ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 917

อู๋เป่ยตบงูยักษ์เบาๆ ส่งสัญญาณให้มันหยุด ทั้งสามกระโดดลงพื้น ปีนขึ้นไปบนภูเขาท่ามกลางหิมะ งูยักษ์เฝ้าอยู่บนภูเขา ไม่ไปไหน

มาถึงกลางเขา อู๋เป่ยเหลือบมองหนึ่งที หลังจากนั้นเหยียบไปที่พื้นอย่างแรงหนึ่งที ภูเขาทั้งลูกก็สั่นสะเทือน ภูเขาด้านหน้าแยกออกจากกัน เผยให้เห็นทางเข้ากว้างสิบเมตร สูงเจ็ดเมตร

มองเห็นถ้ำขนาดใหญ่ อันจื่อจ้ายตะลึงอยู่กับที่ ถาม : “เพื่อนอู๋ นี่ก็คือทางเข้าตำหนักเซียนเหรอ”

ในเวลานี้ อู๋เป่ยไม่มีการปิดบังอีกต่อไป พูด : “ตามบันทึกบนหนังสัตว์ของคุณ สถานที่แห่งนี้น่าจะเป็นถ้ำจวงหวู่”

“อะไรนะ ถ้ำจวงหวู่!” อันจื่อจ้ายคนนี้ จู่ๆก็ตื่นเต้นจนตัวสั่นไปทั้งตัว ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย

อู๋เป่ยมองเขา : “คุณรู้กจักถ้ำจวงหวู่เหรอ”

หมิงเหยียนก็ตะลึงอย่างมากเช่นกัน พูด : “คุณชาย ถ้ำจวงหวู่เป็นวิธีเดียวที่จะเปิดตำหนักเซียนเทียนหวู่ได้ ว่ากันว่ามีเพียงผู้ที่ได้รับสถานะผู้สืบทอดจากถ้ำจวงหวู่เท่านั้น ถึงจะสามารถเข้าตำหนักเซียนได้”

อู๋เป่ย : “ตำหนักเซียนเทียนหวู่ถูกทำลายจนเหลือแค่ซากปรักหักพังไม่ใช่เหรอ”

อันจื่อจ้าย : “เพื่อนอู๋ แม้ว่าจะเป็นแค่ซากปรักหักพัง แต่ข้อจำกัดของตำหนักเซียนยังคงอยู่ อยากเข้าไป จำเป็นต้องกลายเป็นผู้สืบทอด ตอนนี้ พวกเราทุกคนล้วนแล้วมีโอกาสกลายเป็นผู้สืบทอด”

หลังจากพูดคุยกันสักพัก พวกเขาก็เข้าไปในถ้ำด้วยกัน เดินเข้าไปข้างในได้ระยะหนึ่ง อู๋เป่ยพบว่าบนผนังหินทั้งสองข้าง สลักด้วยกระบวนท่าศิลปะการต่อสู้นับไม่ถ้วน พวกเขาทั้งหมดหยุดโดยไม่ตั้งใจ

กระบวนท่าแรก ทั้งสามสามารถเข้าใจได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นระหว่างที่พวกเขาดูไปด้วย พร้อมกับฝึกไปด้วย

ดวงตาสวยของหมิงเหยียนเป็นประกาย พูด : “คุณชาย กระบวนท่าเหล่านี้ช่างอัศจรรย์จริงๆ สมแล้วที่เป็นมรดกของตำหนักเซียนเทียนหวู่”

อันจื่อจ้ายพูดด้วยรอยยิ้ม : “นี่ยังไม่ใช่มรดกที่แท้จริงของตำหนักเซียนเทียนหวู่ เพียงแค่เป็นการเลือกเท่านั้น ทักษะลับที่แท้จริงของตำหนักเซียนเทียนหวู่ นั้นแข็งแกร่งกว่านี้หมื่นเท่า”

อย่างไรก็ตาม หลังจากดูถึงภาพที่สิบสอง หมิงเหยียนต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ฝึกการเคลื่อนไหวในภาพที่สิบสาม เธอใช้เวลาไปหนึ่งชั่วโมงก็ทำไม่สำเร็จ

สถานการณ์ของอันจื่อจ้ายดีกว่าเยอะมาก หลังจากภาพที่สิบเจ็ด เขาถึงจะรู้สึกว่าต้องใช้ความพยายามอย่างมาก เพียงแต่ทั้งสองคนยังคงยืนหยัด ฝึกฝนอย่างหนัก

เมื่อเทียบกันแล้ว ในฐานะที่อู๋เป่ยเป็นผู้ฝึกยุทธ์ชั้นกษัตริย์ ดูเหมือนว่าจะสามารถฝึกการเคลื่อนไหวบนภาพได้แทบจะในทันที แม้กระทั่งเรียนรู้โดยการเปรียบเทียบ คิดให้มากขึ้น

เขาหมกมุ่นอยู่กับการฝึกฝน โดยไม่รู้ตัว ก็ดูไปถึงภาพที่สามสิบแล้ว ในเวลานี้ การฝึกฝนของเขาไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไป เวลาของการฝึกฝนกระบวนท่าสำเร็จ ใช้เวลามากขึ้นเรื่อยๆ จากครึ่งนาที ค่อยๆ เพิ่มขึ้นจนเกินสิบนาที

