ยาจกยอดมารดา นิยาย บท 5

ต้วนฮูหยินช่วยพยุงหญิงสาว ให้ลงจากเตียงนอนอย่างอ่อนโยน ประหนึ่งมารดาดูแลบุตร

“ฮูหยิน”

“ว่าอย่างไร”

“ข้ายังมีแม่นม กับบุตรชายหญิงอีกสองคนเจ้าค่ะ”

“เจ้าวางใจ พวกเขาอยู่ที่โรงหมอนี้เช่นกัน ประเดี๋ยวคงพากันมาหาเจ้า แม่นมหวังกำลังเฝ้าบุตรชายเจ้าอยู่อีกห้อง”

“ข้าน้อยมิรู้จะตอบแทนเมตตานี้ ของท่านหมอกับฮูหยินเช่นไรได้เจ้าค่ะ”

“รู้อ่อนน้อมนัก มาเถอะข้าจะช่วยเจ้าเอง เสื้อผ้าของเจ้าข้าจะให้คนนำมาให้”

อี้หรู รู้ดีว่ายุคสมัยนี้ คนที่จะก้าวไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคง ต้องรู้ก้มหน้าในยามอับจน ต่อให้เป็นชนชั้นสูงก็ต้องรู้ถ่อมตัว เจ้าของร่างชำนาญในแบบสตรีในหอห้อง แต่นางมีความรู้รอบด้าน เมื่ออยู่ในโรงหมอแล้วเช่นนี้ ก็ต้องใช้ความรู้หางานทำเสียเลย

มีงานก็มีเงิน ความอดยากก็จะเริ่มหายไปเอง ชีวิตเดิมนางก็มิได้ร่ำรวยแต่แรก ต้องสู้ฝ่าฟันเพื่อลบคำว่าลูกสาว ไม่มีคุณค่า ในชีวิตใหม่ต่างโลก นางจะต้องทำให้ตัวเองมีคุณค่า ที่บุรุษมิอาจเอื้อมเช่นกัน

อี้หรู ค่อยๆ ก้าวลงไปในอ่างน้ำ ที่ใหญ่พอให้ลงแช่ได้ถึงสองคน ความอุ่นซ่านที่แผ่กระจายไปตามร่าง ที่ค่อยๆ จมลงไปในน้ำจนมิดศีรษะ หญิงสาวซึมซับความอุ่นร้อนนั้น เพื่อตอกย้ำว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป

ต้วนฮูหยินไม่ได้เอ่ยทัดทานหญิงสาว นางเลือกที่จะเดินไปเตรียมผ้าสำหรับเช็ดตัวให้แก่หญิงสาว มันคือโชคชะตาอย่างแท้จริง ปกติแล้วนางมิเคยให้สาวใช้ เตรียมน้ำร้อนเลยสักวัน แต่วันนี้นางกลับสั่งให้ต้มน้ำ ส่งมาที่ห้องนี้ ก่อนที่หญิงสาวจะตื่นเพียงไม่ถึงครึ่งก้านธูป

หากนี้มิใช่วาสนาที่จะมีต่อกัน ไยมันจะประจวบเหมาะได้ถึงเพียงนี้ นางไม่ต้องการสิ่งใดเลย นอกจากมีลูกหลานไว้คอยพูดคุยยามแก่เฒ่า เงินทองแม้ไม่มากมาย แต่ก็หาได้ขัดสน จึงไม่ใช่สิ่งที่รบกวนใจนาง เท่ากับไร้ลูกหลานเคียงข้างในยามแก่เฒ่า

ครึ่งชั่วยามต่อมา อี้หรูได้มานั่งอยู่ในห้องของบุตรชาย โดยมีบุตรชายหญิงอีกสองคน คอยเฝ้าจับจ้องนางมิวางตา นี่ล่ะน่า...ความสัมพันธ์แม่ลูก เมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น จะสามารถรับรู้ได้ไวยิ่งนัก

แต่แล้วอย่างไร ในเมื่อตอนนี้นางคือมารดาของพวกเขา นอกจากความตายแล้วจะมีสิ่งใด มาแยกวิญญาณนางออกจากร่างนี้ได้เล่า

“พวกเจ้าไยไม่กินอะไรเลย ทำไมเอาแต่จ้องแม่เช่นนี้เล่า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน