ย้อนรักทวงแค้น นิยาย บท 12

หากไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้ก็คงดี เพลิงพิโรธของซูชิงอู่คงไม่พุ่งขึ้นกะทันหันเช่นนี้

นางกอดคนในอ้อมแขนแน่น แนบแก้มตัวเองบนหลังเขา อนึ่งคิดจะใช้วิธีแบบนี้ขจัดความว้าวุ่นกับความหวาดหวั่นในใจอีกฝ่าย

นางกล่าวต่อด้วยท่าทีเข้มแข็ง “หม่อมฉันไม่ยอมให้ท่านตรัสใส่ไคล้เขา!”

สองมือเย่เสวียนถิงกดลงบนข้อมือซูชิงอู่

เดิมทีเขาหมายจะคลายมืออีกฝ่ายออก แต่เมื่อได้ยินถ้อยคำของซูชิงอู่จึงหยุดกิริยานั้น

ไออุ่นจากสตรีด้านหลังทำเขารู้สึกหลงใหล พลางหัวใจเยือกเย็นสงบลงไปด้วย

ดวงตาเย่อวิ๋นถูเยือกเย็นในพริบตา

หัวคิ้วขมวดมุ่น นัยน์ตามองซูชิงอู่พินิจละเอียดหลายส่วน

“ชิงอู่ ไม่นึกว่าเจ้าจะออกหน้าแทนเขา หรือว่าเจ้าลืมแล้วว่ามารดาเจ้าสิ้นเพราะเหตุใด?”

ซูชิงอู่เงยหน้าขึ้น ยื่นศีรษะออกจากแผ่นหลังเย่เสวียนถิงพลางหัวเราะเย้ยหยันใส่เย่อวิ๋นถู “ไม่จำเป็นต้องให้พระองค์เตือนสติ หม่อมฉันไม่กล้าลืมแม้สักวันเดียวตลอดหลายปีที่ผ่านมา!”

เย่อวิ๋นถูซักถาม “ในเมื่อเจ้าไม่ลืม แล้วตอนนี้เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? สนิทชิดเชื้อกับฆาตกรที่สังหารแม่เจ้าอย่างนี้น่ะหรือ?”

ถ้าซูชิงอู่ไม่รู้ความจริง เกรงว่าคงหลงเชื่อเย่อวิ๋นถูไปแล้วหลายประโยค

การตายของมารดาเป็นปมทางใจใหญ่ที่สุดในชีวิตนี้ของซูชิงอู่

ตอนห้าขวบ นางได้พบศพอันน่าสะพรึงของมารดา เมื่อนั้นนางสาบานว่าจะผันแค้นเป็นแรงผลักดันเพื่อท่านแม่

แต่ไม่รู้ตัวฆาตกรที่แท้จริง ไม่มีเบาะแสใด ๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ฉะนั้นชาติก่อน เย่เสวียนถิงผู้นั้นถูกท่านแม่ช่วยชีวิตไว้ จึงกลายเป็นเป้าหมายระบายแค้นเดียวของนาง

นางเคยเห็นเย่เสวียนถิงวัยแปดขวบคุกเข่ากลางหิมะทั้งวันทั้งคืน เพียงเพื่อขอให้นางอภัยให้

และได้เห็นเย่เสวียนถิงทำตามที่นางบอก บุกเข้าเขาลึกเพียงลำพัง เอาหนังพยัคฆ์ขาวชั้นดีกลับมาให้นางพร้อมบาดแผลทั่วร่าง…

ทว่าสุดท้ายแล้ว นางก็เผาหนังพยัคฆ์ผืนนั้นต่อหน้าเขากับมือ…

ซูชิงอู่หลุบตาลง ขนตาไหวแผ่ว

ปวดหัวใจเจียนตาย…

“หม่อมฉันรู้แล้วว่าผู้ใดคือฆาตกรตัวจริง”

ท่าทีเย่อวิ๋นถูแข็งทื่อในบัดดล

สำหรับซูชิงอู่นางกระจ่างใจอย่างชัดเจน จุดนี้ยันยืนได้แล้ว

เย่อวิ๋นถูที่ดูเหมือนไม่เกี่ยวข้องโดยสิ้นเชิงในปีนั้นเป็นตัวการสังหารมารดาของนาง

ความชิงชังที่ปักหลักฝังรากในใจพรั่งพรูขึ้นเรื่อย ๆ

อย่างไรก็ตาม ซูชิงอู่กลับมองเขาสงบสุขุม “หม่อมฉันพบหลักฐานและพิสูจน์ได้ว่าฆาตกรไม่ใช่เย่เสวียนถิง หม่อมฉันจึงขออยู่กับเขา ไม่ว่าอะไรก็ขวางหม่อมฉันไม่ได้!”

“ซูชิงอู่!”

เย่อวิ๋นถูเดือดดาล

เขาเพิ่งแสดงความโกรธเช่นนี้เป็นครั้งแรก หน้าอกกระเพื่อมขึ้นเล็กน้อย

ซูเชียนหลิงแอบดูละครที่เหนือคาดอยู่ด้านหลังมาตลอด เดิมทีนางคิดว่าหลังซูชิงอู่เห็นเย่อวิ๋นถูจะเปลี่ยนทัศนคติ และหันไปแว้งกัดเย่เสวียนถิงเสียอีก…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน