ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 629

ตรงทางเข้า มีคนขอตรวจบัตรแดงขาวของอู๋เป่ย ถ้าหากเขาไม่มี ก็จะไม่สามารถเข้าไปข้างใน

แผงลอยร้านแรกขายเครื่องสัมฤทธิ์ทั้งหมด มีทั้งกระบี่สัมฤทธิ์ กระจกสัมฤทธิ์ และข้าวของเครื่องใช้สัมฤทธิ์ต่างๆ

หลี่เหมยถูกดึงดูดในทันที เธอหยิบกระบี่สัมฤทธิ์เล่มหนึ่งขึ้นมาดู ตัวกระบี่ส่องแสงแวววับ ถืออยู่บนมือสัมผัสได้ถึงความเย็น

หลี่เหมยถาม “เถ้าแก่ กระบี่เล่มนี้เท่าไหร่”

เถ้าแก่คนนี้เป็นผู้ชายสวมแว่น เขาดันแว่นแล้วพูด “กระบี่ยุครณรัฐ ถ้าคุณอยากได้ ผมให้ราคาสิบล้านก็แล้วกัน”

หลี่เหมยกำลังจะต่อราคา แต่ถูกอู๋เป่ยห้ามเอาไว้ หลี่เหมยเหมือนเข้าใจความคิดของเขาทันที

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม “เถ้าแก่ คุณเห็นผมเป็นคนนอกวงการเหรอ เห็นได้ชัดว่านี่มันกระบี่สมัยราชวงศ์ฮั่น แต่คุณกลับบอกว่ามันเป็นกระบี่ของยุครณรัฐ มันห่างกันถึงพันปีเลยนะ”

เถ้าแก่ยิ้ม “เหมือนสหายท่านนี้จะเป็นคนในวงการ คุณเสนอราคามาก็แล้วกัน”

อู๋เป่ยประเมินอยู่ครู่หนึ่ง “กระบี่เล่มนี้อย่างมากก็หนึ่งแสน”

เถ้าแก่ขมวดคิ้ว “หนึ่งหมื่นเหรอ ไม่มีทาง”

อู๋เป่ยพูด “เถ้าแก่ งั้นเอาแบบตรงๆเลย เท่าไหร่ถึงจะขาย”

เถ้าแก่ครุ่นคิด “ถ้าหากคุณอยากได้จริงๆ งั้นก็หนึ่งแสน”

อู๋เป่ยพยักหน้า “โอเค หนึ่งแสนก็หนึ่งแสน อีกเดี๋ยวถ้าผมซื้ออะไรอีก คุณช่วยลดราคาให้ผมหน่อยก็แล้วกัน”

เถ้าแก่ยิ้ม “ไม่มีปัญหา”

หลังจากนั้น อู๋เป่ยช่วยหลี่เหมยเลือกกระบี่สัมฤทธิ์อีกเล่ม ราคาทั้งหมดรวมเป็นหนึ่งล้านสองแสนห้าหมื่น

ออกจากแผงลอย หลี่เหมยพูด “ถ้าเกิดเป็นกระบี่สมัยราชวงศ์ฮั่น หนึ่งแสนถือว่าไม่แพง ที่บ้านฉันก็มีกระบี่สมัยราชวงศ์ฮั่นหนึ่งเล่ม ตอนนั้นฉันซื้อมาจากยุโรปในราคาสี่แสน หน้าตามันดูดีกว่าเล่มนี้นิดหน่อย”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม “แล้วถ้ามันเป็นกระบี่สัมฤทธิ์จากราชวงศ์ซางล่ะ”

หลี่เหมยตกใจ “ราชวงศ์ซางเหรอ ก็ไหนคุณบอกว่ามันเป็นของราชวงศ์ฮั่นไม่ใช่เหรอ”

