ยาจกยอดมารดา นิยาย บท 6

6 /277

หลังจากทุกคนร่วมกันกินอาหารเสร็จ อี้หรูขอที่จะนอนเฝ้าบุตรชาย เพราะถ้าเป็นเจ้าของร่าง ก็คงทำเช่นเดียวกับนางในตอนนี้ คงมีแค่แม่ของนางในอีกโลก ที่ไม่เคยเห็นนางในสายตา ฉะนั้นนางจะต้องทำให้ลูกๆ ในชีวิตใหม่ เป็นคนที่ไม่หยามเหยียดเพศสตรี

“คุณหนูบ่าวยังไหวเจ้าค่ะ”

แม่นมหวังนั้น ห่วงว่าผู้เป็นนายที่เพิ่งฟื้น จะล้มเจ็บลงอีก จึงเลือกที่จะเสนอตัวในการดูแลคุณชายใหญ่ต่อเอง

“ข้าอยู่ด้วย แม่นมหวังจะได้พักผ่อนบ้าง อีกอย่างข้าอยากให้อี้หลางตื่นมา เห็นหน้าข้าที่เป็นแม่ก่อนผู้ใด เขาจะได้รู้ว่าความกล้าหาญของเขามิได้เสียเปล่า”

“ไม่ต้องห่วงไปแม่นมหวัง ข้าได้ตรวจชีพจรของอี้หรูแล้ว นางไม่ล้มเจ็บลงอีกง่ายๆ อย่างแน่นอน ขอแค่นางไม่ทำสิ่งใดเกินกำลัง”

ท่านหมอต้วนยืนยันอีกเสียง เมื่อเห็นในความตั้งใจของหญิงสาว และเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ ไหนเลยจะอยากห่างลูก เมื่อยามลูกเจ็บป่วยเช่นนี้

“ขอบคุณท่านหมออีกครั้งนะเจ้าคะ ที่เมตตาเราทั้งห้าคน หากมิได้ท่านหมอกับฮูหยินช่วยเหลือ เราแม่ลูกคงไม่อาจมีชีวิตรอด โปรดรับการคำนับจากเราด้วยเจ้าค่ะ”

หญิงสาวกำลังจะคุกเข่าลงกับพื้น ทว่าสองสามีภรรยา ได้รีบเข้าประคองเอาไว้เสียก่อน

“ไม่ว่าในฐานะหมอ หรือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ข้ายินดีช่วยเหลือ หากมันมิได้เหนือบ่ากว่าแรง”

“ท่านตา ท่านยาย ข้ากับพี่น้อง ท่านแม่และท่านยายหวัง อยู่กับท่านตา ท่านยายได้หรือไม่เจ้าคะ”

“คุณหนูสาม! อี้หลิง!”

แม่นมหวังและอี้หรู เรียกเด็กหญิงด้วยความตกใจ ที่อยู่ๆ เด็กที่ไม่ค่อยกล้าจะพูด วันนี้ไยอาจหาญ ร้องขอการอยู่ร่วมกับผู้อื่นเช่นนี้ได้เล่า

“ข้ายินดีทำงานรับใช้ ขอแค่เราไม่ต้องไปขอทานเจ้าค่ะ”

เด็กน้อยใช่ไม่สนใจคำเรียกของมารดา แต่นางยอมรับว่าอยากทำงานหาเงิน เพื่อให้ครอบครัวมิต้องอดอยากอีก

“ในเมื่อเจ้ากล้าขออย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ ท่านตาผู้นี้ย่อมไม่ปฏิเสธ”

“ท่านหมอ บุตรสาวข้าทำตัวเสียมารยาท ข้าต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ อันที่จริงใช่ว่าข้าขอทานเพียงอย่างเดียว แต่น้อยนักที่คนจะจ้างเราทำงาน ในบางครั้งที่เราไร้คนจ้าง ข้าย่อมไม่อาจทนเห็นลูกๆ หิวได้ จึงต้องขอทานเพื่อประทังชีวิตเจ้าค่ะ”

“เจ้ากับแม่นมหวัง นับเป็นสตรีแกร่งที่หาได้ยากยิ่ง และการที่เจ้าขอทานในบางช่วงเวลา ใช่ว่าเจ้าเป็นคนน่ารังเกียจ หากเทียบกับหัวขโมย ที่ลักทรัพย์ผู้อื่น”

“ข้าสามารถทำงานช่วยท่านหมอ กับฮูหยินได้นะเจ้าคะ แลกกับอาหารวันละสองมื้อ สำหรับเด็กๆ และแม่นม ส่วนข้านั้นแค่มื้อเดียวก็เพียงพอแล้วเจ้าค่ะ”