แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 678

ตอนนี้มู่กุ้ยเหรินรู้สึกเศร้าโศกมาก

เพราะเขาหาเจอลูกชายมู่ต้าฮ่าวแล้ว

แต่เป็นแค่ศพของลูกชายเท่านั้น

พบที่ใต้หน้าผา กระดูกยังหักไปหลายซี่ เนื้อบนร่างกายไม่รู้ถูกอะไรกินไปหมด ดูจากเครื่องประดับและเสื้อผ้าบนร่างกายถึงรู้ว่าเชาเป็นใคร

สาเหตุที่หาเจอ เพราะว่าโรงรับจำนำแห่งหนึ่งของเมืองหลวงหาเจอป้ายหยกของมู่ต้าฮ่าว พอตรวจสอบตามเงื่อนงำนี้ ถึงได้หาเจอคนที่เอาป้ายหยกไปจำนำ

คนที่นำป้ายหยกไปจำนำเป็นคนตัดไม้คนหนึ่ง ตอนที่ตัดไม้ได้พบศพและป้ายหยก

เนื่องด้วยเหตุนี้ มู่กุ้ยเหรินถึงหาเจอลูกชายที่หายตัวไปนาน

อยู่ดีๆเหตุใดลูกชายถึงล้มลงไปในหน้าผาจนเสียชีวิตล่ะ เขาไม่รู้ เขาแค่โกรธตัวเอง เสียลูกชายที่ดีไปอีกคน

แถมในเวลานี้ฮ่องเต้ยังให้เขานำทหารไปโจมตีอ๋องอวี้

มู่กุ้ยเหรินนึกถึงสาเหตุที่ลูกชายโดยตัวเองลงโทษโดยการกักตัว ก็รู้สึกโกรธคนอื่น

ดังนั้น มู่กุ้ยเหรินจึงรับภารกิจนี้ โดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น

แน่นอนว่า ถึงแม้ไม่รับก็เปล่าประโยชน์

เรื่องที่ฮ่องเต้ให้ทำ เขาไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

คนที่ดูสนุกอยู่จวนอ๋องคัง ยืนยันว่าได้เห็นอ๋องคัง

เหมือนกับคนที่พูดในเมื่อกี้นี้ อ๋องคังได้ไปที่ซ่องโสเภณี แถมยังถูกพาออกมาจากซ่องโสเภณีจริงๆ แถมยังเมาหนักมาก

แต่ไม่นานทุกคนก็ได้ยินเสียงตีนม้า

"หลบไป"มีคนตะโกน

จากนั้นก็เกิดความวุ่นวายกันในฝูงชน เสียงที่หวาดกลัวต่างๆผสมเข้าด้วยกัน

ทหารกลุ่มนี้ขี่ม้าโอบล้อมมาทางนี้ โดยไม่สนชีวิตของชาวบ้าน

ตามด้วยเสียง"ฟิ้ว" ลูกธนูลูกหนึ่งยิงออกไป ยิงตรงไปที่หลินเวยในมือของหนานเฉิน

ทันใดนั้น หนานเฉินก็หลบตัวไป

แน่นอนว่า ไม่ได้พาหลินเวยหลบไปด้วย

หลินเวยยังไม่ทันรู้สึกตัวขึ้นมา ก็ถูกลูกธนูยิงทะลุผ่านหัวใจ จากนั้นล้มลงไปกับพื้น

"ฮ่องเต้ลงคำสั่ง อ๋องอวี้ก่อกบฏ ล้อมปราบให้หมด"

มู่กุ้ยเหรินที่นั่งอยู่บนม้านั้นก็ลงคำสั่งโดยตรง

จากนั้นมู่กุ้ยเหรินยกกระบี่ในมือขึ้น ชี้ไปบนท้องฟ้า"ฆ่า"

ซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้าสองคนสบตากัน

ดูจากสายตาของทั้งสองคนมองออกว่า พวกเขารู้สึกแปลกใจที่ฮ่องเต้ลงมือในเวลานี้

แต่สายตาของทั้งสองคนไม่มีความกลัวแม้แต่น้อยเลย

ฉีเทียนเห้าเดินหน้าขึ้นไปก้าวหนึ่ง มองมู่กุ้ยเหรินด้วยสายตาที่เย็นชา"ช่างกล้าหาญนัก"

สี่พยางค์นี้ ทั้งเย็นชา และทรงพลังยิ่งนัก

ถึงแม้อยู่ไกล แต่มู่กุ้ยเหรินก็ได้ยินเสียงนี้

มู่กุ้ยเหรินมองฉีเทียนเห้าด้วยความหวาดกลัว"เจ้า เจ้าคือ......"

ฉีเทียนเห้าจ้องมู่กุ้ยเหริน จากนั้นค่อยๆถอดหน้ากากลง ภายใต้สายตาที่หวาดกลัวของมู่กุ้ยเหริน

"อ๋อง......"มู่กุ้ยเหรินตกใจ แถมยังเกือบจะตกลงมาจากหลังม้า

แต่ถึงแม้ไม่ได้ตกลงมา แต่ก็ลงมาจากหลังม้าแล้วจริงๆ

พอลงมาจากหลังม้า ร่างกายของมู่กุ้ยเหรินก็ถูกฝูงชนปิดบังไป ไม่มีความทรงพลังใดๆอีก

แต่ภายใต้การประคองของทหาร มู่กุ้ยเหรินก็ขึ้นหลังม้าอีกครั้ง

มู่กุ้ยเหรินมองฉีเทียนเห้าจากที่ไกล แต่ก็กลัวจะสบตากับฉีเทียนเห้า

ใช่แล้ว

"เจ้า......เป็นตัวจริงหรือตัวปลอม?"

อ๋องเซ่อเจิ้งทำสงครามอยู่ชายแดนตะวันตกไม่ใช่หรือ?เหตุใดถึงปรากฏตัวที่นี่?

ถึงแม้ถามว่าจริงหรือปลอม แต่นับบัดนี้ มู่กุ้ยเหรินรู้สึกว้าวุ่นใจยิ่งนัก

ใครจะกล้าไปปลอมตัวเป็นอ๋องเซ่อเจิ้งล่ะ?

แต่เหตุใดอ๋องเซ่อเจิ้งถึงอยู่กับคนของจวนอ๋องอวี้?

หรือว่า จวนอ๋องอวี้อยากจะก่อกบฏเพราะอ๋องเซ่อเจิ้ง?

มู่กุ้ยเหรินไม่รู้ความจริง จึงไม่รู้จะจัดการยังไงดี

ส่วนฉีเทียนเห้าก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สิ่งเหล่านี้

เพราะการที่ฉีเทียนเห้ามีอำนาจในมืออย่างทุกวันนี้ ก็มีความสัมพันธ์กับอ๋องอวี้ด้วย

พ่อตาและลูกเขยสองคนมองหน้ากัน ไม่ได้พูดอะไรอีก อ๋องอวี้พยักหน้า ใส่ชุดสู้รบ เดินไปที่หน้าประตู โยนระเบิดสัญญาณไปที่ท้องฟ้าโดยตรง

ส่วนฉีเทียนเห้า ก็ได้เป่านกหวีด

ไม่นาน ก็มีเหยี่ยวยักษ์ตัวหนึ่งบินลงมา ฉีเทียนเห้ามัดของอย่างหนึ่งบนขาของเหยี่ยว แล้วจับศีรษะของเหยี่ยวตัวน้น"เหนื่อยหน่อยนะ"

เหยี่ยวใช้ศีรษะลูบฉีเทียนเห้า จากนั้นบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

ฉีเทียนเห้าจับมือของซ่งฉงปิงไว้อย่างแน่น ถามอย่างราบเรียบ"กลัวไหม?"

ซ่งฉงปิงยิ้มมุมปาก"ไม่กลัว"

ไม่เพียงแต่ไม่กลัว ยังมีความตื่นเต้น

ชาติก่อน นางมีประสบการณ์มากกว่าคนอื่นมากมาย ไม่งั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีความสามารถครบวงจร

แต่นางรู้สึกว่า ประสบการณ์ในชาตินี้เยอะกว่าอีก

ใครจะคิดได้ว่า นางยังมีส่วนร่วมในการดึงฮ่องเต้ลงมาจากราชบัลลังก์ล่ะ?

รู้สึกว่าอากาศที่สดชื่น อยู่ข้างหน้านี่เอง

นับบัดนี้ ในพระราชวัง

หลังจากซ่งหยุนจางลงคำสั่งล้อมปราบจวนอ๋องอวี้แล้ว ก็รู้สึกกังวลใจตลอด

แต่ฮองเฮายังมาหาเรื่องในเวลานี้อีก ภายใต้ความโกรธ ซ่งหยุนจางจึงขังฮองเอาโดยตรง

แต่ความรู้สึกกระวนกระวายใจก็มากขึ้นเรื่อยๆ

และในเวลานี้ ก็มีคนมาแจ้ง

"เกิดอะไรขึ้น?"

ถึงแม้มั่นใจในตัวมากขนาดไหน ซ่งหยุนจางก็ไม่รู้สึกว่าคนของตัวเองโจมตีจวนอ๋องอวี้สำเร็จเร็วขนาดนี้หรอก ลูกน้องกลับมาแจ้งเร็วขนาดนี้ ต้องมีเรื่องสำคัญแน่นอน

อยู่ๆซ่งหยุนจางก็รู้สึกกังวลใจเล็กน้อย

จากนั้นก็ได้ยินลูกน้องพูดว่า"ฝ่าบาท อ๋องเซ่อเจิ้งอยู่จวนอ๋องอวี้พ่ะย่ะค่ะ"

"อะไรนะ!"