อู๋เป่ยส่ายศีรษะ “รูปร่างของมันเหมือนกระบี่ราชวงศ์ฮั่นมาก อีกอย่างผมเห็นกระบี่เล่มนี้ถูกวางรวมกับกระบี่ราชวงศ์ฮั่นเล่มอื่น ผมมั่นใจว่าเถ้าแก่ก็คิดว่ามันเป็นกระบี่ราชวงศ์ฮั่น แต่ในความเป็นจริง มันเป็นกระบี่ของราชวงศ์ซาง ยิ่งกว่านั้นเป็นกระบี่ของจักรพรรดิ”

หลี่เหมยมองเขาด้วยสายตาเหม่อ “นายมั่นใจได้ยังไง”

อู๋เป่ยพูดในใจว่าฉันเคยเจอแม้กระทั่งซางโจวหวัง ก็ต้องรู้อยู่แล้ว!

“อัตราส่วนวัตถุดิบสัมฤทธิ์ของราชวงศ์ซางกับราชวงศ์ฮั่นแตกต่างกัน แยกง่ายมาก อีกอย่างตรงท้ายกระบี่เล่มนี้ฝังอัญมณี คุณดูสิ”

เขาใช้มือลูบตรงท้ายกระบี่ วัตถุคล้ายซีเมนต์ชิ้นหนึ่งหลุดออก เผยให้เห็นอัญมณีสีแดง

หลี่เหมยพูดด้วยความดีใจ “มีอัญมณีจริงด้วย!”

เธอรีบถามต่อ “แล้วอีกเล่มล่ะ”

“เล่มที่สองเป็นกระบี่ราชวงศ์ฉิน ราคาที่เถ้าแก่ขายถือว่าไม่สูง ผมก็เลยช่วยคุณซื้อเอาไว้”

หลี่เหมยพยักหน้า “ก็ไม่แพงจริงนั่นแหละ”

เดินไปเดินมา มาถึงแผงลอยร้านที่สี บนแผงลอยของร้านนี้ขายของจำพวกงานศิลปะอัญมณีและงาช้าง

โดยทั่วไปผู้หญิงชอบอัญมณี หลี่เหมยก็ไม่ยกเว้น เธอหยิบพลอยทับทิมขนาดเท่าไข่นกพิราบขึ้นมาแล้วถามอู๋เป่ย “อันนี้ซื้อได้หรือเปล่า”

ตอนนี้เธอเชื่อใจอู๋เป่ยอย่างมาก ไม่ว่าจะซื้ออะไรก็จะขอความเห็นจากเขาก่อน

อู๋เป่ยกวาดสายตามอง “ของชิ้นนี้เป็นของสังเคราะห์”

เถ้าแก่เป็นหญิงวัยกลางคน เธอพูด “พ่อหนุ่ม อย่าพูดอะไรส่งเดช พลอยชิ้นนี้ตกผลึกตามธรรมชาติ ไม่มีทางเป็นพลอยสังเคราะห์แน่นอน”

อู๋เป่ยขี้เกียจโต้เถียงกับเธอ เขายิ้มแล้วพูด “คุณเก็บไว้เองเถอะ”

ขณะที่เขากำลังจะจากไป หางตาเหลือบไปเห็นไพ่นกกระจอกงาช้างชุดหนึ่ง ในใจเกิดความหวั่นไหวทันที “อันนี้เท่าไหร่”

หญิงวัยกลางคนพูด “หนึ่งล้าน!”

ไพ่นกกระจอกที่ทำจากงาช้าง ปกติขายในราคาสามแสนห้า เธอเอ่ยปากก็จะเอาหนึ่งล้าน เห็นได้ชัดว่าจงใจ

ใครจะคาดคิด อู๋เป่ยกลับพยักหน้าทันที “ได้ ผมเอา”

หญิงวัยกลางคนตกตะลึง ไม่ต่อราคาเหรอ ถ้ารู้แต่แรก เธอจะเรียกสักสองล้าน!

