ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 592

โจวรั่วเสวี่ยถอนหายใจเบาๆหนึ่งที พูด : “เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของฉันเตือนฉันว่า พลังของคนที่อยู่เบื้องหลังมีมหาศาลมาก บอกให้ฉันอย่าเข้าไปยุ่ง”

อู๋เป่ยพูด : “คุณต้องอยู่ห่างจากเรื่องนี้จริงๆ ต่อจากนี้ปล่อยให้ผมจัดการเอง คุณไม่ต้องยุ่ง”

โจวรั่วเสวี่ยกลับมีสีหน้าที่ไร้ความกลัว พูด : “ในฐานะที่ฉันเป็นเจ้าหน้าที่ปราบปรามยาเสพติด เอาความเป็นความตายแขวนอยู่บนเส้นดายตั้งนานแล้ว พวกเขาไม่มีทางทำให้ฉันกลัวได้หรอก”

อู๋เป่ยอดไม่ได้ที่จะชื่นชมความกล้าของโจวรั่วเสวี่ย ถามเธอ : “การปราบปรามยาเสพติดของคุณเป็นยังไงบ้าง ลำบากไหม”

“ถือว่าดีอยู่ ฉันเลือกด้วยตัวเอง ไม่รู้สึกลำบากอะไรเลย”

อู๋เป่ยเตือนเธอ : “ทำงานเกี่ยวกับด้านนี้อันตรายอย่างมาก คุณต้องดูแลตัวเองให้ดี”

ระหว่างที่พูด เขาหยิบขวดเล็กออกมาหนึ่งใบ เขาเทยาอายุวัฒนะจื่อเวยออกมาแล้วยื่นให้เธอ : “กินมันสะ ดีต่อร่างกาย”

โจวรั่วเสวี่ยไม่ใช่ผู้ฝึกฝน เธอจ้องมองยาอายุวัฒนะด้วยความสงสัย ถามติดตลก : “นี่ หลังจากกินยานี้แล้ว ฉันก็จะหมดสติไม่รู้เรื่องอะไรใช่ไหม”

อู๋เป่ยกลอกตาหนึ่งที พูด : “ใช่แล้ว ดังนั้นคุณกล้ากินไหม”

ใครจะไปรู้โจวรั่วเสวี่ยโยนเข้าปากทันที ใช้น้ำชากลืนมันลงไป หลังจากนั้น เธอมองไปที่อู๋เป่ยด้วยท่าทางที่ดูโกรธและแปลก

หัวใจของอู๋เป่ยเต้นแรง อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกใบหน้าที่สวยงามของเธอ แต่ในเวลานี้ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงบางสิ่งในใจและมองออกไปนอกประตู

ประตูห้องถูกคนผลักเปิด ชายในชุดดำคนหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว สวมหน้ากากสีดำ มีเพียงดวงตาที่เย็นชาคู่หนึ่งเท่านั้นที่ถูกเปิดเผย

เอื้อมมือไปปิดประตู มีดสั้นเล่มหนึ่งหลุดออกมาจากแขนเสื้อของผู้ชาย เขาไม่พูดแม้แต่คำเดียว แกว่งแขนแล้วแทง มีดที่คมกริบโจมตีไปทางโจวรั่วเสวี่ยทันที

โจวรั่วเสวี่ยตอบสนองไม่ทัน เมื่อเห็นว่าจะถูกแทงแล้ว จู่ๆก็มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมา จับข้อมือของชายคนนั้นไว้แน่น หลังจากนั้นหักหนึ่งที

“แกร็ก!”

ชายหนุ่มชุดดำถูกหักแขน เขาส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนเสียงดัง เพียงแต่ทันใดนั้นก็ไม่ส่งเสียงอีกเลย เพราะว่าอู๋เป่ยใช้มืออีกข้างหนึ่งบีบคอของเขา

ร่างกายของผู้ชายถูกยกขึ้นกชางอากาศ ขาทั้งสองข้างเตะไปเรื่อย ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีม่วงดำเนื่องจากขาดอากาศหายใจ เมื่อเห็นว่าเขาจะขาดอากาศหายใจตาย อู๋เป่ยโยนเขาลงบนพื้น ถามอย่างเย็นชา : “ใครส่งแกมา”

หน้ากากของผู้ชายหลุดออกไป เขามองอู๋เป่ยด้วยความหวาดกลัว ถาม : “แกคือปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์เหรอ”

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา : “ระดับของฉัน ไม่ใช่สิ่งที่แกเข้าใจได้ ตอบคำถามของฉัน ฉันสามารถไว้ชีวิตสนุขของแกได้”

ความคิดต่อต้านของชายคนนั้นทั้งหมดหายไปทันที การฝึกฝนของคนที่อยู่ตรงหน้าสูงเกินไปแล้ว พลังแข็งแกร่งอย่างมาก ไม่ว่าเขาจะตอบโต้ยังไงก็ไร้ผล

“เพื่อน พลังของแกแข็งแกร่งอย่างมาก แต่ฉันขอเตือนแกอย่ายุ่งเรื่องนี้ดีกว่า พวกมันมีพลังมากกว่าที่แกจินตนาการเอาไว้!”

อู๋เป่ย : “นั่นเป็นเรื่องของฉัน แกเพียงแค่ตอบคำถามมาสะ”

ผู้ชายเงียบไปหลายวินาที พูด : “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคุณหลิ่ว”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว : “แกหมายถึงหลิ่วจ้งซวนเหรอ”

ผู้ชาย : “ใช่!”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “หลิ่วจ้งซวนมีความกล้าไม่น้อยเลยนะ กล้ามาหาเรื่องฉัน! แกกลับไปบอกเขา ภายในหนึ่งชั่วโมงมาหาฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะไปฆ่าถึงที่ เอาชีวิตสุนัขของเขา!”

แม้ว่าหลิ่วจ้งซวนจะเป็นปรมาจารย์โดยกำเนิดที่รับผิดชอบเมืองเค

ก่อนหน้านี้ ฝูหย่งหลินของดินแดนแห่งเซียนมาหาเขา ปรากฏว่าถูกคนของอวิ๋นซีทำให้ตกใจหนีไปแล้ว ไม่รู้ว่าเรื่องในครั้งนี้ มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณชายฝูคนนั้นหรือเปล่า

ผู้ชายคนนั้นหันตัวแล้วออกไปข้างนอก อู๋เป่ยไม่มีการขัดขวางเขา มองเขาจากไป

โจวรั่วเสวี่ยถอนหายใจหนึ่งที พูด : “อู๋เป่ย หลิ่วจ้งซวนเป็นใคร”

“ปรมาจารย์ชั้นเทพของเมืองเค ผู้ควบคุมโลกใต้ดินของเมืองเค”

สีหน้าของโจวรั่วเสวี่ยเปลี่ยน : “อย่างนั้นคุณต้องระวังตัวให้มากๆ! คนแบบนี้อันตรายอย่างมาก!”

อู๋เป่ยพูด : “วางใจได้เลย เขาอยู่ต่อหน้าผมไม่ใช่อะไรเลย”

หลิ่วจ้งซวนตัวสั่นสะท้านรีบพูด : “คุณชายสบายดี”

อู๋เป่ย : “ผมและเขาเจอหน้ากันครั้งที่แล้ว เรื่องนี้คุณน่าจะรู้ใช่ไหม”

หลิ่วจ้งซวนก้มหน้า เหงื่อเย็นเริ่มก่อตัวบนหน้าผาก รีบพูด : “ผู้น้อยรู้”

อู๋เป่ย : “รู้ก็ดีแล้ว ลูกชายของคุณหลิ่วเฉิงเว่ยฆ่าคน กลับยัดเหยียดความผิดให้คนที่ชื่อซินไค คุณกลับไปก็ให้เขาไปมอบตัวสะ แน่นอน คุณก็สามารถปฏิเสธคำขอของผมได้เช่นกัน”

หัวใจของหลิ่วจ้งซวนสั่น รีบพูด : “วางใจได้เลย ผมจะให้เขาไปมอบตัวอย่างแน่นอน”

“คุณไปได้แล้ว” อู๋เป่ยโบกมือ ไม่อยากคุยกับเขาอีกต่อไป

หลิ่ยจ้งซวนถอยอย่างช้าๆ ทันทีที่เขาไป อู๋เป่ยสั่งอาหารเพิ่มอีกหลายจาน พูด : “รั่วเสวี่ย มา กินข้าว”

ต่อจากนั้น เขากินข้าวไปด้วยรอข่าวไปด้วย

หลังจากครึ่งชั่วโมง ทางจ้าวเสวี่ยเฟิยโทรศัพท์มา น้ำเสียงของเขาตะลึงอย่างมาก พูด : “คุณอู๋ หลิ่วเฉิงเว่ยมามอบตัวที่หน่วยงานแล้ว ผมส่งคนไปรับซินไคที่เรือนจำแล้ว ไม่เกิดปัญหาอะไร ซินไคจะถูกปล่อยตัวภายในสามวัน”

อู๋เป่ย : “เหล่าจ้าว ลำบากคุณแล้ว”

จ้าวเสวี่ยเฟิงรีบพูด : “คุณอู๋เกรงใจแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ผมควรทำ”

หลังจากได้รับข่าวที่แน่ชัด อู๋เป่ยติดต่อหากังจื่อทันที บอกให้เขาบอกข่าวดีนี้กับซินเย่ว์

อู๋เป่ยเตรียมจะพาโจวรั่วเสวี่ยออกไปเดินเล่น ใครจะไปรู้จู่ๆเธอก็ได้รับโทรศัพท์หนึ่งสาย ภายในทีมมีภารกิจเร่งด่วน เธอสามรถทำได้แค่รีบไป

หลังจากส่งโจวรั่วเสวี่ยเสร็จ จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าไม่รู้จะไปที่ไหน ตอนนี้ลู่หล่านเฉินจะต้องอยู่กับนาลัน โคโค่อย่างแน่นอน เขาไม่อยากไปรบกวน

คิดสักพัก เขาโทรศัพท์หาหลี่กวงหลง

เมื่อเห็นว่าเป็นอู๋เป่ยโทรมา หลี่กวงหลงกระโดดขึ้นมาจากสาวงามทั้งสองทันที พูดด้วยเสียงหัวเราะ : “น้องชาย ดึกขนาดนี้โทรศัพท์หาฉัน จิตใจนายทำด้วยอะไร”