แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 254

"เจ้าพูดถูก" ผู้หญิงคนนั้นกัดฟัน ในที่สุดก็ระงับความอับอายและพูดออกมา "ข้ามีเรื่องมีประจําเดือนทุกๆหกเดือนและจํานวนก็ไม่มาก"

"สีเป็นอย่างไรบ้าง？"

"มืด"

"ท่านมักจะรู้สึกเวียนหัว หูอื้อ เอวและหัวเข่าปวดและอ่อนแรงใช่หรือไม่？"

ผู้หญิงคนนั้นได้ยิยเช่นนี้ก็ประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้า

ลั่วเสี่ยวปิงก็ตรวจดูเคลือบลิ้นของนาง สีแดงเข้ม เคลือบลิ้นน้อยและชีพจรบาง

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็เขียนสูตรยาหนึ่งสูตรแล้วมอบให้กับผู้หญิงคนนั้น

"เจ้าดื่มยาเป็นประจำ แถมยังเคยกินสิ่งของที่ไม่สะอาด ใบสั่งยานี้มีผลในการถอนพิษ ท่านกินยาสามแผงนี้ก่อน"

พูดเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็เขียนสูตรบํารุงไต บํารุงเลือด ปรับการมีประจําเดือนและการบํารุงช่วยให้ตั้งครรภ์

โกฐขี้แมวยี่สิบกรัม หวายซานเย่าสามสิบกรัม ซันจูยฺหวีสิบห้ากรัม โก่วฉีจื่อ สิบห้ากรัม โป่งรากสนยี่สิบกรัม ชะเอมเทศหกกรัม ไป๋เสาสิบห้ากรัม นวี่เจินจึยี่สิบกรัม หวงจิงยี่สิบกรัม จีห่อเชียสิบห้ากรัม เน็กฉ่งย้งยี่สิบกรัม เหอโส่วอู ยี่สิบกรัม

"หลังจากกินยาสามแผงนี้หมด ท่านค่อยกินอันนี้"

หลังจากพูดอย่างนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็คิดอะไรบางอย่างได้ คิดไปสักพักก็ให้ท่านซุนถอนออกไปก่อน

ถึงท่านซุนจะประหลาดใจว่าเมื่อกี้ลั่วเสี่ยวปิงยังไม่ให้ตัวเองออกไปเลย ทำไมตอนนี้กลับให้เขาออกไปก่อน แต่เขาก็เดินออกไปโดยไม่ได้ถามอะไร

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นลั่วเสี่ยวปิงทำแบบนี้ ก็อดตื่นเต้นไม่ได้

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ปิดบังอะไร จึงบอกถึงทางและเทคนิคง่ายๆในการทำให้มีลูกง่ายให้ผู้หญิงคนนั้น ฟังจนผู้หญิงคนนั้นหน้าแดงและทำตัวไม่ถูกไปหมด

"กลับไปทำตามที่ข้าบอก หากหยุดกินยาไปสามแล้วยังไม่ตั้งครรภ์ ท่านก็มาหาท่านซุน ถึงตอนนั้นให้เขามาแจ้งข้า"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดจบก็ลุกขึ้นยืน ผู้หญิงคนนั้นเห็นเช่นนี้ก็รีบลุกขึ้น ด้วยสีหน้าตื่นเต้น "หมอ……หมอหมายความว่า หากข้าตามวิธีการของหมอ ข้าจะสามารถตั้งครรภ์ภายในสามเดือนเลย? "

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องตรวจโดยไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น

เมื่อท่านซุนเห็นลั่วเสี่ยวปิงออกมา ก็รีบไปถาม แต่กลับเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินไปเบิกยาตรงด้านหน้าอย่างตื่นเต้น

"นี่เจ้ามั่นใจในสิบเลยเหรอ？" ท่านซุนประหลาดใจ

ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหัว "สิบในเก้า"

ท่านซุน：“……”

หลังจากนั้นท่านซุนก็พาลั่วเสี่ยวปิงไปที่ห้องด้านใน และหลังจากแลกเปลี่ยนประสบการณ์ของผู้ป่วยรายนั้นกับลั่วเสี่ยวปิงแล้วก็รู้สึกได้รับประโยชน์มากมาย

หลังจากไตร่ตรองไปครู่หนึ่ง ท่านซุนก็พูดซ้ำเรื่องที่เคยพูดแล้วว่า "เสี่ยวปิง เรื่องที่ข้าเคยบอกให้เจ้าก่อนหน้านี้นั้นเจ้าฟังเข้าหูบ้างไหม？"

ก็หมายถึงเรื่องทำยานั่นแหละ

"เป็นความจริงเรื่องที่เจ้าบอกปริมาณของยานั้นยิ่งน้อยราคายิ่งแพง แต่ยานั้นใช้ดีเยี่ยงนั้น ข้าคิดว่าต่อให้ขยายการผลิต และลดราคาลง เจ้าก็ยังคงได้กําไรอยู่แน่ เจ้าก็ถือว่าเป็นสร้างบุญให้ราษฎรละกัน？"

ท่านซุนปรึกษาหาเรือกับลั่วเสี่ยวปิงอย่างระมัดระวังเลยจริงๆ เพราะเขากลัวว่าลั่วเสี่ยวปิงจะไม่เห็นด้วยยิ่งนัก

ลั่วเสี่ยวปิงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า "ท่านซุนเคยคิดหรือไม่ หากต้องการขยายการผลิตยาเหล่านี้จะต้องใช้ต้นทุนเท่าไหร่？"

ท่านซุนตกตะลึง "เจ้าหมายถึง?"

