ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 814

ช่วงบ่าย อู๋เป่ยกลับไปทำงานที่โรงพยาบาลต่อ หลังจากเลิกงานตอนเย็น เขากินข้าวที่ร้านอาหารใกล้เคียง เขาเพิ่งมาถึง คนของสถาบันเซียนสามคนมาถึงแล้ว

ผู้ดูแลของทั้งสามคนชื่อเสิ๋นเห่อ อู๋เป่ยสั่งอาหารให้พวกเขาแล้ว พูด : “ไม่ต้องเกรงใจ ผมเลี้ยง”

เสิ๋นเห่อหลายคนรู้สึกประหลาดใจที่ได้รับความโปรดปราณ พวกเขาเป็นสมาชิกระดับต่ำสุดในสถาบันเซียน คิดไม่ถึงเลยว่าท่านผู้นำของเทียนหลงจะเกรงใจกับพวกเขาขนาดนี้

อู๋เป่ยกินไปหลายคำก็วางตะเกียบลง พูด : “พวกเราไปเฝ้าเวลาหนึ่งทุ่ม ตรวจสอบให้ชัดเจนก่อนว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร”

หลังจากหลายคนกินไปไม่กี่คำ ก็รีบไปบนดาดฟ้าของชุมชน บนดาดฟ้า สามารถมองเห็นสถานการณ์ทั้งหมดที่ข้างล่างได้อย่างชัดเจน

อู๋เป่ยพาองครักษ์หลงเว่ยมาสองนาย เขาให้องครักษ์หลงเว่ยเฝ้าสังเกตการณ์ข้างล่าง หลังจากนั้นเอาบุหรี่ออกมาหนึ่งซอง แบ่งให้เสิ๋นเห่อหลายคน

คนหลายคนนั่งอยู่บนพื้น ระหว่างที่สูบบุหรี่ไปด้วย พร้อมกับคุยไปด้วย

“สถาบันเซียนของพวกคุณค่อนข้างยุ่งใช่ไหม” อู๋เป่ยถาม สำหรับสถาบันเซียน เขารู้ไม่มาก เพียงแค่รู้ว่าผู้อำนวยการของสถาบันเซียนเป็นคนที่มีอำนาจและโหดเหี้ยมมาก

เสิ๋นเห่อพูดด้วยรอยยิ้ม : “ก็พอไหวอยู่ คนวิ่งงานที่ทำธุระอย่างพวกเรา บินไปทั่วประเทศ ในหนึ่งปีมีวันหยุดแค่ไม่กี่วันเท่านั้น”

“ได้ยินมาว่าผู้อำนวยการของพวกคุณเป็นคนในตำนาน” เขาพูด

เสิ๋นเห่อเผยสีหน้าของความนับถือออกมาทันที พูด : “แน่นอน ผู้อำนวยการของพวกเราเคยได้รับคำแนะนำจากนักบุญจากเทียนจิง ถือได้ว่าเป็นลูกศิษย์ครึ่งหนึ่งของนักบุญ”

อู๋เป่ยรู้สึกหวั่นไหว นักบุญที่นั่งอยู่ในเทียนจิงคนนั้น ว่ากันว่าเขาเป็นชายที่แข็งแกร่งตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากคนทั้งประเทศ! คนที่เขาสอนย่อมไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน!

เสิ๋นเห่อพูด : “ตอนที่ผู้อำนวยการอายุสิบเจ็ดปี ก็สามารถจัดการกับภารกิจสีดำระดับซีได้อย่างสมบูรณ์แบบ”

เขาอธิบายให้อู๋เป่ยฟัง อยู่ในสถาบันเซียน มีการจำแนกภารกิจระดับต่างๆ แบ่งแยกด้วยสี ภารกิจที่อันตรายที่สุดก็คือสีดำ หลังจากนั้นก็เป็นสีม่วง แดง น้ำเงิน และขาว แต่ละสีแบ่งออกเป็นสี่ระดับ คือ เอ บี ซี และดี

อู๋เป่ย : “ผู้อำนวยการของพวกคุณชื่ออะไร”

เสิ๋นเห่อส่ายหน้า : “พวกเราไม่รู้ ปกติพวกเราเรียกเขาว่าผู้อำนวยการ”

“เคยเจอผู้อำนวยการไหม” อู๋เป่ยถามด้วยรอยยิ้ม

เสิ๋นเห่อเขินอายเล็กน้อย เขาส่ายหน้า : “ระดับของพวกเราต่ำเกินไป ไม่เคยเห็น”

หลังจากนั้นเขาพูดด้วยรอยยิ้ม : “เพียงแต่ วันนี้สามารถเจอท่านผู้นำได้ พวกเราโชคดีอย่างมาก ต่อจากนี้ไปสามารถเอาไปโม้กับพรรคพวกได้แล้ว”

อู๋เป่ย : “ผมได้ยินมาว่า ผู้อำนวยการของพวกคุณเป็นเซียนกษัตริย์ที่ซ่อนอยู่ในถ้ำเหรอ”

