ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 817

“มีค่าเกินไปแล้ว” เธอพูด

อู๋เป่ยยัดยาอายุวัฒนะเข้าไปในมือเธอ : “เก็บไว้เถอะ คุณมีสิทธิ์รับมัน”

ล๋านอิ่งรับยาอายุวัฒนะ พยักหน้าเบาๆ : “ขอบคุณ! ในอนาคตฉันจะตอบแทนคุณแน่นอน”

ในเวลานี้ ซย่าหนิงผลักประตูเข้ามา พูดด้วยรอยยิ้ม : “พระเจ้า พวกคุณสองคนคงไม่ได้คบกันนะ ล๋านอิ่ง หน้าคุณแดงเหรอ เขาสัมผัสคุณแล้วใช่ไหม”

ล๋านอิ่งรีบลุกขึ้นยืน : “หัวหน้า คุณอย่าพูดไปเรื่อยนะ พวกเรากำลังหารือเกี่ยวกับปัญหาทางการแพทย์”

ซย่าหนิงถาม : “หารือปัญหาอะไร พูดให้ฟังหน่อยสิ”

อู๋เป่ย : “พวกเรากำลังหารือเรื่องการผสมเทียมที่มีประสิทธิภาพ”

สีหน้าของล๋านอิ่งดูแย่ จ้องอู๋เป่ยอย่างดุร้ายหนึ่งที

ซย่าหนิง : “คุณช่วยจริงจังกับฉันหน่อย ยังมีอีก การผ่าตัดในอีกสิบห้านาที พวกคุณสองคนเตรียมตัวให้พร้อม”

หลังจากสิบนาที คนหลายคนเข้าห้องผ่าตัด วิสัญญีแพทย์ได้ให้ยาระงับความรู้สึกแก่คนไข้แล้ว เป็นชายวัยกลางคนคนหนึ่ง หัวล้าน หัวอ้วนและหูใหญ่ นอนอย่างสงบบนเตียงผ่าตัด

ไฟผ่าตัดสว่างขึ้น ซย่าหนิงพูด : “ล๋านอิ่ง เดี๋ยวคุณตั้งใจดูให้ดี ทักษะของคุณดีมากแล้ว แต่ต้องปรับปรุงรายละเอียดให้มากขึ้น”

ล๋านอิ่งพยักหน้า : “ได้เลยหัวหน้า”

อู๋เป่ยกวาดมองสมองของคนไข้โดยสัญชาตญาณหนึ่งที พบว่าสมองของเขามีเลือดออกจริงๆ เพียงแต่ไม่มีเส้นประสาทสำคัญอยู่ใกล้จุดเลือดออกเท่านั้น แล้วเขาหมดสติได้อย่างไร

เขาพูด : “หัวหน้า คุณได้ตรวจสอบแผ่นฟิมล์หรือยัง อาการหมดสติเกิดจากเลือดออกหรือเปล่า”

ซย่าหนิง : “น่าจะใช่ เพราะว่าพวกเราไม่พบอาการผิดปกติตรงส่วนอื่น”

เธอยังพูดไม่จบ จู่ๆสีหน้าของอู๋เป่ยก็เปลี่ยนไป เขาพบว่า สมองของผู้ป่วยมีคลื่นพลังงานปรากฏออกมา คลื่นสมองของคนธรรมดาไม่มีวันมีพลังงานถึงระดับนี้ สามารถถูกเขาสังเกตได้ บ่งบอกว่าคนผู้นี้เป็นปรมาจารย์คนหนึ่ง!

อู๋เป่ยจับมือข้างหนึ่งของล๋านอิ่ง ล๋านอิ่งเงยหน้ามองเขา ด้วยท่าทางสงสัย

สีหน้าของอู๋เป่ยเคร่งขรึม ใช้ปากชี้ไปทางผู้ป่วย

หัวใจของล๋านอิ่งเต้นแรง มือของเธอแกล้งทำเป็นจัดผ้าให้ผู้ป่วย หลังจากนั้นแตะข้อมือของผู้ป่วย

ทันทีที่แตะโดน ภายในใจของเธอตะลึง คนผู้นี้ไม่ได้หมดสติ! ชีพจรของคนที่กำลังหมดสิต ไม่มีทางมีพลังขนาดนี้อย่างแน่นอน!

เธออดไม่ได้ที่จะมองไปทางอู๋เป่ย อู๋เป่ยตั้งใจพูด : “ล๋านอิ่ง ผมไม่ได้โม้นะ ทักษะด้านการแพทย์ ผมเก่งกว่าคุณสิบเท่า”

ล๋านอิ่งเข้าใจอย่างลึกซึ้ง พูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา : “คุณกำลังโม้จริงๆ”

อู๋เป่ยพูดด้วยความโกรธ : “คุณไม่เชื่อเหรอ”

ล๋านอิ่ง : “ทักษะของคุณ เทียบเท่าช่วงฝึกงานของฉันเท่านั้น”

อู๋เป่ย : “ได้! การผ่าตัดครั้งนี้ผมจะเป็นคนผ่าตัดเอง! ผมจะทำให้คุณเห็นว่า อะไรเรียกว่าทักษะ!”

ซย่าหนิงขมวดคิ้ว : “พวกคุณทะเลาะอะไรกัน ถ้ายังทะเลาะกันอีกออกไปเลย!”

อู๋เป่ยเบิกตากว้าง : “หัวหน้า การผ่าตัดครั้งนี้ผมจะเป็นคนทำ!”

