ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 742

อู๋เป่ยพยักหน้า เขาวางร่างศักดิ์สิทธิ์แท้ทางจิตวิญญาณไว้ข้างนอก แล้ววางมือขวากดลงบนระหว่างคิ้วของร่างศักดิ์สิทธิ์แท้ทางจิตวิญญาณ และมีรังสีแห่งตาเทพแทรกซึมเข้าไป

ทันทีที่รังสีแห่งตาเทพของเขาเข้ามาก็รู้สึกถึงพลังวิญญาณที่บริสุทธิ์ห่อหุ้มอยู่รอบตัวเขา มันไม่มีคุณสมบัติและสามารถรวมเข้ากับจิตวิญญาณของใครก็ได้!

เมื่อหัวใจของอู๋เป่ยเต้น ร่างศักดิ์สิทธิ์แท้ทางจิตวิญญาณนี้ก็ลืมตาขึ้นและกระพริบตาอยู่หลายครั้ง และทั้งหมดนี้เป็นผลมาจากการฝช้ตาเทพควบคุมสติของอู๋เป่ย

จากนั้นร่างศักดิ์สิทธิ์แท้ทางจิตวิญญาณก็เริ่มหดกระดูกและกล้ามเนื้อตามความต้องการของเขา หัวของเขาก็หดสั้นลงและค่อย ๆ ขยายยาวขึ้นประมาณ1.7เมตร ใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นหน้าพ่อของอู๋เป่ย แบบอู๋เจิ้นตง!

อู๋เป่ยพอใจมาก เขาทําการปรับเปลี่ยนลักษณะเล็กน้อยตามความทรงจําของเขา สองชั่วโมงร่างศักดิ์สิทธิ์แท้ทางจิตวิญญาณก็สมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว กลายเป็นท่านพ่ออู๋เจิ้นตงอย่างสมบูรณ์แบบ!

"สมบูรณ์แบบ" เขายิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะถอนตาเทพออกไป

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ตาเทพของเขากลับมา วิญญาณศักดิ์สิทธิ์แต่กําเนิดก็ไล่ตามเขาออกมา และแทรกซึมเข้าไปในวิญญาณยุทธ์ของอู๋เป่ยทันที

อู๋เป่ยเป่ยตกใจและตะโกนว่า "ซวยแล้ว!"

เขาพยายามบีบบังคับวิญญาณศักดิ์สิทธิ์นั้นออกไป แต่ไม่ได้ผล จึงรีบถามเทพเฮยเทียนว่า "ท่านเทพเฮยเทียน ผมไม่ทันได้ระวังตัวจึงถูกหลอมรวมวิญญาณศักดิ์สิทธิ์เข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจซะแล้ว!"

เทพเฮยเทียนพูดอย่างแน่วแน่ว่า "ไม่เป็นไร ไม่ว่าจะมีวิญญาณศักดิ์สิทธิ์หรือไม่นั้น ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อการคืนชีพของวิญญาณ และหากไม่มีวิญญาณศักดิ์สิทธิ์นี้ การหลอมรวมของวิญญาณและร่างกายจะราบรื่นและสมบูรณ์ยิ่งขึ้น"

อู๋เป่ยรู้สึกโล่งใจและพูดว่า "ถ้างั้นก็ดีแล้วหล่ะ!"

สองวันต่อมา อู๋เป่ยก็อยู่ที่ตำหนักถัง เฝ้าร่างศักดิ์สิทธิ์แท้ทางจิตวิญญาณไปพลางๆ เพื่อรอของที่เขาต้องการ

ในที่สุดในช่วงบ่ายของวันถัดไป สิ่งของทั้งหมดถูกส่งมาถึงมือของเขาจากทั่วทุกมุมโลก เขาเริ่มทําธูปปลุกวิญญาณทันที ขั้นตอนไม่ยุ่งยากใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงครึ่งก็เสร็จสมบูรณ์มีทั้งหมด 3 เส้น นิ้วก้อยหนา แต่ละเส้นยาวประมาณครึ่งเมตร

เขาเรียกติ๋ซินมาและมอบธูปปลุกวิญญาณให้เขาแล้วพูดว่า "ขอร้องล่ะ"

ติ๋ซินตอบว่า "คุณรอฟังข่าวจากฉันอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน!"

