แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 367

จางเสี่ยวหลิงร่ำไห้ นางกล่าวพูดเรื่องราวทั้งหมดออกมา เมื่อทุกคนได้ยิน ต่างรู้สึกเสียใจที่ตักเตือนไปเมื่อครู่นี้ จากนั้นกลายเป็นมาตำหนิจางต้าโถวสองสามีภรรยาแทน

“มีพี่ชายพี่สะใภ้ทำแบบพวกเจ้าที่ไหนกัน? นี่เห็นจางเสี่ยวหลิงมีความสุขไม่ได้ใช่หรือไม่?”

“นี่เสี่ยวหลิงเพิ่งจะกระโดดออกมาจากขุมนรกได้ คิดไม่ถึงว่าเพื่อเงินพวกเจ้าจะจับยัดนางเข้าไป ไร้ซึ่งคุณธรรมยิ่งนัก จะต้องถูกฟ้าผ่าตายเป็นแน่”

หวังจินเสียได้ฟังถึงตรงนี้ เลยเกิดความเดือดดาลขึ้น

“ฟ้าผ่าตายอะไรกัน เรื่องของครอบครัวพวกข้า เป็นอุปสรรคต่อพวกเจ้าแล้วหรือ? พวกเจ้าอิจฉาของพวกข้าที่มีคนนำเหรียญมาสู่ขอยี่สิบตำลึงใช่ไหม? มีความสามารถก็ให้กำเนิดลูกสาวที่แลกเปลี่ยนเหรียญได้ออกมาเสียสิ”

“แล้วอีกอย่างนะ นางแต่งงานครั้งที่สอง และยังเป็นแม่ลูกติด มีคนต้องการนับว่าไม่เลวแล้ว ยังจะเลือกอะไรอีก? เลือกไปเรื่อยไม่มีคนมาขอแต่งสู่ขอ พวกเจ้าจะเลี้ยงดูนางใช่หรือไม่?”

ไม่พูดไม่ได้เลยว่า การตอบโต้ครั้งนี้ของหวังจินเสียแข็งแกร่งมาก นางพูดออกมาจนคนในหมู่บ้านไม่กล้าเปล่งเสียงออกมาเลย

มิฉะนั้นพวกเขายังจะพูดอะไรได้? ยอมรับว่าตนเองให้กำเนิดลูกสาวมาแลกเปลี่ยนเหรียญไม่ได้ หรือยินยอมเลี้ยงดูจางเสี่ยวหลิงหรือ?

คำพูดพวกนี้กล่าวออกมาซี้ซั้วไม่ได้หรอกนะ ไม่ระวังเข้าหน่อยพูดผิดไปจะต้องรับผิดชอบ

ด้วยเหตุนี้ เลยเงียบกันทั้งเรือน

สุดท้ายจางเฉินซื่อทนดูต่อไปไม่ไหว นางมองจางต้าโถวด้วยความเดือดดาล “ต้าโถว เจ้าลืมเรื่องน้องสาวที่เจ้ารักทะนุถนอมที่สุดในวัยเยาว์ แล้วยังบอกว่าอนาคตจะไม่ยอมให้ใครมารังแกน้องเจ้าแล้วหรือ? อย่างไร พอโตขึ้นมาแล้วก็รังแกน้องสาวตนเองได้อย่างสบายใจแล้วหรือ?”

จางต้าโถวได้ยิน ในที่สุดบนใบหน้าก็มีความลังเลใจปรากฎขึ้นมา

เมื่อวัยเยาว์ เขาเคยพูดเช่นนี้จริง ความสัมพันธ์กับน้องสาวก็ดีมาโดยตลอด มันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

หวังจินเสียเห็นยังมีคนพูดช่วยจางเสี่ยวหลิง อารมณ์เดือดดาลปะทุขึ้นทันที นางมองจางเฉินซื่อด้วยความโมโห กล่าวว่า “อย่างไร ป้าเฉิน ท่านใช้ชีวิตตนเองอย่างสบายมีความสุขแล้ว เพราะฉะนั้นเลยมาแทรกแซงเรื่องของครอบครัวอื่นหรือ?”

