ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1261

ในที่สุดเส้นหมี่ก็มีสติขึ้นมาแล้ว ทันใดนั้น แม้แต่ร้องไห้เธอก็ไม่ร้องไห้แล้ว เธอลุกขึ้นมาแล้ว

“คุณจะทำอะไร?”

“ฉันจะไปจากที่นี่ เรื่องเรื่องนี้ไม่สามารถให้เขารู้ได้เด็ดขาด เขากำลังเผชิญหน้ากับทศราช ไม่สามารถรบกวนจิตใจเขาได้ ฉันจะไปหาที่พักอยู่ก่อน จัดการเรื่องนี้ซะ”

ทันใดนั้น เธอเหมือนกับว่าหาทิศทางเจอแล้วยังไงอย่างงั้น ภายในแววตาไม่โศกเศร้าเสียใจอีกแล้ว และก็ไม่เคว้งคว้างสับสนอีกแล้ว

แสงดาวนิ่งอึ้งไปแล้ว：“หมายความว่าอย่างไร? เรื่องใหญ่ขนาดนี้ คุณยังจะจัดการคนเดียวงั้นเหรอ? แล้วจะจัดการยังไง?”

เส้นหมี่มองไกลออกไป：“ต้องมีสักวิธีแหละ ตัวฉันเองก็เป็นหมอ แต่ว่า เขาไม่ใช่ เขารู้เข้าแล้ว จะทำให้วุ่นวายใจ จะทำให้ร้อนรน ในเวลาสำคัญแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องดี”

แสงดาว：“……”

เวลานี้ ยืนอยู่ที่นั่นไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีแล้ว

เพราะว่า นี่คือความจริง

ไม่แน่ นี่อาจจะเป็นหนึ่งในแผนการของไอ้แก่คนนั้น ต่อให้ไม่สามารถทำลายไปได้ ก็สามารถรบกวนสภาวะจิตใจของแสนรักได้ สำหรับสงครามครั้งนี้ของพวกเขา ก็มีผลดีอย่างมาก

ในที่สุดแสงดาวก็ตกลงแล้ว

หลังจากนั้นสองวัน ในตอนที่แสนรักกับม็อกโกทั้งสองคนได้ไปที่กองทัพเรือกลับมาแล้ว เส้นหมี่หาเขาเจอแล้ว

“พี่ชาย ฉันอยากจะไปพักอยู่ที่วัดวรสานส์สักพัก ได้ไหม?”

“วัดวรสานส์？”แสนรักไม่ค่อยจะเข้าใจ “คุณจะไปที่นั่นทำไมกัน? อยู่ที่บ้านไม่ดีเหรอ?”

“ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ว่าพึ่งจะตั้งครรภ์เหรอ ฉันอยากจะอธิษฐานขอพรเพื่อความเป็นสิริมงคลให้กับลูก อีกทั้ง ช่วงนี้อากาศร้อนมาก บนเขาอากาศเย็นสบาย ฉันพักอยู่ที่นั่นเหมาะสมกับการดูแลลูกในท้อง”

เส้นหมี่วิเคราะห์ให้ผู้ชายคนนี้ฟัง

แสนรัก：“……”

อยากจะพูดอะไรบางอย่าง เวลานี้ ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจูงมือลูกที่กำลังหัดเดินก็เข้ามาแล้ว

“อืม ฉันก็รู้สึกว่าไม่เลว ไปด้วยกันเถอะ ดูสิลูกของฉันช่วงนี้ก็ร้อนจนบนร่างกายต่างเต็มไปด้วยผื่นหมดแล้ว เฮ้อ คุณดูสิพ่อของคุณไม่เคยสนใจสักนิด ไป ให้พ่อของคุณส่งพวกเราไปกัน”

