ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 702

อู๋เป่ย: "ฉันท่องเสียงพุทธเซนเพื่อให้คุณได้พบกับพระพุทธเจ้าในภาพลวงตา บางทีคุณอาจใช้มันเพื่อฝ่าฟันไปได้"

หยวนฮุ่ยตกใจ "โยมเคยเรียนดนตรีของต้าฟ่านเฉินแล้วหรือ?

อู๋เป่ย: "เดี๋ยวเราค่อยไว้คุยกันทีหลัง ตอนนี้คุณพร้อมแล้วหรือยัง?"

หลังจากพูดแบบนี้ เขาก็เริ่มร้องเพลงเซนของต้าฟาน การออกเสียงเสียงของต้าฟ่านเฉินนี้ต้องใช้ผู้เป็นอมตะที่เชี่ยวชาญจึงจะแม่นยำ แต่มีเพียงไม่กี่คนในโลกที่สามารถเข้าใจได้ สิ่งนี้นำไปสู่ความจริงที่ว่าในวัดต้าเซินทั้งหมดตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบันมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเชี่ยวชาญ เสียงต้าฟ่านเฉินถึง 30% ขึ้นไป

อู๋เป่ยนั้นแตกต่างกัน เสียงของต้าฟ่านเฉินที่เขาร้องเป็นเวอร์ชันมาตรฐาน ดังนั้นเอฟเฟกต์จึงไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับเวอร์ชั่นผสมน้ำอื่น ๆ

เมื่อเสียงเซนดังขึ้น ร่างกายของหยวนฮุ่ยก็สั่นไปทั้งตัว และผู้คนก็ตกอยู่ในภาพลวงตา ไม่นานก็เสด็จสู่อาณาจักรพุทธ และพบพระพุทธเจ้า พระโพธิสัตว์ พระอรหันต์ พระภิกษุ เทวดา และผู้ศรัทธาจำนวนนับไม่ถ้วน

ชั่วครู่หนึ่งจิตใจของเขาก็บริสุทธิ์ จิตใจเซนก็สั่นสะเทือนและเข้าสู่สมาธิในระดับลึกอย่างรวดเร็ว

ในความรู้สึกของเขาเขาใช้เวลาหลายสิบปีและในที่สุดเซนก็ประสบความสําเร็จ แต่ในสายตาของอู๋เป่ย เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็ลืมตาขึ้นมาได้

ในเวลานี้กลมกล่อมและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยสติปัญญา เขายิ้มเล็กน้อย: "ขอบคุณโยมเป็นอย่างมาก!"

วินาทีต่อมา ร่างกายของเขาเปล่งแสงออกมา และความคิดชั่วร้ายในใจเขาก็สงบลงทันที ต่อมาก็เปลี่ยนนิสัยไปทั้งตัวแม้เสื้อผ้าจะขาดรุ่งริ่งแต่ก็ยังแสดงกิริยาท่าทางของพระภิกษุผู้มีคุณธรรมและมีชื่อเสียง

อู๋เป่ยหัวเราะและพูดว่า "ดูเหมือนว่าอาจารย์จะปรายปีศาจได้แล้ว น่ายินดีเป็นอย่างยิ่ง"

หยวนคลุมเครือว่า "ผู้มีพระคุณช่วยฉันไว้ พระคุณอันยิ่งใหญ่ คำขอบคุณยังไม่มากพอสำหรับความมีน้ำใจนี้"

อู๋เป่ย: "โปรดช่วยฉันตามหาผู้หญิงที่ชื่อมู่หรงเจียวด้วยเถอะ"

หยวนฮุ่ยกล่าวว่า "เชิญโยมอู๋ไปที่ห้องเซนของฉันด้วยเถิด"

ในขณะนั้น หยวนฮุ่ยท่านนี้ได้พาอู๋เป่ยออกจากถ้ำว่านฝู พอออกมาปุ๊บก็เจอจงฮุยที่กำลังจะบุกเข้าไปในถ้ำ

เมื่อเห็นอู๋เป่ย เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า "อาจารย์น้องอู๋ คุณสบายดีไหม?"

อู๋เป่ยเลิ่งตอบ: "จงฮุย สามเณรคนนั้นได้รับคําสั่งจากเจ้าหรือ จงใจพาผมมาที่ถ้ำว่านฝู!"

จงฮุยพูดอย่างรวดเร็ว "อาจารย์น้องเรื่องนี้ผมไม่รู้ ผมรู้จากพระสงฆ์อีกรูปหนึ่งว่าคุณมาที่นี่ จึงรีบมา โชคดีที่คุณไม่เป็นไร"

พูดจบ เขาก็มองวงกลมนั้นคลุมเครืออย่างตรงไปตรงมา

หยวนฮุ่ยพูดเบาๆว่า "ทําไมกัน นี่เพิ่งไม่กี่ปีเอง จําไม่ได้ว่าเป็นอาจารย์แล้วหรือ?"

จงฮุยสั่นสะเทือนไปทั้งตัวและรีบก้มลงกับพื้น "อาจารย์ คนแก่ของท่านสบายดีไหม"

หยวนฮุ่ยก็คืออาจารย์สอนศาสนาของจงฮุย เขายิ้มแล้วพูดว่า "เอาล่ะ โชคดีที่โยมอู๋รักษาปีศาจในใจของฉันให้หาย มิฉะนั้นฉันกลัวแต่จะแก่ตายในถ้ำว่านฝูซะแล้ว"

ทันใดนั้นจงฮุยกอดขาที่คลุมเครือและร้องไห้เสียงดัง "พระพุทธเจ้าคุ้มครอง ในที่สุดผู้สูงอายุของคุณก็ฟื้นตัวแล้ว"

พระรูปนี้ กลับหลั่งน้ำตาและไม่ยอมปล่อยมือเป็นเวลานาน

หยวนฮุ่ยลูบหัวเขาแล้วพูดว่า "จงฮุย คุณยังเหมือนเดิม ไม่ได้คืบหน้าไปไหนเลย"

จงฮุ่ยยิ้มยิงฟันใส่แล้วตอบว่า "ตราบใดที่อาจารย์ปลอดภัย ข้าก็ไม่มีอนาคตและไม่ไร้ประโยชน์!"

หยวนฮุ่ยยิ้ม "ฮะฮ่า" "เอาล่ะ อย่าทำให้โยมอู๋หัวเราะเยาะเลย คุณให้คนมาทําความสะอาดห้องเซนของฉันหน่อย แล้วเราจะไปที่นั่นทันที"

"ใช่ ลูกศิษย์ไปจะไปจัดการเดี๋ยวนี้แหละ!" ดังนั้นจงฮุยจึงออกไปก่อน

หยวนฮุ่ยและอู๋เป่ย เดินตามหลังอย่างไม่รีบร้อน

หยวนฮุ่ยกล่าวว่า "โยมอู๋ ลูกศิษย์ของฉันพึ่งเรียกเจ้าว่าอาจารย์น้องอู๋ไป หรือว่าเป็นไปได้ไหมที่โยมก็เป็นเป็นศิษย์ของเส้าหลินด้วย?"

อู๋เป่ยส่ายหัวและอธิบายสถานการณ์

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ หยวนหุยก็หัวเราะและพูดว่า "นี่ไม่แปลกใจเลย คุณได้รับมรดกจากอาจารย์น้อง จะว่าไปแล้วก็ถือว่าเป็นลูกศิษย์ของเขาแล้วหล่ะ"

หยวนฮุ่ยพยักหน้าตอบว่า "แน่นอน!"

อู๋เป่ยเงียบไปหลายวินาที แล้วพูดว่า "ฉันน่าจะสามารถรักษาบางคนของพวกเขาได้"

หยวนฮุ่ยดีใจและพูดว่า: "โยมอู๋! โปรดให้ท่านเมตตาและช่วยพวกเขาให้รอดด้วย"

อู๋เป่ยหัวเราะ: "เพื่อนของฉันยังคงถูกคุมขังโดยวัดต้าเซน คุณคิดว่าฉันจะตอบตกลงเหรอ?"

หยวนฮุ่ยยุ่งอยู่เรื่อย ๆ "ผู้บริจาคโปรดวางใจได้ว่าตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะไม่ยอมให้เธอเกิดอุบัติเหตุ พระอาจารย์กว่างฮุ่ยแห่งวัดต้าเซนกําลังมา ถ้าเขารู้เทคนิคทางการแพทย์ของผู้บริจาคแล้ว เขาจะต้องดีใจมากแน่ ๆ

วัดต้าเซินแห่งนี้มีปรมาจารย์สามคนนั่งอยู่ในตําแหน่ง กว่างฮุ่ยก็เป็นหนึ่งในนั้น มีคุณธรรมที่เคารพนับถือและความแข็งแกร่งที่คาดเดาไม่ได้

อู๋เป่ยตอบ “ถ้าวัดต้าเชินมีเหตุผล ทุกอย่างก็พูดได้ ถ้าไม่ใช้เหตุผลก็ไม่ค่อยพูด"

"หยวนฮุ่ย ฉันได้ยินมาว่าคุณฟื้นตัวแล้วหรือ?" ในเวลานี้ มีเสียงที่เต็มไปด้วยพลังมาจากนอกประตู เหมือนมาจากเก้าวัน

หยวนฮุ่ยดีใจมาก เขารีบวิ่งออกจากห้องเซนและกล่าวว่า "ดูปรมาจารย์ผู้นี้สิ ผมฟื้นตัวแล้วจริง ๆ"

เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง "ดีมาก หมอที่รักษาท่านยังอยู่ไหม?"

อู๋เป่ยเดินออกมา จากนั้นก็เห็นพระชราที่ใจบุญยืนอยู่ในลานบ้าน มองดูธรรมดามาก ใบหน้ายิ้มแฉ่ง

เขามอบฝ่ามือนี้ให้ "ในที่สุดก็ได้พบพระอาจารย์แล้ว"

พระชราก็คือพระอาจารย์กว่างฮุ่ย เขามองอู๋เป่ยแล้วหัวเราะว่า "โยมอู๋ไม่จําเป็นต้องเกรงใจ คนที่เคยเอาชนะห้าผู้เชี่ยวชาญของฝ่ามืออถาคตมาก่อน ก็เป็นคุณด้วยใช่ไหม?"

อู๋เป่ย: "ฉันมาเพื่อตามหาคน"

หยวนฮุ่ยรีบเล่าเหตุการณ์ผ่านไปให้กว่างฮุ่ยฟัง กว่างฮุ่ยได้ยินคําพูดแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น "คาดไม่ถึงว่ายังมีเรื่องแบบนี้อีก เทพหมอเสินอู๋โปรดวางใจได้ว่าถ้าผู้บริจาคหญิงคนนั้นอยู่ที่วัดต้าเซินจริง ๆ พระสังฆราชจะหาเธอให้เจอแล้วส่งคืนให้กับเทพหมออู๋แน่นอน"

อู๋เป่ยได้ยินเขารับปากรับคำแบบนั้นแล้ว ความไม่พอใจในใจก็ลดลงเล็กน้อย แล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นก็มีอาจารย์ใหญ่เหลาแล้วด้วย"