ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 536

ถังจื่อยี่รู้สึกถึงลมในหูของเธอและร่างของเธอก็ขยับตามอู๋เป่ยขึ้น ๆ ลง ๆ ภายในไม่กี่นาทีพวกเขาก็ปีนขึ้นไปบนภูเขาและเข้าสู่เส้นทางภูเขา

อู๋เป่ยวิ่งไปตามเส้นทางอีกครั้งและไม่นานก็พบที่จอดรถของเขา

หลังจากขึ้นรถแล้วเหยียบคันเร่ง รถก็สตาร์ทขับออกไปจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว

ครึ่งนาทีต่อมา มีร่างคนหลายร่างปรากฏขึ้นตรงที่ที่เขาขับรถออกไป ร่างของพวกเขานั้นไม่แน่นอนและไล่ตามไปในทิศทางที่รถออกไป

อู๋เป่ยเหยียบคันเร่งจนสุด หลังจากขับรถไปได้ระยะหนึ่งเขาก็เปิดฟังก์ชั่นการขับขี่อัตโนมัติของรถแล้วกระโดดลงจากรถโดยมีถังจื่อยี่อยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้วเขาก็วิ่งไปอีกทางหนึ่ง

ภายในหนึ่งนาที ร่างหลายร่างก็เกาะที่ตัวรถ แต่เมื่อกระโดดขึ้นไปบนหลังคารถกด็พบว่าไม่มีใครอยู่ข้างในและรถก็ขับไปเองทั้งๆที่ไม่มีใครขับ

“ให้ตายเถอะ!” บางคนก็สบถ บางคนก็สาปแช่ง

ในตอนนี้อู๋เป่ยและถังจื่อยี่ได้นั่งรถไปตามถนนสายอื่นแล้วกลับไปที่สำนักงานใหญ่ถังเหมิน

ตอนนี้ถังจื่อยี่ยังคงกังวลมาก หัวใจของเธอเต้นรัวเร็ว เธอถามว่า "พวกเขาจะตามเรามาทันมั้ย?"

อู๋เป่ย "ไม่หรอก ต่อให้พวกเขาจะตามทัน ผมก็ไม่กลัว"

ถังจื่อยี่ยิ้มอย่างขมขื่น "ฉันไม่คิดว่าตลาดผีเจียงหนานจะอันตรายขนาดนี้!"

คนขับมีลักษณะอ้วนท้วม เขาเหลือบมองกระจกมองหลังแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "คุณสองคนกำลังตกอยู่ในอันตรายเหรอ อยากโทรหาตำรวจไหม?"

อู๋เป่ยมีสีหน้าจริงจังขึ้น เขาวางมือบนไหล่คนขับแล้วพูดว่า "คุณเป็นถึงปรมาจารย์ชั้นดทพ แต่ดันมาขับแท็กซี่เนี่ยนะ?"

ขณะที่เขาพูด พลังหยางบริสุทธิ์อันทรงพลังทะลุผ่านไหล่ของเขาและยับยั้งคนขับทันที ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

คนขับเหงื่อแตกและพูดว่า "คุณคือผู้ฝึกยุทธ์ชั้นราชันย์?"

อู๋เป่ย "หยุดพูดไร้สาระซะ คิดเอาละกันว่าอยากอยู่หรืออยากตาย"

คนขับถอนหายใจเบา ๆ "ฉันไม่มีเจตนาร้ายกับพวกคุณหรอก"

“คุณไม่ใช่ศัตรูของผม แน่นอนว่าคุณไม่มีเจตนาร้ายอยู่แล้ว” อู๋เป่ยยิ้มเยาะ “ผมขอถามอะไรคุณหน่อย คุณรู้ได้ยังไงว่าผมจะขึ้นรถคุณ”

คนขับรถ "ทุกอย่างเป็นเรื่องบังเอิญ ฉันมาที่นี่เพราะอยากเจอคนที่ออกมาจากตลาดผี แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอกับผู้ฝึกยุทธ์ชั้นราชันย์"

อู๋เป่ย "รบกวนขับรถไปที่เมืองด้วย"

คนขับไม่กล้าพูดอะไรจึงขับรถไปที่เมือง หลังจากที่อู๋เป่ยและถังจื่อยี่ลงจากรถแล้ว พวกเขาก็ขึ้นรถอีกคันแล้วจากไป

คนขับคนนั้นนั่งอยู่ในรถนาน เขาขยับตัวไม่ได้จนอยากจะร้องไห้ทั้งน้ำตาเพราะก่อนที่อู๋เป่ยจะจากไป เขาไม่เพียงแต่ควบคุมเขาเท่านั้น แต่ยังเอาเหรียญยันต์ยี่สิบเหรียญไปจากเขาเพราะต้องการลงโทษเขา

ครึ่งชั่วโมงต่อมาอู๋เป่ยและถังจื่อยี่กลับไปที่อวิ๋นติงวิลล่าอย่างปลอดภัย

ตอนนี้ก็เป็นเวลาดึกแล้วและพวกเขาก็ตรงไปที่โกดังทันที

ถังจื่อยี่ถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า "ไม่นึกเลยว่าคนขับรถจะเป็นผู้มีวรยุทธ์ด้วย โชคดีที่คุณอยู่ที่นั่น ถ้าฉันอยู่คนเดียว ฉันคงไม่รอด"

อู๋เป่ย "จริงๆ ถ้าเธอไปคนเดียวมันปลอดภัยกว่าเราไปสองคน"

หลังจากพูดจบเขาก็ถามว่า "อยากเห็นของที่ผมซื้อมามั้ย?"

