ยาจกยอดมารดา นิยาย บท 8

ต้วนอี้หลาง เดินเข้ามาช่วยบีบไหล่ให้มารดา เพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้าให้แก่นาง เด็กชายรู้ดีว่ามารดา ต้องการให้พวกตน มีชีวิตที่ไม่ต้องเร่ร่อน จึงตอบรับเป็นบุตรสาวบุญธรรม ของท่านตาท่านยาย และลงมือทำงานอย่างหนัก

“อี้หลาง ขอแค่เรามีโอกาสที่จะลืมตาอ้าปาก คำว่าเหน็ดเหนื่อยมันไม่มีในหัวแม่เลยรู้ไหม แม้เจ้ายังเด็กอยู่ ก็ต้องมั่นที่จะหาความรู้ให้มาก เพื่ออนาคตที่ดีรู้ไหม ภายหน้าไร้แม่คอยคุ้มภัย เจ้าจะได้ดูแลตนเองได้”

หญิงสาวลูบมือน้อยๆ ของบุตรชาย ด้วยความรักใคร่ นี่หรือคำว่าแม่ที่นางเคยใฝ่ฝันอยากเป็น ก็ดีนางไม่ต้องทนเจ็บปวดตอนคลอด ยุคนี้ไม่มีเครื่องมือทำคลอด หากต้องมาอุ้มท้องและคลอดเอง นางคงคิดหนักไม่น้อย

“ข้าจะปกป้องพวกเขาแทนเจ้าอี้หรู เจ้าเก่งมากในฐานะแม่ ที่สู้เพื่อพวกเขาจนลมหายใจสุดท้าย”

หญิงสาวบอกกล่าว แก่คนที่จากไปแล้วอยู่ภายในใจ คงไม่มีสิ่งใดสำคัญเท่าการมีชีวิตอยู่ เพื่อมองอนาคตของลูกๆ

“ข้าจะทำทุกอย่าง ให้ครอบครัวของเรามีความสุขขอรับ”

แก๊ก! เด็กชายตวัดสายตา ไปยังเสียงแปลกปลอมในทันที กิ่งไม้แห้งที่อยู่ด้านนอก ถูกเหยียบหัก แม้จะเบาสำหรับคนทั่วไป แต่ไม่ใช่ตัวเขา เด็กชายหันกลับมาที่มารดา โดยที่มือยังคงบีบนวดคลายเส้น ให้แก่ผู้เป็นแม่อย่างตั้งใจ

“เจ้าเข้าไปนอนเถอะ ทางนี้แม่จัดการเอง”

หญิงสาวที่ได้ยินเสียงกิ่งไม้หัก เริ่มห่วงใยในความปลอดภัยของบุตรชายเช่นกัน นับตั้งแต่ตื่นมา นางก็ฝึกฝนตัวเองอย่างหนัก ชาติที่แล้วนางตายเพราะวางใจคนใกล้ตัว หากวันนั้นไม่มึนเมาจากการดื่มฉลอง อย่างน้อยก็คงหนีรอดจากความตายได้

แต่ก็นะ...มันอาจถึงคราวตายของนาง จากคนไม่เคยประมาท ก็ละหลวมปล่อยให้ตนเองดื่มกินจนมึนเมา เพียงเพราะคิดว่าอยู่ในบ้านตัวเอง ไหนเลยคนลงมือก็คือคนในบ้าน

“ข้าจะอยู่ช่วยท่านแม่ดีกว่าขอรับ”

เด็กชายวัยสิบขวบ ที่มีรอยยิ้มละมุน หาได้ใสซื่อเยี่ยงเด็กไร้เดียง ทว่ามันคือแววตาพยัคฆ์ ฉายพาดผ่านไปชั่วขณะ สองแม่ลูกยังแสร้งไม่รู้เห็นสิ่งใด

อี้หรูซึ้งในน้ำใจของพ่อแม่บุญธรรมยิ่งนัก เพราะคนที่ลงมือกับนางและลูก ยังคงวนเวียนหาหนทาง เพื่อเข้ามากำจัดพวกนางอยู่บ่อยครั้ง แต่บิดาก็สามารถปกป้องพวกนางมาได้ตลอด ถึงอย่างนั้นวันที่แมลงกลางคืน หลุดรอดสายตาของบิดาก็ต้องมาถึง และมันอยู่ใกล้ตัวนางกับลูกแล้วในตอนนี้ แค่กำลังรอเวลาลงมือเท่านั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน