แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 379

ลักษณะนั้นของลั่วเสี่ยวอวี่ เห็นได้ชัดว่านางคิดแผนร้ายอะไรขึ้นแน่นอน

แต่......

ลั่วเสี่ยวปิงนึกถึงอะไรบางอย่าง ยิ้มมุมปากและพูดกับไป๋เสาว่า"ให้ต้องสนใจนาง"

เมื่อไป๋เสาได้เห็นลักษณะของลั่วเสี่ยวปิง รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงมีแผนในใจ เลยไม่ได้พูดอะไร

และในเวลานี้ การแข่งขันชิงยอดเชฟก็เริ่มขึ้น

เนื่องจากการแข่งขันชิงยอดเชฟครั้งนี้ได้ร่วมมือกับที่ว่าการอำเภอ ดังนั้นที่หนึ่งมีเงินรางวัลมากมาย เหล่าเชฟล้วนมีความกระตือรือร้นมาก ยังได้เชิญนักกินที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งมาเป็นกรรมการตัดสิน

และในที่นั่งผู้ชมนั้น สองแถวแรกเป็นคนที่มีฐานะหรือมีชื่อเสียง ก็เลยได้ชิมอาหารด้วย

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงมีที่นั่งที่โอหยางฉี่หยู่เหลือให้ อยู่แถมหนึ่งพอดี ทุกครั้งที่มีกับข้าวมาเสริฟที่กรรมการ ก็จะยกมาให้ลั่วเสี่ยวปิงด้วย

ถึงแม้นางทำกับข้าวเก่ง แต่ชอบกินกับข้าวที่คนอื่นทำมากกว่า

ต้องยอมรับว่า เชฟที่ผ่านการคัดเลือกจากแต่ละเมืองไม่ธรรมดาจริงๆ

ถึงแม้เป็นอาหารเดียวกัน เชฟเหล่านี้ก็สามารถทำให้เป็นรสชาติต่างกันได้

ลั่วเสี่ยวปิงเพลิดเพลินไปกับอาหารอร่อยไปโดยตลอด เลยไม่ค่อยได้ติดตามการแข่งขันฯ

ส่วนตอนนี้เล่อเล่อก็เหมือนเป็นกระรอกน้อย ยัดอาหารเข้าไปจนแก้มกลม และไม่เพียงแต่ยัดเองด้วย ยังยัดเข้าไปในปากของทังหยวนและชิงจวี๋ที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วย

ยัดเข้าปากไปด้วยพร้อมพูดว่า"แม่......อร่อย......"

พูดเสร็จก็รู้สึกพูดผิด เลยพูดอีกว่า"กับข้าวที่แม่ทำนั้นอร่อยที่สุด......"

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นลักษณะของเล่อเล่อ รู้สึกน่าขำมาก อดไม่ได้ที่จะแตะหัวของนาง"กินช้าๆหน่อย เวลากินอย่าพูดนะ ระวังสำลักอาหาร"

เล่อเล่อเบิกตากว้างมองลั่วเสี่ยวปิง จากนั้นเคี้ยวแล้วกลืนเข้าไป ทำตาหยีใส่ลั่วเสี่ยวปิง

ก่อนจะกิน เล่อเล่อพูดอีกว่า"ข้าชอบกับข้าวที่แม่ทำที่สุด แต่สิ่งเหล่านี้ก็อร่อยเจ้าค่ะ"

เหมือนกลัวลั่วเสี่ยวปิงดูนางกินอย่างสะใจจะรู้สึกเสียใจ เลยเน้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อเป็นการปลอบให้

ลั่วเสี่ยวปิง"พอเถอะๆ แม่รู้ว่าลูกชอบกับข้าวที่แม่ทำมากที่สุด แต่อาหารมากมายขนาดนี้ที่ทำมาจากเชฟหลายๆคนมันก็หายากนะ รีบๆกินเถอะ"

ได้ยินคำพูดของแม่ เล่อเล่อก็สบายขึ้นเยอะ รีบพยักหน้า

ตอนจบการแข่งขัน เล่อเล่อก็กินจนอิ่ม

หลังจากผ่านการตัดสินของกรรมการหลายคน ก็เลือกที่หนึ่งที่สองและที่สามออกมาได้ การแข่งขันครั้งนี้ถือว่าจบสิ้นอย่างสมบูรณ์