ถังจื่อยี่ตื่นเต้นและพยักหน้าอย่างแรง "อยาก!"

อู๋เป่ยหยิบหินที่มีหัวมนุษย์ออกมา เขาสังเกตอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ขอเตือนไว้ก่อน ในนี้มีหัวคนอยู่ด้านใน"

ถังจื่อยี่รู้สึกประหลาดใจ "หัวคน?"

อู๋เป่ย "มันน่าจะเป็นหัวคนจากแดนเซียนหัว ผมว่ามันค่อนข้างพิเศษเพราะมันมีลมหายใจแห่งชีวิตอยู่และดูเหมือนว่าจะมีความศักดิ์สิทธิ์อยู่ด้วย"

ถังจื่อยี่ถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "คุณหมายถึง หัวคนนี่ยังมีชีวิตอยู่เหรอ?"

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ใช่"

ศีรษะมนุษย์เลิกคิ้วแล้วถามว่า "เจ้าเหรอ?"

อู๋เป่ย "ใช่ ผมเอง ผมช่วยคุณออกมาจากหินและผมก็เป็นคนปลุกท่านให้ตื่น" เขาพูดเป็นเทพนิยายเช่นกัน

หัวมนุษย์พูดว่า "ขอบคุณมาก เจ้าทำดีกับข้าเพราะงั้นไม่จำเป็นต้องคุกเข่าลง"

เมื่อเห็นว่าเหลือเพียงหัวเดียวแล้วอีกทั้งยังคงอวดดี อู๋เป่ยจึงพูดว่า "ท่านบอกว่าท่านเป็นเทพเซียน?"

ศีรษะมนุษย์ "ข้าคือเทพเจ้าคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่ หนึ่งในสี่เทพผู้พิทักษ์แห่งแดนสวรรค์!"

อู๋เป่ย"ท่านเป็นนักบุญอุปถัมภ์ของดินแดนเซียน? ถ้าอย่างนั้นความแข็งแกร่งของท่านก็สามารถเทียบกับเซียนได้เลยใช่ไหม"

เทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่กล่าวว่า "ข้าเป็นเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ที่ถูกสร้างขึ้นโดยพลังความคิดที่ควบแน่นของดินแดนเซียนทั้งหมด ข้าจะเทียบได้กับเหล่าเซียนได้อย่างไร แต่กลับกันข้าทำให้ปีศาจและสัตว์ประหลาดจำนวนนับไม่ถ้วนสลายเป็นเถ้าถ่านได้ !"

อู๋เป่ย "เทพคุนอู๋ ตอนนี้คุณมีความแข็งแกร่งเหลืออยู่เท่าไหร่?"

ใบหน้าของเทพเจ้าคุนอู๋บิดเบี้ยวเล็กน้อยและเขาพูดว่า "น้อยกว่า 1% หากต้องการฟื้นความแข็งแกร่ง ข้าจะต้องฟื้นฟูร่างกายศักดิ์สิทธิ์ของข้าก่อน"

อู๋เป่ย "ท่านจะฟื้นมันยังไง?"

เทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่ "ในตอนนั้น ร่างของข้าถูกกลุ่มกบฏแบ่งออกเป็นสี่ส่วน ฝังไว้ในสี่แห่งและถูกปิดผนึกไว้ ตราบใดที่เจ้าพบส่วนที่เหลือของร่างกายของข้า ข้าก็สามารถฟื้นฟูร่างศักดิ์สิทธิ์ของข้าได้"

อู๋เป่ยยักไหล่ "ผมไม่รู้ว่าผ่านไปกี่ปีแล้วตั้งแต่สมัยดินแดนสวรรค์ ผมเกรงว่าจะไม่สามารถช่วยท่านได้"

เทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่กล่าวว่า "เจ้าคือผู้มีพระคุณของข้า ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี"

หลังจากพูดอย่างนั้น ทันใดนั้นหัวมนุษย์ก็เป่าลมไปที่อู๋เป่ยและแสงศักดิ์สิทธิ์ก็โดนที่ตัวอู๋เป่ย วินาทีต่อมาก็มีลวดลายสีม่วงจาง ๆ ปรากฏบนแขนของอู๋เป่ย

อู๋เป่ยรู้สึกว่าแขนของเขาเต็มไปด้วยพลัง เขาถามด้วยความประหลาดใจ "เมื่อครู่ท่านทำอะไร?"