ย้อนเวลาใหม่ครั้งนี้ขอยอมง้อเธอด้วยรัก นิยาย บท 4

บทที่ 3 โอกาสมีค่าดั่งทองคำพันชั่ง

เราเลิกกันดีไหม

เราเลิกกันดีไหม

เราเลิกกันดีไหม

เสียงรันที่บอกเลิกเขาดังสะท้อนก้องไปมาในหัว ภาพในหัวของผู้ป่วยที่นั่งบนเตียงตอนนี้กลับเหมือนเห็นหญิงสาวตรงหน้า มีร่างโคลนนิ่งออกมาสามสี่คน ทุกคนยืนล้อมเตียงของเขาพูดเหมือนกันว่าเราเลิกกันดีไหม คีร์ก้มหน้าตั้งสติหลับตานิ่งมือของเขากำผ้าห่มของโรงพยาบาลแน่นสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเธอที่จ้องมาทางเขาราวกับคาดคั้นรอตอบ

รันมองชายหนุ่มด้วยแววตาคาดหวัง ลึก ๆ เธอก็แอบรู้สึกว่าใจร้ายไปไหมที่บอกเลิกเขาทั้ง ๆ ที่เขาสภาพเป็นอย่างนี้ แต่เมื่อใคร่ครวญ ไตร่ตรองมาเป็นอย่างดีตลอดทั้งวันเธอจึงตัดสินใจว่า ความสัมพันธ์นี้ควรตัดไฟแต่ต้นลมจะประวิงเวลาให้เธอต้องพบเจอเรื่องทรมานไปทำไม

“ทำไมเธอถึงอยากเลิก” คีร์ถามเธอ สีหน้าของเขายังฉายแววตกใจน้ำเสียงมีความกังวลอยู่หลายส่วน รันมองเขาก่อนจะค่อย ๆ พูดออกไป ในหัวพยายามสรรหาคำที่ไม่ทำร้ายเขามากนัก เอาน่า จริง ๆ ในใจเธอก็ยังพอมีคุณธรรมอยู่บ้าง รันคิด

“ฉันแค่ อยากใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้นไม่อยากวิ่งตามใครอีกแล้ว” ทันทีที่พูดจบ คีร์ก็รีบถามกลับทันที

“เธอยังรักฉันอยู่ไหม หมายถึงไม่ต้องรักเหมือนเดิมก็ได้” รันมองคนตรงหน้าอีกครั้ง วันนี้เขาดูแปลกไปบ้าง ปกติเขาแทบไม่แคร์เธอเลยไม่ใช่เหรอ น้อยครั้งที่จะพูดจาหวานหูใส่ เขามักจะมั่นใจในตัวเองมั่นใจนักหนาวางตัวราวกับเป็นพระเอกที่หลุดมาจากซีรีส์เกาหลีเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เธอนั่งนิ่งพลางพยายามเค้นหาคำตอบในใจ

“ฉัน.....ก็ยังรักนาย แต่ถ้าให้พูดกันตามจริง ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมแล้ว” เธอพูดออกไป เขาตอบกลับมาทันที คล้ายกับเห็นประกายในแววตา

“ถ้างั้นหมายความว่าเธอยังรักฉันถูกไหม ที่จะเลิกคงเพราะตัวฉันมันทำไม่ดีกับเธอไว้สินะ” เขาพูดก่อนจะพยักหน้ากับตัวเอง

“ใช่เพราะงั้นเราก็ ...เลิกกันนั่นแหละเนอะ เอาเป็นว่า”

“หึ ไม่เลิก” คีร์ตอบกลับมาในทันที จนรันที่กำลังพูดอยู่ชะงัก

“อะไรนะ?” รันถามกลับ

“ฉันยังไม่อยากเลิก รันฉันไม่รู้ว่าเธอจะเชื่อฉันไหมแต่ฉันในตอนนี้ไม่เหมือนอดีตอีกแล้วขอโอกาสฉันสักครั้ง ขอให้ฉันได้ทำอะไรเพื่อเธอบ้างเถอะนะ” คนป่วยบนเตียงเอื้อมมือมาจับมือหญิงสาว เขามองหน้าหญิงสาวด้วยแววตาจริงจัง จนทำให้หญิงสาวเกร็งไปกับสีหน้านี้ของเขา

“ที่ผ่านมาฉันก็ให้โอกาสนายมาตลอด” น้ำเสียงนิ่ง ๆ ของหญิงสาวพูดขึ้น

“เอาน่าคีร์ ปกตินายก็เป็นงี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ จะไปสนทำไมวะ ปกติเขานัดนายก็ไปสาย บางครั้งนายลืมนัดไปเลยก็มี วันเกิดเขานายก็ลืม ขนาดเวลาทะเลาะกันเรื่องพวกนี้นายผิดเต็มประตูแต่ยังพูดกลับคำจนกลายเป็นฝ่ายถูกได้ จะไปสนใจอะไรทำไม” ยิ่งนัทพูดสีหน้าของเขาก็แย่ลงเรื่อย ๆ ไอนี่! ทำไมเขาดูแย่ขนาดนั้นกันนะคีร์คิดในใจ

“หยุดพล่าม แล้วมาช่วยฉันคิดทีฉันต้องง้อรันยังไง” คีร์พูดขึ้นพลางมองไปที่ต้นสนกับนัท เพื่อนสนิทซี้ปึ้กของเขา

“โอเค ปรึกษาเรื่องความรักกับคนที่ยังไม่มีเมีย เป็นไอเดียที่เข้าท่า” นัทพูดพลางหัวเราะก่อนจะกวักมือเรียกต้นสนให้มาระดมหัวคิดแผนการง้อแฟนให้เพื่อนรักตน

ในขณะที่คีร์กลับเริ่มขมวดคิ้วนึกถึงพฤติกรรมแฟนสาวเมื่อครู่ จริง ๆ ช่วงเวลานี้เธอต้องกำลังตกอยู่ในภวังค์ความรักคลั่งรักเขาสิ ทำไมจู่ ๆ กลับกลายเป็นอย่างนี้

ทางฝั่งรันที่กลับมาจากโรงพยาบาล ก็ทิ้งตัวลงกับเตียงด้วยความโมโห เธอพลิกตัวเอาหน้าซุกกับหมอนก่อนจะกรี๊ดออกมาให้หมอนช่วยเก็บเสียง นี่มันอะไรกัน เธอทำบาปทำกรรมอะไรเอาไว้ทำไมต้องมาพัวพันกับผู้ชายคนนี้เรื่อย ๆ หลังเจ้าตัวระบายอารมณ์เสร็จก็ครุ่นคิดอยู่กับตัวเอง

จุดเริ่มต้นเกิดจากที่จู่ ๆ ตัวเธอขับรถออกไปหาแพรวเพื่อนสนิทของเธอกลางดึกหลังจากที่ทะเลาะกับเขา ช่วงเวลาเหยียบคันเร่งรถ จู่ ๆ กลับมีรถมอเตอร์ไซด์ขับสวนขึ้นมา เธอหักพวงมาลัยหลบ ก่อนจะตระหนักได้ในเสี้ยววินาทีว่ารถของเธอกำลังพุ่งออกนอกข้างทาง ทันใดนั้นรถก็ชนเข้ากับต้นไม้ แรงชนของรถทำให้ตัวเธอเจ็บร้าวจนบรรยายความเจ็บปวดออกมาไม่ได้ ช่วงจังหวะสุดท้ายของลมหายใจ เธอได้แต่คิดกับตัวเองว่า หากเป็นไปได้ เธออยากเริ่มต้นใหม่

หญิงสาวฟื้นขึ้นมากับอาการหายใจไม่ออกเมื่อพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ จึงพบว่าห้องที่เธอนอนคือหอพักที่เธอเคยเช่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เจ้าตัวสับสนเล็กน้อยพยายามคิดว่านี่เป็นความฝันแต่ทว่าทุกอย่างกลับดูสมจริงจนเธอแยกไม่ออก เธอพยายามหยิกตัวเองตีแขนตัวเองทุก ๆ ครั้ง เธอรู้สึกเจ็บเธอจึงเริ่มคิดว่าหรือนี่คือความจริง เป็นจังหวะเดียวกับที่แพรว รูมเมทของเธอมาเคาะประตูห้องเรียกให้เธอไปเข้าเรียนพร้อมกัน หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูปฏิทินก่อนจะตะโกนถามเพื่อนสาวหน้าห้องว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ เธอจึงได้รู้สึกทึ่งกับความเหลือเชื่อว่า รันในวัย 29 ตื่นมาอีกครั้งเป็นตัวเธอในวัย 22 ยิ่งเธอเข้าไปนั่งเรียนในห้องบรรยากาศคุ้นเคยเหตุการณ์เดิม ๆ ที่เคยเจอจึงเหมือนซ้อนทับกันกับภาพตรงหน้า เธอจึงสรุปกับตัวเองได้ในทันทีว่า เธออาจได้ย้อนเวลากลับมาอีกครั้งหนึ่ง จวบจนกระทั่งเลิกเรียน เสียงข้อความในมือถือจึงดังขึ้น เจ้าตัวเลื่อนหน้าจอมองข้อความนัดเจอจากสามีในชาติที่แล้ว ก่อนจะยิ่งขมวดคิ้ว

.. เอาล่ะ ถ้าจะต้องเริ่มจัดการเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่าง ก็เริ่มจากเปลี่ยนแปลงเรื่องอีตานี่ก่อนเลย!