ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 960

อู๋เป่ยนำเข็มทิศออกมาแลวพูดว่า "ฉันมีนี้"

อวิ๋นซีถอนหายใจเบาๆ "จะต้องเป็นชิ่งและเหมยเนียงแน่ที่ไปหานาย"

อู๋เป่ย "จะพูดยังไงฉันก็เปนแฟนของเธอ เธอมีเรื่อง ฉันก็ต้องมาช่วย"

อวิ๋นซีพูด "นายรีบไปเถอะ ฉันไปจากที่นี่ไม่ได้"

อู๋เป่ยตกตะลึง "เพราะอะไร?"

อวิ๋นซี "คฤหาสน์อวิ๋นกำลังตกอยู่ในอันตราย ตอนนี้ถูกรายล้อมไปด้วยเสือและหมาป่า หากเราไม่รวมเป็นหนึ่งเดียวกับตระกูลเซียว ผู้คนหลายร้อยล้านคนในอวิ๋นโจวจะต้องทนทุกข์ทรมาน"

อู๋เป่ยมองไปที่เธอ "อวิ๋นซี ก่อนหน้านี่เธอปฏิเสธไปแล้วไม่ใช่เหรอ? หรือว่าตอนนี้จะยอมแห้เหรอ?"

ดวงตาคู่สวยของอวิ๋นซีเต็มไปดวยน้ำตา "ฉันคิดมาหลายวันแล้ว อู๋เป่ย ถ้าฉันหนีไปกับนาย แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น? เซียวกับอวิ๋น สองตระกูลพร้อมที่จะตามล่าฆ่านาย ฉันไม่อยากทำร้ายนาย"

อู๋เป่ยพูด "นี่ไม่เหมือนอารมรณ์ของผู้สูงศักดิ์อวิ๋น เธอกำลังโกหก ในใจของเธอกำลังปฏิเสธ เธอแค่ไม่อยากลากฉันลงไป ใช่ไหม?"

อวิ๋นซีก้มหน้าลง "ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็หนีไปไม่ได้"

อู๋เป่ยจับมือของเธอ "เธอลืมไปแล้วเหรอ? ว่าฉันก็เป็นหมอเทวดา"

อวิ๋นซีตกตะลึงอยู๋ครู่ ทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างแล้วพูดว่า "นายหมายถึง นายสามารถช่วยบรรพบุรุษของตระกูลอวิ๋นของฉันให้ฟื้นตัวได้?"

อู๋เป่ย "ฉันไม่กล้าพูดว่าจะรักษาให้หายขาดได้ แต่อย่างอยมันก็จะไม่ทำให้แย่ลง อวิ๋นซี เธอมากับฉันเพื่อไปพบบรรพบุรุษของเธอ ฉันอาจจะช่วยเขาได้"

ดวงตาของอวิ๋นซีค่อยๆเปร่งประกาย เธอพนักหน้าอย่างแรง "ได้ ฉันจะพานายไปพบบรรพบุรุษ!"

อู๋เป่ยดังยันต์ออกมาตรงนั้นแล้วขอให้อวิ๋นซีอ้าปากแลวเป่ามัน จากนั้นยันต์ก็ถูกเผาแล้วกลายเป็นอวิ๋นซีที่กำลังนั่งอยู่บนพื้น

อวิ๋นซียิ้มแล้วพูดว่า "ยันต์นี้ของนายเยี่ยมจริงๆ"

อู๋เป่ย "ไปกันเถอะ พวกเราออกไปจากที่นี่ก่อน!"

เขาสวมเสื้อคลุมหยินหยางให้กับอวิ๋นซีเพื่อซ่อนร่องรอยของเธอ จากนั้นก็ออกจากค่ายกลการสังหารมาที่ทางออก

ชายคนนั้นกำลังรอเขา เมื่อเห็นเขากลับมาเร็วมา จึงถามว่า "ท่านจับเวทย์ปีศาจได้แล้วเหรอ?"