จางเฉินซื่อถูกหวังจินเสียโมโหใส่อย่างนี้ สีหน้าก็ดูไม่ได้เลย

เวลานี้ ในที่สุดจางเสี่ยวหลิงก็หยุดร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้ว

หลังจากที่ได้ระบายออกมา อารมณ์ของนางก็สงบขึ้นมาก

จางเสี่ยวหลิงไม่ได้มองหวังจินเสีย แต่มองไปทางพี่ชายของตนเองจางต้าโถว นางกล่าวออกมาอย่างดุดันว่า“วันนี้ ท่านไม่เอาเหรียญนั้นออกมาย่อมได้ แต่ท่านต้องเขียนหนังสือตัดขาดความสัมพันธ์ ตัดขาดความสัมพันธ์ไมตรีจิตในวันข้างหน้าของข้ากับท่าน หากไม่อย่างนั้น ท่านก็เอามีดนั้นฟันข้าให้ตายเสีย”

หวังจินเสียได้ยิน จึงชี้หน้าจะด่าทอจางเสี่ยวหลิง “เจ้ามันสารเลว….”

“หุบปาก !”

หวังจินเสียยังพูดไม่จบ จางต้าโถวก็ได้ตวาดขึ้นด้วยความโมโห หวังจินเสียมองไปทางจางต้าโถวอย่างไม่อยากจะเชื่อ กล่าวว่า“ท่านบอกให้ใครหุบปากหรือเจ้าคะ?”

จางต้าโถวเดินมาข้างหน้า ไม่ได้มองหวังจินเสียแต่มองไปทางจางเสี่ยวหลิง แล้วกล่าวว่า “เจ้าอยากจะตัดขาดความสัมพันธ์การเป็นพี่น้องจริงนะหรือ?”

จางเสี่ยวหลิง เลยกล่าวขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “ ไม่ก็ตัดขาดความสัมพันธ์ ไม่ก็สังหารข้าเลย”

นัยน์ตาจางต้าโถวมีความสำนึกผิดแฉลบผ่าน จากนั้นกล่าวด้วยความเศร้าโศกว่า“ได้ ข้าจะช่วยให้เจ้าสมหวัง โดยการตัดขาดความสัมพันธ์กับเจ้า”

หวังจินเสียฟังแล้ว ไม่พอใจทันที กล่าวว่า “ท่านพี่ ท่านเลอะเลือนแล้วหรือเจ้าคะ?”

จะตัดขาดความสัมพันธ์ได้อย่างไร?

เมื่อตัดขาดความสัมพันธ์กัน เช่นนั้นในอนาคตสิ่งดีๆของจางเสี่ยวหลิง นางก็ไม่ได้รับมันอีกแล้ว?

แบบนี้ไม่ได้อย่างแน่นอน!

คิดแล้ว หวังจินเสียเลยรีบดึงคว้ามือของจางต้าโถวกล่าวว่า”ท่านพี่ พวกเราตัดขาดความสัมพันธ์กับนางไม่ได้เด็ดขาดนะ ต่อให้นางตายก็ไม่ได้……”

“เพี๊ยะ——”

หวังจินเสียกล่าวยังไม่จบ จางต้าโถวก็ได้ฟาดฝ่ามือตบที่ใบหน้าของหวังจินเสีย “ข้าพูดอยู่ เจ้าไม่ต้องแทรก”

“หวังจินเสีย เจ้ามันเป็นหญิงก่อความวุ่นวายในครอบครัว หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้ากับน้องสาวจะเอาใจออกห่างจากกันได้อย่างไร?”

