ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 657

แม้ว่าเขาจะบอกให้คนรับใช้อย่าแจ้งให้เมิงจื๋อและคนอื่นๆ ทราบ แต่เมิงจื๋อและคนอื่นๆก็รู้แล้ว หลังจากครึ่งชั่วโมง เมิงจื๋อและจังซีหลิงมาถึงอย่างเร่งรีบ

ทั้งสองล้วนแล้วเป็นผู้ฝึกฝนที่มีประสบการณ์ในโลกแห่งการฝึกฝน มองเห็นสภาพของอู๋เป่ย รู้ได้ทันทีว่าเขาตกอยู่ในสภาพของการถอนโรคขนาดเล็ก

เมิงจื๋อหัวเราะ : “ขอแสดงความยินดีกับหัวหน้าพรรค เปิดช่องวิญญาณที่สามได้แล้ว!”

อู๋เป่ยพูด : “การถอนโรคขนาดเล็กมากะทันหันเกินไป”

เมิงจื๋อ : “ขอให้หัวหน้าพรรคระวังตัวด้วย ผมจะปกป้องหัวหน้าพรรคทั้งกลางวันและกลางคืนอย่างใกล้ชิด ปกป้องความปลอดภัยของหัวหน้าพรรค!”

อู๋เป่ยพูด : “ไม่ต้องขนาดนั้น”

เขาโบกมือหนึ่งที หนังมนุษย์หลุดออกมาจากใต้โต๊ะ ครั้งที่แล้วเขาใช้หนังมนุษย์นี้ไปหนึ่งครั้ง แม้ว่ามันจะไม่ได้ลงมือ แต่อู๋เป่ยรู้สึกว่า พลังของมันเทียบเท่ากษัตริย์เที่ยงแท้อย่างแน่นอน

สัมผัสถึงความน่ากลัวของหนังมนุษย์ เมิงจื๋อถอยห่างโดยสัญชาตญาณ พูด : “หัวหน้าพรรค ตกลงนี่คือสิ่งที่ชั่วร้ายอะไร”

อู๋เป่ยพูด : “มันไม่ใช่สิ่งที่ชั่วร้าย คุณไม่จำเป็นต้องกลัว”

เมิงจื๋อพูดกับอู๋เป่ย : “ช่วงนี้หัวหน้าพรรคอย่าออกไปข้างนอก การถอนโรคขนาดเล็กนี้ สูงสุดสามเดือน ต่ำสุดครึ่งเดือน จำเป็นต้องรออย่างช้าๆ”

ในมือของอู๋เป่ยมีเรื่องมากมายต้องทำ แน่นอนไม่สามารถรออยู่ที่นี่ได้ตลอด พูด : “ไม่เป็นไร ผมมีวิธีป้องกันตัวเอง”

ระหว่างที่พูด อู๋เป่ยถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น เริ่มอาเจียน อึดอัดอย่างมาก เมิงจื๋อและจังซีหลิงดูแลอยู่ด้านข้าง คนหนึ่งส่งน้ำคนหนึ่งส่งผ้าเช็ดหน้า

แต่สถานการณ์ของอู๋เป่ยแย่ลงเรื่อยๆ อู๋เป่ยนอนอยู่บนโซฟา คลุมด้วยผ้าห่มบางๆ

ในความทรงจำ ครั้งที่แล้วเขาเคยป่วยหนักอย่างมาก ยังอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่งอยู่เลย เขาซนอย่างมาก ไปจับปลาที่ทะเลสาบตงหู่ในช่วงฤดูหนาว ปรากฏว่าไม่ทันระวังตกเข้าไปใจทะเล

ฤดูหนาวของปีนั้นหนาวอย่างมาก อากาศลบเก้าองศา เป็นเรื่องยากที่ทะเลจะแข็งเป็นน้ำแข็ง เขาตกลงไปท่ามกลางน้ำแข็งและดื่มน้ำน้ำแข็งไปสองสามคำ