พูดไปพูดมา ผู้หญิงคนนี้ก็อุ้มลูกขึ้นมาเดินออกไปแล้ว

ไปหาผู้ชายอีกคน！！

แสนรักปวดขมับจนเต้นตุบๆ เนิ่นนาน เขาถึงได้พยักหน้าอย่าไม่เต็มใจนัก

จากนั้นหลังจากวันนี้ เส้นหมี่กับแสงดาวสองแม่ลูกก็ไปพักอยู่ที่วัดบนเขาแล้ว

พระผู้เฒ่าได้เห็นพวกเธอแล้ว ก็ต้อนรับอย่างดี เขายังคงจัดวางให้พวกเธอพักอยู่ที่ห้องนักพรตห้องเดิม แต่ว่า ที่ด้านข้างห้องพักของเส้นหมี่ ยังเหลือห้องว่างเอาไว้ห้องหนึ่ง

เส้นหมี่ในทุกวันนอกจากจะไปที่คลังเก็บยาของที่วัดแล้ว

เวลาที่เหลือ ก็อยู่ในห้องว่างห้องนี้ใช้ร่างกายของตัวเองทำการทดลอง การดำเนินการเป็นไปอย่างทุกข์ทรมาน แต่หลังจากนั้นครึ่งเดือน เธอผ่านการใช้ยาที่โทอิสส่งมาจากมัลดีฟส์แล้ว

ยังมีการฝังเข็ม

ในที่สุด เธอก็จับชีพจรคนท้องของตัวเองไม่เจอแล้ว

แสงดาวที่ขอบตายังคงแดงอยู่ จึงชี้ไปยังต้นเมเปิ้ลหอมขนาดใหญ่ต้นหนึ่งด้านโน้น เป็นการบอกว่า เขาเดินตรงไปก็สามารถหาห้องพักห้องนั้นเจอแล้ว

ไพบูลย์มองเห็นแล้ว ถึงแม้ว่าจะเตรียมใจเอาดีไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ว่า เมื่อเขามองเข้าไป ใต้ต้นเมเปิ้ลเก่าแก่ที่มีชีวิตชีวา เวลานี้เขากลับรู้สึกว่ากำลังจะไปที่สถานที่แห่งนั้นทำให้ชีวิตน้อยๆชีวิตหนึ่งสิ้นสุดลง

ภายในใจของเขาอัดอั้นขึ้นมาแล้ว

หลังจากนั้นสองชั่วโมง เมื่อประตูห้องเปิดออก สีหน้าของแสงดาวซีดขาว จึงอยากจะเข้าไป

“โยม นำเอาสิ่งนี้ไปด้วยเถอะ”

น้ำเสียงทุ้มอีกทั้งแก่ชราดังขึ้นมาที่ด้านหลังอย่างกะทันหัน

แสงดาวหันหน้ากลับมา เธอมองไปยังพระผู้เฒ่าที่ยืนอยู่ที่ด้านหลัง ในมือ ยื่นโอ่งเซรามิกเล็กๆสีดำอันหนึ่งที่ดำอย่างกับน้ำหมึกมา ด้านนอก ยังสลักเต็มไปด้วยพระคัมภีร์

“หลวงพ่อ……”

“ไปเถอะ ขอให้รอดปลอดภัย ขอให้พระคุ้มครอง ให้เธออย่าได้โศกเศร้าเสียใจอีกเลย”

พระผู้เฒ่าพูดเบาๆจนจบลง สุดท้าย สองมือสอดประสาน พูดออกมาว่า：“อมิตาภพุทธ！”

แสนรักเคยพูดว่า เขาถูกบังคับให้ออกบวช ไม่ได้เป็นพระภิกษุอย่างแท้จริง

แต่ว่า พระภิกษุ จะมีคำกล่าวว่าจริงหรือปลอมได้อย่างไร มนุษย์เมื่อไม่เหลือความอาลัยอาวรณ์ต่อโลกโลกีย์แล้ว งั้นไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน จิตใจของเขาต่างก็เข้าใจในสัจธรรม

ภารานินเสียไปแล้ว

 สำหรับคนอื่น นั่นคือความสูญเสีย คือความเจ็บปวด