควบคุมเทียนซาล่ะ?”

ถังปิงอวิ๋น：“เพราะถังหรงน่ะสิ ถังหรงคนนี้ไม่ใช่เล่นๆเลยนะ ก่อนที่ฉันจะเข้าเทียนซา เธอก็ทำงานอยู่ในเทียนซาแล้ว แถมยังดูแลเรื่องการเงินอีกด้วย ที่หานฉีผุดขึ้นมาเร็วขนาดนี้ ก็เพราะได้รับเงินช่วยเหลือจากเทียนซาน่ะสิ”

อู๋เป่ยพยักหน้า แล้วถามอีก：“สมาชิกเทียนซาในสำนักงานใหญ่ทวีปเอเชียยังเหลืออยู่กี่คน?”

“ไม่มาก ที่เหลือมีทั้งตาย ทั้งหายตัวไป โดยเฉพาะซือมิ่งเซี่ยวเฟิง ตอนนี้ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง” ถังปิงอวิ๋นถอนหายใจเบาๆ “อำนาจของซือมิ่งเยอะมาก ที่สำคัญก็คือสมุดบัญชีอยู่ในมือของเขา งานที่เขารับผิดชอบรับตรงมาจากผู้สั่งการ เพราะฉะนั้นการหายตัวไปของเขาสร้างความเสียหายอย่างหนักเลย”

“ซือมิ่งคนนี้ เป็นคนของเธอ?”

“ไม่ใช่หรอก เป็นคนของถังอู๋มิ่ง ฉันพึ่งรับช่วงดูแลเทียนซามาไม่นาน ยังควบคุมดูแลเทียนซาได้ไม่ดี” ถังปิงอวิ๋นพูด

อู๋เป่ยคิดสักพัก แล้วพูด：“สมุดบัญชีที่เธอว่า สำคัญมากเหรอ?”

ถังปิงอวิ๋น：“แน่นอน เทียนซาคือศูนย์กลางของถังเหมิน ธุรกิจจำนวนมากต่างก็ดำเนินการผ่านเทียนซา ไม่มีสมุดบัญชี ฉันก็ไม่สามารถโยกย้ายทรัพยากรในเขตทวีปเอเชียได้”

อู๋เป่ย：“ดูท่า พวกเราต้องรีบหาสมุดบัญชีให้เจอ ไม่แน่ว่าเซี่ยวเฟิงอาจจะยังมีชีวิตอยู่”

ถังปิงอวิ๋นถอนหายใจ：“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ”

“ประกาศให้สมาชิกเทียนซาของเมืองกั่งรู้แล้วหรือยัง?” อู๋เป่ยพูด “อีกเดี๋ยวรวมตัวเจอกัน ฉันมีเรื่องจะพูดกับพวกเขา”

“ประกาศแล้ว อีกอย่างฉันโยกย้ายคนจากที่อื่นมาด้วย จำนวนคนน่าจะพอสำหรับการสร้างสำนักงานใหญ่ทวีปเอเชียขึ้นมาใหม่” เธอพูด

อู๋เป่ย：“ดีมาก！ พอถึงที่นั่น เธอประกาศต่อหน้าทุกคนว่าฉันคือซือมิ่งคนใหม่ และจะเริ่มทำการตรวจสอบ ฉันคิดว่าเรื่องนี้ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ต้องตรวจสอบให้แน่ชัด”

ถังปิงอวิ๋นพยักหน้า：“ได้!”

ทั้งสองปรึกษาหารือกันตลอดทาง ในที่สุดเครื่องบินก็ลงจอดที่เมืองกั่ง ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทั้งสองก็มาถึงที่ที่สำนักงานใหญ่เทียนซาเขตทวีปเอเชียตั้งอยู่ เป็นตึกเล็กๆตั้งอยู่ใจกลางเมืองที่คึกคัก ด้านหน้าตึกมีรถจอดอยู่จำนวนไม่น้อย มีคนอยู่ไม่กี่คนกำลังเดินเตร่อยู่ตรงทางเข้า ราวกับว่ากำลังรอใครอยู่

การมาถึงของถังปิงอวิ๋น ทำให้คนไม่กี่คนที่กำลังเดินเตร่อยู่นั้นวิ่งกรูกันเข้ามา พร้อมทำความเคารพ：“ท่านผู้สั่งการ”

ถังปิงอวิ๋นถาม：“สมาชิกเทียนซาที่อยู่เมืองกั่งมากันครบแล้วหรือยัง?”

