ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 636

ชิงเหมิงมีตำแหน่งนายท่านหลิน คนหนึ่งคือไช่ซิ่งหัวหน้าใหญ่ของชิงเหมิน

เขาถาม “มหาเศรษฐีสองคนนี้มาทำอะไรเมืองหมิงหยาง”

หวังเซียนเซิงส่ายศีรษะ “ไม่รู้ ยิ่งกว่านั้นทั้งสองคนต่างก็ซื้อบ้านแถวชานเมืองติดกัน ตอนนี้หมู่บ้านที่พวกเขาอยู่ได้รับคุ้มกันอย่างแน่นหนา จะเข้าไปในหมู่บ้าน จำเป็นต้องแสดงบัตร”

ขณะที่คนทั้งสองพูดคุยกัน อู๋เป่ยได้ยินอาจารย์ประจำชั้นเรียกตนเอง

“พี่ชายอู๋เหมย ผลการเรียนของอู๋เหมยดีมาก! ผลสอบครั้งล่าสุด ติดอันดับหนึ่งของเมือง ทิ้งห่างจากอันดับสองหลายคะแนน ทุกคนปรบมือให้กับอู๋เหมยและเอาเธอเป็นตัวอย่าง!”

อู๋เป่ยสัมผัสได้ เหล่าผู้ปกครองต่างหันมามองเขาด้วยความอิจฉา

พี่สาวท่านหนึ่งพูด “พี่ชายอู๋เหมย คุณก็น่าจะจบมหาวิทยาลัยมั้ง”

อู๋เหมยอยู่ต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นทุกคน อู๋เป่ยจะถ่อมตนไม่ได้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงพูดสถานะของตนเองออกมา “ผมจบแพทย์และเภสัชศาสตร์จากมหาวิทยาลัยหวาชิง”

พี่สาวที่อยู่โดยรอบมองเขาด้วยสายตาที่ชื่นชมทันที ต่างทยอยกันเดินเข้ามาขอเพิ่มเพื่อนกับอู๋เป่ย ด้วยบอกว่าวันข้างหน้าจะขอคำชี้แนะจากเขา

อู๋เป่ยหันไปส่งซิกทางสายตาให้หวังเซียนเซินแวบหนึ่ง หวังเซียนเซินรีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาพร้อมกับพูดว่า “ทุกท่าน เถ้าแก่ของผมค่อนข้างยุ่ง พวกคุณมีธุระอะไรมาหาผมได้เลย พวกเรามาแอดเพื่อนกัน”

ทุกคนดูตกใจมาก “เถ้าแก่หวัง พี่ชายอู๋เหมยเป็นเถ้าแก่ของคุณด้วยเหรอ”

หวังเซียนเซินพูดด้วยรอยยิ้ม “มันแน่นอนอยู่แล้ว ที่ผมมีทุกวันนี้ ก็เพราะได้รับการสนับสนุนจากเถ้าแก่อู๋”

หลังจากเพิ่มเพื่อนเสร็จ อู๋เป่ยถาม “ธุรกิจช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง”

หวังเซียนเซิงพูด “ธุรกิจที่คุณแนะนำให้ผมเมื่อครั้งก่อน ทำให้ผมอิ่มจนถึงทุกวันนี้ เดี๋ยวนี้ผมตกปลาสามวัน ลงแหสองวัน ทำนู่นทำนี่นิดหน่อย”

อู๋เป่ย “คนเรามันต้องมีการพัฒนา เอาแบบนี้ก็แล้วกัน คุณมาเข้าร่วมโครงการสุ่ยอันเจียงหนานด้วย”

หวังเซียนเซิงตาลุกวาว “จริงเหรอ”

อู๋เป่ย “ต้องรับประกันคุณภาพของวัสดุก่อสร้าง!”

หวังเซียนเซิงพูดด้วยรอยยิ้ม “สบายใจได้เลย ต่อให้ไม่ได้กำไร ผมก็ไม่กล้าประมาทเรื่องคุณภาพ”

ในใจหวังเซียนเซิงรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาเคยไปหาเขามาแล้ว โครงการสุ่ยอันเจียงหนานมียอดลงทุนสูงถึงหลายหมื่นล้าน เมื่อเขากลายเป็นซัพพลายเออร์วัสดุก่อสร้าง เขาสามารถสร้างรายได้อย่างน้อยหนึ่งพันล้าน!

ในเวลานี้ ทันใดนั้นนักเรียนตัวสูงที่นั่งด้านหลังอู๋เหมยเอื้อมมือไปตบไหล่ซ้ายของอู๋เหมย

อู๋เป่ยหันกลับไปจ้องเขาแล้วถาม “มีอะไร”

นักเรียนตัวสูงยิ้มเล็กน้อย “เหมือนเธอไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่”

อู๋เหมยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “นายคิดมากเกินไปแล้ว พวกเราเพิ่งคุยกันครั้งแรก ทำไมฉันต้องไม่ชอบหน้านายด้วย”

นักเรียนตัวสูงถอนหายใจ “อาจจะเป็นเพราะฉันหล่อเกินไป ทำให้เธอจงใจระวังตัว เพื่อหลีกเลี่ยงตกหลุมรักฉันมั้ง”

อู๋เหมยหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นายมีความมั่นใจสูงมาก แต่ว่านะ นายก็ยังคิดมากเกินไป” พูดจบเธอหันกลับไป

นักเรียนตัวสูงจะตบไหล่เธออีก ทันใดนั้นมีมือข้างหนึ่งกดลงบนไหล่ของเขา สีหน้าของนักเรียนตัวสูงซีดขาวทันที มีเหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก

เขากัดฟัน อดทนได้ประมาณสามวินาที พูดขึ้นกะทันหัน “ผู้อาวุโส โปรดปล่อยมือ!”

