ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 549

อู๋เป่ยกระโดดขึ้นมาบนพื้น ตอนนี้ตัวเขาเต็มไปด้วยฝุ่นและรู้สึกไม่สบายตัว เขาเลยพูดว่า "กลับโรงแรมกันเถอะ"

ครึ่งชั่วโมงต่อมาก็มีรถบรรทุกคันหนึ่งมาจอดที่ประตู มีคนกลุ่มนึงขนไม้หวงฮวาหลีและส่งไปที่หยุนจิงเพื่อให้ถังจื่อยี่จัดการ

อู๋เป่ยไปอาบน้ำในโรงแรมและเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเสร็จ ตอนนี้เขารู้สึกสบายตัวขึ้นอล้ว

ฮวาเหยี่ยพยายามที่จะไม่ถามแต่สุดท้ายเค้าก็อดไม่ได้ เขาถามออกไปว่า "หาสมบัติเจอไหม"

อู๋เป่ย "ของที่อยู่ข้างในนั้นถูกคนตระกูลฮุยใช้กันไปจนหมดแล้ว ส่วนผมก็มัวแต่ไปยุ่งกับอะไรที่ไร้สาระ ดีที่ไม้พวกนี้พอจะมีราคาอยู่บ้าง"

ฮวาเหยี่ยมองมาที่เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเชื่อหรือไม่เชื่อ มองเขาไปด้านข้าง ไม่รู้ว่าจะเชื่อหรือไม่

เฉินจ้าว"หมออู๋นี่มันก็ดึกแล้ว ฉันขอตัวก่อนไว้พรุ่งนี้จะมาหาใหม่"

อู๋เป่ย "ได้ ไว้พรุ่งนี้ผมจะรักษาคุณให้"

หลังจากเฉินจ้าวจากไป ฮวาเหยี่ยพูดว่า"อย่ามาโกหก เจ้าเด็กนี่ นายเก็บสมบัติไปได้เยอะเลยใช่ไหม?"

อู๋เป่ยหัวเราะ "หึหึ ฉันรู้อยู่แล้ว ฉันปิดบังอะไรคุณไม่ได้หรอกแต่ว่ามันก็ไม่ได้มีอะไรมาก ตระกูลฮุยอยู่มาหลายปีแล้ว ของดีๆ ก็ถูกใช้หมดไปนานแล้ว"

ฮวาเหยี่ยพูด "นายน่ะโชคดีมาก ตี้เซียนกลุ่มนึงหาอะไรไม่เจอเลย แต่เด็กอย่างนายกลับหาเจอซะได้"

อู๋เป่ย"นั่นก็แสดงให้เห็นว่าของพวกนี้มีวาสนากับผม"

ตอนนี้เขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับฮุ่ยหลงเจิ้งเลย

ฮวาเหยี่ยไม่ได้ถามอะไรอีก เขาพูดแค่ว่า"เรื่องในครั้งนี้ไม่ค่อยเป็นที่น่าพอใจสักเท่าไหร่"

อู๋เป่ย "อย่าบอกนะว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

ฮวาเหยี่ยพยักหน้า "หัวหน้าตระกูลฮุย ฮุยหลงเจิ้ง ใช้เทคนิคลับหลบหนีไปได้ โชคดีที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ช่วงนี้เขาคงจะยังไม่กลับมาสักพัก"

อู๋เป่ย "เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่แน่ว่าเขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้"

ฮวาเหยี่ย "ถ้าตายจริงๆก็ดีจะได้หมดปัญหา พ่อหนุ่ม เรื่องของนายฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้ว นายก็รีบปรุงยาอายุวัฒนะคืนวิญญาณกลับร่างให้ด้วย"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่ต้องห่วง ผมจะรีบทำให้"