แต่ละประโยคที่กล่าวออกมา มันคล้ายกับว่าเป็นการระบาย

แต่เดิม หวังจินเสียไม่ใช่คนเข็ดหลาบ พอเห็นว่าจางต้าโถวอะไรก็โทษแต่นาง เลยกล่าวขึ้นอย่างคนไม่รับผิดชอบว่า “ท่านว่าข้าหรือ? ท่านมีสิทธิอะไรมาโทษข้า? หากไม่ใช่เพราะตัวท่านเองที่ไม่รู้จักหาเหรียญแล้วหวังกับสินสอดตระกูลว่าน ท่านจะฟังคำยุแยงข้าหรือ? ท่านมีหน้าที่ดูแลภายในครัวเรือน ข้าเป็นเพียงหญิงผู้หนึ่ง ท่านไม่เห็นด้วย ข้าจะยังทำอะไรได้? อย่าอะไรก็ดีแต่เอามายัดเยียดให้กับข้า……”

คำพูดของหวังจินเสีย ทำให้จางต้าโถวพาลโกรธเอาดื้อๆ เหมือนกับเสื้อคลุมถูกดึงขาดอย่างไรอย่างนั้น ทำให้เขาจ้องเขม็งใส่หวังจินเสียเพื่อให้นางหุบปากไปเสีย

ความจริงแล้ว หวังจินเสียพูดถูก หากไม่ใช่เขาที่เป็นคนพยักหน้า จางเสี่ยวหลิงก็ไม่ได้มีวันนี้หรอก

ที่เขาตอบตกลง ลงนามหนังสือตัดขาดความสัมพันธ์นั้น ไม่ใช่เพราะเขามีคุณธรรม แต่เขาอยากจะประทับใจภูมิใจในตนเอง ว่าตนเองยังเป็นพี่ชายที่ถือว่าใช้ได้อยู่ก็เท่านั้นเอง

แต่ความจริง หากจางเสี่ยวหลิงไม่ได้พูดว่าไม่ต้องการยี่สิบตำลึงนั้น บางทีเขาอาจจะไม่เห็นด้วยยินยอม

วิธีการเช่นนี้ของเขา เมื่อเทียบกับหวังจินเสียแล้วจอมปลอมและน่าเกลียดชังกว่าอีก

มันเป็นภาพที่สร้างขึ้นมา หน้าซื่อใจคดยิ่งนัก

แต่สิ่งเหล่านี้จางต้าโถวก็ไม่อาจยอมรับได้ ด้วยเหตุนี้จึงตักเตือนหวังจินเสีย ด้วยความเย็นชาว่า “ทางที่ดีเจ้าอยู่ให้มันสงบเสงี่ยม หากยังกล้าปั้นน้ำเป็นตัว ข้าก็จะหย่ากับเจ้าเสียเลย”

หวังจินเสียได้ยินว่าจะถูกทิ้งหย่าร้าง เลยด่ากราดเสียงดังขึ้นทันทีว่า“หลายปีที่ผ่านมาข้าไม่มีคุณงามความดีก็มีความเหนื่อยยากลำบากใจนะ ข้ายังให้กำเนิดลูกชายสั่งสอนลูกสาว ท่านจะหย่าร้างกับข้าได้อย่างไรกัน?”

จางต้าโถวกล่าวว่า”ลูกใครจะมีให้ข้าก็ย่อมได้ หากเจ้าไม่สงบเสงี่ยม ข้าจะหาแม่เลี้ยงให้ลูก

พูดจบ จางต้าโถวก็ไม่อยากพูดอะไรกับหวังจินเสียมากมาย อาจจะใจฝ่อขาดความมั่นใจอีกด้วย เขาเลยเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจหวังจินเสียอีก

อีกด้านหนึ่ง หลังจากออกมาจากเรือนของจางต้าโถว จางเสี่ยวหลิงก็ตามลั่วเสี่ยวปิงกลับมาที่เรือนนาง

พอเข้ามา จางเสี่ยวหลิงมองลั่วเสี่ยวปิงด้วยความละอายใจ กล่าวว่า“เสี่ยวปิง ก่อนหน้านี้ข้าผิดไปแล้ว”