ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 552

อู๋เป่ยแค่นเสียงหัวเราะ "มันก็แค่ควันพิษ จะทำอะไรฉันได้"

เขาใช้เท้าเหยียบผี จากนั้นก็เดินมาที่หน้าประตูในทันที เพียงเขาใช้ฝ่ามือตบไปครั้งเดียว ประตูก็พังทลายลง ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องด้วยความตกใจดังมาจากข้างใน

หญิงสาวคนหนึ่งกำลังซ่อนตัวอยู่หลังประตู สวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งและมีกลิ่นเหม็น เมื่อเธอเห็นอู๋เป่ย เธอก็รีบพุ่งไปหาเขา เธอปล่อยกลุ่มควันสีน้ำเงินออกมา วิชาของเธอยอดเยี่ยมมาก ควันสีน้ำเงินควบแน่นจนกลายเป็นมือมนุษย์ เธอฟาดเข้าที่หน้าอู๋เป่ย

ทันใดนั้นอู๋เป่ยก็พ่นลมหายใจออกมา ลมหายใจนั่นแรงราวกับลมแรง มันพัดควันสีน้ำเงินออกไปและโจมตีกลับไปที่ผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นหลบไม่ได้ ควันสีน้ำเงินพวกนั้นตกลงบนใบหน้าของเธอ ทันใดนั้นใบหน้าหนึ่งของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้า ราวกับว่าเธอกำลังเล่นสีอยู่

ดวงตาของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความหวาดกลัว เธอปิดหน้าและกรีดร้อง วินาทีต่อมา เลือดของเธอเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินทั้งหมด ผิวหนังทั่วร่างกายของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินด้วย ตอนนี้เธอไม่สามารถส่งเสียงได้อีกต่อไป เธอทรุดตัวลงบนพื้น โดยที่มีฟองสีน้ำเงินออกมาจากรูทวารทั้งเจ็ด

อู๋เป่ยส่งเสียงออกมาทีนึง ก่อนจเลอยตัวขึ้นไปบนอากาศ ด้วยเสียง ‘ผลัวะ’เพียงครั้งเดียว เขาก็สามารถทะลุขึ้นไปบนชั้นสองได้

จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นไปบนชั้นสองเพื่อทะลุไปพื้นชั้นสามและชั้นสี่ เขาทะลุขึ้นไปบนหลังคา ยืนอยู่บนนั้น แล้วมองออกไปไกลๆ

เวลานี้ในอาคารที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร เถาหรูเสวี่ยหมดสตินอนราบอยู่บนโต๊ะยาว

หมาตัวยืนอยู่ด้านหนึ่ง ข้างๆ เขามีชายหญิงคู่หนึ่ง

หญิงสาวกล่าวว่า "นายท่าน หากท่านได้รับแมลงชีวิตจากตระกูลเถา พลังยุทธ์ของท่านจะต้องดีขึ้นอย่างก้าวกระโดดอย่างแน่นอน!"

หมาตัวยิ้มและพูดว่า "ตอนนั้นที่ฉันเรียนวิชาอยู่ที่บ้านของเธอ ฉันก็รับรู้ได้ถึงสรรพคุณของแมลงชีวิต แต่ตอนนั้นฉันยังไม่ค่อยได้ใส่ใจเท่าไหร่ ไม่คิดเลยว่า แมลงชีวิตจะมีวิวัฒนาการ!"

หญิงสาว "นายท่าน ท่านมีความเชี่ยวชาญในวิชาของพิษกู่ อีกทั้งท่านมียากู่อยู่ในมือ หากท่านมีแมลงชีวิตอยู่ในมือ ท่านก็จะสามารถพัฒนามันได้ต่อ"

หมาตัวพยักหน้า "ใช่แล้ว ฉันเคยได้ยินคนตระกูลเถาพูด เมื่อแมลงชีวิตมีวิวัฒนาการครั้งนึง คนที่ถูกฝังแมลงชีวิตก็จะได้ประโยชน์ไปด้วย ถ้ามีมันอยู่ในมือ ฉันต้องกลายเป็นตี้เซียนได้อย่างแน่นอน!"

แต่ชายหนุ่มลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "นายท่าน ตระกูลเถาเป็นตระกูลแห่งวิชากู่ อีกทั้งพวกเขาก็มีความสัมพันธ์ที่กว้างขวางกับชายแดนใต้ ถ้าเราฆ่าเถาหรูเสวี่ย ตระกูลเถาจะต้องตามมาแก้แค้นอย่างแน่นอน"

หมาตัวพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "ถ้าฉันเป็นคนเซียน ตระกูลเถาจะทำอะไรฉันได้? เมื่อฉันกลายเป็นมนุษย์อมตะ ครอบครัวเต๋าจะมีความหมายกับฉันอย่างไร อาติงกังวลมากเกินไปแล้ว"

ชายหนุ่มมีอายุที่เรียกกันว่าอาติงพยักหน้า "ที่นายท่านพูดถูก ฉันแค่คิดมากเกินไป"

ทันใดนั้นเขาก็ยินเสียงดัง "ตูม" พื้นดินสั่นสะเทือนสองสามครั้ง ก่อนที่กำแพงที่อยู่ห่างออกไปสิบเมตรจะแตกออกเป็นรูขนาดใหญ่ อู๋เป่ยก้าวออกมาพร้อมกับฝุ่นควัน

เมื่อเห็นเถาหรูเสวี่ยที่หมดสติ ดวงตาของเขาก็ฉายแววเย็นชา เขาพูดว่า "แกจะทำอะไร"

การปรากฏตัวของอู๋เป่ยทำให้หมาตัวตกใจ ทำไมปรมาจารย์หลายคนถึงไม่สามารถกำจัดเขาได้สักคน?

“ไอหนู แกพอจะมีฝีมืออยู่บ้าง น่าเสียดายที่ต่อให้พลังยุทธ์ของแกจะสูงแค่ไหน มันก็ไร้ประโยชน์!” เขาผิวปาก ผึ้งพิษที่รวมตัวกันแน่นจำนวนนับไม่ถ้วนก็ตกลงมาจากเพดานและกระโจนเข้าใส่อู๋เป่ย

อู๋เป่ยปล่อยหายใจ พลังหยางบริสุทธิ์ก็ออกมาจากร่างกายของเขา พวกมันก่อตัวเป็นพลังชีวิตคอยปกป้องร่างกายอู๋เป่ยอย่างหนา พลังชีวิตหนาหนึ่งนิ้วอยู่บนผิวหนังของอู๋เป่ย ทันทีที่ผึ้งพิษเหล่านี้เข้ามาใกล้พลังหยางบริสุทธิ์ พวกมันก็ตกใจจนตายกันหมด ก่อนที่ร่างกายของพวกมันจะแตกสลาย

หมาตัวผงะ เขาพยายามจะใช้พลังพิษกู่อื่น ๆ แต่ดวงตาของเขากลับพร่ามัว อู๋เป่ยพุ่งเข้ามาหาเขาและคว้าคอเขาไว้ทันที

เท้าของหมาตัวลอยขึ้นจากพื้น อู๋เป่ยยกเขาขึ้นไปในอากาศ เขาพูดอย่างเย็นชา "แกกำลังวางแผนอะไรอยู่"

"ปล่อยนายท่านของฉันนะ!" ผู้หญิงคนนั้นโกรธมาก เธอพยายามใช้มีดสั้นแทงไปที่อู๋เป่ย

อู๋เป่ยเตะผู้หญิงคนนั้นออกไปโดยไม่หันหลังกลับไปมอง เตะที่เขาเตะไปเมื่อครู่นั้นเต็มไปด้วยความโกรธ ผู้หญิงคนนั้นกระเด็นไปกว่าสิบเมตร เธอกระแทกกำแพงอย่างแรง ร่างกายของเธอได้รับความเสียหายอย่างหนักและเธอเสียชีวิตหลังจากนั้นไม่นาน

หมาตัวตอนนี้ไม่มีแม้แต่กำลังจะสู้ ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความกลัว ชายนี้แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง?