สะลืมสะลือ เขาได้รับการช่วยเหลือจากพ่อที่ทำงานเป็นผู้ช่วยที่อยู่ไม่ไกล แม้ว่าอู๋เป่ยจะไม่ได้จมน้ำตาย แต่ก็เป็นเพราะเหตุนี้เลยทำให้เป็นโรคซางหาน ป่วยหนักจนต้องพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลสามวัน ไข้สูงอย่างมาก

เขาจำได้เป็นพิเศษ ตอนที่พ่อทำการเป่าปากผายปอดให้เขา ร้องไห้และดุไปพร้อมๆ กัน เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า

“พวกคุณถอยไปก่อน” เขาพูดอย่างไม่แยแส

จังซีหลิงและเมิงจื๋อไม่กล้าขัดคำสั่ง ออกจากห้องหนังสือทันที

อู๋เป่ยหลับตา ที่มุมตาเปียกชื้นโดยไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ยิ่งคนตกอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ยากลำบากแค่ไหน ก็ยิ่งจำช่วงเวลาดีๆได้มากขึ้นเท่านั้น เขานึกถึงตอนที่เขายังเด็ก ภาพที่เขาถูกพ่อยกขึ้นไหล่ แล้ววิ่งอยู่ที่ลานบ้านอย่างบ้าคลั่ง นึกถึงตอนที่พ่อเป็นช่างไม้ทำงานหนักมาครึ่งคืนแล้วต้องมาทำชุดมีดไม้และดาบไม้ให้เขา และเขายังจำได้ ในปีนั้นพ่อต้องเผชิญกับความยากลำบาก ขี่จักรยานเป็นระยะทางหลายร้อยกิโลเมตร เขารีบขับจากที่ทำงานไปโรงเรียน เพียงเพื่อให้เมล็ดแตงโมที่เขาชอบกินแก่เขา

ยิ่งคิดถึง ก็ยิ่งควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ความอ่อนแอทางร่างกายของเขาทำให้จิตใจของเขาเปราะบางเช่นกัน เขาในเวลานี้ ไม่ใช่คนเซียน ไม่ใช่หมอเทวดา เป็นเพียงคนธรรมดาที่คิดถึงพ่อผู้ล่วงลับไปแล้วเท่านั้น

“ไม่ได้! เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ฉันจะธาตุไฟแตกอย่างแน่นอน” อู๋เป่ยตื่นตัว เขาเช็ดน้ำตา เริ่มสวดเสียงพุทธเซนแบบเงียบๆ อารมณ์ค่อยๆสงบลง

หลังจากสองชั่วโมง อู๋เป่ยได้กลิ่นบนตัวของตัวเอง มีกลิ่นที่เหม็นอย่างมากแผ่ออกมา คิ้วของเขาเริ่มหลุดร่วง เล็บมีสีดำ ผมสีเหลือง ดวงตาหมองคล้ำ

“การถอนโรคขนาดเล็กรุนแรงกว่าที่ฉันคาดการณ์ไว้” เขาถอนหายใจเบาๆหนึ่งที

ตามที่เขารู้มา วันที่สองของการถอนโรคขนาดเล็ก อาการป่วยจะถึงจุดสูงสุด หลังจากนั้นก็จะค่อยๆบรรเทาลง ดังสุภาษิตที่ว่า ความเจ็บป่วยมาเหมือนภูเขาถล่ม โรคภัยไข้เจ็บหายเหมือนหนอนไหม ดังนั้นระยะเวลาพักฟื้นจึงค่อนข้างนานตั้งแต่หนึ่งเดือนถึงสามเดือนหรือครึ่งปีก็ได้

เพียงแต่เห็นได้ชัดว่าอู๋เป่ยไม่ต้องนานขนาดนั้น เขาเปิดใช้พลังอย่างหนึ่ง ความสามารถในการซ่อมแซมร่างกาย ซึ่งทำให้ระยะเวลาการฟื้นตัวสั้นลง

หลังจากนั้น อู๋เป่ยเพียงแค่ดื่มน้ำ นอกจากนี้ข้างกายไม่อนุญาตให้ใครอยู่

ตอนเที่ยง ในที่สุดเฉินจ้าวก็มาถึงแล้ว เมื่อเวลาที่เมิงจื๋อและจังซีหลิงเห็นผู้เที่ยงแท้ท่านนี้ แอบตกใจภายในใจ พูดในใจไม่เสียแรงที่หัวหน้าพรรคเป็นหัวหน้าพรรค ข้างกายยังมีปรมาจารย์แบบนี้!