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม "โชคดีที่ไม่ถึงชีวิต เวทย์ปีศาจถูกปราบโดยฉันจับใส่หม้อเซียนบริสุทธิ์แล้ว"

ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ลำบากท่านแล้ว"

หลังจากปล่อยให้อู๋เป่ยออกจากค่ายกลสังหาร ชายหนุ่มคนนี้ไม่วางใจจึงบินไปที่ระเบียงเฟยหวงอีกครั้ง ยังดีที่ท่านหญิงอวิ๋นซีกำลังนั่งสมาธิในห้องของเธอ

เขายิ้มและหันหลังจากไป

แต่อู๋เป่ยและอวิ๋นซีออกมาแล้ว ไปยังสถานที่ลับเพื่อหารือเกี่ยวกับขั้นต่อไป

ข้อมูลจากปากอวิ๋นซีทำให้ได้รู้ว่าบรรพบุรุษของตระกูลอวิ๋น ชื่ออวิ๋นเฟยหยาง ระดับพลังยุทธ์ของเขาสูงมากและเขาเป็นเซียนครึ่งก้าว เมื่อไม่นานมานี้ อวิ๋นเฟยหยางล้มเหลวในการโจมตีเซียนสวรรค์ ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัสและเกือบถูกทำให้กลายเป็นขี้เถ้า

ข่าวที่อวิ๋นเฟยหยางได้รับบาดเจ็บนั่นแพร่กระจายไปราวกับไฟป่า กองกำลังในหลายรัฐก็พร้อมที่จะโจมตีอวิ๋นโจวและเข้ายึดดินแดน ตระกูลอวิ๋นกำลังตกอยู่ในวิกฤติครั้งใหญ่

อู๋เป่ยพูด "ทุกอย่างขึ้นอยู่กับบรรพบุรุษตระกูลอวิ๋นของเธอ ตราบใดที่เขาฟื้นตัว ปัญหาทั้งหมดกจะได้รับการแก้ไข"

อวิ๋นซีพยักหน้า "มันยากมากที่จะรักษาบรรพบุรุษของฉัน ตระกูลอวิ๋นมีทรัพยากรมากมายก็ทำอะไรไม่ได้"

อู๋เป่ย "จะรักษาให้หายขาดได้ไหม จะรู้ได้ก็ต่อเมื่อได้ไปเห็นเท่านั้น"

อวิ๋นซีพยักหน้า "ฉันรู้ว่าบรรพบุรุษซ่อนตัวอยู่ที่ไหน พวกเราไปกันเถอะ!"

อวิ๋นซีเป็นผูนำทาง ทั้งสองบินไปสักพักก่อนลงจอดบนภูเขา ทันทีที่พวกเขาลงจอด ก็มีร่างสามร่างปรากฏขึ้นรอบๆล้อมพวกเขาสองคนไว้

อู๋เป่ยพบว่าคนทั้งสามนีล้วยเป็นปรมาจารย์ชั้นเซียนกษัตริย์!

อวิ๋นซีพูด "ผู้ทักษ์ทั้งสาม ฉันมาที่นี่เพื่อพบคุณปู่ คนที่อยู่ด้านข้างฉันคือหมดเทวดาของโลก มีวิธีรักษาคุณปู่"

ใบหน้าของผู้พิทักษ์ทั้งสามนันไร้ความรู้สึก ชายหนุ่มผมที่มีผมขาวสวมเสือคุลมสีดำ มีใบหน้าเหลี่ยนเหมือนเพชร พูดอย่างเย็นชา "บรรพบุรุษมีคำสั่ง ผู้ใดที่บุกรุกเข้ามาในสถานที่นี้จะตองถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณี"

อวิ๋นซีถอนหายใจเบาๆ "ผู้ท่านผู้พิทักษ์ผู้ยิ่งใหญ่ คุณเฝ้าดูฉันเติบโตขึ้นมา หากคุณไม่เชื่อฉัน คุณลองไปถามบรรพบุรุษของฉันไหม?"

ผู้พิทักษ์ผู้ยิ่งใหญ่มองตรงไปที่อวิ๋นซีหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พูดอย่างเย็นชา "รออยู่ตรงนี่ก่อน!"

คนคนนี้ถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วหายไปทันที

ประมาณครึ่งนาทีต่อมา เขากปรากฏตัวที่จุดเดิมอีกครั้งแล้วพูดว่า "ตามฉันมา!"