และต่อจากนี้เชฟแต่ละคนจะกลับไปที่พักที่ฝ่ายจัดงานก็คือโอหยางฉี่หยู่เตรียมให้นั่นเอง ถึงเวลานั้นโอหยางฉี่หยู่ก็สามารถเลือกเชฟจากคนกลุ่มหนึ่งไปเป็นเชฟที่หอฝูหม่านในทั่วประเทศ

แน่นอนว่า นี่ไม่ใช่เรื่องที่ลั่วเสี่ยวปิงต้องสนใจ นางแค่มาดูสนุกเท่านั้น

พอจบการแข่งขันลั่วเสี่ยวปิงก็พาพวกเล่อเล่อกลับไป

พอถึงบ้านลั่วเสี่ยวปิงก็ให้คนอื่นถอยออกไป และเรียกอั้นยีมาถามสถานการณ์ฝั่งลั่วเสี่ยวอวี่

เพราะอั้นยีอยู่ที่มืดตลอด การเคลื่อนไหวของฝั่งลั่วเสี่ยวอวี่น่าจะสังเกตได้

อย่างที่ลั่วเสี่ยวปิงคิด ตอนนั้นอั้นยีอยู่ข้างๆของลั่วเสี่ยวอวี่ เลยฟังทุกคำพูดของพวกเขาเข้าไปหมด

หลังจากพูดเสร็จ อั้นยีถาม"จะให้ข้าน้อยไปจัดการเรื่องนี้หรือเปล่าขอรับ?"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ ส่ายหน้า"ไม่ต้อง"

พูดเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงเหมือนนึกถึงอะไร สั่งว่า"หากตระกูลจูมีการเคลื่อนไหวใดๆ เจ้าอย่าสนใจ ให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ"

อั้นยีมองลั่วเสี่ยวปิงทีหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไรก็ถอยตัวออกไป

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าเล่อเล่อเชื่อฟังขนาดนี้ ก็แตะหัวของนาง จากนั้นสั่งไป๋เสาว่า"หลายวันนี้เจ้าดูแลเล่อเล่อให้ดีนะ สามารถพาเล่อเล่อไปเที่ยวรอบๆ"

นางไม่อยู่ข้างเล่อเล่อ แต่ก็หวังว่าเล่อเล่อจะเที่ยวอย่างมีความสุข

หลังจากสั่งเรื่องเหล่านี้เสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็ให้อั้นหวู่สังเกตการเคลื่อนไหวของคนตระกูลจู

หลังจากรู้ว่าที่พักของนางถูกเฝ้าดูแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้ว่าโอกาสมาถึงแล้ว

ดังนั้นวันนี้ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พาใครออกจากบ้าน เป้าหมายคือหอฝูหม่าน

เดินจากบ้านนางไปที่หอฝูหม่านไม่ไปเลย อยู่ในถนนเส้นเดียวกัน

บนถนนมีคนมากมาย ลั่วเสี่ยวปิงเดินเที่ยวไปด้วย พร้อมคิดอยู่ในใจว่าพวกเขาจะลักพาตัวนางไปได้อย่างไรในสถานที่ๆคนเยอะเช่นนี้

ใช่แล้ว จากข่าวที่อั้นหวูาได้มาในตอนนี้ ตระกูลจูเตรียมจะลักพาคนไปโดยตรง

เห็นกับตาว่าอีกไม่นานก็จะถึงหอฝูหม่าน อยู่ๆลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกว่าถูกใครคนหนึ่งชน

ลั่วเสี่ยวปิงกะพริบตา จากนั้นก็ได้ยินเสียงขอโทษดังขึ้นมาข้างหู"ขอโทษนะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะชนเจ้า"

ลั่วเสี่ยวปิงหันไป เห็นว่าเป็นป้าที่หน้าตาธรรมดา แต่กลับดูเมตตามาก ไม่มีคนจะมองนางเป็นคนร้ายหรอก

เห็นลั่วเสี่ยวปิงมองมา ป้าพูดด้วยรอยยิ้ม"แม่นางคนนี้ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?"

ลั่วเสี่ยวปิงมองป้าคนนั้น แอบทอดถอนใจ

ตอนนี้คนร้ายล้วยมีหน้าตาเป็นคนดีแล้วหรือ?

คิดไปคิดมา แต่คิดไม่ได้ว่าฝั่งตรงข้ามจะใช้วิธีแบบนี้ ยิ่งคาดหวังสูงยิ่งผิดหวังได้ง่ายนะเนี่ย

ระหว่างที่คิดอยู่ ลั่งเสี่ยวปิงอ่อนแรงและล้มลงไป......