แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 356

เพราะตอนที่ตรวจสอบความจริงออกมาได้ หราวหยูหลินก็มาถึงหน้าอานอานก่อน อยากจะรับอานอานเป็นศิษย์

ตอนที่ทุกคนต่างรู้สึกอิจฉาต่ออานอาน ท่านเว่ยก็ปรากฏออกมา อยากจะรับอานอานเป็นศิษย์เช่นกัน

สมัยนี้มีแค่นักปราชญ์สองคนนี้ ในที่สุดนักปราชญ์สองคนกลับแย่งชิงศิษย์คนเดียวกัน ทำอย่างไรดี?

ถ้าว่าถึงความมีอิทธิพล สองคนไม่ต่างกันมาก แต่เว่ยหยวนหมิงถือว่าชนะหน่อยนึง แต่เว่ยหยวนหมิงก็ออกจากวงการนี้ก่อน

ถ้ากล่าวถึงลำดับรุ่น จริงๆแล้วเว่ยหยวนหมิงเป็นรุ่นลุงของหราวหยูหลิน อายุก็มากกว่าหราวหยูหลินสิบกว่าปี

สองคนก็ถือว่าเป็นเพื่อนกัน ความสัมพันธ์ค่อนข้างสนิท ถ้าเพราะนักเรียนคนหนึ่งทำให้แตกคอกันก็ไม่ดี

ดังนั้นหลังจากจัดการเรื่องฉ้อโกงเสร็จ ผู้อำนวยการก็ปวดหัวกับเรื่องการไปหรืออยู่ของอานอาน กลัวว่านักปราชญ์สองท่านจะแตกคอกันเพราะอานอาน

อายอายในฐานะที่เป็นตัวละครหลัก ตอนนี้ไม่มีสีหน้าใดๆ เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่ไม่ว่าจะถูกคนชื่นชอบหรืออดสูล้วนไม่เก็บใส่ใจ

ชุยเหวินเฉิงที่อยู่ข้างๆดูตื่นเต้นและรีบร้อนกว่า อืม จริงๆแล้วเขารู้สึกดีใจมากกว่า

เขารู้สึกว่าคุณชายไม่ว่าจะเลือกใคร ล้วนเป็นเกียรติยศ

เวลานี้ เขาอยากจะเลือกแทนคุณชายจังเลย

หราวหยูหลิน"เจ้าจะเลือกเด็กคนนี้จริงหรือ?"

หราวหยูหลินมองเว่ยหยวนหมิงด้วยสีหน้าที่จริงจัง

เว่ยหยวนหมิงพยักหน้า มองหราวหยูหลินด้วยตาหยี

หราวหยูหลินรู้สึกเสียใจเล็กน้อย จากนั้นชี้ไปที่ชุยเหวินเฉิง"เจ้ายอมเป็นศิษย์ของข้าหรือเปล่า?"

ชุยเหวินเฉิงที่โดนชี้นั้นงงมาก จากนั้นชี้เข้าหาตัวเองอย่างโง่ๆ"ข้า......ช้าหรือขอรับ?"

หราวหยูหลินเห็นชุยเหวินเฉิงเป็นเช่นนี้ พูดอย่างเย่อหยิ่ง"ยังไง ไม่ยอมหรือ?'

หราวหยูหลินไม่ได้ตอบหราวหยูหลินทันที แค่มองไปทางอานอาน เห็นอานอานพยักหน้า หราวหยูหลินถึงคุกเข่าอย่างดีใจ และกราบใส่หราวหยูหลิน"ศิษย์กราบทูลอาจารย์ขอรับ"

เห็นว่าชุยเหวินเฉิงไม่ได้ดีใจจนลืมตัว ได้ไปถามอานอานก่อน ถึงแม้ไม่ทราบว่าสองคนเป็นความสัมพันธ์อะไรกัน แต่หราวหยูหลินก็ถือว่าพอใจมากต่อชุยเหวินเฉิง

เด็กคนนี้ยังอายุยังน้อยอยู่ ถึงแม้ยังมีข้อบกพร่อง แต่ต้านทานต่อความโลภได้ และยังมีจิตชอบธรรม มีพรสวรรค์ด้านการศึกษาด้วย พอจะสอนได้อยู่

ส่วนฉีเจ๋อซวน......

