แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 70

ตกเย็นวันเดียวกัน

"กลับกันดีๆ นะ อย่าลืมพาหลานๆ มาเล่นอีกนะ"

"จ้ะ ดูแลตัวเองด้วยนะฟ้า ขาดเหลืออะไรก็บอกได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ"

"ขอบใจมากนะ"

"ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญรับขวัญหลานมาเลย เอาไว้ครั้งหน้านะฟ้าฝันฉันจะเตรียมของขวัญรับขวัญหลานไว้อย่างดีเลย"

"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่คุณยอมให้ฉันอยู่ที่นี่แถมยังช่วยเหลือทุกอย่างไม่ขาดตกบกพร่องแบบนี้ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้วค่ะ"

"ไม่ได้หรอกฟ้าฝัน" ชินกรณ์พูดแทรกขึ้นมา ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปมองเพื่อนสนิท แล้วพูดขึ้นอีกที "ของขวัญรับขวัญหลานขอแบบชิ้นใหญ่ไฟกระพริบเลยนะไอ้ตรีศูล ให้สมกับเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์นะ"

"เออน่ากูรู้แล้ว"

"เดินทางปลอดภัยนะคะคุณตรีศูล ไอวา"

"บ๊ายบายนะ ป้าไปก่อนนะลูกหมู เอาไว้มาคราวหน้าจะซื้อของเล่นมาฝากเยอะๆ เลย"

สองสามีภรรยาอุ้มลูกสองคนเดินไปที่รถจากนั้นก็ขับรถออกไป ไม่มีใครพูดอะไรนอกจากเด็กชายตัวจ้ำม่ำกำลังส่งเสียงเล่นตามประสา

"หิวแล้วหรอคะคนเก่ง"

"ฉันขอเข้าไปนั่งเล่นกับลูกได้ไหม?"

"ไม่"

"โถ่ฟ้าฝัน ดูลูกหมูสิอยากให้ฉันเข้าไปเล่นด้วยนะ"

"แกยังไม่รู้เรื่องอะไรหรอก ก็แค่ส่งเสียงเล่นไปตามประสาเด็กน้อย" ฟ้าฝันขัดขึ้น เด็กแค่ 5-6 เดือนยังไม่รู้เรื่องอะไรมากมายหรอก

"ถึงยังไงก็เถอะ ฉันขอเข้าไปเล่นกับลูกนะ แป๊บเดียวก็ได้เดี๋ยวก็จะกลับไปนอนแล้ว แค่ช่วงเวลาตอนที่ลูกกินข้าวก็ได้"

"อืม อยากมาก็มา"

เมื่อได้รับอนุญาตชินกรณ์ก็รีบเดินตามเธอเข้าไปในบ้านทันที ก่อนจะนั่งลงเรียบร้อยมองดูลูกชายกำลังนั่งเล่นอยู่บนรถเข็น ส่วนพี่เลี้ยงก็ไปเตรียมอาหารเย็นให้กับเด็กน้อย

"ลูกกินข้าวยากไหม"

"ไม่ยาก"

"ถึงว่าตัวถึงได้อ้วนจ้ำม่ำแบบนี้ ที่แท้ก็กินข้าวง่ายนี่เอง"

"...." ฟ้าฝันไม่ได้ตอบอะไร

"แล้วตอนเธอพาลูกไปหาหมอไปยังไงหรอ แบบว่าพาลูกไปฉีดวัคซีนอะไรแบบนี้"

"มีคุณหมอคอยดูแล"

"ถึงว่า ไม่มีชื่อของเธอเข้าพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเลย มีคุณหมอมาคอยดูแลถึงบ้านนี่เอง"

"จะพูดมากอีกนานไหม น่ารำคาญจริงๆ เลย"

"มีแต่คนอยากเจอลูกหมูทั้งนั้นเลยนะ เมื่อไหร่จะพาลูกหมูกลับล่ะ"

"บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกลูกฉันแบบนี้"

"ทำไมล่ะน่ารักดีออก พอทุกคนรู้ว่าลูกของเราชื่อว่าลูกหมูก็อยากเห็นหน้ากันมากๆ เลยล่ะ"

"ใครบอกว่าลูกหมูเป็นลูกของเรา ลูกของฉันคนเดียวต่างหาก"

"ก็ทำด้วยกันจะลูกของเธอคนเดียวได้ยังไง"

"นี่คุณ!"

"ต้องให้ฉันบอกด้วยไหม ว่าทำกันท่าไหนถึงได้ออกมาเป็นลูกหมู แต่เอาจริงพูดเป็นคำพูดแบบนี้ก็คงไม่รู้เรื่องหรอก คำพูดมันอธิบายได้ไม่ดีเท่ากับลงมือทำหรอก" ชายหนุ่มใช้สายตาแทะโลมหญิงสาว ทำให้เธอมองตาขวางใส่ด้วยความไม่พอใจ

ตึก! เพล้ง!

"ค่ะ"

"...." ฟ้าฝันเค้นหัวเราะในลำคอเล็กน้อย เพราะเธอรู้ว่าชินกรณ์ไม่ได้เต็มใจที่จะขอโทษ แต่เธอก็อยากให้เขาขอโทษเขาจะได้รู้ว่าการที่ถูกบังคับให้ขอโทษในสิ่งที่ตัวเองยังไม่ทันได้ทำผิดมันรู้สึกยังไง เขาจะได้เข้าใจความรู้สึกของเธอ

"เพิ่งจะรู้ว่าเธอให้ความสำคัญกับทุกคนแบบนี้"

"ฉันก็ให้ความสำคัญกับทุกคนอยู่แล้วถ้าใครให้ความสำคัญกับฉันเคารพฉันฉันก็จะเคารพคนนั้นกลับเหมือนกัน"

"แล้วนี่ไม่อยากพาลูกกลับบ้านบ้างหรอ"

"เมื่อไหร่คุณจะเลิกรบเร้าฉันเรื่องนี้สักที บอกแล้วไงว่าฉันไม่กลับ มีใครยังต้องการฉันอีกหรอ?"

"มีสิ ฉันยังอยากให้เธอกับลูกกลับไปนะ"

"เหอะ! ให้คนอย่างฉันกลับไปเป็นผู้หญิงโง่ที่รอให้คุณแก้แค้นอย่างเดียวน่ะเหรอ?"

"ฉันขอโทษ ฉันไม่มีคำพูดไหนจะพูดนอกจากคำนี้แล้ว ถึงมันจะเป็นคำพูดที่เธอไม่อยากได้ยินก็เถอะ แต่ถึงยังไงฉันก็ยังอยากขอโทษเธออยู่ดี เธอจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ฉันยอมหมดเลยหมดทุกอย่างขอแค่เธอพาลูกกลับไปกับฉัน"

"คนรักศักดิ์ศรีอย่างคุณจะยอมทำได้หรอ?"

"ได้สิ เพื่อเธอกับลูกฉันทำได้อยู่แล้ว ขอแค่เธอยอมกลับไปเรื่องอื่นฉันก็ไม่คิดอีก"

"...."

"อย่าให้ความหวังกันแบบนี้สิ เธอพูดเหมือนกับว่าเธอจะไปกับฉัน"

"ฉันพูดหรอ ฉันยังไม่ได้พูดสักคำเลยนะว่าฉันจะไปกับคุณ คิดเองเออเองหรือเปล่า"

"ก็เธอ.."

"ฉันจะป้อนข้าวลูกนั่งอยู่เงียบๆ"

"ครับ"