ยาจกยอดมารดา นิยาย บท 4

และในจังหวะนั้นเอง ความทรงจำมากมายของหญิงสาวอีกคน พลันหลั่งไหลเข้ามาเหมือนสายน้ำเชี่ยว ไม่มีตรงไหนที่เรียกว่าความสุขเลย สำหรับผู้หญิงคนนี้

ตอนเด็กก็ถูกอบรมอย่างเข้มงวด เช่นผู้หญิงชนชั้นสูงของยุคโบราณ แต่พอแม่ตายไป ทุกอย่างก็ถูกช่วงชิง และพังทลายลงไปยิ่งกว่าดิ่งหัวลงสู่ก้นเหว มีลูกแฝดสามทั้งชายและหญิง มีแม่นมที่ภักดีอีกหนึ่งคน

ที่สำคัญไปกว่านั้น เจ้าของความทรงจำ ไม่ใช่ลูกที่ถูกสับเปลี่ยนมารักษาสถานะ อย่างที่ถูกกล่าวหา แต่เป็นบุตรสาวตัวจริง ที่มารดาได้ฟูมฟักมาเป็นอย่างดี

ยังคงหัวสมัยเก่าเต็มร้อยสินะ! จริงเท็จก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับ ถ้าเธอต้องมาใช้ร่างกายนี้ดำเนินชีวิตต่อไป ไม่มีคำว่ายาจกในสารระบบของเธอ แม้แต่เสี้ยวเดียวอย่างแน่นอน

“อี้หรู เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง เจ้ายังได้ยินข้าอยู่หรือไม่”

เมื่อเห็นอาการเหมอลอยของหญิงสาว ท่านหมอต้วนจึงเอ่ยถามย้ำต่อนางอีกครั้ง เพราะจากร่างกายที่เจ็บสาหัส หากจะมีอาการมึนงงไปบ้าง ย่อมมิใช่เรื่องแปลกอันใด

“ที่นี่คือ...แล้วท่านทั้งสองคือผู้ใดกันเจ้าคะ แค่กๆ”

หญิงสาวเอ่ยถามออกไป ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ก่อนจะไอถี่ๆ เพราะคอของเธอในตอนนี้ เหมือนมีทรายสากอยู่เต็มลำคอ

“ดื่มน้ำสักหน่อยนะ”

ต้วนฮูหยิน เลือกที่จะยังไม่ตอบคำถามของหญิงสาว แต่นางได้รินน้ำใส่ถ้วย ยื่นไปจ่อริมฝีปากแห้งผาดนั้นแทน

หญิงสาวค่อยๆ ดื่มอย่างว่าง่าย ร่างกายนี้อ่อนแอมากจริงๆ เพราะแม้แต่แรง จะยกมือขึ้นถือแก้วน้ำเองยังไม่มีเลย หญิงสาวคิดอยู่ในใจ ว่านี่สวรรค์ต้องการกลั่นแกล้ง หรือให้โอกาสเธอได้ใช้ชีวิตอีกครั้งกันแน่

เพราะชื่อแซ่เจ้าของร่างกายนี้ เหมือนกับเธอ เว้นแต่อายุก็เท่านั้น ใบหน้าของคนต่างมิติก็เหมือนกัน ราวกับโคลนนิ่งออกมาอย่างไรอย่างนั้น แค่คนหนึ่งในตอนนี้ ซูบผอมด้วยอดอยาก ส่วนตัวเธอสวยในชีวิตเดิม สง่าราวนางหงส์ เพราะอยู่ดีกินสบาย

“ดีขึ้นไหม”

“เจ้าค่ะ”

“ที่นี่คือโรงหมอของข้าเอง”

“โรงหมอ...เอ่อ...ข้าเป็นเพียงขอทานยากไร้ คงไม่สามารถจ่ายค่ารักษาได้”

“หึๆ เจ้าอย่าได้กังวล เอาไว้หายดี เรื่องนี้เราค่อยคุยกัน แค่เจ้าตื่นมาได้ ข้าก็สุดแสนจะยินดีมากแล้ว เพราะมันบอกได้ว่าฝีมือข้ายังดีอยู่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน