แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 680

ซ่งหยุนจางคิดอย่างชัดเจน

เรื่องของอ๋องเฉิงจัดการได้แล้ว อย่างอื่นเขาไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว

แค่ชายหนุ่มคนเดียวเองจะทำอะไรเขาในฐานะที่เป็นฮ่องเต้ได้ล่ะ?

ส่วนคำนินทาของคนอื่นและชาวบ้าน ก็จัดการได้ง่ายเลย

เขาให้รางวัลมากหน่อย จากนั้นบอกว่าชายหนุ่มกล้าหาญมากนัก แต่ไม่อยากได้อำนาจใดๆ จากนั้นไล่ออกไปจากเมืองหลวงก็พอ

แต่ซ่งหยุนจางคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มจะสะบัดหน้าเดินจากไป

ซ่งหยุนจางยังไม่ทันดีใจ ก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาของชายหนุ่มส่งมา"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นกองทัพเสวียนอู่ของข้าก็จะปราบปรามพระราชวังนี้"

อะไรนะ?

ซ่งหยุนจางอึ้งไปเลย!

เขายังไม่เคยเห็นชายหนุ่มที่เย่อหยิ่งเช่นนี้

ปราบปรามพระราชวังของเขา?ช่างกล้าหาญนะ

"เจ้ากล้าหาญนัก!"ซ่งหยุนจางโกรธจนหน้าเขียวเลย

ชายหนุ่มเดินไปถึงหน้าประตูห้องหนังสือ อยู่ๆก็หยุดฝีเท้า มองไปทางซ่งหยุนจางด้วยสีหน้าที่เย็นชา"ฝ่าบาทไม่เชื่อหรอว่าข้ามีความสามารถเช่นนี้?"

ซ่งหยุนจางไม่รู้จะพูดอย่างไร

เขาไม่เชื่อจริง แต่สายตาของชายหนุ่ม ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว

"ฝ่าบาทควรเชื่อนะ"น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นชาและใจเย็น"ข้าสามารถปราบปรามอ๋องเฉิง แน่นอนว่าก็จะสามารถปราบปรามพระราชวัง ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย"

น้ำเสียงนั้น เหมือนกับว่าพระราชวังโจมตีได้ง่ายเลย

แต่ความจริงพิสูจน์ให้เห็นว่า พระราชวังโจมตีได้ง่ายจริง

เพราะว่า กองทัพเสวียนอู่ไม่ต้องใช้อะไรมาก ก็ล้วนรวมตัวกันในพระราชวัง เฝ้าอยู่ทุกมุมของพระราชวัง

และองครักษ์ที่ซ่งหยุนจางสั่งให้ลงมือต่อฉีเทียนเห้านั้น ยังไม่ต้องให้กองทัพเสวียนอู่ลงมือเลย ก็ล้วนล้มลง

ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงกลางขององครักษ์ที่ล้มลง มองซ่งหยุนจางอย่างเย็นชา"ตอนนี้ฝ่าบาทเชื่อยัง?"

ซ่งหยุนจาง"......"

หากฮ่องเต้ไม่เชื่อ ข้าสามารถทำให้ดูได้"น้ำเสียงของชายหนุ่มคนนั้นยังคงราบเรียบมาก ใจเย็นจนเหมือนเป็นการพูดว่า'กับข้าวจานนี้ข้าสามารถลองชิมดูก่อน'

ซ่งหยุนจางรู้สึกจนคำพูด

องครักษ์ของเขาเอาชนะชายหนุ่มสิบเจ็ดปีไม่ได้

กองทัพเสวียนอู่สามารถเข้าพระราชวังของเขาได้ง่ายๆ

สิ่งสำคัญคือ ตอนนี้เพิ่งกำจัดศัตรูภายในได้ ศัตรูภายนอกยังมีอยู่ต่อเนื่อง กำลังเป็นตอนที่ขาดแคลนกำลังทหาร เขาจะทำอะไรได้ล่ะ?

ถึงแม้ไม่ยินยอมขนาดไหน ภายใต้การขู่ของฉีเทียนเห้า ซ่งหยุนจางก็แต่งตั้งเขาเป็นอ๋องเซ่อเจิ้ง และเรียกกันเป็นเสด็จพี่เสด็จน้อง

เดิมทีซ่งหยุนจางรู้สึกว่าการทำแบบนี้เป็นวิธีชั่วคราวเท่านั้น

เดิมทีเขาคิดอยู่ว่า รอกำจัดศัตรูภายนอกได้ ในมือพอมีคนใช้ได้ เขาก็จะลงมือจัดการฉีเทียนเห้า

หรือว่า รอให้ฉีเทียนเห้ากระทำผิด เขาก็จะมีเหตุผลในการยึดอำนาจกลับมา

แต่ไม่เคยคิดว่า ฉีเทียนเห้าจากที่เป็นอ๋องเซ่อเจิ้งที่ไม่มีอำนาจที่แท้จริง กลายเป็นคนที่อยู่ใต้คนๆเดียว อยู่เหนือคนนับหมื่นคนอย่างแท้จริง สำหรับเขาในฐานะที่เป็นฮ่องเต้ นี่เป็นสิ่งคุกคามและเป็นการตบหน้าอย่างหนึ่งด้วย