ดูเหมือนฮวาเหยี่ยจะเหนื่อยมากจึงบินกลับไปแล้ว

ตอนนี้อู๋เป่ยนั่งขัดสมาธิและรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงไปในร่างกายของเขา ใบอ่อนของเมล็ดเต๋ากลายเป็นใบที่เรียกว่าใบเต๋า มันมีลวดลายเซียนจาง ๆ อยู่บนแต่ละใบ

ใบไม้สองใบ มีลวดลายเซียนอยู่สองแบบ มันกำลังปล่อยพลังเซียนประหลาดมาหล่อเลี้ยงร่างกายและจิตวิญญาณของเขา

ตามบันทึก ใบไม้ที่เติบโตจากเมล็ดเต๋าเรียกว่าใบเต๋า ใบเต๋าหนึ่งใบก็เปรียบเสมือนวิชาเซียนหนึ่งวิชา แต่ว่าตอนนี้ใบเต๋าของเขายังไม่โต

นอกจากการเปลี่ยนแปลงของเมล็ดเต๋าแล้ว เขายังดูดซับพลังชีวิตและพลังวิญญาณส่วนหนึ่งของฮุยหลงเจิ้งอีกด้วย เขารู้สึกว่าพลังชีวิตของเขาเพิ่มขึ้นอย่างน้อยเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ พลังของจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาเพิ่มขึ้นกว่าสองเท่า นั่นทำให้ตาเทพของเขามีพลังมากยิ่งขึ้น

กลางดึกเขาเข้านอนพักผ่อน เมื่อตื่นขึ้นก็เป็นเวลาเที่ยงวันของวันรุ่งขึ้นแล้ว

เขาสั่งอาหารเช้าและชวนเฉินจ้าวกับว่านเฟิงชุนมารับประทานอาหารด้วยกัน

หลังกินอาหารเสร็จ เขาก็เตรียมการรักษาและเริ่มรักษาว่านเฟิงชุน

แมลงในสมองของว่านเฟิงชุนเรียกว่าหนอนผีกินสมอง จะกำจัดมันนั้นไม่ใช่เรื่องยาก เขาเปิดใช้งานพลังหยางบริสุทธิ์ของเขา เขารู้สึกว่าพลังหยางบริสุทธิ์นั้นแข็งแกร่งมากจนสามารถดักจับหนอนผีได้ในทันที

หนอนผีตัวนี้รวมตัวกันอยู่ในพื้นที่เล็กๆ และกรีดร้องวี๊ดๆ ภายในพริบตาพวกมันก็กลายเป็นควันลอยหายไป

ว่านเฟิงชุนสบายตัวไปทั่วทั้งตัว ความรู้สึกอึดอัดหายไป เขาประหลาดใจและมีความสุข เขาโค้งคำนับอู๋เป่ยอย่างซึ้งใจ "บุญคุณของหมออู๋ ฉันจะจำมันไว้ตลอดไป!"

อู๋เป่ย "คุณกับผมเดินทางเส้นเดียวกันในอนาคตยังต้องพึ่งพากันอีกเยอะ เรา"

“ใช่ๆ วันหลังฉันต้องมาเยี่ยมหมออู๋บ่อยๆซะแล้ว หวังว่าหมออู๋จะชี้แนะวิชาหมออะไรให้ฉันได้บ้าง” ว่านเฟิงชุนว่า เขานั่งพักสักพักก่อนจะบอกลาแล้วจากไป

หลังจากที่ว่านเฟิงชุนจากไป เฉินจ้าวก็ถามว่า "หมออู๋ บาดแผลของฉันต้องรักษายังไง"

อู๋เป่ย"คุณได้รับบาดเจ็บสาหัส โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าจิตวิญญาณของคุณเสียหาย มันก็จะเป็นการยากที่จะกู้มันกลับคืนมาได้ หากคุณต้องการที่จะฟื้นตัว ผมก็คงต้องปรุงยา ตอนนี้ผมทำได้แค่ระงับการบาดเจ็บของคุณชั่วคราวและป้องกันไม่ให้แย่ลง"

เฉินจ้าว "งั้นก็รบกวนหมออู๋ด้วย"

