ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 548

ถ้าไม่ใช่คำสาบาน แล้วมันจะเป็นอะไรล่ะ?

ฮุยหลงเจิ้งหัวเราะชั่วร้าย "ที่ฉันสอนไปน่ะ มันคือคาถาอุทิศ!"

อู๋เป่ยหน้าเสีย "แกคิดจะทำอะไรกันแน่?"

ฮุยหลงเจิ้งหัวเราะ "ฮ่าฮ่า" และพูดว่า "เจ้าหนู ร่างกายของแกมันยอดเยี่ยม หากฉันได้ร่างกายของแกมา ไม่แน่ว่าฉันอาจจะได้เป็นเซียนสวรรค์!"

อู๋เป่ยตกใจ "แกคิดจะยึดร่างเหรอ?"

ฮุยหลงเจิ้งส่งเสียง "หึ! ยึดร่างมันเป็นอะไรที่ตื้นเขินเกินไปสำหรับฉัน! สิ่งที่ฉันกำลังจะทำเรียกว่า 'วิชาปลูกเทพ' ฉันจะปลูกฝังจิตวิญญาณของฉันเข้าไปในจิตวิญญาณขอแก ถ้าฉันทำอย่างนี้ ฉันไม่เพียงแต่จะได้ร่างของแก แต่ฉันจะได้จิตวิญญาณของแกด้วย!”

อู๋เป่ยพูดด้วยความโกรธ "ไอแก่ แกมันหน้าด้าน!"

ฮุยหลงเจิ้งพูดอย่างภาคภูมิใจ "เจ้าหนู จะว่าอะไรก็ว่าไปเพราะหลังจากนี้ไม่นาน แกก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของฉัน!"

อู๋เป่ยแค่นเสียง " หึ! ต่อให้ฉันต้องตาย แกก็จะไม่ได้ร่างของฉันไปง่าย ๆหรอก"ในตอนที่เขาพูด เขาก็ได้ยกดาบมังกรดำขึ้นมาแล้ว

ฮุยหลงเจิ้งพูดอย่างได้ใจ "ไม่มีประโยชน์หรอก หลังจากท่องคาถาอุทิศแล้ว แกก็จะไม่เป็นตัวเองอีกต่อไป"

หลังจากพูดจบ ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ เขาก็ตะโกนเสียวดัง "คุกเข่าลง!"

จู่ๆ ร่างของอู๋เป่ยก็สูญเสียการควบคุม เขาคุกเข่าลงบนพื้นจริงๆ

ฮุยหลงเจิ้งเข้ามายืนข้างเขาด้วยรอยยิ้ม อีกฝ่ายเอามือมากดหัวเขาไว้

“เจ้าหนู แกควรจะรู้สึกเป็นเกียรตินะ ไม่ต้องห่วง หลังจากที่ฉันได้ร่างกายของแกแล้ว ฉันจะดูแลครอบครัวกับผู้หญิงของแกเป็นอย่างดี ฮ่า ๆ”

ฮุ่ยหลงเจิ้งมีความสุขมาก เขาเริ่มการเปลี่ยนถ่ายจิตวิญญาณ ร่างกายค่อยๆ เหี่ยวเฉา ผิวหนังของเหี่ยวย่น ดวงตาของเขาโหล พลังชีวิตและพลังทางจิตวิญญาณทั้งหมดของเขาถูกควบแน่นเป็นเมล็ดวิญญาณจากวิชาลับ!

เมล็ดนี้เจาะเข้าไปในร่างกายของอู๋เป่ยผ่านฝ่ามือของเขา เมล็ดพืชมีอำนาจครอบงำมาก ทันทีที่มันเข้ามามันก็เข้าสู่จิตวิญญาณของอู๋เป่ย

ทันใดนั้น ดวงตาของอู๋เป่ยเปล่งประกายด้วยแสงเย็น เขาก็ตะโกน "เมล็ดเต๋า!"

"ตูม!"

ตันเถียนถูกกระเทือนอย่างรุนแรงและใบอ่อนของเมล็ดเต๋าก็เปล่งประกายออกมา แสงสว่างนั้นพุ่งไปที่ส่วนหัวของอู๋เป่ยและดันเมล็ดแห่งจิตวิญญาณออกไป

เมล็ดแห่งจิตวิญญาณไม่สามารถทนได้ มันจึงร่วงหล่นลงบนใบอ่อนทันที ทันใดนั้นก็มีกระแสน้ำวนขึ้นเหนือใบอ่อนและเมล็ดแห่งจิตวิญญาณก็เริ่มสลายตัวเป็นพลังงาน

เสียงของฮุยหลงเจิ้งดังขึ้นในใจของอู๋เป่ย "เมล็ดเต๋าจริงด้วย! มันคือเมล็ดเต๋า! ไว้ชีวิตฉันด้วย!"

อู๋เป่ยแสดงสีหน้าเรียบนิ่งและพูดว่า "ฮุยหลงเจิ้ง แกคิดจริง ๆ หรอ ว่าฉันไม่รู้เรื่องที่แกใช้คาถาอุทิศน่ะ?"

ฮุยหลงเจิ้งขอร้อง "นายท่านน้อย! ปล่อยฉันไป แล้วฉันจะมอบสมบัติทั้งหมดของตระกูลฮุยให้กับคุณ!"

