ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 610

เขาหันกลับทันที ก็มองเห็นแม่ชีคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู อายุประมาณสามสิบปี แต่การฝึกฝนค่อนข้างสูง! กระทั่งอู๋เป่ยรู้สึกได้ว่า การฝึกฝนของแม่ชีคนนี้เทียบเท่ากับลู่หล่านเฉิน!

ซุนอ้ายผิงมองเห็นแม่ชี รีบเช็ดน้ำตา โค้งคำนับเธอด้วยความเคารพ : “อาจารย์ อ้ายผิงรบกวนท่านแล้ว!”

แม่ชีพูด : “ไม่เป็นไร คนไม่ใช่ต้นหญ้า คนจะไม่มีความรู้สึกได้อย่างไร”

อู๋เป่ยก็เข้าไปโค้งคำนับเช่นกัน : “เข้าพบอาจารย์!”

แม่ชีมองอู๋เป่ยหนึ่งที พูดด้วยรอยยิ้ม : “เด็กอย่างนายเป็นคนเซียนแล้วเหรอ ดีมาก ไม่รู้ว่าเป็นลูกศิษย์ของสำนักไหน”

อู๋เป่ยรีบพูด : “อาจารย์ของผมคือท่านตงฟ๋อ”

แม่ชีคิดสักพัก : “เป็นคนแซ่เฉียวเด็กคนนั้นใช่ไหม คุณสมบัติของเขาอยู่ในระดับปานกลาง รับลูกศิษย์ได้ไม่เลว”

อู๋เป่ยตกตะลึง คุณสมบัติของอาจารย์ตัวเองอยู่ในระดับปานกลาง และยังเรียกเขาว่าเด็ก

เขารีบพูด : “ไม่ทราบว่าอาจารย์ชื่ออะไร”

แม่ชีพูดด้วยรอยยิ้ม : “ฉันชื่อชิงเหลียน แต่คนที่รู้จักฉันในโลกใบนี้มีไม่มากแล้ว”

อู๋เป่ยไม่เคยได้ยินชื่อของอาจารย์ชิงเหลียนจริงๆ ดวงตาของเขากลอกไปมา ถาม : “อาจายร์เคยได้ยินชื่อพระภิกษุศักดิ์สิทธิ์ไหม”

อาจารย์ชิงเหลียน : “นายหมายถึงคนที่อยู่วัดหลันเคอคนนั้นเหรอ”

อู๋เป่ยพูด : “ใช่”

อาจารย์ชิงเหลียน : “พูดขึ้นมาแล้ว เขาถือได้ว่าเป็นศิษย์น้องของฉัน พวกเราเจอกันบ่อยๆ”

ภายในใจอู๋เป่ยตกใจมาก ท่านผู้นี้คือศิษย์พี่ของพระภิกษุศักดิ์สิทธิ์เหรอ

เขายังต้องการถามอะไรบางอย่าง อาจารย์ชิงเหลียนพูดก่อน : “เดิมทีฉันวางแผนจะฝึกฝนอีกสักระยะหนึ่ง แต่เมื่อกี้หัวใจของฉันจู่ๆก็เคลื่อนไหว รู้ว่าเหตุผลเป็นเพราะนายมาที่นี่ โยมน้อย ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากให้นายช่วย นายยินดีไหม”

เรื่องที่ผู้สูงส่งแบบนี้ขอร้อง อู๋เป่ยไม่กล้าตอบตกลงง่ายๆ จึงถาม : “อาจารย์ต้องการให้ช่วยอะไร”

อาจารย์ชิงเหลียนพูด : “ฉันมีศิษย์หลานคนหนึ่ง โลกของเธอยังไม่สิ้นสุด ฉันวางแผนที่จะส่งเธอกลับไปสู่ชีวิตทางโลก เพียงแต่ว่าใจของเธอบริสุทธิ์และไร้เดียงสา ง่ายต่อการถูกผู้คนทำร้าย ฉันหวังว่านายจะสามารถปกป้องเธอได้ หลีกเลี่ยงการถูกกลั่นแกล้งจากบุคคลภายนอก”

ภายในใจของอู๋เป่ยพูด นี่ไม่ใช่เรื่องยากอะไร พูด : “อาจารย์วางใจได้เลย เรื่องนี้ปล่อยให้ผมจัดการเอง”

อาจารย์ชิงเหลียนมองเขา พูด : “ศิษย์หลานของฉันถูกกำหนดให้เป็นต้นตอของปัญหา ง่ายต่อการสร้างปัญหาให้คนอื่น จะทำให้นายเดือดร้อนในอนาคตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นายมั่นใจว่าต้องการช่วยเธอไหม”

มีชีวิตเป็นต้นตอของปัญหาเหรอ อู๋เป่ยลังเลสักพักหนึ่ง ตัวเองล้วนแล้วลั่นวาจาแล้ว ตอนนี้กลับลำไม่ทันแล้ว พูด : “อาจารย์วางใจได้เลย”

อาจารย์ชิงเหลียนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ฉันไม่ให้นายช่วยฟรีๆ มอบยันต์ช่วยชีวิตให้นายหนึ่งแผ่น มียันต์นี้ติดตัว ต่ำกว่าเซียนสวรรค์ ไม่ว่าพลังเวทมนตร์ของเขาจะทรงพลังแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำร้ายคุณได้ เพียงแต่ยันต์นี้ใช้งานได้แค่สามครั้ง หลังจากใช้เสร็จ จะกลายเป็นกระดาษไร้ค่า”

ระหว่างที่พูด เธอหยิบยันต์กระดาษที่ดูธรรมดาออกมาหนึ่งแผ่น ยื่นให้อู๋เป่ย อู๋เป่ยรับด้วยมือทั้งสองข้าง รีบพูดขอบคุณ

อาจารย์ชิงเหลียน : “เมื่อกี้นายพูดถึงศิษย์น้องหลงเซี่ยงที่อยู่วัดหลันเคอ เขาเป็นหนี้บุญคุณฉันอยู่หนึ่งครั้ง ฉันมอบหนี้บุญคุณนี้ให้กับนาย”

จากนั้นเธอก็ยื่นดอกบัวที่ทำจากกระดาษฟอยล์สีทองให้กับอู๋เป่ย : “นายเอาของสิ่งนี้ออกมาโชว์ ก็สามารถทำให้หลงเซี่ยงช่วยนายทำเรื่องหนึ่งอย่าง”

อู๋เป่ยดีใจอย่างมาก รีบพูด : “ขอบคุณอาจารย์!”

ชิงเหลียนโบกมือ แม่ชีสาวสวยที่อู๋เป่ยเพิ่งเจอตอนที่มาถึงครั้งแรกเดินเข้ามา เธอก้มหน้า ใบหน้าสวยแดงก่ำ

ตอนที่อู๋เป่ยเห็นครั้งแรก เพียงแค่รู้สึกว่าเธอสวย ตอนนี้มองเห็นครั้งที่สอง รู้สึกว่าเธอมีเสน่ห์ที่อธิบายไม่ได้

อาจารย์ชิงเหลียน : “ฮุยซิน เธอติดตามโยมน้อยคนนี้ลงภูเขาเถอะ”

แม่ชีคุกเข่าอยู่บนพื้น : “อาจารย์ ฉันไม่ไป ฉันจะฝึกฝนกับอาจารย์”

ตอนนี้ คนของตระกูลหลี่มาเกือบครบแล้ว อู๋เป่ยเปลี่ยนใบหน้า ใช้ตัวตนของหลี่ซวินเป่ยมาพบผู้คน และอู๋เหมยยังคงใช้ตัวตนของหลานสาวฝั่งคุณตาคุณยายเหมือนเดิม เพื่อความปลอดภัยของเธอ ไม่เปิดเผยตัวตนชั่วคราว

คนของตระกูลหลี่มารวมตัวกัน การกลับมาของซุนอ้ายผิง ทำให้ทุกคนดีใจอย่างมาก เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความคึกคัก

ในเวลานี้ พวกเขามองเห็นอู๋เป่ยที่แปลงร่างเป็นหลี่ซวินเป่ย อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ เพราะว่าในสถานที่นอกจากหลี่อวิ๋นโต้ว ซุนอ้ายผิง และอู๋เหมยแล้ว คนอื่นๆล้วนแล้วไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา

หลี่ตงซิงมองอู๋เป่ยหนึ่งที ถามด้วยรอยยิ้ม : “พ่อ ท่านนี้คือใครเหรอ”

หลี่อวิ๋นโต้วกวาดมองคนในบ้านหนึ่งรอบ พูดด้วยรอยยิ้ม : “ฉันขอแนะนำให้ทุกคนรู้จักอย่างเป็นทางการ เขาชื่อหลี่ซวินเป่ย เป็นลูกชายของเนี่ยนจู๋ หลานแท้ๆของฉัน!”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา คนที่อยู่ในสถานที่ต่างอึ้งไปเลย หลี่ตงซิงพูด : “พ่อ หาพี่ใหญ่เจอแล้วเหรอ”

หลี่อวิ๋นโต้วพยักหน้า : “พี่ชายคนโตของนายเสียชีวิตอย่างกะทันหัน ซวินเป่ยเป็นลูกชายของเขา”

หลี่หงเทามองอู๋เป่ยอย่างเย็นชาหนึ่งที จากนั้นเขาก็หันหน้าไปทางอื่น ไร้อารมณ์ใดๆ

หลี่เซ่าโป๋คนนั้นอายุประมาณยี่สิบกว่า รูปร่างสูงใหญ่ เขาพูดกับอู๋เป่ยด้วยเสียงหัวเราะ : “น้องชาย ต่อจากนี้ไปพวกเราก็เป็นคนบ้านเดียวกันแล้ว ในอนาคตถ้าหากนายมีอะไรต้องการให้ช่วยบอกพี่ใหญ่ได้เลย” ตอนที่พูดคำพูดนี้ ราวกับว่าเขาเป็นหัวหน้าตระกูล

อู๋เป่ยพยักหน้า ไม่พูดอะไร

หลี่เจียหนิงเป็นลูกสาวคนเดียวของหลี่อวิ๋นโต้ว เธอดูแลตัวเองดีอย่างมาก คนอายุสี่สิบปีมองดูแล้วราวกับคนอายุสามสิบต้นๆ เธอเดินมาอยู่ต่อหน้าอู๋เป่ย ลูบใบหน้าของเธอ พูดด้วยรอยยิ้ม : “หลานชายของฉันหล่อมาก ไม่เสียแรงที่มีสายเลือดของตระกูลหลี่”

อู๋เป่ยพูดด้วยความเคารพ : “คุณป้า!”

“อื้ม!” หลี่เจียหนิงตอบหนึ่งที : “เด็กดี ในอนาคตไปเที่ยวเล่นที่บ้านป้ามากๆนะ เด็กน้อย ฉันขอแนะนำให้นายรู้จักสักหน่อย นี่คือลุงของนาย”

สามีของหลี่เจียหนิงใส่แว่นตา รูปร่างผอมสูง มองดูแล้วอายุประมาณสี่สิบต้นๆ ดูหล่ออย่างมาก พูดด้วยรอยยิ้ม : “สวัสดีซวินเป่ย ฉันชื่อเจิ้งเจ๋อซื่อ”