ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 689

ผู้หญิงตะลึง เธอพูด : “ฉันชื่อฮวาหลิน ตระกูลฮวาของพวกเราเป็นตัวแทนจำหน่ายวัตถุดิบยารายใหญ่ที่สุดในประเทศ”

ตลาดวัตถุดิบยาในประเทศมีมูลค่าสูงถึงหนึ่งล้านล้านหยวน ก็คือฮวาเย่ากรุ๊ปของตระกูลฮวาเป็นผู้นำ บริษัทยาหลงฮุยและเหมียวเย่ากรุ๊ปมักจะติดต่อกับคือฮวาเย่ากรุ๊ปของตระกูลฮวา

สำหรับฮวาเย่ากรุ๊ป อู๋เป่ยรู้จักเพียงเล็กน้อย เขาพูดอย่างไม่แยแส : “ผู้ค้าปลีกวัตถุดิบยาคนหนึ่ง ก็กล้าเสียมารยาทกับผมเหรอ”

ภายในใจของฮวาหลินตะลึง เธอพูด : “ไม่ทราบว่าคุณคือ”

อู๋เป่ย : “ผมแซ่อู๋ อู๋เป่ย”

ฮวาหลินตัวสั่นสะท้าน หุ้นส่วนรายใหญ่สองรายของฮวาเย่ากรุ๊ป มีผู้ถือหุ้นใหญ่ชื่ออู๋เป่ย หรือว่าจะเป็นเขาเหรอ

เธอรีบพูด : “ที่แท้เป็นคุณอู๋นี่เอง เมื่อกี้คนของฉันสะเพร่าไปหน่อย โปรดให้อภัยด้วย”

อู๋เป่ยพูด : “พาคนของคุณ ออกไปจากที่นี่!”

ฮวาหลินลังเลขึ้นมา เงียบสักพัก เธอพูด : “คุณอู๋ ขอเวลาพูดหน่อยได้ไหม”

เธอเชิญอู๋เป่ยขึ้นรถธุรกิจคันหนึ่ง ปิดประตูรถค่อยพูด : “คุณอู๋ คุณปรากฏตัวที่นี่ น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับโสมป่าที่เจริญเติบโตขึ้นในบริเวณใกล้เคียงนี้ใช่ไหม”

อู๋เป่ย : “สามารถพูดแบบนี้ก็ได้”

ฮวาหลิน : “คุณอู๋ ขอพูดแบบไม่ปิดบัง คนของพวกเราได้ทำการวิจัยเกี่ยวกับวัตถุดิบยาในพื้นที่นี้ ปรากฏพบว่า ภายในพื้นที่สามร้อยห้าสิบตารางกิโลเมตรนี้ ไม่เพียงแต่มีโสมป่า นอกจากนี้ยังมีสมุนไพรที่ไม่รู้จักอีกมากมายปรากฏขึ้น บริษัทของพวกเรามีผู้เชี่ยวชาญด้านเวชภัณฑ์มากมาย พวกเขากำลังทำการวิจัยเกี่ยวกับวัตถุดิบยา โดยพื้นฐานแล้วพวกเราสามารถสรุปได้ในตอนนี้ วัตถุดิบยาเหล่านี้ ล้วนมีผลทางการแพทย์บางประการ”

อู๋เป่ย : “พวกคุณสำรวจไปไกลแค่ไหน”

ฮวาหลิน : “คนของพวกเรา สามารถไปได้ลึกถึงหนึ่งหรือสองกิโลเมตร เข้าไปข้างในอีกหน่อย ก็จะพบแมลงพิษและงูพิษได้ง่าย ดังนั้น ฉันแค่อยากขอให้ซานเย่ช่วยพวกเราคิดหาวิธีแก้ปัญหา”

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา : “ซานเหยียกำลังจะตาย เขาช่วยพวกคุณไม่ได้แล้ว พาคนของคุณ ออกไปเดี๋ยวนี้ ผมจะทำเป็นว่าพวกคุณไม่เคยมา”

ฮวาหลินร้อนรนแล้ว พูด : “คุณอู๋ ตอนนี้ข่าวลือเดินทางได้อย่างรวดเร็ว แม้แต่บางคนที่เล่นออนไลน์และถ่ายทอดสดก็รีบมาที่นี่ ถ้าหากพวกเราไม่สามารถหาวัตถุดิบยาภายในได้โดยเร็วที่สุด พวกเราก็จะไม่มีโอกาสในอนาคต!”

อู๋เป่ยไม่อยากพูดไร้สาระกับผู้หญิงคนนี้ พูด : “ฟังคำเตือนของผมหนึ่งประโยค ที่นี่ไม่ใช่สถานที่สำหรับคนธรรมดาอย่างพวกคุณ ถ้าหากพวกคุณเข้าไปพัวพัน จะถูกคนกินจนไม่เหลือกระดูก!”