นี้ยังไม่นับที่อู๋เป่ยกลั่นยาอีกสามชนิดตามลำดับ และขอให้อวิ๋นเฟยหยางรับประทานยาหนึ่งเม็ดเป็นระยะๆ ทุกครั้งที่เขารับยาหนึ่งชนิด เขาก็จะฟื้นตัวทีละหนึ่ง

ไม่นานหลังจากนัน ยาที่เขาขอก็ถูกส่งกลับมา เขาก็สกัดยาชนิดที่สี่และชนิดที่ห้า

ในที่สุด เขาก็พบทรายและดินโคลน เขาใช้ยาน้ำเพื่อแช่มัน จากนั้นอวิ๋นเฟยหยางก็ถูกฝังลงไปในนั้น และหมอยาถูกเททุกๆครึ่งชั่วโมง และยาที่ใช้จะแตกต่างกันในทุกครั้ง

กว่าจะรู้ตัวก็เป็นเวลาบ่ายของวันรุ่งขึ้นแล้ว แม้ว่าบรรพบุรุษจะถูกฝังใตดิน แต่เข้าก็รู้สึกดีมาก ร่างกายของเขาฟื้นตัวแล้ว ธรรมกายของเขาก็ฟื้นตัวขึ้นสามสมิบเปอร์เซ็นต์ด้วย

"สหายน้อย ขอบคุณมาที่ช่วยชีวิตฉันไว้" อวิ๋นเฟยหยางเปิดปากขอบคุณเขาอย่างจริงใจ

อู๋เป่ย "บรรพบุรุษ อวิ๋นซีเป็นแฟนสาวของผม แต่ตระกูลอวิ๋นต้องการให้เธอแต่งงานกับตระกูลเซียว"

อวิ๋นเฟยหยางยิ้มแล้วพูดว่า "นี้เป็นสิ่งที่ตระกูลอวิ๋นทำไม่ถูกเช่นกัน แต่ตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับเด็กผู้ชายจากตระกูลเซียวแล้ว"

อวิ๋นซี "อู๋เป่ย เมื่อไหร่บรรพบุรุษฉันจะหายดี?"

อู๋เป่ย "นอยที่สุดเจ็ดวัน วันนี้นับเป็นวันที่หนึ่ง"

อวิ๋นเฟยหยางยิ้มแล้วพูดว่า "เจ็ดวันก็ถึงว่าเร็วแล้ว"

อู๋เป่ย "แต่ว่าบรรพบุรุษ พรุ่งนี้ตระกูลเซียวจะส่งคนมา"

อวิ๋นเฟยหยางก็คิดถึงอะไรบางอย่าง ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ได้

อวิ๋นซีปิงเสวี่ยเปนคนฉลาดแล้วพูดว่า "อู๋เป่ย นายว่าถ้าตระกูลเซียวไม่เห็นฉัน จะโจมตีตระกูลอวิ๋นไหม?"

อู๋เป่ย "พวกเขาจะเดาด้วยว่า ความมั่นใจของตระกูลอวิ๋นมาจากไหน และถึงกับคิดว่าอาการบาดเจ็บของบรรพบุรุษกำลังฟื้นตัว หากฉันเปนสมากชิกของตระกูลเซียว ฉันจะส่งผู้เชียวชาญออกไปฆ่าบรรพบุรุษ ท้ายที่สุดตระกูลอวิ๋นก็จะไม่มีบรรพบุรุษคอบดูแลอวิ๋นโจว และอวิ๋นโจวคือสิ่งที่ตระกูลเซียนต้องการ"

อวิ๋นเฟยหยางครุ่นคิดอยู๋ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "สหายน้อย ฉันมีวิธีรั้งตระกูลเซียวอยู่ แต่ฉันไม่มีคนที่เหมาะสมจะปฏิบัติตามแผน"

อู๋เป่ยกระพริบตา "บรรพบุรุษโปรดบอกกล่าว"

อวิ๋นเฟยหยาง "มีคนคนหนึ่งแกล้งทำเป็นคุณชายหลิวเทียนหลางของตระกูลทองแดงในโลกเซียน บุคคลนี้เคยไปที่ขอบเขตเซียนไท่ชิงหลายครั้ง และหลายคนรู้จักเขาเยอะมาก และเซียวเปียหลี่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลิวเทียนหลางก็ไม่กล้าทำผิดพลาด"

อู๋เป่ยกระพริบตา "ท่านบรรพบุรุษต้องการหาคนที่แกล้งทำเป็นหลิวเทียนหลาง แลวไปตระกูลเซียวเพื่อแย่งเจ้าสาว?"

อวิ๋นเฟนหยางพยักหน้า "ถูกต้อง นี้คือการปล้นงานแต่งงาน!"