อู๋เป่ยก้มหน้าจ้องตาเขา “ไอ้หนู สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้านายเป็นน้องสาวของฉัน ดังนั้นอย่ายุ่งกับเธอ ไม่อย่างนั้นฉันจะทำลายพลังยุทธ์ของนาย”

ที่แท้พลังยุทธ์ของเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดา บรรลุถึงชั้นฝึกปราณแล้ว

เด็กหนุ่มรีบพยักหน้า “ไม่กล้าแล้วครับ”

อู๋เป่ย “นายชื่ออะไร”

เด็กหนุ่ม “หลินเซ้าหยง”

อู๋เป่ย “นายท่านหลินของชิงเหมินเป็นอะไรกับนาย”

สีหน้าหลินเซ้าหยงเปลี่ยนไปทันที “คุณรู้จักปู่ของผมด้วยเหรอ”

อู๋เป่ย “ตอบคำถามของฉัน”

หลินเซ้าหยง “ครับ”

ไป๋ปิงพูด “ถึงแม้ฉันซื้อบ้านแล้ว แต่ตกแต่งภายในยังไม่เสร็จ ดังนั้นก็เลยต้องกลับไปฉลองตรุษจีน”

หลังจากนั้นเธอถาม “คืนนี้มีว่างหรือเปล่า ฉันเลี้ยงข้าวนาย”

คืนนี้อู๋เป่ยไม่มีอะไรทำเลยตอบกลับไปว่า “ได้สิ”

ไป๋ปิง “ร้านกาแฟชิงอวี๋เหมือนเดิม เจอกันหนึ่งทุ่ม”

หลังจากโบกมือลาไป๋ปิง อู๋เหมยเบ้ปากพูด “พี่ อาจารย์ไป๋ชอบพี่”

อู๋เป่ยอึ้ง “เด็กๆอย่าพูดจาเหลวไหล!”

“ฉันไม่ได้พูดเหลวไหล พี่ดูสายตาของเธอสิ มันเต็มไปด้วยความรัก” อู๋เหมยค่อยสังเกตปฏิกิริยาของอู๋เป่ย “พี่ พวกพี่คบกันตั้งนานแล้วใช่หรือเปล่า”

อู๋เป่ยตบศีรษะอู๋เหมยเบาๆ “ลองพูดเหลวไหลอีก ฉันจะดึงหูเธอให้ดู”

อู๋เหมยหัวเราะคิๆ “พี่เพอร์เฟคซะขนาดนี้ อาจารย์ไป๋ชอบพี่ก็เป็นเรื่องปกติ แต่พี่จะทำยังไงดี พี่ชิงเหยียน พี่จื่อยี่ แล้วก็มีพี่รั่วเสวี่ย พี่ปิงอวิ๋น ตกลงพี่ชอบคนไหนกันแน่”

อู๋เหมยพูดเรื่องที่อู๋เป่ยรู้สึกปวดหัวกะทันหัน เขาถลนตาใส่อู๋เหมย “เรื่องของผู้ใหญ่ เธอไม่เข้าใจหรอก”

อู๋เหมยปลิ้นตาขาวขึ้นแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก

หลังจากส่งอู๋เหมยกลับบ้าน อู๋เป่ยแวะไปตงหู่ก่อน

หลังจากมาถึงข้างทะเลสาบ หลี่อวี๋โผล่หัวออกมาทันที มันอ้าปาก มีไข่มุกขนาดเท่ากำปั้นบินมาที่มืออู๋เป่ย

อู๋เป่ยรู้สึกตกใจ สังเกตดูอย่างละเอียด ไข่มุกทั้งเจ็ดลูก ล้วนเป็นไข่มุกวิญญาณที่ผลิตโดยหอยยักษ์หมื่นปี! ถึงแม้พวกมันไม่ได้มีค่าเท่าไข่มุกวิญญาณห้าธาตุ แต่ก็เป็นของที่หายากมาก!

เขาถาม “หลี่อวี๋ นายไปเอามาจากไหน”

หลี่อวี๋พูด “นายท่าน เมื่อวานผมดำดิ่งลงสู่ทะเลจีนตะวันออก แล้วดำลึกลงไปในมหาสมุทร ฆ่าหอยกาบอายุสองหมื่นปีไปสองตัว แล้วเก็บไข่มุกของพวกมันมา”

หลังจากหลี่อวี๋ไปเป็นมังกรเจียว ขอบเขตการล่าอาหารของมันกว้างขึ้น ตอนนี้มันสามารถแหวกว่ายไปตามท้องทะเล ไล่ฆ่าเผ่าน้ำ

อู๋เป่ยเริ่มเกิดความสนใจ “ในไปส่วนลึกของมหาสมุทรเหรอ เจออะไรหรือเปล่า”