ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 553

อู๋เป่ย "ศิษย์พี่ ต่อให้เขาจะมีศิษย์สิบคน ผมก็ไม่มีอะไรต้องกลัว"

เย่เทียนจงถอนหายใจ "ศิษย์น้อง นายได้สร้างหายนะครั้งใหญ่แล้ว! นายรีบมาที่เทียนจิงเดี๋ยวนี้ เราต้องหาทาบออกเกี่ยวกับเรื่องนี้ มาดูว่ามีวิธีอะไรบ้างที่เราจะสามารถทำให้หม่าเสวียนไม่เอาเรื่องเรา"

อู๋เป่ย "ศิษย์พี่ หมาตัวทำร้ายคนอื่นก่อน แล้วทำไมเราต้องไปไกล่เกลี่ยกับอีกฝ่ายด้วยล่ะ"

เย่เทียนจง "ศิษย์น้อง หลี่เทียนถูเป็นคนดูแลพรรคเทียนซิง ตำแหน่งของเขาสูงกว่าฉัน เรื่องนี้จะว่าเล็กก็เล็ก จะว่าใหญ่ก็ใหญ่ ฉันกลัวว่าเขาจะมาแก้แค้นนาย!"

อู๋เป่ยเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "โอเค งั้นผมจะไปเทียนจิงให้เร็วที่สุด"

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เขาก็พบขวดหยกสีดำจากตัวมาดู มียาอายุวัฒนะสีม่วงดำอยู่ในขวด หัวใจของเขาสั่นไหว นี่คือยากู่รึเปล่านะ?

ยากู่เป็นยาที่แมลงพิษกู่ใช้ แม้แต่ตัวเขาก็ไม่สามารถหลอมยาได้เพราะว่าตัวยานั้นหายากมาก

เขาเก็บยากู่ไว้กับตัวแล้วพูดว่า "หรูเสวี่ย ทางนี้ก็ให้พวกเขาจัดการเถอะ พวกเราไปกัน"

พวกเขาทั้งสองเดินทางออกจากเกาะด้วยเรือเรือ ทันทีที่เรือเทียบท่าอู๋เป่ยก็เห็นกลุ่มคนยืนอยู่บนฝั่ง คนเหล่านี้ล้วนสวมเสื้อผ้าเรียบๆ แต่ออร่าของพวกเขาดูคุ้นตา คล้ายกับของสมาชิกเทียนหลง

ชายในวัยสามสิบสวมแจ็กเก็ตหนังไว้หนวดเคราจ้องมาเขาแล้วถามว่า "คุณคืออู๋เป่ยหรือเปล่า?"

อู๋เป่ยมองตามปกติแล้วพูดว่า "ใช่ ผมเอง"

ชายไว้หนวดเคราพูดว่า "ฉันได้รับคำสั่งให้มาจับคุณ มากับเรา!"

อู๋เป่ยขมวดคิ้วและถามว่า "จับฉัน คุณเป็นใคร?"

ชายไว้หนวดเคราแสดงบัตรประจำตัวของเขา "ฉันชื่อโจวซื่อถิง เป็นคนของพรรคเทียนซิง!"

หัวใจของอู๋เป่ยตกไปถึงตาตุ่มเมื่อเขาได้ยินคำว่า "พรรคเทียนซิง" เทียนซิงเป็นศาลาว่าการที่เชี่ยวชาญในการดูแลองค์กรที่มีการใช้ความรุนแรงเช่นเทียนหลงและกรมการต่อสู้ขั้นเทพ ดูเหมือนว่าหลี่เทียนถูจะเริ่มลงมือแล้ว

เขาพยักหน้าและพูดกับเถาหรูเสวี่ย"หรูเสวี่ยบอกเฉินจ้าวกับฮวาเหยี่ยให้หน่อยว่าฉันจะไปเทียนจิง ส่วนวันนี้เธอกลับชายแดนใต้ไปก่อน"

เถาหรูเสวี่ยส่ายหัวอย่างแรง เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ เธอไม่สามารถเพิกเฉยได้ เธอพูดว่า "ไม่ ฉันจะไปเทียนจิงด้วย!"

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "รอฟังข่าวจากฉันก่อน ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่เป็นไร"

จากนั้นเขาก็มองดูชายที่ไว้หนวดเคราแล้วพูดว่า "ให้ฉันคุยกับเธอสักครู่นะ"

ชายไว้หนวดเครายิ้ม เขาพูดว่า "ได้ แต่ฉันขอเตือนคุณก่อนว่า หากคุณอยู่ในรายชื่อของเทียนซิงแล้ว ต่อให้คิดจะหนีก็หนีไม่พ้นหรอกนะ"

“ถ้าฉันจะไป คุณก็ห้ามผมไม่ได้หรอก ไม่ต้องห่วงเรื่องผมจะหนีหรอก” เขาพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

ชายไว้หนวดเคราพาลูกน้องของเขาไปอีกฝั่งทันทีเพื่อให้พวกเขามีเวลาคุยส่วนตัว

อู๋เป่ยดึงเถาหรูเสวี่ยเข้ามาในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดที่ข้างหูของเธอ "ไม่ต้องห่วงฉัน คุณไปที่โรงแรมตามหาเฉินจ้าวนะ ไปอยู่กับเขาก่อนแล้วอย่าติดต่อกับใคร"

เขากังวลว่าคนของหม่าเสวียนจะมาทำร้ายเถาหรูเสวี่ย ดังนั้นเขาจึงต้องเตือนเธอไว้ก่อน

เถาหรูเสวี่ยเข้าใจว่าตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากรอข่าวจากอู๋เป่ย หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เธอก็พยักหน้าอย่างแรงและพูดว่า "ระวังตัวด้วยนะ! ฉันจะรอข่าวของนาย!"

