ยั่ว นิยาย บท 37

“คุยธุระเสร็จผมจะไปค้างในเมืองครับ หรือถ้าจะสะดวก ไปคุยกับผมตอนนี้เลยก็ได้ครับ จะได้ทานข้าวกันด้วย” เสือเป็นนักธุรกิจ การเจรจาคือสิ่งที่เขาถนัดที่สุด

“ธุระอะไรเหรอคะ ถึงได้พากันมาไกลขนาดนี้ ลูกสาวฉันไปยืมเงินคุณเหรอคะ” แม่ของนิรามีสีหน้ากังวลมากยิ่งขึ้น

“ผมอยากรู้รายละเอียดการยืมเงินที่คุณแม่ไปยืมมาครับ” เมื่อคนตรงหน้าไม่มีท่าทีว่าจะลุกไปไหนกับเขา เสือจึงเริ่มเปิดบทสนธนาอีกครั้ง เสืออยากรู้ว่ามันเป็นมายังไง เรื่องช่วยไม่ช่วย ก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่การรู้รายละเอียดที่มาของหนี้มากมายขนาดนั้นก็สำคัญ

ดูจากสภาพบ้านแล้ว ไม่น่าจะใช่การกู้ยืมมาสร้างบ้าน คือเงินสองล้าน มันต้องได้อะไรมากกว่าบ้านปูนที่ดูแล้วใช้งบไม่กี่พันในการสร้างหลังนี้สิ เงินเรียนยัยนั่นเคยบอกว่าได้ทุนจนจบโท แล้วคนบ้านนี้เขากู้เงินมาทำอะไรเยอะแยะขนาดนั้น

“ผมจะได้คิดหาทางช่วยได้ถูก ถ้าถูกเอาเปรียบจากเจ้าหนี้ถึงจะแจ้งความได้ แต่ถ้าเราไม่จ่ายเขา มันก็สมควรที่จะถูกคิดดอกเบี้ยเพิ่มนั่นแหละครับ” เสือพูดอย่างไตร่ตรองแล้ว และมันก็สมเหตุสมผลนั่นแหละ

“คือ ดิฉันกับสามีเคยมีโรงงานเล็กๆ ค่ะ สมัยที่นิวยังเป็นเด็ก ธุรกิจมันกำลังไปได้ดี แต่เราถูกโกงเลยต้องไปยืมเงินของบ้านนั้นมาเพื่อพยุงธุรกิจค่ะ” แม่ของนิราทบทวนความทรงจำตัวเองนิ่งๆ มันนานมากแล้ว เกือบสิบกว่าปีได้

“ถึงจะได้เงินมา แต่เพราะไม่มีความรู้มากพอ จึงไปไม่รอดค่ะ เราไม่มีเงินไปคืนบ้านนั้น แต่เลือกใช้เงินเก็บที่เหลือซื้อที่ดินตรงนี้ไว้ แล้วปล่อยให้บ้านหลังเดิมถูกธนาคารยึดเพื่อใช้หนี้”

“ยอดเงินมันจะไม่เพิ่มขึ้นเลย ถ้าหลังจากนั้นฉันไม่เกิดอุบัติเหตุ นิวจึงต้องไปขอยืมจากบ้านนั้นเพิ่มอีก 1 แสนค่ะ เพื่อให้ฉันรักษาตัว ที่มามันก็มีแค่นี้นั่นแหละคะ”

“จ่ายตลอดรึเปล่าครับ ทำไมเจ้าหนี้เขาถึงบอกว่าที่ผ่านมาคุณแม่ไม่ได้จ่าย เอาเงินไปทำอะไรเหรอครับ” นี่คือจุดประสงค์ที่เสืออยากจะถาม ถ้าถามออกไปตรงๆ คนตรงหน้าต้องบ่ายเบี่ยงแน่ๆ

“คือ ….นิวแม่ขอโทษนะ” แม่ของนิรายกมือปิดหน้าร้องไห้ทันที นิราจึงต้องเข้าไปกอดแม่ไว้แน่น

“เรื่องอะไรเหรอคะ แม่บอกนิวได้นี่นา ทำไมต้องปิดเป็นความลับขนาดนั้น ไหนบอกนิวให้ชื่นใจสิ แม่คนเก่งของนิวเป็นอะไร” นิราพูดพลางซบลงกับไหล่เล็กๆ ของคนเป็นแม่