“นายท่าน!” เฉินจ้าวเข้ามาทักมาย “นี่คือการถอนโรคขนาดเล็กเหรอ ดูเหมือนจะรุนแรงมากเลย”

เฉินจ้าวพูดด้วยรอยยิ้ม : “นี่มันไม่ใช่เรื่องยาก รอให้หลังจากที่อาการป่วยของนายท่านหายดีแล้ว ผมสามารถพานายท่านไปได้ตลอดเวลา”

ดินแดนแห่งเซียนสำหรับอู๋เป่ยแล้ว อันที่จริงไม่ค่อยรู้อะไรมาก ตอนนี้ทำได้แค่สอบถามไปทีละประโยค สะลืมสะลือ เขาผล็อยหลับไปแล้ว

เฉินจ้าวเฝ้าอยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ เขาอายุปูนนี้แล้ว อู๋เป่ยที่กำลังนอนหลับอยู่ในสายตาเขา เป็นเหมือนกับเด็กคนหนึ่ง ชายหนุ่มในวัยยี่สิบกว่า สำหรับเขาแล้วถือเป็นเด็กคนหนึ่งจริงๆ

ช่วงเย็น เฉินจ้าวได้ยินคนเคาะประตูเบาๆ เขาเปิดประตู ก็มองเห็นจังซีหลิงและพูดว่า : “เพื่อนเฉิน มีคุณหนูเถาคนหนึ่งอยากพบหัวหน้าพรรค จะให้เชิญเธอมาไหม”

เฉินจ้าวรู้จักเถาหรูเสวี่ย พูด : “พาเธอมาเลย เธอเป็นแฟนสาวของนายท่าน”

เมิงจื๋อหัวเราะ : “ได้ ผมจะไปพามาเดี๋ยวนี้เลย”

หลังจากหนึ่งชั่วโมง เถาหรูเสวี่ยขับรถมาที่วัง มองเห็นอาคารโบราณของที่นี่ เถาหรูเสวี่ยตะลึงอย่างมาก

ในเวลานี้อู๋เป่ยเพิ่งตื่น เขาดื่มน้ำไปหลายคำ ได้ยินว่าเถาหรูเสวี่ยมาถึงแล้ว พูด : “ให้เธอเข้ามาเถอะ”

เมื่อเถาหรูเสวี่ยเห็นใบหน้าของเขาซีดขาว อู๋เป่ยป่วยหนักอย่างมาก น้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้ เธอพูดด้วยเสียงร้องไห้ : “อู๋เป่ย คุณเป็นอะไร ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม”

อู๋เป่ยทั้งซาบซึ้งใจและรู้สึกตลก พูด : “หรูเสวี่ย ผมไม่เป็นไร การถอนโรคขนาดเล็กเท่านั้น”

แน่นอนเถาหรูเสวี่ยรู้จักการถอนโรคขนาดเล็ก เพียงแค่สถานการณ์เร่งรีบจึงไม่ได้คิดมากเกินไป ได้ยินคำพูดนี้ อารมณ์ของเธอค่อยกลับมาเป็นปกติ พูดตำหนิ : “คุณไม่บอกฉันเลยนะ ถ้ารู้ว่าคุณป่วย ฉันมาดูแลคุณตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “เรื่องเล็ก ทนอีกหน่อยก็ผ่านไปแล้ว”

เถาหรูเสวี่ยเอาอ่างล้างหน้ามา เอาผ้าขนหนูมาเช็ดร่างกายของเขา

ก่อนหน้านี้ อู๋เป่ยไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้ ดังนั้นสิ่งที่ร่างกายหลั่งออกมาจึงอยู่บนตัวตลอดเวลา กลิ่นเหม็นอย่างมาก ตอนนี้เถาหรูเสวี่ยมาถึงแล้ว ต้องการเช็ดล้างให้เขา