หราวหยูหลินมองไปที่อานอาน ถอนหายใจออกมา

ตามความเป็นจริงแล้ว ตอนที่เว่ยหยวนหมิงปรากฏตัว เขาก็รู้ว่าตัวเองคงรับศิษย์คนนี้ไม่ได้แล้ว

หราวหยูหลินรู้ใจของเว่ยหยวนหมิง

เขาบอกว่าจะรับศิษย์คนสุดท้าย แต่หากไม่มีคนที่เหมาะสม เขาอาจจะไม่รับสักคนก็เป็นไปได้

ตอนนี้กว่าจะมีคนที่เหมาะสมคนหนึ่ง เขาดีใจกว่าคนอื่นทั้งสิ้น เลยไม่คิดจะไปแย่งกับเขาเลย

แถมศิษย์ของตัวเอง จริงๆก็ไม่ได้แย่

พอคิดอยู่แบบนี้ หราวหยูหลินก็ปล่อยวางทุกอย่าง

เวลานี้ อานอานหยิบป้ายหยกชิ้นนั้นออกมาจากบริเวณอก ยื่นให้เว่ยหยวนหมิง"คืนเจ้าของขอรับ"

เว่ยหยวนหมิงมองป้ายหยกชิ้นนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ตอนนั้นให้เด็กคนนี้เอาป้ายหยกมาหาตัวเอง แต่เขาจะสอบเข้าโรงเรียนด้วยตัวเอง สุดท้ายก็ทำได้จริง

เว่ยหยวนหมิงไม่ได้รับป้ายหยก เพียงพูดว่า"ป้ายหยกเป็นของขวัญที่อาจารย์ประทานให้เจ้า เจ้าเก็บไว้เถอะ"

ลั่วเสี่ยวจู๋ได้ข่าวว่าท่านเว่ยรับศิษย์แล้ว ก็โมโหจนปาแก้วน้ำชาทิ้ง

เพราะเหตุใด?

ภาพวาดที่นางพยายามหามาอย่างแทบเหนือแทบตาย เหตุใดถึงดึงดูดท่านเว่ยไม่ได้?

ชาติก่อนท่านเว่ยก็ไม่ได้เลือกคนในโรงเรียนไม่ใช่หรือ?เหตุใดชาตินี้ถึงไม่เหมือนกัน?

ตกลงเกิดข้อผิดพลาดตรงไหน?

ตอนที่ลั่วเสี่ยวจู๋กำลังทำหน้าดุร้ายอยู่ ก็มีคนกระแทกประตูห้องเข้ามา

ลั่วเสี่ยวจู๋ยังไม่ทันเก็บอารมณ์ของตัวเอง ก็มีคนตบหน้านางโดยตรง

"ลั่วเสี่ยวจู๋ เจ้าบอกสามารถดึงดูดท่านเว่ยมาไม่ใช่หรือ?"คนที่มานั้นคือจูถงผู่นั่นเอง ตอนนี้จูถงผู่กำลังแสดงสีหน้าบึ้งตึง

ลั่วเสี่ยวจู๋ถูกตบหน้าจนตั้งสติไม่ทัน ตอนที่ล้มลงไปด้วยความเฉื่อย มือก็โดนเศษแก้วบาด แล้วในที่สุดลั่วเสี่ยวจู๋ถึงฟื้นสติคืนมาได้

ปฏิกิริยาแรกคือความโกรธ แต่นึกถึงตัวเองยังต้องพึ่งจูถงผู่ ลั่วเสี่ยวจู๋ก็ระงับความโกรธลงไป

ตอนเงยหน้าขึ้นมา ลั่วเสี่ยวจู๋ใช้มือข้างหนึ่งปิดหน้า น้ำตาคลอในดวงตา ดูน่าสงสารมาก ทำให้จูถงผู่เก็บมือกลับมา เสียใจภายหลังที่ตัวเองไปตบนาง

แต่ผู้ชายในตระกูลจู ไม่เคยสำนึกผิด ดังนั้นก็อย่าพูดถึงเรื่องขอโทษเลย

จูถงผู่ทำหน้าบึ้งตึง เดินอ้อมลั่วเสี่ยวจู๋แล้วนั่งลง พร้อมกล่าวตำหนิ"เจ้ารู้หรือเปล่าว่า ข้าทุ่มเทไปมากเท่าไหร่กับร้านหนังสือนี้?"

ลั่วเสี่ยวจู๋ได้ยินเช่นนี้ พูดว่า"คุณชายใหญ่เจ้าคะ เสี่ยวจู๋ไม่รู้จริงๆว่าเกิดปัญหาตรงไหน เดี๋ยวร้านหนังสือนี้เสี่ยวจู๋จะไม่ทำให้คุณชายขาดทุนแน่นอนเจ้าค่ะ"

เห็นจูถงผู่ไม่เชื่อ ลั่วเสี่ยวจู๋รีบพูดว่า"ร้านหนังสือนี้ถึงแม้ดึงดูดท่านเว่ยมาไม่ได้ แต่ทุกวันล้วนมีเหล่าปัญญาชนมาเป็นประจำ จริงๆเราสามารถทำธุรกิจจากปัญญาชนเหล่านี้"

จูถงผู่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวนาง"เจ้ามีความคิดอะไร?"