"แรงงานคน!" ลั่วเสี่ยวปิงพูดอย่างเฉยชา "การผลิตยาไม่เหมือนกับทำอย่างอื่น ไม่ใช่ว่าหาใครมาก็จะทำได้ ต้องหาคนที่รู้เภสัชวิทยาและคนที่เราเชื่อใจได้"

ไม่รู้จักเภสัชวิทยา หาผิดพลาดไปเล็กน้อย ยาก็จะเป็นการคร่าชีวิตแทนที่จะช่วยชีวิตคน

ไม่รู้จักคนคนนั้นเป็นอย่างดี หากใบสั่งยาถูกแพร่กระจายออกไป ก็จะเป็นปัญหาอีกหนึ่งอีก

นางจํากัดจํานวนยา ไม่ใช่เป็นเพราะต้องการให้ยาเหล่านั้นขาดได้แพง แต่เป็นเพราะไม่มีกำลังคน และความสามารถของนางเพียงผู้เดียวนั้นมีจํากัด

เวลาที่นางมาอยู่ที่นี่นั้นไม่นานนัก แต่นางมีเรื่องต้องยุ่งมาก ไม่มีแรงและเวลาไปฝึกฝนคน

เหตุผลที่ท่านซุนเตือนซุนมู่หยางในเวลานี้ นั้นเป็นเพราะว่าเขารู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงเก่งเกินไป และหลานชายของเขาก็เป็นโสดมาหลายปี หากเกิดชอบลั่วเสี่ยวปิงเข้าก็ไม่ดี ดังนั้งเขาจึงคิดว่าควรตัดความคิดนี้ทิ้งตั้งแต่แรกเลย

ซุนมู่หยางโตมากับลุง จะไม่รู้ว่าท่านซุนกําลังคิดอะไรได้อย่างไร จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกทําอะไรไม่ถูกเล็กน้อย แต่ตอนมองดูลั่วเสี่ยวปิงนั้นกลับไม่ได้แสดงมันออกมา แต่ก็ยังคงถามอย่างไม่ตายใจว่า "แม่นางลั่ว?"

"ศึกษาแลกเปลี่ยนความรู้ซึ่งกันและกันนั้นไม่กล้า แต่ถ้ามีโอกาสก็สามารถปรึกษาหารือเกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์ด้วยกันได้" ลั่วเสี่ยวปิงยิ้ม

นางจําได้แล้ว ซุนมู่หยาง หมอเทวดามู่หยาง

นางคิดไม่ถึงเลยว่า ท่านซุนจะมีความเกี่ยวข้องกับหมอเทวดาด้วย

ในเมื่อเป็นหมอหมอเทวดา ทักษะทางการแพทย์นั้นก็ต้องดีมากแน่ๆ แม้ว่านางจะเคยได้เรียนรู้จากปู่ก็ตาม แต่ประสบการณ์ไม่มาก หากปรึกษาหาเรือกับหมอเทวดามู่หยางท่านนี้ คงต้องเรียนรู้อะไรอีกมากมายได้แน่เลย

ซุนมู่หยางยิ้ม และเข้าเรื่องประเด็นทันที "ข้ารู้สึกว่าเมื่อกี้ที่แม่นางลั่วพูดนั้นสมเหตุสมผล แต่ไม่รู้ว่าแม่นางลั่วจะไว้ใจให้คนของข้าช่วยเจ้าทำงานหรือไม่？"

"คนรอบข้างของข้าก็พอรู้จักเภสัชวิทยาบาง คงทำงานที่แม่นางลั่วสั่งให้ทำได้แน่นอน หากแม่นางลั่วไว้ใจ พวกข้าสามารถร่วมมือกันได้ กำลังคนและเครื่องยาทางข้าเป็นคนออกเอง แม่นางลั่วเพียงแบ่งหุ้นโบนัส 10%แก่ข้าก็พอ"

ตอนซุนมู่หยางพูดคำนี้นั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ

ต่อให้เป็นลั่วเสี่ยวปิงก็ตกตะลึงไป ออกกำลังคนและเครื่องยา แต่เอาแค่หุ้นโบนัส 10%?

นี่ไม่เห็นคุณค่าของเงินสักนิดเลยเหรอ?

มิฉะนั้นเวลานี้หากไม่บอกว่าจะเอาหุ้นโบนัส 50% อย่างน้อยก็ต้องบอกว่าเอา 30% สิ?

"เรื่องที่ท่านพูดนั้นข้าจะลองพิจารณาดู "ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ตอบกลับทันที

การที่นางปรึกษาหาเรือกับท่านซุนก็เพื่อต้องการให้ท่านซุนช่วยหาคน ก็มีความคิดที่จะร่วมมือด้วย แต่ซุนมู่หยางเอาหุ้นโบนัสน้อยเกินไปแล้ว สิ่งผิดปกติย่อมมีผี นางต้องคิดพิจารณาดีๆก่อน

แต่ไม่รอให้ลั่วเสี่ยวปิงคิดดี ด้านนอกก็มีเสียงเอะอะโวยวายดั่งมา จากนั้นก็มีเสียงที่ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกคุ้นเคยดั่งมา

ท่านหมอซุน ช่วยด้วย——"