“ไว้ชีวิตฉันเถอะ!” เขาตะโกน “ฉันแค่อยากได้แมลงชีวิต?”

“อยากได้แมลงชีวิต?” อู๋เป่ยเยาะเย้ย “แกคู่ควรที่จะได้รับมันด้วยหรอ?”

หลังจากพูดจบ เขาก็ทุ่มหมาตัวลงบนพื้นอย่างแรง พื้นหินเต็มไปด้วยรอยร้าว ทันใดนั้นหมาตัวก็กระอักเลือดออกมา กระดูกของเขาหักไปครึ่งตัวด้วยการทุ่มเพียงครั้งเดียว ใบหน้าของเขาซีดเซียวทันที

หม่าเสวียนที่ไม่เคยแต่งงาน จู่ๆ เขาก็รู้ว่าเขามีลูก เขามีความสุขมาก ไปเยี่ยมภรรยากับลูกทุกๆ หกเดือน ต่อมาเขายังได้จัดการให้หมาตัว เข้าร่วมตระกูลเถาและเรียนรู้วิชาพิษกู่

หลังจากได้ยินสิ่งที่เถาหรูเสวี่ยพูด อู๋เป่ยก็ปลอบใจเธอ "หรูเสวี่ย คุณไม่ต้องกังวลมากเกินไปหรอก"

เถาหรูเสวี่ย"ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ฉันแค่เกรงว่าหม่าเสวียนจะแก้แค้นคุณ"

อู๋เป่ยตะโกนอย่างเย็นชา "ถ้าเขามีเหตุผล ผมจะให้เหตุผลกับเขา แต่ถ้าเขาไม่มีเหตุผล ผมก็คงต้องใช้กำลัง!"

หลังจากทำความสะอาดเสร็จ อู๋เป่ยก็โทรมาขอให้คนจากกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพเข้ามาทำความสะอาดให้ เพราะยังไงที่นี่ก็มีคนตายเยอะมาก จึงจำเป็นต้องจัดการสักหน่อย

เรื่องนี้ทำให้เย่เทียนจงตื่นตระหนกอย่างเสียไม่ได้ ภายในห้านาทีเขาก็โทรมา

“ศิษย์น้อง เกิดอะไรขึ้น? ฉันได้ยินมาว่ามีคนเสียชีวิตหลายคน”

อู๋เป่ย "ศิษย์พี่ มีคนทำร้ายเพื่อนของฉัน ก็เลยมีการลงมือกัน"

เย่เทียนจง "คนตายคือใคร"

อู๋เป่ย "มีชายคนหนึ่งชื่อหมาตัว เห็นว่าเป็นลูกนอกสมรสของหม่าเสวียนแห่งเขาหลงหู"

เย่เทียนจงสะดุ้ง "อะไรนะ ลูกชายของหม่าเสวียน? ศิษย์น้อง รู้ไหมว่าหม่าเสวียนคนนี้คือใคร"

อู๋เป่ย "ฉันรู้ เขาคือคนจริงจากภูเขาหลงหูใช่ไหม?"

เย่เทียนจงยิ้มอย่างขมขื่น "ในเมื่อรู้แล้วนายกล้าไปฆ่าได้ยังไง ตอนนี้หม่าเสวียนรับศิษย์สองคน คนหนึ่งชื่อจางยวี่ชิง เขาเป็นผู้มีวรยุทธ์ชั้นตี้เซียน เขาเป็นอัจฉริยะด้านดาบ ว่ากันว่าเขาสำเร็จด้านดาบแล้ว อีกทั้งยังเป็นผู้ดูแลดินแดนเซียน ส่วนลูกศิษย์อีกคนชื่อหลี่เทียนถู เป็นผู้นำของไคสิง ว่ากันว่าคนคนนี้กำลังบรรลุผู้ฝึกยุทธ์ชั้นพระเจ้าแล้วก็มีโอกาสสำเร็จสูงมากด้วย”