ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 672

มู่หรงเจียว “คุณไม่ต้องเป็นห่วง พวกคุณตาของฉันไปต่างประเทศแล้ว ยิ่งกว่านั้นจะไม่มีวันกลับมาอีก”

อู๋เป่ย “ต่อให้พวกเขาไปแล้ว คุณก็ไม่อยากแย่งทรัพย์สินของตระกูลกัวคืนมาเหรอ”

มู่หรงเจียวยักไหล่ “ความมั่งคั่งไม่มีความหมายสำหรับฉัน ยิ่งกว่านั้นต่อไปคุณจะเลี้ยงฉัน ฉันมีเงินก็ไม่มีประโยชน์”

อู๋เป่ยชี้จมูกของตนเอง “ผมเลี้ยงคุณเหรอ”

มู่หรงเจียวพูดด้วยรอยยิ้ม “ใช่ไง เพราะลางสังหรณ์ของฉันบอกฉันว่า อยู่กับคุณถึงจะปลอดภัย ในเมื่อฉันติดตามคุณ คุณไม่ควรต้องรับผิดชอบค่าอุปโภคและบริโภคของฉันหรอกเหรอ”

อู๋เป่ยถอนหายใจ “ก็ได้ เห็นแก่ที่คุณเป็นเทพธดาตกสวรรค์ คุณสามารถพักอยู่ที่นี่”

มู่หรงเจียว “ไม่ใช่อยู่ที่นี่ ต่อไปคุณไปที่ไหนฉันก็จะไปด้วย ไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว “แบบนี้ไม่ค่อยเหมาะสมมั้ง”

มู่หรงเจียว “วางใจเถอะ ถ้าหากแฟนของคุณปรากฏตัว ฉันจะหลบไปเอง”

อู๋เป่ยกระแอม “ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น”

“คุณไม่ต้องอธิบาย ฉันเข้าใจทุกอย่าง” มู่หรงเจียวพูดด้วยรอยยิ้ม

อู๋เป่ยครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูด “ก็ได้ แต่คุณต้องบอกผมก่อนว่าคุณจะตามผมนานแค่ไหน”

“หนึ่งเดือน” มู่หรงเจียวพูด “หลังจากหนึ่งเดือน ฉันจะไปสถานที่อื่น”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ได้ ในหนึ่งเดือนนี้ ผมสามารถรับประกันความปลอดภัยของคุณ”

มู่หรงเจียวพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณมาก ฉันนอนอยู่ห้องข้างๆนะ ฝันดี”

หนึ่งคืนผ่านไปอย่างเงียบสงบ

รุ่งเช้าของวันที่สอง มู่หรงเจียวมาเคาะประตูแต่เช้า “อู๋เป่ย ไปเมืองซือเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้หรือเปล่า”

อู๋เป่ยนั่งลงถาม “คุณจะไปทำอะไรที่เมืองซือ”

มู่หรงเจียว “กลับบ้านไง ฉันเริ่มคิดถึงพ่อกับแม่แล้ว”

อู๋เป่ย “ที่แท้บ้านคุณอยู่เมืองซือ งั้นก็ได้ พวกเรากินข้าวเช้าก่อนแล้วค่อยออกเดินทาง”

มู่หรงเจียว “ขอบคุณนะ!”

เดิมทีเมืองซือเคยเป็นส่วนหนึ่งของประเทศยามะ ต่อมาสถาปนาประเทศขึ้นเอง จึงกลายเป็นเมืองที่มีโครงสร้างทางเศรษฐกิจพัฒนา มูลค่าทางเศรษฐกิจสูงกว่าประเทศยามะ โครงสร้างคล้ายฮ่องกง ประชากรทั้งสองที่ก็ใกล้เคียงกัน

เมืองซือ เป็นประเทศที่ถูกควบคุมโดยตระกูลหนึ่ง ตระกูลนี้ก็แซ่หลี่เช่นกัน ประมุขแห่งประเทศมีชื่อว่าหลี่หว่านหลง เขาเป็นบิดาผู้ก่อตั้งประเทศของเมืองซือ

อู๋เป่ยขับรถยนต์ระยะทางสามร้อยกว่ากิโล ใช้เวลาสองชั่วโมงจึงจะมาถึง หลังจากเข้าเมืองซือ อู๋เป่ยก็รู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ปกติทันที มีรถยนต์หลายคันขับตามห่างจากพวกเขาไม่ใกล้ไม่ไกลกะทันหัน

เขาถาม “ข้างหลังเป็นคนของตระกูลมูหรงหรือเปล่า”

มูหรงเจียวส่ายหัว “พวกเขาเป็นคนที่คิดจะฆ่าฉัน”

อู๋เป่ยอึ้ง “คนที่คิดจะฆ่าคุณเหรอ ใคร”

มู่หรงเจียว “เจ้าแห่งเมือซือ คนของตระกูลหลี่”