อู๋เป่ยถอดแหวนปานจื่อที่ไว้ใช้เก็บของออกจากมือแล้วยื่นให้เถาหรูเสวี่ย เขากระซิบกับเธอว่า "เก็บไว้ให้ดี ๆ ล"

เขาไม่สามารถเอาอะไรติดตัวไปได้ แหวนวงนี้มีสมบัติมากมาย ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยเขาจึงต้องมอบมันให้กับเถาหรูเสวี่ย

เถาหรูเสวี่ยรู้สึกกังวล ทันใดนั้นเธอก็กอดอู๋เป่ยไว้แน่น ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

อู๋เป่ยลูบหลังเธอแล้วพูดว่า "หรูเสวี่ยอย่าลืมทำตามที่ฉันบอก"

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ผลักเถาหรูเสวี่ยออกไป ก้าวไปทางโจวซื่อถิงและพูดว่า "ไปกันเถอะ"

โจวซื่อถิงเปิดประตูรถให้เขา พวกเขานั่งที่เบาะหลังของ SUV ด้วยกัน

คนด้านหน้าหัวเราะ "หึหึ" ก่อนจะพูดว่า "พี่ชาย ทางที่ดีรีบโทรหาครอบครัวก่อนที่จะไม่มีโอกาสโทรเถอะ"

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ "คุณคิดว่าฉันกลัวเหรอ?"

โจวซื่อถิงจุดบุหรี่แล้วพูดว่า "คุณรู้ไหมว่าทำไมเราถึงหาคุณเจอเร็วขนาดนี้"

อู๋เป่ยก็อยากรู้เช่นกัน แม้แต่เย่เทียนจงก็พึ่งรู้เรื่องนี้ คนของพรรคเทียนซิงรู้เรื่องนี้ได้ยังไง? เขาถามว่า "ทำไม?"

“เขาคือคนที่ฆ่าอาจารย์อาหมาตัวของฉันใช่ไหม” ชายวัยสามสิบต้นๆ ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

โจวซื่อถิงพูดว่า "ใช่" หลังจากพูดจบ เขาก็ก้าวถอยหลังออกไป ทำท่าเหมือนตัวเองกำลังจะได้ดูเรื่องสนุก

ชายหนุ่มชักดาบออกมาและแทงอู๋เป่ยที่หน้าอก ทักษะดาบของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก แสงดาบของเขานั้นเร็วราวกับสายฟ้าที่มาผ่าลงอย่างรวดเร็ว

แต่ถึงอย่างนั้น อู๋เป่ยก็เอื้อมมือออกไปคว้าดาบไว้ได้ ชายหนุ่มที่ชักดาบคนนั้นตะลึง เขาพยายามดึงดาบกลับ แต่มันก็ไม่ขยับเลย

"ตึก!"

อู๋เป่ยดันดาบไปข้างหน้า ด้ามดาบก็จมลงในอกของชายหนุ่ม เขาส่งเสียงร้องพลางใช้มือทั้งสองจับด้ามดาบแล้วก้าวถอยหลัง

ทุกคนรอบตัวตกตะลึงอ้าปากค้าง ชายคนนี้แข็งแกร่งมากจริงๆ!

อู๋เป่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ "รีบพาเขาไปโรงพยาบาลเถอะ บางทีเขาอาจจะรอดก็ได้"

คนที่เหลือรีบพาชายหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บออกไป คนที่เหลือไม่กล้าเข้าใกล้อู๋เป่ยอีกต่อไป

โจวซื่อถิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาไอแล้วพูดว่า "อู๋เป่ยคนที่คุณทำให้เขาได้รับบาดเจ็บเมื่อครํ่คือลูกศิษย์ของหลี่เทียนถู เขาชื่อหลัวหง เขาเป็นสมาชิกของเทียนซิงของเราด้วยเช่นกัน หากคุณทำร้ายสมาชิกของเทียนซิง คุณจะโดนข้อหาทบไปอีก!”

อู๋เป่ยทำท่าดูถูกและพูดว่า "ข้อหาแค่นี้จะเพิ่มมาอีกไม่กี่ข้อก็ไม่เห็นจะเป็นไร พวกนั้นน่ะ อยากจะมาลองหน่อยไหม?"

ขณะที่เขาพูด เขาก็มองดูคนอื่น ๆ อย่างเย็นชา ทุกคนต่างหลบตาไม่กล้ามองเขา

โจวซื่อถิงทำอะไรไม่ถูก ต่อให้จะเป็นถึงพรรคเทียนซิง แต่คนเซียนก็มีไม่มาก คนที่มีฝีมือส่วนมากก็กำลังเดินทางมา ในตอนนี้นั้นไม่มีเอาอู๋เป่ยอยู่เลยสักคน!

อู๋เป่ยเหลือบมองเวลาแล้วพูดว่า "ถึงเวลากินข้าวเย็นแล้ว ไปเตรียมอาหาร"

โจวซื่อถิงขมวดคิ้วและพูดว่า “ตอนนี้เพิ่งสี่โมง จะมากินข้าวเย็นอะไรกัน?”

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "ถ้าคุณไม่เตรียม งั้นฉันก็คงต้องไปกินข้าวที่ร้านอาหารคนเดียวแล้วล่ะ"

โจวซื่อถิงตกตะลึงอู๋เป่ยกำลังจะหนี ลำพังเขาคงจะรั้งไว้ไม่ได้ พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็ต้องกัดฟันแล้วพูดว่า "ก็ได้ เดี๋ยวฉันไปสั่งอาหารจากข้างนอกมาให้!"