พวกเขาต่างก็มองหน้ากัน มีชายหนุ่มคนหนึ่งสวมชุดสูทสีเหลืองพูดขึ้นมา：“มากันประมาณครึ่งหนึ่งครับ ที่เหลือติดต่อไม่ได้”

“หน้าที่เดิมของนายคืออะไร?” ถังปิงอวิ๋นถามคนคนนี้

ชายชุดสูทเหลืองรีบตอบ：“ท่านผู้สั่งการ หน้าที่ของผมคือรับผิดชอบกระจายข่าวครับ ผมชื่อซุนเจิ้งอู๋”

ถังปิงอวิ๋น：“ซุนเจิ้งอู๋ นายส่งข้อความไปหาคนที่ยังไม่มา ถ้าภายในหนึ่งชั่วโมงยังมาไม่ถึง ฉันจะออก‘คำสั่งไร้ร่องรอย’ให้พวกเขา!”

ซุนเจิ้งอู๋ตกใจ แล้วรีบพูด：“ครับ! ผมจะกระจายข่าวเดี๋ยวนี้ครับ!”

คำสั่งไร้ร่องรอยที่ว่า หมายถึงคำสั่งประหาร ถ้าหากออกคำสั่งล่ะก็ ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงจะทำให้บุคคลนั้นไร้ร่องรอย คนตายไม่พบศพ คนเป็นไม่พบร่าง

ถังปิงอวิ๋นกับอู๋เป่ยเดินขึ้นไปชั้นบน ตึกเล็กๆนี้มีทั้งหมดสองชั้น เป็นโถงที่ใหญ่มาก เวลานี้ ที่นี่มีผู้คนยืนเต็มไปหมด อย่างน้อยมีร้อยกว่าคนได้

คนพวกนี้ ต่างก็เป็นสมาชิกเทียนซาเดิมที่อยู่ที่เมืองกั่ง

“ท่านผู้สั่งการ!”

พอถังปิงอวิ๋นปรากฏตัว ทุกคนก็พร้อมใจกันเปล่งเสียงออกมาด้วยความเคารพ

ถังปิงอวิ๋นพยักหน้า แล้วถาม：“ในบรรดาพวกนายใครมีหน้าที่รับผิดชอบระดับสูงที่สุด ลุกขึ้นมาพูด”

ชายศีรษะล้านคนหนึ่งอายุประมาณห้าสิบปีเดินออกมา：“ท่านผู้สั่งการ ผมชื่อหมันหลี่ เป็นหัวหน้าฝ่ายบริหารภายใต้บังคับบัญชาของซือมิ่งครับ”

หัวหน้าฝ่ายบริหาร เหมือนว่าจะดูแลงานรับผิดชอบทุกอย่าง ตำแหน่งสำคัญมาก คำสั่งที่ซือมิ่งเป็นคนออกนั้น โดยทั่วไปแล้วต้องผ่านหัวหน้าฝ่ายบริหารก่อนแล้วถึงจะดำเนินการจัดแจงได้

ทันใดนั้น เสียงจากกลุ่มคนก็ดังขึ้น อู๋เป่ยมองไปทางเสียงนั้น เห็นแค่ชายหนุ่มคนหนึ่งอายุสามสิบปีที่เดินออกมา ผมทรงลานบิน ไม่สูงมาก หน้าตาธรรมดา ฟังจากเสียงน่าจะเป็นคนท้องถิ่นของเมืองกั่ง

ถังปิงอวิ๋นชักสีหน้า แล้วถาม：“นายคัดค้านอะไร?”

ชายผมทรงลานบินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย：“ผมคัดค้านที่ท่านผู้สั่งการรับคนนอกมารับหน้าที่ซือมิ่ง ซือมิ่ง คือคนที่คอยดูแลจัดการเรื่องทุกอย่างในเทียนซาทวีปเอเชีย มีอำนาจใหญ่โต ตำแหน่งสูงส่ง ที่ถูกต้องคือควรเลือกออกมาจากหนึ่งในผู้อาวุโสของพวกเรา เพราะยังไงซะผู้อาวุโสก็คุ้นเคยกับสถานการณ์มากกว่า ง่ายต่อการรวมพวกเราเป็นหนึ่งเดียว”

ถังปิงอวิ๋นพูดด้วยความโมโห：“บังอาจ! ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาซือมิ่งเป็นคนที่รับคำสั่งจากผู้สั่งการ พวกคนด้านล่างมีสิทธิ์มาพูดอะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

ชายผมทรงลานบินรีบก้มหน้าลง：“ผมไม่กล้าหรอกครับ ผมแค่พูดสิ่งที่อยู่ในใจของทุกคน”

เหมือนว่าถังปิงอวิ๋นจะพูดอะไรต่อ แต่พอเห็นสายตาของอู๋เป่ย เลยเงียบไป

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูด：“พวกนายคือผู้อาวุโส มีความคิดแบบนั้นก็ย่อมเข้าใจได้ แต่ไม่ควรสงสัยกับการจัดการของผู้สั่งการ คนที่กล้าสงสัยการจัดการของผู้สั่งการ ไม่มีทางเป็นคนที่ซื่อสัตย์อย่างแน่นอน! ฉันสงสัยว่า เรื่องที่สำนักงานใหญ่ถูกคนยึด นายมีความเป็นไปได้อย่างมากว่าเป็นหนอนบ่อนไส้!”

ชายทรงผมลานบินตกใจ แล้วพูดออกมา：“นายพูดบ้าอะไร? ฉันจะเป็นหนอนบ่อนไส้ได้ยังไง!”

อู๋เป่ยจ้องเขม็งเขา：“ถ้านายไม่ใช่หนอนบ่อนไส้ กล้ารับวิชาสะกดจิตจากฉันไหม?”

พอได้ยินว่าจะสะกดจิตตนเอง ชายหนุ่มทรงผมลานบินก็หน้าซีดเผือด แน่นอนว่าเขาไม่ใช่หนอนบ่อนไส้ แต่ใครบ้างที่ไม่มีความลับอยู่ในใจ? ใครบ้างที่ไม่เคยทำเรื่องรู้สึกผิดต่อหัวหน้า? อู๋เป่ยต้องการสะกดจิตเขา ให้ตายยังไงเขาก็ไม่กล้าให้ความร่วมมือเป็นอันขาด!

เสื้อผ้าของอู๋เป่ยขยับขึ้นเองโดยไม่มีลม เดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มทรงผมลานบิน แล้วพูดด้วยเสียงน่าเกรงขาม：“นายไม่กล้ารับวิชาสะกดจิต หรือว่านายจะเป็นหนอนบ่อนไส้จริงๆ?”

เขาเป็นปรมาจารย์ ตาเทพนั้นแข็งแกร่งมาก ส่วนชายทรงผมลานบินคนนี้เป็นแค่ผู้มีฝีมือชั้นพรสวรรค์ หลังจากที่ถูกตาเทพของเขาบีบรัด ทันใดนั้นเหงื่อก็พรั่งพรูออกมา ร่างกายสั่นเทา

พอเดินไปข้างหน้าอีกไม่กี่ก้าว ชายทรงผมลานบินก็คุกเข่าลงกับพื้นดัง“ตึง” พร้อมเสียงที่สั่นเครือ：“ซือมิ่ง ผมผิดไปแล้วครับ!”

อู๋เป่ยจ้องเขาตาเขม็ง แล้วตำหนิเสียงดัง：“บอกมา! ใครเป็นคนบงการนาย?”

เขารู้ดี คนคนนี้ไม่กล้าโผล่หน้าออกมาเป็นศัตรูกับผู้สั่งการและซือมิ่งคนใหม่แน่ เบื้องหลังของเขาจะต้องมีคนบงการอย่างแน่นอน!