เธอพูด “แต่ว่าคุณสบายใจได้ ขอแค่ฉันอยู่กับคุณ พวกเขาก็ไม่สามารถฆ่าฉันแล้ว”

อู๋เป่ยหมดคำพูด ที่แท้นี่จึงจะเป็นสาเหตุที่เธอมาหาตนเอง เขาพูด “คุณนั่งให้ดี”

เขาพูดพลางเหยียบคันเร่งจนมิด รถยนต์เพิ่มความเร็วทันที ขณะเดียวกันก็นำหนังมนุษย์แผ่นนั้นออกมา เขาออกคำสั่ง “เหยียนหยาง จัดการคนที่อยู่ข้างหลัง”

หนังมนุษย์บินออกจากหน้าต่างรถ ไปแปะอยู่บนกระจกหน้ารถของรถคันหนึ่งที่ตามมาจากด้านหลัง คนขับที่อยู่บนรถตื่นตระหนก ทำได้แต่หยุดรถก่อน

รถยนต์อีกหลายคันที่ตามมาจากด้านหลังเบี่ยงรถยนต์แซงรถคันนี้ หลังจากนั้นไล่ตามพวกเขาต่อ ทว่าตอนที่พวกเขาขับผ่านรถคันนี้ หนังมนุษย์กลับลอยไปตกที่พื้นกะทันหัน รถยนต์วิ่งผ่านหนังมนุษย์

“บูม!”

ไม่รู้เพราะอะไร รถยนต์ถูกดีดขึ้นกะทันหัน เหมือนกับโดนระเบิดทำให้ลอยขึ้นหลายสิบเมตร หลังจากนั้นตกลงไปที่หน้าผาด้านข้าง

จอดรถยนต์หน้าวิลล่า คนทั้งสองเดินลงจากรถ ลาบราดอร์ตัวหนึ่งรีบวิ่งออกมา พุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของมู่หรงเจียว

มู่หรงเจียวพูดด้วยความดีใจ “ลีน่า ฉันคิดถึงเธอจังเลย” พูดพลางหอมใบหน้าสุนัขหลายครั้ง

หลังจากนั้นก็มีชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่งเดินออกมา บนใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เมื่อเห็นมู่หรงเจียว หญิงวัยกลางคนรีบวิ่งเข้าไปกอดเธอ พร้อมกับปล่อยโฮร้องไห้

มู่หรงเจียวตื่นตระหนก รีบถาม “แม่ เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”

ชายวัยกลางคนก็เช็ดน้ำตาเช่นกัน “เจียวเอ๋อร์ น้องชายลูกถูกตระกูลหลี่จับไปแล้ว”

เป็นครั้งแรกที่บนใบหน้าของมู่หรงเจียวเผยให้เห็นเจตนาฆ่า “ตระกูลหลี่ลักพาตัวอังจี๋เหรอ”

หญิงวัยกลางคนพูด “นอกจากตระกูลหลี่แล้วจะมีใครอีก เจียวเอ๋อร์ หรือไม่พวกเราถอยออกจากเมืองซือดีกว่า ฉันกังวลว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ตระกูลหลี่จะฆ่าพวกเรา”

มู่หรงเจียวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “พ่อ แม่ เข้าไปคุยในบ้าน”

มาถึงห้องรับรองแขก เธอแนะนำอู๋เป่ย “พ่อ คนนี้คือหลี่ซวนเป่ย เป็นหลานชายคนโตของตระกูลหลี่แห่งยามะ”

ชายวัยกลางคนรีบพูด “ที่แท้ก็คุณชายหลี่ ได้ยินชื่อเสียงของคุณมานานแล้ว!”

เจียวมู่หรง “คนนี้คือพ่อของฉันมู่หรงเซียง คนนี้แม่ของฉัน”

อู๋เป่ย “สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า”

กัวหมิงลี่จ้องอู๋เป่ยด้วยสายตาที่เป็นปรปักษ์ “ตระกูลหลี่ของพวกคุณกลืนกินตระกูลกัวใช่หรือเปล่า”

มู่หรงเจียวโบกมือ “แม่ เรื่องนี้หนูรู้ โทษตระกูลหลี่ไม่ได้ เป็นเพราะคุณตาโลภมาก ลงมือกับพวกเขาก่อน”

อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “มู่หรงเจียวพูดถูก สำหรับตระกูลกัว ผมถือว่าเมตตาแล้ว”

กัวหมิงลี่พ่นลมออกจากจมูก แล้วสะบัดหน้าหนี

มู่หรงเซียงพูดด้วยน้ำเสียงกระอักกระอ่วน “คุณชายหลี่อย่าถือสาเลย”

มู่หรงเจียว “แม่ เกรงใจกับเขาหน่อย อีกเดี๋ยวต้องพึ่งเขาช่วยอันจี๋นะ!”