เสิ๋นเห่อยิ้มอย่างขมขื่น : “เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผู้อำนวยการของพวกเราเคยทำภารกิจสีดำระดับเอ สัตว์ประหลาดในภารกิจนั้นมีพลังที่น่าสะพรึงกลัว ว่ากันว่าอยู่ในระดับเซียนกษัตริย์”

ระหว่างที่พูดคุยกัน ก็ถึงเวลาสี่ทุ่มแล้ว องครักษ์หลงเว่ยพูดเสียงเบา : “ท่านผู้นำ มีคน”

อู๋เป่ยลุกขึ้น ก็มองเห็นที่ตำแหน่งค่ายกลตัน มีหญิงชราคนหนึ่งที่กำลังทำความสะอาดปรากฏตัวขึ้น อายุห้าสิบกว่า ใบหน้าอมทุกข์

เธอมองซ้ายมองขวาหนึ่งที หลังจากนั้นเอาของออกมาหนึ่งอย่าง โยนเข้าไปที่ตำแหน่งค่ายกลตัน

เสิ๋นเห่อ : “ท่านผู้นำ จะลงมือไหม”

อู๋เป่ยส่ายหน้า : “เธอเพียงแค่ได้รับคำสั่งจากคนอื่น คนผู้นั้นซ่อนตัวอยู่ในความมืด”

ระหว่างที่พูด เขาเปิดใช้ตาเทพอย่างเต็มรูปแบบ ค้นหาภายในชุมชน ในไม่ช้า บนถนนของชุมชน มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินอยู่ สายตาของเขาเหลือบมองหญิงชราที่อยู่ใกล้ๆเป็นครั้งคราว

เมื่อเวลาที่ตาเทพของอู๋เป่ยล็อคเป้าไปที่เขา ทันใดนั้นเขาราวกับกระต่ายที่หวาดกลัว กระโดดขึ้นมาทันที วิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

อู๋เป่ย : “ไปจับตัวมา!” เขาพูดเสียงลึก

องครักษ์หลงเว่ยสองนายกระโดดลงไป ไปตามจับชายวัยกลางคน

ไม่ถึงสามนาที องครักษ์หลงเว่ยสองนายกลับมา หนึ่งในองครักษ์หลงเว่ยถือชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ชายวัยกลางคนหมดสติไปแล้ว กระดูกหักไปหลายซี่ ปากเต็มไปด้วยเลือด

อู๋เป่ยเตะไปที่ตัวของเขาหนึ่งที หลังจากนั้นอีกฝ่ายลืมตาขึ้น จ้องอู๋เป่ยแน่น

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ได้!”

เขาพูดกับเสิ๋นเห่อ : “คุณใส่โซ่ตรวนให้ผมหน่อย”

สีหน้าของเสิ๋นเห่อซีดขาว พูด : “ท่านผู้นำ ไม่ได้! คนเหล่านี้เชื่อใจไม่ได้”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ลำบากแล้ว”

เห็นเขาแน่วแน่ เสิ๋นเห่อกัดฟันแน่น หยิบโซ่ตรวนขึ้นทันที ใส่ให้อู๋เป่ย ในเวลาเดียวกัน ก็ล่ามโซ่ที่เท้าให้เขาด้วย

สภาพของอู๋เป่ยในตอนนี้ เหมือนนักโทษประหารสมัยโบราณที่ไม่สามารถขยับมือและเท้าได้เลย นอกจากนี้ โซ่ตรวนเหล่านี้เป็นอาวุธวิเศษ มันปลดปล่อยพลังที่ซ่อนอยู่อย่างต่อเนื่อง ระงับพลังทั้งหมดของอู๋เป่ย ทำให้เขาไม่สามารถใช้พลังตาเทพได้

เดิมทีช่วงเวลาที่มีการถอนโรคครั้งใหญ่ ร่างกายของเขาก็อ่อนแอมากแล้ว ตอนนี้ถูกล่ามโซ่ไว้ สู้คนธรรมดาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เขาพูด : “ถ้าหากพวกแกได้ตามที่ต้องการ หวังว่าพวกแกจะทำตามคำพูด”

ชายชราคนนั้นพูด : “หวู่ชวน พาเขาไปลานจอดรถใต้ดิน”

ชายวัยกลางคนที่ได้รับบาดเจ็บลุกขึ้นอีกครั้ง พูด : “รับทราบ”

เขาจับตัวอู๋เป่ย ทั้งสองคนขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสองของชั้นใต้ดิน ที่นี่เป็นลานจอดรถ

หลังจากเดินไปข้างหน้าสักพัก อู๋เป่ยก็เห็นร่างคลุมเครือสามร่าง ยืนอยู่ไม่ไกล

อู๋เป่ยพูด : “เพื่อฆ่าฉัน พวกแกทำงานหนักมาก เอาใจใส่อย่างมาก ใช้วิธีการที่ไร้ศีลธรรม”

ภายในห้องมีเสียงของชายชราดังขึ้น : “แกไม่ตาย พวกเรายากที่จะอยู่อย่างสงบ! ดังนั้น ยอมรับชะตากรรมสะเถอะ!”

อู๋เป่ย : “คนธรรมดาที่นี่บริสุทธิ์ ถอนค่ายกลออกไปสะ”