ยั่ว นิยาย บท 66

บ่ายวันรุ่งขึ้น

เสือกับนิราขับรถมารับลูกสาวที่บ้านของคุณหญิง ก่อนจะเดินทางต่อไปสนามบิน มุ่งหน้าสู่สวิตเซอร์แลนด์อีกครั้ง

“พี่เสือหลอกนิว”

นิรานั่งหน้ามุ่ยอยู่บนรถที่ขับมุ่งหน้าไปบ้านพักของมัลลิกา เธองอนตั้งแต่รู้จุดหมายปลายทางของการเดินทางครั้งนี้ ต่างจากลูกสาวทั้งสองที่ดูตื่นเต้นดีใจ ที่จะได้เจอเพื่อนสมัยเด็ก

“ก็ลูกอยากมา แต่นิวไม่ยอม ก็ต้องทำแบบนี้แหละ” เขาขอร้องให้ทัศนัยโทรไปบอกนิรา เรื่องบินไปต่างประเทศ และเธอก็เชื่อและทำตามทันที และมันก็ออกมาเป็นแบบนี้นั่นแหละ

รถจอดลงที่หน้าบ้านพักริมทะเลสาบลูเซิร์น ก่อนที่เด็กสาววัย 7 ขวบ และ 3 ขวบจะวิ่งลงจากรถ ไปหาคนที่มายืนรอรับอยู่หน้าบ้าน

เด็กๆ ทักทายผู้ใหญ่ทที่เป็นพ่อแม่ของแพทริคและเพเทอร์ ก่อนจะชวนกันคุยสัพเพเหระอยู่ตรงนั้น เพื่อรอเขากับนิรายกของตามลงมา

“สวัสดีครับ/ค่ะ” นิรายกมือไหว้คนที่อายุมากกว่า ก่อนจะรับไหว้จากเด็กชายทั้งสองคน แพทริก 11 ขวบกับเพเทอร์ อายุ 8 ขวบยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนทุกคนจะเข้าไปในบ้าน

อากาศช่วงนี้หนาวเย็นมาก เพราะเพิ่งต้นปี จึงมีหิมะปกคลุมอยู่

เด็กๆ รีบพากันไปนั่งทีโซฟาใกล้ฮีทเตอร์ทันที แม้จะเดินทางมายาวนานถึง 14 ชั่วโมง แต่ลูกสาวทั้งสองยังมีพลังเหลือเฟือ

“พี่แพท จะไปเที่ยวกับลินินไหมคะ”

“ทำไมต้องไป” แพทริคพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะเสมองไปทางอื่นเมื่อยัยเด็กไม่รู้จักโตยื่นหน้ามาใกล้

“ก็ลินินกับมิรินเพิ่งเคยมา ไม่รู้จักที่นี่เลย นะคะ” เด็กน้อยให้เหตุผลแกมออดอ้อน ถึงพ่อจะพาไปเที่ยวบ่อยๆ แต่ที่นี่เพิ่งเคยมาจริงๆ

“นะก่ะ” มิรินวัยสามขวบแล้วแต่พูดยังไม่ชัด เอ่ยปากพูดตามพี่สาว ก่อนที่เพเทอร์จะหัวเราะ โตแล้วแต่เธอยังพูดไม่ชัดเลย

“ฟันหลอรึเปล่า ทำไมพูดไม่ชัด” เพเทอร์เป็นเด็กซนต่างจากพี่ชายที่นิ่งๆ เพเทอร์พูดจบก็จับใบหน้าน้องเล็กที่สุด แล้วเอามือไปดูฟันของน้องจริงๆ

“ฮาฮา มิรินฟันหลอ” เพเทอร์หัวเราะสนุกสนาน และเด็กน้อยวัยสามขวบก็หัวเราะตาม

ผู้ใหญ่ที่นั่งคุยกันอยู่ถึงกับส่ายหน้ากับเด็กๆ

“พักผ่อนกันก่อนนะครับ พรุ่งนี้ค่อยพาเด็กๆ เที่ยว” อภิวัฒน์ พูดจบก็จับมือภรรยาลุกขึ้น

“เด็กๆ ต้องกลับแล้ว น้องจะได้พักผ่อน พรุ่งนี้ค่อยมา” สิ้นเสียงเรียก เด็กชายทั้งสองก็วิ่งมาทางพ่อแม่ ก่อนจะวิ่งออกไปทางประตูโดยไม่รอใครเลย

“เราก็ไปพักกันดีกว่า” นิราเดินมานั่งกับลูกสาวทั้งสอง ก่อนจะอุ้มมิรินไว้ในอ้อดกอด ส่วนลินินก็พยายามจะขึ้นมาขี่ที่หลังของนิราด้วยความลำบาก

“ลินิน โตแล้วนะครับ แม่อุ้มแค่น้องก็เหนื่อยแล้ว”

“แต่ลินินก็เป็นลูก”

“มาช่วยพ่อถือกระเป๋าหน่อยไม่ได้เหรอครับ พ่อหนักนะ ถือคนเดียวตั้งสี่ห้าใบ” เสือหลอกล่อลูกสาวให้มาช่วย และเธอก็รีบวิ่งมาถือกระเป๋าตัวเองกับของน้องขึ้นไปข้างบนอย่างทุลักทุเล

“ขอบคุณนะครับที่เข้าใจ ต่อไปอาสิงค์จะขึ้นรับช่วงต่อจากพ่อแล้ว พ่อจะพาไปเที่ยวบ่อยๆ นะครับ”

“จริงเหรอคะ”

“พ่อขอโทษนะครับที่ไม่เวลาเหมือนพ่อคนอื่นๆ แต่ต่อไปพ่อจะมีเวลาให้ครอบครัวมากขึ้น ตอนนั้นลินินกับน้องอย่าเบื่อพ่อนะครับ”

เสือกอดคอลูกสาวไว้หลวมๆ ลูกเขาโตขึ้นทุกวัน เวลาของครอบครัวก็หมดลงไปทุกวัน เขาถึงถอนตัวจากตำแหน่ง เพื่อมาใช้เวลากับลูกเมีย แต่ก็ยังทำหน้าที่ช่วยเหลือน้องชายอยู่เหมือนเเดิม

แพลนการท่องเที่ยวเริ่มต้นและจบลงด้วยความสุขของสองครอบครัวแม้จะไม่อยากแยกจาก แต่เพราะอยู่กันคนละขั้วโลก และต่างมีบทบาทหน้าที่ๆ ต้องทำ จึงทำได้เพียงกล่าวคำลาทั้งน้ำตา

“พี่แพทต้องไปเที่ยวบ้านลินินบ่อยๆ นะคะ”

ลินินพูดพลางเช็ดน้ำตา

“ไม่ไป ถ้าคิดถึงต้องมาหาเอง” เรื่องอะไรจะไป เมืองไทยร้อนก็ร้อน

“ก็ได้ ไม่ไปก็ไม่ต้องไป ลินินก็ไม่มาเหมือนกัน”

ลินินงอนแล้ว เรื่องอะไรจะต้องมาที่นี่หนาวก็หนาวไม่เห็นมีอะไรดีเลย ไม่อยากเจอแล้ว

และการพบเจอก็สิ้นสุดลงแค่ตรงนั้น และเด็กสองคนก็ไม่เคยได้พบเจอกันอีกเลย