ฝึกฝนภาพที่สามสิบเสร็จ อู๋เป่ยค่อยพบว่า เคลื่อนไหวกระบวนท่าทั้งสามสิบกระบวนท่าอย่างต่อเนื่อง ก็จะเป็นศิลปะการต่อสู้ที่ทรงพลังอย่างมาก

หลังจากที่เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้สามสิบกระบวนท่าเสร็จแล้ว แน่นอนเขาเข้าใจการเคลื่อนไหวสามสิบเจ็ดกระบวนท่า และกระบวนท่าที่อยู่ด้านหลัง

โยไม่รู้ตัว เขามาถึงจุดสิ้นสุดของเส้นทาง ฝึกการเคลื่อนไหวบนภาพที่สี่สิบเก้าจนสำเร็จ หลังจากนั้น เขาเห็นประตูทองสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่ ที่มีจุดเว้าจำนวนนับไม่ถ้วน

มองแค่ครั้งเดียว ก็เข้าใจได้ทันทีว่าจุดเว้าเหล่านี้เกี่ยวข้องกับศิลปะการต่อสู้สี่สิบเก้ากระบวนท่า แสดงที่หน้าประตูทันที ทุกกระบวนท่า ล้วนแล้วทิ้งจุดไว้ข้างบนไม่กี่จัด

“ตังตังตังตัง”

หมัดและเท้าของเขา โจมตีจุดเว้าอย่างต่อเนื่อง หนาแน่นราวกับเมล็ดถั่วที่ตกลงบนจานพอร์ซเลน

ทันใดนั้น ประตูใหญ่ค่อยๆเปิดออก ดวงตาของเขาเป็นประกาย เดินเข้าไป เขาหันหน้ากลับมาเตรียมจะเรียกหมิงเหยียนและอันจื่อจ้าย ประตูปิดโดยอัตโนมัติอีกครั้ง

ในเวลานี้ ตัวของเขาอยู่ในตำหนักอันใหญ่โตแห่งหนึ่ง พื้นปูด้วยหยกเซียนหลากสีสัน โดมหินเหนือศีรษะประดับด้วยอัญมณีล้ำค่า ราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า

ในเวลานี้ ลำแสงตกลงมา ควบแน่นจนกลายเป็นชายชราในชุดคลุมสีขาว เขามองเห็นอู๋เป่ย พูด : “ยินดีต้อนรับ เจ้าผ่านการทดสอบของถ้ำจวงหวู่ เข้าสู่ตำหนักเซียนเทียนหวู่”

อู๋เป่ยรู้ดี นี่ไม่ใช่คนมีชีวิต เป็นเพียงภาพย้อนหลังที่ถูกสร้างขึ้นด้วยเวทย์มนต์เท่านั้น จึงถาม : “ตำหนักเซียนเทียนหวู่ถูกทำลายหรือยัง”

พวกเขาขี่งูยักษ์ บินออกจากดินแดนลับเทียนหวู่ที่เพิ่งมาถึง ความเร็วของงูยักษ์เร็วอย่างมาก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็ส่งทุกคนมาถึงทางออกแล้ว

ในเวลานี้ ประตูสีฟ้าจางๆ ตั้งตระหง่านอยู่กลางอากาศ มีคนบางส่วนกำลังกระโดดเข้าไป ดูเหมือนว่าพวกเขาก็รับรู้ได้ว่าดินแดนลับเทียนหวู่ผิดปกติ รีบออกไป

อู๋เป่ยทั้งสามคนก็กระโดดเข้าไปในประตูสีฟ้าเช่นกัน พวกเขาเพิ่งจากไป งูขาวตัวนั้นลังเลอยู่พักหนึ่ง ก็บินตามออกไปเช่นกัน

แสงและเงาตรงหน้าเปลี่ยนไป วินาทีต่อมา อู๋เป่ยทั้งสามคนปรากฏตัวบนแท่นที่พวกเขานัดรวมตัวกันในตอนแรก ทันใดนั้น มีงูยักษ์บินออกมา

ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างตกตะลึง มีคนต้องการลงมือกับงูขาว อู๋เป่ยพูดเสียงลึก : “นี่เป็นสัตว์เลี้ยงของผม ไม่ต้องวิตกกังวล!”

เมื่อเขาพูดแบบนี้ ทุกคนค่อยเก็บมือทีละคน

หวงหลางยังคงรออยู่ที่เดิม ในตอนแรกมีผู้ฝึกฝนยี่สิบคนของดินแดนแห่งเซียนเข้าไป ตอนนี้มีแค่อู๋เป่ยออกมาคนเดียว คนอื่นๆออกมาไม่ทัน

หวงหลางพูด : “อู๋เป่ย ในเมื่อคุณออกมาก่อน งั้นก็กลับไปก่อนเลย”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “ได้!”

หมิงเหยียนและอันจื่อจ้ายเข้ามา อันจื่อจ้ายพูดด้วยรอยยิ้ม : “เพื่อนอู๋ ไว้มีโอกาส ผมจะไปหาคุณที่ดินแดนแห่งเซียน”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “เพื่อนอัน ไว้พบกันใหม่”

หมิงเหยียนพูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณชายอู๋ ฉันก็เหมือนกัน จะไปหาคุณแน่นอน”

อู๋เป่ยบอกลาทั้งสองคน หลังจากนั้นมีหวงหลางนำทาง งูหนึ่งตัวคนหนึ่งคนออกจากพื้นที่แห่งนี้ กลับไปที่ดินแดนแห่งเซียน