และตอนนั้น ในตอนที่แต่งตั้งฉีเทียนเห้าเป็นอ๋องเซ่อเจิ้ง ซ่งหยุนจางก็เสนอเงื่อนไขอย่างหนึ่ง : ยุบกองทัพเสวียนอู่

กองทัพเสวียนอู่ห้ามปรากฏตัวในพื้นที่ของต้าชิ่ง

และเก้าปีนี้ ไม่ว่าใช้วิธีอะไรปราบปรามฉีเทียนเห้า กองทัพเสวียนอู่ล้วนไม่ได้ปรากฏตัว

แถมเขายังเกือบลืมการมีอยู่ของกองทัพเสวียนอู่

และตอนนี้ กลับบอกว่ากองทัพเสวียนอู่ได้โอบล้อมพระราชวังของเขา?

ตกลงฉีเทียนเห้าจะทำอะไรกัน?

ตอนที่กำลังคิดแบบนี้อยู่ คำพูดในปีนั้นของฉีเทียนเห้า ก็ได้ปรากฏในสมองของซ่งหยุนจาง

ตอนที่เขาให้ฉีเทียนเห้ายุบกองทัพเสวียนอู่ ฉีเทียนเห้าได้พูดว่า"ยุบได้"

แต่พอยืนขึ้นไปในกำแพงเมือง แล้วได้เห็นซ่งฉงปิงที่อยู่ข้างๆของฉีเทียนเห้า ดวงตาของซ่งหยุนจางก็หดตัวลง

"เจียเล่อ เจ้าเกิดอะไรขึ้น?"ซ่งหยุนจางมองซ่งฉงปิงด้วยสีหน้าที่โกรธ หาเรื่องซ่งฉงปิงโดยตรง

ซ่งหยุนจางในตอนนี้ กล้าแต่หาเรื่องคนที่อ่อนแอกว่าเท่านั้น

สำหรับซ่งหยุนจาง เมื่อเทียบกับฉีเทียนเห้าแล้ว ซ่งฉงปิงก็คือคนที่อ่อนแอกว่าไม่ใช่หรือ?

"ฝ่าบาท โปรดระวังท่าทีด้วย"

ซ่งหยุนจางไม่ได้รับคำตอบของซ่งฉงปิง แต่กลับได้รับการแจ้งเตือนของฉีเทียนเห้า

เก้าปีนี้ ซ่งหยุนจางถือว่าส่งผลกระทบยิ่งนักต่อฉีเทียนเห้า

ถึงแม้ฉีเทียนเห้ายังอายุน้อยอยู่ แต่วิธีการโหดเหี้ยมมาก

ฉีเทียนเห้ามีโอกาสฆ่าคนต่อหน้าเขาโดยตรง แถมยังไม่มีการลังเลใดๆ

แต่ถูกฉีเทียนเห้าเตือนเช่นนี้ต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ สีหน้าของซ่งหยุนจางแย่มาก

"อ๋องเซ่อเจิ้ง ข้ากำลังพูดกับเจีนเล่อจวิ้นจู่อยู่"เสียงของซ่งหยุนจางเหมือนมีความแค้นอยู่ด้วย

ฉีเทียนเห้า"ดังนั้น ข้าบอกแล้วว่า ฝ่าบาทโปรดระวังท่าทีด้วย"

ถึงแม้อยู่ข้างล่างกำแพงเมือง แต่พลังของฉีเทียนเห้าไม่ได้ลดลงแม้แต่นิด

ในทางตรงข้าม เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน เหมือนยังน่ากลัวกว่าอีก

ซ่งหยุนจางเกือบจะคงสีหน้าไม่อยู่

แต่อยู่ต่อหน้ากองทัพเสวียนอู่ ซ่งหยุนจางไม่กล้าหาเรื่องฉีเทียนเห้าโดยตรง ดังนั้นเลยมองไปทางซ่งฉงปิงอีกครั้ง

"เจียเล่อ ข้าถึงเป็นเสด็จลุงของเจ้า ญาติของเจ้า เจ้าพาอ๋องเซ่อเจิ้งมาโอบล้อมพระราชวังของข้า หมายความว่าอย่างไร?"

ถึงแม้คำพูดนี้เป็นการหาเรื่องซ่งฉงปิง แต่เนื่องจากมีการแจ้งเตือนของฉีเทียนเห้า น้ำเสียงของซ่งหยุนจางก็เบาบางลงอย่างเห็นได้ชัด

ซ่งฉงปิงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา จากนั้นยิ้มมุมปาก"ฝ่าบาทเป็นคนให้ข้าพาสามีของข้ามาพบฝ่าบาทภายในสามวันไม่ใช่หรือ?"

นางพาคนมาตามคำสั่งของเขาไง?