ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 594

ลู่หล่านเฉิน : “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย”

อู๋เป่ย : “พี่ใหญ่ ถ้าหากคุณยุ่งก็ช่างมันเถอะนะ”

ลู่หล่านเฉิน : “ไม่ต้องพูดไร้สาระ ส่งที่อยู่มาให้ฉัน”

ประมาณยี่สิบนาที ลู่หล่านเฉินก็มาถึงแล้ว อู๋เป่ยแนะนำวั่งโล่วเข่อให้เขารู้จัก : “พี่ใหญ่ มีเรื่องบางอย่างอยากรบกวนคุณ บริษัทของพวกเราจะร่วมมือทำธรุกิจขนาดใหญ่กับคุณหนูวั่ง ต่อจากนี้ไปคุณรับผิดชอบความปลอดภัยของเธอ”

ลู่หล่านเฉินมองเห็นวั่งโล่วเข่อยังสาวและสวย ภายในใจดีใจอย่างมาก พูดทันที : “น้องรองวางใจได้เลย พี่ใหญ่จะปกป้องคุณหนูวั่งเป็นอย่างดีแน่นอน!”

อู๋เป่ยพูด : “คุณวั่ง ต่อจากนี้ไปมีพี่ใหญ่ของผมอยู่ ไม่มีใครสามารถทำร้ายคุณได้ คุณมีปัญหาอะไร ก็สามารถติดต่อหาผมได้เช่นกัน”

และในเวลานี้ ด้านนอกมีเสียงรถหลายคันเบรกกระทันหัน สีหน้าของวั่งโล่วเข่อตึงเครียดทันที พูด : “พวกเขาหาฉันเจอแล้ว!”

อู๋เป่ยถาม : “ใคร”

วั่งโล่วเข่อ : “คนของตระกูลเฉียน”

อู๋เป่ยจำได้ว่าครั้งที่แล้วมีผู้ชายชื่อเฉียนจินเคยทำร้ายวั่งโล่วเข่อ เขาถาม : “คนผู้นั้นชื่อเฉียนจินเหรอ”

วั่งโล่วเข่อ : “ใช่ เฉียนฉังหาวพ่อของเฉียนจิน เคยเป็นพ่อบ้านของพ่อฉัน คุณปู่ดูเหมือนจะรู้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา เขามอบคอลเลกชั่นศิลปะการเขียนพู่กัน ภาพวาด และสมบัติหายากให้กับพ่อล่วงหน้าเพื่อเก็บไว้อย่างปลอดภัย แต่สิ่งของเหล่านี้ มันถูกเก็บไว้โดยเฉียนฉังหาวพ่อบ้านมาโดยตลอด ต่อมาพ่อแม่ของฉันเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ และเขาเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้กับตัวเองทั้งหมด”

“ก่อนหน้านี้ฉันไปหาเฉียนฉังหาวเพื่อขอสิ่งเหล่านี้กลับมา แต่เขากลับหลบหน้าฉันไม่ยอมเจอตลอด ครั้งที่แล้วถ้าหากไม่ใช่ว่าคุณลงมือช่วยเหลือ เกรงว่าฉันคงตายด้วยน้ำมือของเขาแล้ว”

อู๋เป่ยกลับไม่เห็นตระกูลเฉียนอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ เขายังคงนั่งอยู่กับที่ รอคนมาอย่างเงียบๆ

หลังจากครึ่งนาที คนกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามา คนที่เป็นผู้นำเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ชื่อว่าเฉียนจินที่ไปกินข้าวกับวั่งโล่วเข่อครั้งที่แล้ว

บนใบหน้าของเฉียนจินมีรอยยิ้มที่ชั่วร้าย พูด : “โล่วเข่อ ฉันเชิญเธอไปเต้นรำด้วยความหวังดี ทำไมเธอถึงหนีไประหว่างทาง”

วั่งโล่วเข่อพูดอย่างเย็นชา : “เฉียนจิน สิ่งของที่ตระกูลเฉียนของคุณขโมยไป ฉันมอบให้คนอื่นไปแล้ว”

เฉียนจินตะลึงสักพัก : “มอบให้คนอื่นเหรอ”

วั่งโล่วเข่อพูด : “ไม่ผิด ก็คือคุณชายอู๋ท่านนี้”

อู๋เป่ยจะยิ้มไม่ยิ้ม พูด : “โล่วเข่อ คุณให้ผมจริงๆเหรอ”

วั่งโล่วเข่อพูดด้วยรอยยิ้ม : “ในเมื่อพวกเราร่วมมือกัน ฉันต้องแสดงความจริงใจนิดหน่อย”

ภายในใจของวั่งโล่วเข่อเข้าใจดี เป็นไปไม่ได้ที่จะนำสิ่งเหล่านั้นกลับมาด้วยพลังของเธอ แทนที่จะเสียเปรียบให้คนของตระกูลเฉียน เป็นการดีกว่าที่จะถือโอกาสแสดงน้ำใจ และมอบทุกอย่างให้กับอู๋เป่ย ด้วยพลังของอู๋เป่ย เชื่อว่าจะต้องมีวิธีนำสมบัติเหล่านั้นกลับมา