แม้หลี่เหมยรู้สึกประหลาดใจ แต่ก็อดทนไม่ได้ถาม

ออกจากแผงลอย เธอจึงจะพูดเสียงเบา “หนึ่งล้านแพงเกินไป ครั้งก่อนฉันซื้อให้คุณปู่ ใช้ไปแค่สามแสนห้า”

“ได้เลย!”

เสี่ยวจีหลิงเดินนำทางอยู่ข้างหน้า หลังจากเดินออกมาได้หลายร้อยเมตร เข้าสู่ป่าไม้ผืนหนึ่ง ข้างในนี้ไม่ได้มีแผงลอยมากนัก ทั้งหมดก็ประมาณยี่สิบกว่าร้าน แต่กลับมีลูกค้ามาเลือกซื้อของที่นี่ไม่น้อย

สถานที่แห่งนี้ขายของจำพวกยาโดยเฉพาะ มีทั้งยาพิษและอย่าช่วยชีวิต มีทุกอย่างที่ต้องการ

อู๋เป่ยเดินเข้าไปในป่าไม้ ใช้ตาวิเศษกวาดมองโดยรอบ ก็สังเกตเห็นมีขวดขนาดเล็กใบหนึ่งกำลังเรืองแสงสีม่วงแดงบนแผงลอยที่อยู่ไกลออกไป

มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถมองเห็นแสงนี้ภายใต้ตาวิเศษ คนอื่นมองไม่เห็น

เขาเองก็ไม่ได้รีบร้อน พลางเดินพลางถาม หลังจากนั้นประมาณสิบนาทีถึงจะมาถึงแผงที่ว่า

เจ้าของแผงเป็นใช้วัยกลางคนร่างอวบ ตรงหน้าเขามีขวดขนาดเล็กวางเต็มไปหมด อู๋เป่ยสุ่มหยิบขึ้นมาหนึ่งใบ “เถ้าแก่ อันนี้คืออะไร”

เถ้าแก่มองเขาแวบหนึ่งแล้วพูด “ผงลืมเลือน หลังจากกลืนยา สามารถทำให้ลืมเรื่องราวภายในสามปี”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ไม่เลว เท่าไหร่”

“หนึ่งล้าน” เถ้าแก่พูด

จากนั้นอู๋เป่ยหยิบขวดสีเงินที่เรืองแสงสีม่วงแดงขึ้นมาแล้วถาม “แล้วอันนี้ล่ะ”

เถ้าแก่พูด “ไม่รู้ว่าใช้ทำอะไร มันเป็นของนักเล่นแร่แปรธาตุชาวยุโรป สามแสนก็แล้วกัน”

อู๋เป่ยพยักหน้า

หลังจากจ่ายเงิน เขารีบพาหลี่เหมยออกจากที่นั่นทันที

เขาพลางเดินพลางตรวจดูขวดใบนั้นอย่างละเอียด เขาพบว่าบนขวดมีกลไกซ่อนอยู่ด้วย ด้านในของมันแบ่งออกเป็นสามชั้น ข้างในสุดเป็นของเหลว แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ส่วนพื้นที่สองชั้นนอกภายในขวด แบ่งออกเป็นของเหลวที่สามารถเรืองแสงสีง่วงและแดง แสงสีม่วงและแดงที่เขาเห็นเมื่อกี้มาจากพวกมัน

“นี่มันอะไร” เขาคิดในใจ

ไม่มีเวลาคิดแล้ว เขาเก็บขวดแล้วไปโซนที่สามต่อ

โซนที่สามเป็นผืนทะเลทราย มีแผงลอยประมาณหนึ่งร้อยกว่าร้าน ขายอาวุธเย็นทุกชนิด มีทั้งดาบ กระบี่ หอก อาวุธลับที่มาจากทั่วทุกมุมโลก

หลี่เหมยไม่สนใจของพวกนี้ แต่อู๋เป่ยกลับสนใจมาก เขารีบเดินเข้าไปทันที