“แม่จ่ายแค่นิดหน่อย ส่วนเงินที่เหลือ แม่เอาไปรักษาตัว” แม่เธอร้องไห้อย่างน่าสงสารเมื่อพูดถึงสิ่งที่ตัวเองปิดบังไว้ เนื่องจากไม่อยากให้ลูกเป็นห่วง จึงได้แต่แอบรักษาตัวเงียบๆ เพื่อรอวันที่จะได้มีร่างกายแข็งแรงมาอยู่กับลูกสาวสุดที่รัก

“แม่เป็นมะเร็งนะนิว แม่ไม่รู้จะอยู่กับนิวได้นานแค่ไหน” ตอนนี้ไม่ใช่แค่คนๆ เดียวร้องไห้ แต่คนทั้งคู่เอาแต่กอดกันร้องไห้ อยู่ตรงหน้าเสือ

“ถ้ายังไม่ร้ายแรงมันก็พอจะรักษาตัวได้อยู่นะครับ ผมจะพาไปรักษาตัวต่อที่กรุงเทพ ไปเตรียมตัวเลยครับ จะพาไปด้วยวันนี้ ผมขอพูดธุระของผมต่อได้ไหมครับ” เสือพูดเสียงเรียบ คนทั้งคู่จึงหันมามองเสือนิ่งๆ ก่อนจะเป็นแม่นิราที่พยักหน้าแทนคำตอบ

“ผมจะใช้หนี้ให้ทั้งหมดรวมถึงจ่ายค่ารักษาด้วย แต่ช่วยยกลูกสาวให้แต่งงานกับผมได้ไหม สินสอดแล้วแต่คุณแม่จะเรียกเพิ่มเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ” เสือพูดด้วยเสียงราบเรียบ แต่เหมือนคนทั้งคู่จะสติหลุดไปแล้ว และเหมือนยัยนั่นจะหนักที่สุด เพราะเธออ้าปากค้าง ทำตาโตๆ อย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด

“คุณเสือ ล้อเล่นอะไรคะเนี้ย” นิราเดินไปใกล้ ก่อนจะเขย่าเสือแรงๆ เพื่อเรียกสติ คุณเสือต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

“คุณเสือ คุณจะเอาแบบนี้จริงๆ เหรอคะ” นิราเดินมาเปิดประตูก่อนจะเข้ามานั่งในรถตู้ข้างๆ เสือ เธอไม่มีอะไรต้องเก็บอีกแล้ว ส่วนแม่เธอก็ยังนั่งตัดสินใจอยู่ที่เดิม เธอจึงอยากมาคุยกับเขาอีกครั้ง

“อืม แบบนี้ดีที่สุด เธอกับแม่ก็จะได้อยู่ด้วยกัน มันไม่ดีเหรอ เธอไม่อยากให้แม่หายรึไง” เสือเลิกคิ้วถาม มันไม่ดีตรงไหนกัน

“แต่ฉันไม่มีเงินใช้คืนคุณแน่ๆ” นิราจะหาเงินจากไหนมาคืนละ อาจจะต้องทำงานกับเขาทั้งชีวิตเพื่อใช้หนี้จากคุณเสือ

“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องแล้วนะเธอนี่ ฉันมีเงินเยอะแยะ ไม่อยากได้เงินจากเธอหรอก มีแต่จะให้นั่นแหละ ยัยพิลึก” พอให้ก็ไม่อยากได้ ตอนเสนอมาให้เขาหงุดหงิดนี่อย่างไวเลยนะ

“ถ้างั้นฉันใช้เงินห้าล้านนั่นคืนคุณได้ไหม” นิราหมายถึงเงินที่เธอจะได้หลังอยู่กับเสือครบ3 เดือนนั่นแหละ

“ยังไม่ลืมอีกเหรอ”

“นี่คุณจะโกงฉันรึไง ฉันอยู่กับคุณมาเกือบเดือนแล้วนะ”

“งั้นเปลี่ยนมาอยู่กับฉันตลอดชีวิตสิ เธอจะได้มากกว่านั้น ฉันใจดีนะ ใจดีมากๆ ถ้าเป็นเธอ เธอแค่คนเดียว” เสือไล้มือวนไปตามกรอบหน้าของนิรา ความรู้สึกเล็กๆ น้อยๆ ของเขามันเพิ่มขึ้นทุกวัน เขาไม่ได้หวังว่าจะรักเธอทันที แต่เขาว่าอยู่ด้วยกันต่อไป เธอจะเป็นคนที่เขารักมากยิ่งกว่าใคร