ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 902

การสังหารมังกรรูปแบบที่หนึ่ง เรียกว่าดรรชนีชี้ดวงตา ซึ่งหมายถึงการใช้นิ้วทำลายดวงตาของมังกรก่อนที่จะฆ่ามังกร แน่นอนว่ามังกรในที่นี้หมายถึงศัตรูที่ทรงพลัง ไม่ใช่มังกรจริง

อู๋เป่ยเคยฝึกการใช้ดรรชนีคีบดอกไม้ จึงมีความเข้าใจในการฝึกอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับการใช้นิ้วนี้ ขณะที่เขาฝึกฝนดรรชนีชีดวงตาอย่างหนัก เมล็ดเต๋าก็สั่นเล็กน้อย ดูเหมือนจะมีความเปลี่ยนแลปง

เขามีความคาดหวังกับเมล็ดเต๋าสูงมาก ดังนั้นเขาจึงหยุดการฝึกแล้วสังเกตอย่างเงียบๆ เขาเห้นว่าเมล็ดเต๋าเติมโจขึ้นและแตกกิ่งก้านไปด้านข้าง

กิ่งก้านแตกหน่อยอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มีดอกสีขาวสามดอกบานสะพรั่ง ดอกไม้มีขนาดเล็กแต่สวยงาม จากนั้นดอกไม้กร่วงโรยและออกผลเล็กๆ ในตอนแรกมีขนาดเล็กเท่าเมล็ดถั่วเขียวจากนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ผลไม้ก็มีขนาดเท่าลูกองุ่น พื้นผิวของมันถูกปกคลุมไปด้วยสัญลักษณ์ยันต์ลับ และปล่อยสนามพลังแปลประหลาดออกมา พลังงานนี้เขารู้สึกคุ้นเคบอย่างมากแลวอุทานว่า "พลังของเทียนหยวนจือ！"

จากนั้นเขาก็เข้าใจ หลังจากที่เมล็ดเต๋าดูดซับพลังของเทียนหยวนจือแล้ว เขาก็ใช้มันเพื่อเพาะผลไมเสามผลนี้

เขาจ้องมองผลไม้แล้วรออีกสองสามชั่วโมง ผลไม้ก็ดูเหมือนจะสุกแล้ว เขาทดรอแทบไม่ไหวที่จะใช้ตาเทพในการกักขังมัน ทันใดนั้น ผลไม้ตกลงมาบนพื้น ตกลงบนตันเถียน

ทันใดนั้น ผลไม้กลายเป็นพลังเทียนหยวนจือที่บริสุทธิ์และอ่อนโยน ซึมเข้าสู่เลือกจิตวิญญาณของเขา พลังของเทียนหยวนจือนั้นอตกต่างอย่างสินเชิงจากพลังแห่งแหล่งกำเนิดชีวิตที่ดูดซับมาก่อน มันเป็นพลังที่สอดคล้องกับวิถีแห่งสวรรค์ เป็นหนึ่งในพลังที่ทรงพลังที่สุดในโลก

พลังของเทียนหยวนจือที่ผลไม้นำมานั้นมีข้อจำกัด ดังนั้นอู๋เป่ยจึงเปิดใช้งานมันอย่างระมัดระวัง หลังจากที่เขาคุ้นเคยกับพลังนี้ ทันใดนั้นเขาก็คิดว่าพลังนี้สามารถรวมเข้ากับดรรชนีชี้ดวงตาได้หรือไม่?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาพยายามใช้พลังของเทียนหยวนจือ และชี้ไปในอากาศ กระแสน้ำสนปรากฏขึ้นเหนือปลายนิ้วของเขา และมีแสงสีขาวบางๆพุ่งออกมา กระทบกับชิ้นส่วนโลหะที่อยู๋ไม่ไกล

นี้คือชิ้นส่วนเหล็กสวรรค์หยินหยาง ซึ่งเป็นสิ่งที่แข็งแกร่งมาก เหล็กสวรรค์ที่หนาเท่ากับตะเกียบไม่สามารถโคงงอได้โดยเซียนกษัตริย์ นับประสาอะไรที่ทำลายเหล็กสวรรค์

และแสงสีขาที่ปล่อยออกมาจากดรรชนีชี้ดวงตาก็เจาะเข้าไปในเหล็กสวรรค์หยินหยางมีความหนามากกว่าสิบเซนติเมตรได้อย่างง่านดาย วินาทีต่อมา เหล็กสวรรค์หยินหยางก็เริ่มละลายกลายเป็นเหล็กเหลว

เขาตกตะลัง พลังสังหารทรงพลังจริงๆ！

ที่น่าประหลายกว่านั้นอยู่ด้านหลัง เหล็กเหลวหลอมละลาย แสงก็บินกลับเข้ามาที่ร่างของอู่เป่ย เขาค้นพบว่า พลังของเทียนหยวนจือที่กลับมานี้เป็นพลังที่แปลกประหลาดนี้แข็งแกร่งมาก นี่ดูเหมือนจะเป็นลักษณะเด่นของเหล็กสวรรค์หยินหยาง！

"อืม? พลังเทียนหยวนจือ นี่สามารถลอกเลียนแบบคุณสมบัติของวัตถุที่ถูกโจมตีได้จริงเหรอ? " เขาทั้งตกตะลึงทั้งดีใจ จากนั้นเขาก็เข้าใจว่าทำไมพลังของเทียนหยวนจือเป็นหนึ่งในพลังที่ทรงพลังที่สุดในโลก นี้เป็นเวทย์มนตร์ชัดๆ！

ในเวานนั้น เริ่มสายแล้วเมื่อเดินออกจากห้องก็เก้าโมงกว่าแล้ว เขายืดเอวขึ้น ก็เห็นคุณย่าและแม่เดินเข้ามาจากประตู ถือผักมากมายในมือ

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "คุณย่า แม่ ไปซือผักมาเหรอ?"

จางหลี่ยิ้มแล้วตอบว่า "ย่าลูกบอกว่า วันนี้อยากทำอาหารให้ลูกกิน แม่เลยไปซื้อของเป็นเพื่อนย่า"

แม้อู๋เป่ยจะไม่เคยทานอะไรที่ย่าทำมาก่อน เขาก็พูดว่า "งั้นมื้อเที่ยงผมจะรอทานเยอะๆครับ"

คุณย่ายิ้มให้เขาแล้วพูดว่า "ได้สิ หลานฉันจะต้องทานเยอะๆ"

กังจื่อพึ่งล้างรถเสร็จ เขาก็เข้ามาแล้วพูดว่า "เจ้านาย เมื่อเช้ามีคนมาหาหลายคน"

อู๋เป่ยถาม "ใครกัน?"

กังจื่อ "พืนที่ใหม่กำลังเริ่มวางแผนอีกครั้งไม่ใช่หรือ? คนที่คืนบ้านและขอเงินกลับไม่พอใจอีกครั้งและบอกว่าต้องการเอาบ้านคืน"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว ยังไม่จบไม่สิ้นอีกเหรอ? ตอนนั้นก็ลงนามในขอตกลงกันไปแล้วนี้เมื่อได้บ้านแล้วจะไม่สามารถคืนได้ นอกจากนี้เขาก็ชักชวนคนเหล้านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าราคาบ้านอาจขึ้นมาอีก แต่พวกเขาปฏิเสธที่จะตกลง

เขาถามกังจื่อ "กังจื่อ นายคือว่าฉันควรจะจัดการยังไงดี?"

จากนั้น คนที่ถามคำถามเขาก็ล้มลงกับพื้นเช่นกัน คนอื่นๆต่างตกใจ ต่างก็ไม่กล้าพูดอะไร ดวงตาเตมไปด้วยความกลัว

อู๋เป่ยพูด "รีบไปโรงพยาบาลเถอะ สายเกินไปคนจะตายเอาได้"

จิตใจของคนในกลุ่มต่างก็กลัว รีบพาคนในครอบครัวตัวเองไปโรงพยาบาาล หน้าประตูก็เงัยบสงบลง

ในขณะนั้น มีสองคนอยู่ไปไกล คนหนึ่งเป็นพระคนหนึ่งเป็นผู้บำเพ็ญอายุประมาณสี่สิบปี ทั้งสองคนเดินเขามาพร้อมยิ้มเล็กน้อยแล้วประสานมือ "ท่านผู้นำ"

อู๋เป่ยมองสองคน ระดับพลังยุทธ์ไม่ต่ำเลย ล้วนเป็นเหรินเซียน

เขาถาม "ทั้งสองท่านมาหาฉันมีอะไรหรือ?"

พระภิกษุพูดว่า "ท่าน พวกอาตมาสองคนซื้อบ้านอยู่ไม่ไกลนัก นั่งสมาธิฝึกฝนทุกวัน เมื่อเราย้ายมาที่นี่ เดิมทีจะมาเยี่ยมท่านนานแล้ว แต่ท่านไม่ค่อยอยู่บ้านเลย"

อู๋เป่ยพยักหน้า "ทั้งสองท่านเกรงใจไปแล้ว เชิญเข้าไปนั่งด้านในบ้านก่อน"

ผู้บำเพ็ญยิ้มแล้วพูดว่า "ท่าน พวกเราไม่รบกวนท่านแล้ว"

หลังจากถามชื่อเสียงเรียงนามกันแล้ว ทั้งสองคนก็ลาไปก่อน อู๋เป่ยเฝ้ามองพวกเขาเดินเข้าไปในอาคารเล็กที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร

ตงหวงจ้องมงอเขาแล้วอ้าปากคายกรพดาษออกมา นี่คือสูตรยาอายุวัฒนะที่หายากมาก เท่าที่อู๋เป่ยรู้ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถปรุงมันขึ้นมาได้

เขาถาม "ตงหวง คุณเอามาให้ฉันทำไม จะให้ฉันปรุงยาให้คุณเหรอ?"