ซย่าหนิงรู้ว่าทักษะของอู๋เป่ยไม่ได้ต่ำกว่าเธอ เห็นเขากำลังโกรธ ทำอะไรไม่ถูกมาก ทำได้แค่พูดว่า : “ก็ได้ คุณมาผ่าตัด”

อู๋เป่ย : “หัวหน้า คุณออกไปพักผ่อนเถอะ”

ซย่าหนิงมักจะทำการผ่าตัดประเภทนี้บ่อยๆ ก็ไม่อยากดูเหมือนกัน พยักหน้า จากนั้นออกจากห้องผ่าตัด

ทันทีที่ซย่าหนิงออกไป อู๋เป่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาพูดกับคนอื่นๆ : “พวกคุณออกไปได้แล้ว การผ่าตัดเลื่อนออกไปครึ่งชั่วโมง ผมจะทำการตรวจสอบอีกครั้ง”

ในสถานที่ เหลือแค่อู๋เป่ยกับล๋านอิ่ง หลังจากนั้น เขาปิดกล้องในห้องผ่าตัด หลังจากนั้นตบไปที่หน้าอกของคนไข้หนึ่งที การตบครั้งนี้ แอบแทงเข็มน้ำแข็งวิญญาณเข้าไปสามเล่ม

เขาตบไปหนึ่งที จู่ๆคนไข้ที่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัดกระโดดขึ้นมา ต่อยไปที่หน้าท้องของอู๋เป่ยหนึ่งฝ่ามือ เพียงแต่ มือของเขายื่นออกมาได้แค่ครึ่งเดียว ก็แข็งไปแล้ว

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา : “คิดไม่ถึงเลยว่าจะปลอมตัวเป็นคนไข้ พวกแกพยายามจริงๆ!”

ใบหน้าของผู้ป่วยปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว อย่างไรก็ตาม วินาทีต่อมา กลิ่นอายอันเยือกเย็นแทรกเข้าระหว่างคิ้วของอู๋เป่ย ต้องการยึดครองจิตสำนึกของเขา

จิตวิญญาณยุทธ์ของอู๋เป่ยโต้กลับทันที ทันใดนั้น ก็โจมตีกลิ่นอายนี้ลงไปที่จุดตันเถียน ใบเต๋าสั่นสะท้านอยู่ตรงนั้น กลืนมันเข้าไปโดยตรง

สิ่งที่ถูกกลืน เป็นเวทย์ปีศาจตนหนึ่ง เมล็ดเต๋าเปลี่ยนมันให้เป็นพลังจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ ป้อนพลังจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของอู๋เป่ยกลับคืนมา

อู๋เป่ยกดไปที่หน้าผากของชายหัวโล้นหลายที น้ำแข็งสีขาวบนใบหน้าของอีกฝ่ายจางลง สามารถเปิดปากพูดได้

อู๋เป่ย : “ไม่รู้เหมือนกัน”

หลังจากนั้นเขาดูเวลา : “หัวหน้า ผมปวดท้อง ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ”

อู๋เป่ยออกจากห้อง ล๋านอิ่งก็ตามออกไปทันทีเช่นกัน

ซย่าหนิงส่ายหน้า เธอก็ไม่ได้คิดอะไร ทำงานของเธอต่อไป

ออกจากห้องผ่าตัด อู๋เป่ยเดินตรงไปที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาล ล๋านอิ่งก็ตามมาติดๆเช่นกัน

“เกิดอะไรขึ้น” ล๋านอิ่งถาม

อู๋เป่ยถามเธอ : “พี่ของคุณชื่ออะไร”

ล๋านอิ่ง : “พี่ของฉันชื่อล๋านตี้”

อู๋เป่ยจึงตะโกนเสียงดัง : “ล๋านตี้ เห็นได้ชัดว่าคุณยังไม่ตาย ทำไมถึงต้องปิดบังล๋านอิ่งด้วย”

เงารูปวงกลมปรากฏขึ้นจากอากาศบาง ๆ ที่ด้านข้างของล่านอิ่ง เงาค่อยๆใหญ่ขึ้น หลังจากนั้นมีคนออกมาจากข้างใน

เป็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง สูงประมาณร้อยห้าสิบกว่า อายุยี่สิบเจ็ดปี สวมชุดทักซิโด้สีดำ หวีผมอย่างพิถีพิถัน

ทันทีที่คนผู้นี้ปรากฏตัว องครักษ์หลงเว่ยยี่สิบนายปรากฏตัวที่ดาดฟ้า ล้อมเขาเอาไว้

ล๋านอิ่งหลั่งน้ำตา กอดชายคนนั้นแน่น : “พี่! ที่แท้คุณยังไม่ตาย!”

อู๋เป่ยโบกมือ ส่งสัญญาณให้องครักษ์หลงเว่ยถอย เขาพูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณควรอธิบายหน่อยไหม”

ผู้ชายมองอู๋เป่ย จู่ๆก็โค้งคำนับหนึ่งที : “เข้าพบคุณชายอู๋”

อู๋เป่ยอึ้งไปเลย : “คุณรู้จักผมเหรอ”

ผู้ชาย : “รายนามเซียนอันดับหนึ่ง ศิษย์ชั้นสูงแห่งยอดเขาอู๋เซียงของพรรคฉู่ซานจิ้น เรื่องของคุณชาย ถูกแพร่กระจายไปทั่วดินแดนแห่งเซียนแล้ว”

ล๋านอิ่งอุทานออกมา ที่แท้สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงทั้งหมด เขาไม่ได้โม้!