ขณะเดียวกันนี่ก็เป็นการทดสอบเล็กๆ น้อยๆ เช่นกัน ถ้าหากอู๋เป่ยไม่สามารถจัดการตระกูลเฉียนได้ อย่างนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเสินฮุยอย่างแน่นอน

อู๋เป่ยพูด : “โล่วเข่อ อย่างนั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ”

เขาลุกขึ้น เดินไปทางเฉียนจิน นักเพาะกายสองคนรีบพุ่งออกมาจากด้านหลังเฉียนจินทันที พวกเขาเตรียมจะลงมือกับอู๋เป่ย จู่ๆสีหน้าก็เปลี่ยนไปเลย ลมหายใจที่ทำให้หัวใจของพวกเขาสั่นไหว แผ่กระจายออกมาจากบนตัวของอู๋เป่ย นั่นก็คือหมัดปรารถนาของเขา

ในเวลานี้ ทั้งสองคนราวกับหนูเจอแมว ไม่กล้าขยับแม้แต่นิดเดียว ร่างกายของพวกเขาสั่นไม่หยุด

เฉียนจินไม่มีการฝึกฝนอะไร ภายในใจก็เหมือนกับถูกก้อนหินทับเช่นกัน อู๋เป่ยอยู่ในสายตาของเขา ราวกับเทพราวกับพระ ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมอง

เขาถามเสียงสั่น : “แก......แกเป็นใคร”

อู๋เป่ยพูด : “แน่นอนฉันเป็นเจ้าหนี้ของแก แกก็ได้ยินแล้ว วั่งโล่วเข่อมอบสิ่งของเหล่านั้นให้ฉันแล้ว”

เฉียนจินกลืนน้ำลาย พูด : “รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร พ่อของฉันรู้จักบุคคลระดับสูงมากมาย แกยั่วยุไม่ไหวหรอก!”

บอดี้การ์ดสิบคนถอยหลังโดยสัญชาตญาณ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มีชายคนหนึ่งค่อนข้างมีความกล้า เขาทำความเคารพอู๋เป่ย และพูด : “ผู้น้อยชื่อตงต้าไห่ของเมืองฉือเฉิง ไม่ทราบว่าเพื่อนชื่ออะไร”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “แกเป็นแค่คนตัวเล็กคนหนึ่ง ยังไม่มีคุณสมบิตที่จะรู้จักชื่อของฉัน เรื่องของที่นี่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกแก ถอยไปสะ”

คนเหล่านี้ไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว หันตัวแล้วจากไปทีละคน ช่วยไม่ได้ พลังแตกต่างมากเกินไปแล้ว อย่างน้อยๆอีกฝ่ายก็เป็นปรมาจารย์ชั้นเทพ ผู้แข็งแกร่งแบบนี้ฆ่าพวกเขาง่ายเหมือนกับตัดหญ้า อยู่ต่อเหมือนกับการหาเรื่องตาย

ภายในพริบตา คนกลุ่มนี้หนีไปไม่เหลือแม้แต่คนเดียว เฉียนฉังหาวอึ้งไปเลย เขาจ้องอู๋เป่ยด้วยความตะลึง : “ตกลงแกเป็นใคร”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ฉันแซ่อู๋ ชื่ออู๋เป่ย”

เฉียนฉังหาวกัดฟันแน่น พูด : “แกรังแกคนมากเกินไปแล้ว ฉันรู้จักผู้สูงส่งไม่น้อย!”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “อ้อ อย่างนั้นแกลองดูสิ แกรู้จักใครบ้าง”

ดวงตาของเฉียนฉังหาวกลอกไปมา พูด : “ฉันรู้จักยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเมืองฉือเฉิง โจวฝัวเซิง!”

อู๋เป่ยส่ายหน้า พูด : “โจวฝัวเซิงคนนี้เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดที่แกนึกถึงเหรอ น่าเสียดายแกเลือกคนไม่ถูก เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา โจวฝัวเซิงถูกฉันขับไล่ออกจากฉือเฉิงแล้ว ตอนนี้ก็ยังอาศัยอยู่ข้างนอก”

เฉียนฉังหาวตะลึง : “แกขับไล่โจวฝัวเซิงงั้นเหรอ”

หลี่กวงหลงหัวเราะอย่างเย็นชา : “โจวฝัวเซิงนับอะไร! เขาไม่คู่ควรถือรองเท้าให้น้องชายของฉันด้วยซ้ำ คนแซ่เฉียน แกไม่ต้องพูดไร้สาระ ครอบครองสิ่งของของเจ้าของ ยังต้องการฆ่าลูกหลานของเจ้าบ้าน แกน่าฆ่าจริงๆ!”

เฉียนฉังหาวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง พูด : “ฉันจะแจ้งความ!”

อู๋เป่ยมองเขาเหมือนกับมองคนโง่คนหนึ่ง : “แกคิดว่าตัวเองมีโอกาสแจ้งความไหม”