หลังจากนั้นอู๋เป่ยใช้การฝังเข็มและใช้เจินชี่เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเขา

ผ่านไปชั่วโมงกว่า เขาก็เก็บเข็ม เขาให้เฉินจ้าวนั่งสมาธิ ปรับลมหายใจ หลังจากนั้นก็ให้กลับไปก่อน

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "ระหว่างคุณกับฉัน ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องนี้"

ในขณะที่พูด เค้าก็ค้นของในกระเป๋าไม่นานเขาก็หยิบแมลงชีวิตออกมา วางไว้บนฝ่ามือของเถาหรูเสวี่ย ตอนนี้แมลงชีวิตยินดีติดตามอู๋เป่ยไปทุกที่ เมื่อมันเห็นว่าอู๋เป่ยไม่ต้องการมันอีกต่อไปมันก็เริ่มส่งเสียงดังทันที ตอนนี้มันไม่พอใจมากๆ

เถาหรูเสวี่ยรู้สึกลำบากใจ เธอพูดว่า " ใจร้าย ฉันไม่ใช่เจ้านายของแกรึไง?"

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม "เจ้าแมลง อยู่กับเถาหรูเสวี่ยไปสักพักนะ ช่วยดูแลร่างกายของเธอให้หน่อยแล้วฉันจะให้รางวัล"

แมลงชีวิตหยุดสร้างปัญหาและปีนเข้าไปอย่างเชื่อฟัง

เถาหรูเสวี่ยส่ายหัวแล้วพูดว่า "เฮ้อ แย่จริง นี่ฉันถูกแมลงรังเกียจหรอเนี่ย"

เมื่ออาหารมาถึง ทั้งสองก็พูดคุยกันขณะรับประทานอาหาร

ผ่านไปได้ครึ่งทางของมื้ออาหาร เค้าก็ได้รับข้อความจาก เปาไท่ ในข้อความเขียนว่า เจอกันที่อาคารซากุระเคนโดที่เมืองฉือตอนสามทุ่ม

เขาแค่นยิ้มไม่ตอบกลับ

ไม่กี่นาทีต่อมา เปาไท่ก็โทรมา เขาพูดทางโทรศัพท์อย่างเย็นชาว่า "อู่เป่ย วิชาที่แกใช้กับฉันตอนนี้มีปรมาจานมาช่วยฉันแก้มันออกไปแล้ว ถ้าแกแน่จริงคืนนี้ก็มาเจอกันสิ!"

อู๋เป่ยถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า "เปาไท่ เดิมทีเงินสามพันล้านก็แก้ปัญหาได้แล้ว แต่นายกับต้องการจะจ่ายเพิ่มงั้นหรอ ก็ได้ ในเมื่อนายไม่รู้จักพอ ฉันก็จะช่วยเอง"

เปาไท่ตะคอกเสียงดัง " รอให้แกมาก่อนเถอะค่อยมาโม้ทีหลัง!" หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็วางสายโทรศัพท์

เถาหรูเสวี่ยถามว่า "มีเรื่องอะไรหรือ?"

อู๋เป่ย "ไม่มีอะไร แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ"

เถาหรูเสวี่ยยิ้มและพูดว่า "หลังอาหารเย็น ไปที่นึงเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"

อู๋เป่ยถามว่า “ที่ไหน?”

“พี่ชายคนหนึ่งของฉันนัดเจอ พวกเขานัดรวมตัวญาติพี่น้อง ฉันไม่ได้เจอพวกเขานานแล้ว ฉันไม่อยากไปคนเดียว ฉันอยากให้คุณไปเป็นเพื่อนด้ว” เธอพูดพร้อมแสดงความกังวลในดวงตาที่สวยงามของเธอ

อู๋เป่ยถามอย่างสงสัย "หรูเสวี่ย พี่ชายของคุณคนนี้มาจากไหน? ดูเหมือนคุณจะไม่อยากไป"