ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 170

“ชินชิน ต่อไปหนูก็นอนกับน้องห้องนึงเลยนะลูก ส่วนน้องสาวก็นอนกับหม่ามี๊”

“ครับ”

เด็กน้อยที่ฟื้นฟูดีแล้วนั้น นั่งอยู่ทางด้านหลังสองมือกอดชุดนอนที่ซื้อกลับมาเมื่อครู่นี้เอาไว้ ใบหน้าเล็กๆนั้นล้วนมีแต่ความพอใจอย่างเก็บซ่อนเอาไว้ไม่ได้

ความต้องการของเขา ความจริงแล้วง่ายมาก

เส้นหมี่มองดูท่าทางของเขาผ่านกระจกมองหลัง อดที่จะรู้สึกดีใจขึ้นมาไม่ได้ด้วยเช่นกัน

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองคนก็รับพวกเด็กๆอีกสองคนจากโรงเรียนอนุบาลกลับมา เมื่อขึ้นมาบนรถได้ยินว่าต่อไปพี่ชายจะพักอยู่ด้วยกันกับพวกเขา ก็ดีใจจะแย่แล้ว!

“ดีจังเลยค่ะ หนูชอบให้พี่ชายอยู่ด้วยกันกับพวกเรา!!”

รินจังลูกรักที่มีความกระตือรือร้นและทั้งน่าเอ็นดู พุ่งเข้าไปหาชินจังเป็นคนแรก แขนเล็กๆอวบๆของเธอกอดเขาเอาไว้ เป็นการแสดงออกถึงการต้อนรับที่อบอุ่น

คิวคิวเองก็เหมือนกัน

แต่เนื่องจากเรื่องเมื่อคืนนี้ เขายังคงดึงมือพี่ชายตัวเองเอาไว้ แล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง : “ชินจัง เมื่อคืนนายไม่เป็นไรใช่ไหม? เป็นเพราะ.....?”

ยังพูดไม่จบประโยค ชินจังก็ก้มหน้าลงไปแล้ว

ตรงหว่างคิ้วสามารถมองเห็นความไม่มั่นใจและความสับสนวุ่นวายอย่างเรือนลางไม่ชัดเจน

คิวคิว : “………”

ดังนั้นที่เขาคาดเดาเอาไว้ก็ถูกแล้วสินะ?

เมื่อคืนจู่ๆเขาก็เกิดเรื่องขึ้น ความจริงแล้วก็เป็นเพราะไม่อยากให้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊หย่ากัน หลังจากนั้นจึงตั้งใจทำให้เป็นแบบนั้นใช่ไหม?

ในที่สุดคิวคิวก็เข้าใจแล้ว เขามองมาที่พี่น้องของตัวเองคนนี้ทันที และไม่รู้ว่าควรจะบรรยายอารมณ์ของตัวเองออกมาอย่างไร? แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขารู้

นั่นก็คือ เขาไม่เคยโทษชินจังเลย

ทำไมเขาถึงได้โง่แบบนั้น?

แขนเล็กๆของคิวคิวโอบที่ไหล่ของพี่ชายเอาไว้ เขาปลอบใจพี่ชายอย่างใจกว้าง : “ไม่เป็นไรนะ เรารู้ว่านายทำก็เพื่อไม่ให้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊หย่ากัน เราไม่โทษนาย”

สิ้นเสียงแล้วชินจังที่ก้มหน้าลงอยู่ตลอดนั้นก็เงยขึ้นมาทันทีอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ

“จริงเหรอ?”

“จริงอยู่แล้ว คืนนั้นที่เราโทรหานาย ความจริงแล้วก็อยากจะปรึกษาเรื่องนี้ เราเองก็ไม่อยากให้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊หย่ากัน ก็อยากจะลองดูว่าจะมีวิธีดีๆอะไรไหม?”

คิวคิวเอ่ยพูดอย่างตรงไปตรงมาด้วยเสียงต่ำๆข้างหูของพี่ชาย

ชินจังได้ยินแล้ว ในที่สุดหัวใจดวงนี้ก็ร่วงหล่นลงมา

คลายความขับข้องใจทั้งหมดแล้ว เด็กๆทั้งสามคนก็มารวมเป็นผืนแผ่นเดียวกัน แน่นอนว่าชินจังยังคงนั่งตัวตรงเรียบร้อยเหมือนกับสุภาพบุรุษตัวน้อย เวลาส่วนมากจะเป็นคิวคิวกับรินจังที่เอะอะโวยวายเสียมากกว่า

หลังจากยี่สิบนาที แม่ลูกทั้งสี่คนก็มาถึงเขตคอนโดแล้ว

“หนูจะถือชุดนอนของพี่ชาย หนูจะถือ”

“อืม ถ้าอย่างนั้นผมถือหมอนแล้วก็รองเท้าของพี่นะครับ”

เคมี : “คุณป้า ก็คือคุณหนูดาวไงครับ คุณผู้หญิงไม่ใช่ว่าคุณจำไม่ได้หรอกใช่ไหม?”

เคมีคิดว่าเธอจำไม่ได้แล้ว จึงเอ่ยพูดเตือนขึ้นมาจากในสาย

คุณหนูของตระกูลหิรัญชา

จำได้สิ ทำไมเธอจะจำไม่ได้? ผู้หญิงคนนี้ ทำให้เธอกลายเป็นขี้เถ้า เธอจำได้

เนื่องจากว่านั่นเป็นครั้งแรกที่สอนเธอว่าอะไรที่เรียกว่าผู้หญิงที่เป็นเหมือนหงส์ที่อยู่บนพื้นดินก็ไม่ต่างไปจากไก่เลย และก็เป็นครั้งแรกที่ทำให้เธอรู้ว่าอะไรที่เรียกว่าการเหยียบย่ำและเหยียดหยาม.....

ส่วนหลายปีมาขนาดนี้แล้ว เพียงแค่เธอนึกถึงชื่อนี้ เธอก็รู้สึกว่านั่นคือฝันร้ายแบบหนึ่งแล้ว

แสงดาว!!

แววตาของเส้นหมี่เยือกเย็นลง : “วันนี้ชินชินไม่ว่าง เขาไม่สบาย ไม่เหมาะกับงานเลี้ยงใดๆทั้งนั้น”

หลังจากนั้นเธอก็วางสายไปเลย!

เคมี : “…….”

ไม่สิ ตัดบทอย่างสะอาดหมดจดแบบนี้ แล้วเขาจะไปอธิบายกับท่านประธานอย่างไร?

เคมีรู้สึกว่าจะจัดการยากแล้ว

แต่เขายิ่งคิดไม่ถึง ว่าตอนที่เขาวางสายนี้ไปแล้วนั้น ตรงหน้าประตูคอนโดของเส้นหมี่นั้น มีคนมาถึงเรียบร้อยแล้ว

“ขอโทษนะครับ ที่นี่คือที่อยู่ของคุณเส้นหมี่หรือเปล่า? พวกเรามารับคุณหนูชินจัง”