แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 774

หูหยานซืออวี่มองไปทางฉีเทียนเห้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ขอแต่ฉีเทียนเห้ายอมแต่งงานกับนาง งั้นฮ่องเต้ของต้าชิ่งก็จะประทานงานแต่งให้

แต่หูหยานซืออวี่ที่วินาทีแรกยังใฝ่ฝันอยู่ วินาทีต่อไปก็ถูกทำลายความฝัน

เห็นแต่ฉีเทียนเห้าไม่ได้มองหูหยานซืออวี่แม้แต่ตาเดียว ก็ปฏิเสธโดยตรง"ไม่ยอม!"

หูหยานซืออวี่ถูกปฏิเสธก็รู้สึกแต่ว่าอับอายมาก

สีหน้าของทูตก็แย่มาก

ทันใดนั้น ในตำหนักก็เงียบขรึมอีกครั้งหนึ่ง

และได้ยินฉีเทียนเห้าพูดต่อ"แน่นอนว่า อยากเข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งก็อีกหนึ่งวิธี"

ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาฟัง

มีอีกวิธีที่เข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งได้ ก็หมายความว่าเรื่องนี้ยังเป็นไปได้อยู่นิ

ตอนที่คิดอยู่เช่นนี้ ก็ได้ยินฉีเทียนเห้าพูดว่า"สามารถเข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งได้ในท่านอน แต่ข้าไม่ประทานพระนามใดๆให้ทั้งสิ้น"

ทุกคน"......"

เข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งได้ในท่านอน ก็หมายความว่าคนที่ตายแล้วสามารถเข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งได้สิ?

แต่ตายแล้วยังไม่ให้พระนาม ก็ถือว่าตายไปฟรีๆแล้วสิ?

ทุกคนก็รู้สึกตัวมาได้ ฉีเทียนเห้าไม่ใช่เป็นการเสนอวิธีที่สามารถเข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งให้ แต่เป็นการถอนรากถอนโคน แสดงให้รู้โดยตรงว่าถ้าอยากเข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งก็ต้องตาย

นี่กับที่องค์หญิงใหญ่พูดว่าวางยาพิษใส่นั้น มีความคล้ายคลึงกัน

สามีภรรยาสองคนนี้ ตามสำนวนที่ว่าไม่ใช่คนพวกเดียวกัน , ไม่ไปสุมหัวอยู่ด้วยกัน น่ากลัวเช่นกัน

พอดีในเวลานี้ ซ่งหยุนดาถอนหายใจทีหนึ่ง อ้าปากอย่างจนปัญญา"ทูตของเป่ยอันคงได้ยินกันแล้วนะ อ๋องเซ่อเจิ้งกล่าวเช่นนี้แล้ว ข้าก็ไม่สามารถบังคับอะไรได้"

ทำหน้าเหมือนกับว่าข้าช่วยไม่ได้แล้ว ทำให้ทูตของเป่ยอันรู้สึกว่ามีความโกรธค้างอยู่ในใจ ระบายออกมาไม่ได้ อึดอัดใจสุดๆ

หูหยานซืออวี่กำมือทั้งสองไว้อย่างแน่น รู้สึกว่าโกรธ แต่สิ่งที่มีมากนั้นคือความอับอาย

เดิมทีให้นางไปแต่งงานผูกสัมพันธ์ไมตรี นางไม่ยอม

ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากจะแต่งงานไปไกล โดยเฉพาะยังเป็นการไปแต่งที่ประเทศอื่น

แต่เสด็จแม่ของนางไม่เป็นที่โปรดปราน เสด็จพ่อเลยเลือกให้นางมา

ระหว่างทาง นางล้วนปลอบใจตัวเองว่า ถึงแม้ไปแต่งงานผูกสัมพันธ์ไมตรีก็ไม่เป็นไร ต้าชิ่งมีผู้ชายที่ดีมากมายให้นางเลือกได้เลย

ตอนที่มาถึงเมืองหลวงของเมืองต้าชิ่ง ความเจริญและอุณหภูมิที่อบอุ่นของเมืองหลวงต้าชิ่ง ทำให้ความกังวลและความหดหู่ใจของนางหายไปหมด

มาถึงพระราชวังต้าชิ่ง ก็ยิ่งเป็นเช่นนี้

แต่กว่าจะเลือกได้คนที่ตัวเองพอใจทุกด้าน นางนึกว่าตัวเองจะมีความรักแล้ว แต่กลับถูกปฏิเสธ

ไม่เพียงแต่ถูกปฏิเสธ ยังต้องเผชิญกับการขู่ด้วยความตายซ้ำสองรอบ

หูหยานซืออวี่รู้สึกน้อยใจ

แต่ในฐานะที่เป็นองค์หญิง นางร้องไห้ไม่ได้

อย่างน้อย ไม่สามารถร้องไห้ต่อหน้าคนต้าชิ่งมากมายเช่นนี้

หูหยานซืออวี่แอบหายใจเข้าลึกๆ แล้วเงยหน้าขึ้น ไม่ได้มองไปที่ฉีเทียนเห้า แต่กลับมองไปทางฮ่องเต้ต้าชิ่งซ่งหยุนดาโดยตรง

ก้มคำนับต่อซ่งหยุนดา และพูดว่า"ฮ่องเต้ต้าชิ่งเพคะ ในฐานะที่อ๋องเซ่อเจิ้งปฏิเสธเงื่อนไขของข้า งั้นไม่ทราบว่าท่านสามารถประทานราชโองการอย่างหนึ่งให้ข้าหรือเปล่าเพคะ?"

ซ่งหยุนดาได้ยินเช่นนี้ พูดว่า"เจ้าว่ามา"

ไม่ได้ยอมรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

หูหยานซืออวี่ขมวดคิ้ว นี่ไม่ใช่ผลที่นางอยากได้

แต่ยังไงเขาก็เป็นฮ่องเต้ นางไม่สามารถบังคับให้เขาประทานพระราชโองการให้

ดังนั้น หูหยานซืออวี่พูดว่า"ข้าอยากจะเลือกสามีจากคนที่อยู่ในนี้อีกครั้ง"

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

องค์หญิงคนนี้ยอมแพ้ง่ายๆเช่นนี้หรือ?

เหตุใดนางถึงมีความรู้สึกว่านางจะก่อเรื่อง?

ซ่งฉงปิงเหล่ตาเล็กน้อย สังเกตหูหยานซืออวี่ที่อยู่ข้างล่าง

แต่ถึงแม้เป็นเช่นนี้ เมื่อได้ยินเป้าหมายใหม่ของหูหยานซืออวี่ สีหน้าของซ่งฉงปิงก็แย่ลง

เพราะหูหยานซืออวี่ไม่ได้เลือกคนอื่น คนที่เลือกเป็นซ่งหยุนดานั่นเอง

"ข้ามาแต่งงานผูกสัมพันธ์ไมตรี ก็ต้องเลือกผู้ชายที่ดี เมื่อกี้ข้าไม่กล้าเลือกฮ่องเต้เลยเลือกอ๋องเซ่อเจิ้ง แต่ในเมื่ออ๋องเซ่อเจิ้งไม่มีความคิดต่อข้า งั้นข้าก็คิดจะชิงสักหน่อย ฮ่องเต้โปรดประทานให้ข้าได้สมหวังเพคะ"

หูหยานซืออวี่ถือว่าปฏิบัติตนอย่างต่ำต้อยมาก

นางติดมาแล้ว ถึงแม้อายุของฮ่องเต้พอๆกับเสด็จพ่อของนาง แต่หน้าตายังคงหล่อเหลา แถมในวังหลังมีเพียงฮองเฮาคนเดียวไม่มีพระสนมองค์อื่น

ฮ่องเต้อยู่เหนือทุกคน เป็นพระสนมของนาง ไม่มีอะไรไม่ดีหรอก

ถึงแม้เมื่อกี้ฮ่องเต้เพียงบอกว่า ตัวเองสามารถเลือกได้จากชายหนุ่มที่ยังไม่แต่งงาน แต่ต้าชิ่งปฏิเสธตัวเองครั้งหนึ่งแล้ว คงไม่สามารถปฏิเสธตัวเองอีกครั้งหนึ่ง

นางไม่เชื่อว่า ต้าชิ่งจะไม่ไว้เป่ยอันในสายตาขนาดนี้

แต่คำพูดของหูหยานซืออวี่ ทำให้สถานการณ์เงียบขรึมอีกครั้งหนึ่ง

ทุกคนล้วนอดทนไม่ได้ที่จะมองไปทางฮ่องเต้และฮองเฮา

ถึงแม้ไม่กล้าเงยหน้าเผชิญหน้าโดยตรง แต่ก็แอบดู

จากนั้นทุกคนก็เห็นว่า ฮ่องเต้ของพวกเขาทำหน้าบึ้งตึง ส่วนฮองเฮาก้มหน้าอยู่ ไม่เห็นสีหน้าใดๆ

แต่ทุกคนรู้อยู่ในใจว่า ฮ่องเต้ไม่ใช่คนที่จะแต่งตั้งพระสนมง่ายๆ

แน่นอนว่า ขุนนางหลายๆคนล้วนแอบคิดอยู่ว่า หากฮ่องเต้ยอมแต่งตั้งองค์หญิงเป่ยอันคนนี้ก็ดีนะ

เพราะมีคนที่หนึ่งถึงจะมีคนที่สอง ลูกสาวหรือน้องสาวของพวกเขาถึงจะมีโอกาส

พอคิดอยู่ ก็มีขุนนางยืนออกมา โน้มน้าวใจว่า"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรู้สึกว่าให้องค์หญิงเป่ยอันเข้าวังหลังเป็นข้อเลือกที่ดี ฝ่าบาทโปรดพิจารณาพ่ะย่ะค่ะ"

"กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

"กระหม่อมเห็นด้วยเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ"

ทันใดนั้น ก็มีคนคุกเข่าเต็มเลย

และในบรรดาคนเหล่านี้ บางคนอยากจะให้ลูกสาวหรือน้องสาวที่บ้านแต่งเข้าวังตาม แต่ก็มีคนเพื่อความสันติสุขของทั้งสองประเทศ ไม่อยากจะปฏิเสธครั้งที่สองจนต้องเกิดเหตุขึ้น

เพราะฝ่าบาทของพวกเขา ไม่แต่งตั้งพระสนมใดๆ โปรดปรานแต่ฮองเฮาคนเดียว