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็กลายเป็นลมและล่องลอยหายไป

ตอนนี้อู๋เป่ยรู้สึกกระสับกระส่ายนั่งไม่ติดเล็กน้อย แล้วเขาก้มาที่ห้องสวีทของโรงแรม คุณตาและคุณยายกําลังดูทีวีอยู่ ขณะที่จางลี่และอู๋เหม่ยนั่งคุยกันอยู่

หลายวันมานี้อู๋เป่ยปล่อยให้พวกเขาพักอยู่ที่โรงแรม เรื่องที่พ่อได้เกิดใหม่แล้วนั้น เขาต้องการที่จะทักเรื่องนี้ไว้ล่วงหน้า มิฉะนั้นครอบครัวคงจะยอมรับได้ยาก

"เสี่ยวเป่ย กินข้าวหรือยัง?" แม่จางลี่ถาม

อู๋เป่ยนั่งลงข้าง ๆ และโอบไหล่แม่ของเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "แม่ ผมได้ยินมาว่าแม่มีแฟนแล้วใช่ไหม?"

จางลี่เขกไปที่หัวของอู๋เป่ยแล้วพูดว่า "พูดอะไรไร้สาระเนี่ย ฉันแก่เกินไปที่จะหาแฟนแล้ว"

อู๋เหมยถามทันทีว่า "แล้วช่วงนี้แม่ชอบแต่งตัวแต่งหน้าเหรอ?"

จางลี่ยิ้มแล้วพูดว่า "นี่ไม่ได้ว่าติดต่อกับเพื่อนร่วมชั้นเก่าของฉันในปีก่อนแล้วเราเลยนัดกันปาร์ตี้กันเดือนหน้า ฉันก็แค่คิดว่าฉันอยากจะลองเรียนดูซักหน่อยว่าจะแต่งหน้าแต่งตัวยังไงดี"

อู๋เป่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถ้าไม่มีก็ดี ถ้าเขาฟื้นคืนชีพพ่อได้และแม่มีแฟนแล้ว มันคงจะเป็นปัญหาแน่!

เขายิ้มและพูดว่า "แม่ครับ ผมรู้จักเพื่อนร่วมชั้นของแม่ทุกคนหรือเปล่า?"

จางลี่: "ทั้งหมดเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของแม่เอง แม่เรียนที่หยุนจิง นายไม่น่าจะรู้จักด้วยซ้ำ"

อู๋เป่ยรีบตอบ: เรียนมัธยมปลายที่หยุนจิงหรอ? ทําไมไม่เรียนในเมืองหล่ะแม่?"

คุณตาบอกว่า "ตอนนั้นฉันทํางานที่หยุนจิง ต่อมาจึงย้ายกลับไปที่มณฑลหมิงหยาง"

อู๋เป่ยก็ตระหนักได้ว่า "คุณตา เกรดของแม่ผมในปีนั้นแย่มากใช่ไหม?"

จางลี่หน้าแดงมาก "เจ้าเด็กเหลือขอ เกรดของฉันไม่ได้แย่ซะหน่อย!"

ตอนนั้นคุณยายมองคุณตาแล้วพูดว่า "เสี่ยวเป่ย ตอนแรกคุณตาของเธอทำให้ผู้นำขุ่นเคืองและถูกส่งตัวไปยังชนบทในเขตหมิงหยาง เราจึงต้องจัดการย้ายโรงเรียนให้เสี่ยวลี่ เพียงเพราะการย้ายโรงเรียน ผลการเรียนของเสี่ยวลี่จึงตกลงอย่างมาก ไม่งั้นลูกสาวของฉันที่ฉลาดขนาดนี้คงจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แน่นอน"

อู๋เป่ยไม่รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์เก่าๆ นี้ เขาประหลาดใจและถามว่า: "คุณปู่ คุณทำให้ผู้นำคนไหนขุ่นเคืองเรื่องอะไรกัน?"

คุณตาถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดว่า "เรื่องเมื่อหลายสิบปีก่อนแล้ว ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว!"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขารีบกลับเข้าเรื่องและพูดว่า "แม่ แม่พูดว่า ถ้าพ่อยังมีชีวิตอยู่จะดีแค่ไหนไม่ใช่หรอ?"

จางลี่: "ใช่! แต่คนตายไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้"

เมื่อพูดถึงอู๋เจิ้นตง ใบหน้าของเธอก็มีแต่ความเศร้าโศก

อู๋เป่ย: "แม่ครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับแม่"

เขากับจางลี่มาถึงอีกห้องหนึ่ง จางลี่ถามว่า "เสี่ยวเป่ย นี่มันเรื่องอะไร?"

อู๋เป่ยมองเธอแล้วยิ้มว่า "แม่ครับ แม่ควรจะรู้ได้แล้วไม่ใช่หรอ ว่าจริง ๆ แล้วผมไม่ใช่คนธรรมดา?"

จางลี่ยิ้มแล้วพูดว่า "แม่ไม่ได้โง่ แม่รู้แน่นอน และเสี่ยวเหม่ยก็เล่าให้แม่ฟังบ้างว่าเธอเป็นผู้บำเพ็ญเพียร"

อู๋เป่ยพยักหน้า "ใช่แล้ว ผมเป็นผู้ฝึกฝนและเป็นเทพเจ้าแห่งตํานาน แม่ ผมรู้จักเทพเจ้าเก่าท่านหนึ่ง คนอื่นดีมาก บอกว่าวิญญาณของพ่อผมยังอยู่ สามารถช่วยให้เขาฟื้นจากความตายได้"

จางลี่ตกใจ "นายพูดอะไรนะ ให้พ่อของนายกลับมามีชีวิตเหรอ?"

อู๋เป่ยพยักหน้า "เรื่องนี้ยังไม่แน่นอน ผมแค่คุยกับแม่ล่วงหน้าเท่านั้น ถ้าหากไม่สําเร็จ แม่ก็ไม่ต้องเสียใจอีก แต่ถ้ามันสําเร็จ แม่ก็อย่าแปลกใจไปเลย"

จางลี่หลั่งน้ำตาเหมือนสายฝน "เสี่ยวเป่ย จริง ๆ เหรอ พ่อนายจะกลับมาได้จริงๆเหรอ?"

อู๋เป่ยพยักหน้าเบา ๆ "ตามทฤษฎีแล้วมันเป็นไปได้!"

จางลี่ตอบ: "เอาล่ะ! นายไปบอกกับเซียนเทพอาวุโสท่านนั้นเลยว่าตราบใดที่เขาสามารถทําให้พ่อของคุณกลับมามีชีวิตได้ จะต้องทุ่มด้วยอะไรพวกเราก็ยอม!"

อู๋เป่ย: "แม่ ผมจะบอกเขาแน่นอน!"

หลังจากฉีดยาป้องกันให้จางลี่แล้ว อู๋เป่ยก็พูดกับอู๋เหม่ยอีกครั้ง ท่าทีของอู๋เหม่ยก็ดีขึ้นมาก เธอสงบมากและพูดว่า "พี่ชาย คุณจะมั่นใจได้อย่างไร?"

อู๋เป่ย: "รอข่าวทางนั้นเถอะ ถ้าฉันได้วิญญาณของพ่อกลับมา ฉันจะมั่นใจไปแล้ว 99 เปอร์เซ็นต์!"