อู๋เป่ยถอนหายใจเบา ๆ "มันสายไปแล้ว"

ทันทีที่เขาพูดจบ เมล็ดแห่งจิตวิญญาณก็แตกสลายและพลังงานทั้งหมดก็ถูกใบอ่อนดูดซับ หลังจากผ่านไปหนึ่งนาทีเต็ม ใบอ่อนก็สั่นเล็กน้อยและเริ่มปลดปล่อยพลังแห่งจิตวิญญาณที่มีชีวิตชีวาออกมาอย่างช้าๆ

ขณะเดียวกันใบอ่อนก็เริ่มเจริญเติบโตจากเป็นใบเล็ก ๆ ก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นจนกลายเป็นใบจริง ใบไม้สีทองสองใบเปล่งประกายเจิดจ้า จากนั้นดอกตูมใหม่ก็งอกขึ้นมาระหว่างใบไม้ทั้งสอง

เห็นได้ชัดว่าพลังส่วนใหญ่ของเมล็ดแห่งจิตวิญญาณของฮุยหลงเจิ้งถูกดูดซับโดยเมล็ดเต๋า และมีเพียงส่วนเล็ก ๆ เท่านั้นที่ถูกส่งกลับมาให้อู๋เป่ย

อู๋เป่ยยืดตัวและรู้สึกสบายตัว

ชั้นวางนี้มีขนาดใหญ่กว่าที่ผ่านมา มีกล่องทองสัมฤทธิ์สูงครึ่งเมตรและยาวสองเมตรวางอยู่ อู๋เป่ยเปิดกล่อง ในนั้นมีชุดเกราะสีทองเข้มและมีเครื่องรางสลักอยู่บนนั้น นอกจากนี้ยังมีโล่สีทองอมเขียวและดาบยาว

เขาเปิดกล่องที่สอง ในนั้นมีชุดเกราะ โล่ดาบยาวอยู่ บนดาบมีสัญลักษณ์มังกรสีแดงบนดาบ

อู๋เป่ยนึกถึงบันทึกอิฐหยก ในยุคโลกแห่งเซียน มีผู้พิทักษ์ที่มีพลังการต่อสู้ที่น่าเกรงขามอยู่ เขาชนะการต่อสู้ทุกครั้ง ชื่อของเขาคืผู้พิทักษ์ฟันมังกร เป็นไปได้ไหมว่านี่คือดาบของผู้พิทักษ์ฟันมังกรในตอนนั้น?

ตามบันทึกย่อ ผู้พิทักษ์ฟันมังกร เขานับว่าเป็นคนที่แข็งแกร่ง ถ้าอย่างนั้นอาวุธของเขาก็น่าจะแข็งแกร่งพอตัว

เขาเก็บกล่องทองสัมฤทธิ์ยี่สิบกล่องขึ้นมา เมื่อเขามองไปรอบๆ ก็พบว่าชั้นวางที่เหลือนั้นว่างเปล่า

“ชั้นวางเหล่านี้ครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยสมบัติมากมาย ดูท่าคนตระกูลฮุยคงจะเอามันไปใช้จนหมด น่าเสียดายจริง ๆ!”อู๋เป่ยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

เขาเดินไปค้นของที่อื่น แต่ก็ไม่เจออะไร แต่ว่าชั้นวางไม้พวกนี้ทำจากไม้หวงฮวาหลีที่ดีที่สุดจากทะเลจีนใต้

ที่ทะเลจีนใต้ ไม้หวงฮวาหลีนั้นสูญพันธุ์ไปนานแล้ว พวกมันถูกคนตัดไม้ตัดไปจนหมด ใครจะไปรู้ว่าไม้หวงฮวาหลีนั้นเป็นไม้ที่ขึ้นตามธรรมชาติ แต่พอร้อยปีต่อมากลับกลายเป็นของของมีค่า ถ้าหากจะซื้อไม้หวงฮวาหลีจากทะเลจีนใต้ในตอนนี้นั้นก็คงจะมีแต่ไม้ที่มาจากสินค้าคงคลังเก่าและมีราคาแพงมาก

ที่นี่มีชั้นวางไม้อยู่ 13 อัน แต่ละอันมีน้ำหนัก 2-3 ตัน ชั้นวางไม้เหล่านี้ล้วนทำจากไม้หวงฮวาหลีที่มีอายุมากกว่าสองร้อยปี ตัวไม้นั้นแน่นมาก อีทั้งลวดลายก็สวยงาม มูลค่าในตอนนี้นั้นพูดได้เลยว่าบางทีต่อให้มีเงินก็ซื้อไม่ได้

แน่นอนว่าอู๋เป่ยจะไม่ทิ้งมันไว้เฉย ๆ แน่เขาแยกโครงไม้ออกแล้วใส่ไปในแหวนปานจื่อทีละอัน ตอนนี้ยังมีไม้ยาวประมาณยี่สิบท่อนที่ไม่สามารถใส่เข้าไปได้ ดังนั้นเขาจึงมัดมันด้วยเชือกแล้วลากมันออกไปเอง

หลังจากรอมาประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่า เฉินจ้าวก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวกับเสียงของอู๋เป่ยที่ดังมาจากถ้ำ

“ท่านเฉิน ช่วยรับนี่ไปหน่อย”

หลังจากพูดจบประโยค ไม้ชิ้นหนึ่งก็ลอยมาเฉินจ้าวก็รีบคว้ามันไว้ เขาตะลึงไปชั่วขณะ ไม้งั้นเหรอ? เขาวางไม้ลง จากนั้นไม้ท่อนที่สอง ท่อนที่สามก็ตามมาเรื่อย ๆ