ฮวาหลินตกใจอย่างมาก : “คุณหมายความว่ายังไง”

อู๋เป่ยมองสายตาของเธอ พูด : “นั่นคือทั้งหมดที่ผมพูดไป มันขึ้นอยู่กับคุณว่าจะเชื่อหรือไม่”

พูดจบ เขาลงจากรถ มาถึงข้างกายซานเหยีย

ฮวาหลินให้พวกเขาวางซานเหยียลงบนพื้น ซานเหยียไม่สามารถพูดได้อีกแล้ว เขาทำได้เพียงจ้องมองด้วยสายตาโกรธเคืองกับกลุ่มคนที่ต้องการจะพาเขาออกไปด้วยกำลัง

อู๋เป่ยนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ จับมือของซานเหยีย พูดด้วยรอยยิ้ม : “ซานเหยีย ผมเป็นหมออู๋ที่ฉาวชวินเชิญมา อาการป่วยของคุณ ผมสามารถรักษาได้”

ในสายตาของซานเหยีย สว่างขึ้นทันที เขาฝืนพยักหน้าหลายที นี่คือความเชื่อมั่นในตัวอู๋เป่ย

ฮวาหลินเห็นว่าอู๋เป่ยไม่ให้คนพาซานเหยียไป สามารถทำได้แค่พูด : “คุณอู๋ อย่างนั้นพวกเราไม่รบกวนแล้ว”

คนกลุ่มนี้ขึ้นรถ แล้วจากไปเลย

อู๋เป่ยโบกมือหนึ่งที นามบัตรบินไปที่หน้าต่างรถ ตกลงบนข้อมือของฮวาหลินพอดี

เขาพูดอย่างไม่แยแส : “เห็นแก่ความร่วมือกับฮวาเย่ากรุ๊ปของพวกคุณ ผมให้นามบัตรคุณหนึ่งใบ ถ้าหากคุณพบเจออันตรายอะไร สามารถโทรศัพท์มาได้ บางทีผมอาจจะสามารถช่วยชีวิตคุณได้”

ฮวาหลินไม่พูดอะไร ส่งสัญญาณให้คนขับขับรถ

หลังจากคนกลุ่มนั้นไป อู๋เป่ยอุ้มซานเหยียกลับไปที่บ้าน ป้อนยาเสริมกำลังซานหยวนให้เขาหนึ่งเม็ด หลังจากนั้นใช้พลังวิญญาณอี่มู่เพื่อเปิดเส้นลมปราณทั้งหมดในร่างกายของเขา

หลังจากสิบกว่านาที คาดไม่ถึงว่าใบหน้าของซานเหยียจะแดงขึ้น ลุกขึ้นมานั่งทันที เขาพูด : “หมอเทวดาน้อย ขอบคุณที่นายช่วยชีวิตฉันเอาไว้!”

อู๋เป่ยฟังเรื่องราวของเขาเสร็จ พูด : “คางคกที่คุณพูดถึง อาจจะเป็นสัตว์ร้ายในตำนาน คางคกเลือดกลืนกินวิญญาณ”

ซานเหยียนับถืออย่างมาก : “หมอเทวดาน้อยมีความรู้มากจริงๆ คาดไม่ถึงเลยว่าจะรู้จักคางคกตัวนั้น”

อู๋เป่ยพูด : “ซานเหยีย คุณพักผ่อนให้เต็มที่ ตอนกลางคืนพาผมไปดูดอกบัวขนาดใหญ่นั้น”

ซานเหยียพยักหน้า : “ได้! ฉันจะไปกับนาย!”

ชีวิตของเขาอู๋เป่ยเป็นคนให้ แม้ว่าจะมอบชีวิตให้กับภูเขาอีกครั้ง มันก็ไม่มีอะไรเสียหาย

เวลาต่อจากนี้ อู๋เป่ยอยู่ที่นั่นไม่มีที่ไป เขานั่งสมาธิในที่โล่งหน้าลานบ้าน ฝึกฝนวิธีการหายใจ ชาร์จพลังล่วงหน้า

บ้านของซานเหยียโทรมอย่างมาก มู่หลานและอวี่นู่ไม่พอใจอย่างมาก พวกเธอวิ่งเข้าไปในเมือง ซื้ออุปกรณ์ทำอาหารและผักและส่วนผสม เตรียมอาหารให้อู๋เป่ยก่อนอาหารเย็น

การเดินทางครั้งนี้ สายตาของอวี่ฉาวชวินมีความอยากได้หลานและอวี่นู่อย่างมาก ชีวิตนี้ของเขาไม่เคยเห็นคนที่อารมณ์ดีขนาดนี้มาก่อน และผู้หญิงที่สวยขนาดนี้

แต่เขาก็แค่กล้าอยากได้สาวรับใช้ของอู๋เป่ยทางสายตาเท่านั้น มีความคิดอยากเป็นโจรแต่ไม่กล้าเป็นโจร

หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ ความแข็งแกร่งทางร่างกายของซานเหยียกลับคืนสู่สภาพเดิมก่อนที่เขาจะล้มป่วย กระทั่งยังดีกว่าเล็กน้อย

ตอนค่ำประมาณสองทุ่ม ฟ้ามืดหมดแล้ว ซานเหยียหยิบปืนลูกซอง พาอู๋เป่ยขึ้นเขา พวกเขาเดินไปตามลำธาร อู๋เป่ยอุ้มซานเหยียไว้ในอ้อมแขนของเขา แล้วให้เขานำทาง พวกเขาเดินเร็วมาก

ซานเหยียรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังบินอยู่บนเมฆ และเดินทางได้หลายร้อยเมตรในพริบตาเดียว เขาตกใจอย่างมาก จนเกือบคิดว่าอู๋เป่ยเป็นเทพบนพื้นดีแล้ว!

แบบนี้ไปเรื่อยๆ หลังจากสิบกว่านาที ทั้งสองคนมาถึงสถานที่ที่ห่างจากบ่อน้ำหนึ่งร้อยกว่าเมตร

ซานเหยียให้อู๋เป่ยหยุด พูดเสียงต่ำ : “หมอเทวดาน้อย ข้างหน้าก็คือบ่อน้ำ นายต้องระวังอย่างมาก!”