แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง นิยาย บท 9

ค่ำคืนนี้ ผ่านไปอย่างยาวนานมาก

จนกระทั่งฟ้าสางเล็กน้อย จางหยวนที่อยู่ในถ้ำก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา

เมื่อเห็นใบหน้าอันเรียวเล็กที่ประณีตสวยงามที่อยู่ตรงหน้า และสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอันอบอุ่นในอ้อมแขน เขาก็รู้สึกว่าตนเองกำลังฝันอยู่ครู่หนึ่ง

แต่ไม่นานจางหยวนก็รู้ว่า ตนเองไม่ได้ฝันไป

เพราะเรือนร่างอันงดงามของสาวสวยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา มันนุ่มนวลอ่อนโยนมากจริง ๆ !

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ในใจว่า...

"ซี๊ด!"

จางหยวนอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

เมื่อคืนนี้ เขาถูกสาวน้อยคนนี้ผลักจริง ๆ !

แม้ว่าตอนนี้ พวกเขาทั้งสองจะกอดกันแบบห่าง ๆ ก็ตาม!

จางหยวนกลืนน้ำลาย ตอนนี้สถานการณ์ร้ายแรงกว่าที่คิดแล้ว!

ทำยังไงดี?

ควรทำยังไง?

แต่ไม่ว่าจะยังไง เขาก็ต้องลุกขึ้นไปสวมเสื้อผ้าก่อน!

จางหยวนผลักหญิงสาวออกไปด้วยความระมัดระวัง

แต่ไม่ว่าเขาจะระมัดระวังมากแค่ไหน

ขณะที่ทั้งสองแยกจากกัน เด็กสาวยังคงร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดเล็กน้อย

ม่านตาของจางหยวนหดลงเล็กน้อย แล้วแอบพูดว่าแย่แล้ว!

ทันใดนั้นเอง หญิงสาวก็ลืมตาขึ้น

เมื่อฉู่เสวี่ยฉีเห็นจางหยวน แล้วเห็นร่างที่เปลือยเปล่าของตนเอง รวมทั้งความยุ่งเหยิงบนพื้น

เธอก็ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก

จางหยวนจึงฉวยโอกาสนี้กระโดดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาแล้วคิดจะวิ่งออกไปข้างนอก

แต่สิ่งที่ทำให้เขางงก็คือ ฉู่เสวี่ยฉีที่อยู่ข้างหลังเขาไม่ได้ร้ัองเอะอะโวยวายอย่างที่เขาจินตนาการเอาไว้

ในทางตรงกันข้าม เธอกลับเรียกจางหยวนด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอย่างเห็นได้ชัด

“นาย ยังไปไม่ได้! สวมเสื้อผ้ารอฉันอยู่ตรงนั้น!”

เมื่อได้ยินดังนี้ จางหยวนก็รู้สึกงุนงง

แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เป็นเรื่องยากที่เขาจะสวมเสื้อผ้าแล้วปฏิเสธในสิ่งที่เกิดขึ้น

พอทั้งสองสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว

เมื่อมองไปที่ฉู่เสวี่ยฉีที่ผมเผ้ารุงรัง สีหน้าซีดเผือด จางหยวนก็อยากจะขอโทษเธอทันที

สีแดงสดใสที่อยู่ไม่ไกลพิสูจน์ให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่า การคาดเดาก่อนหน้านี้ของเขาถูกต้อง

ผู้หญิงคนนี้เป็นผักกาดขาวอ่อนที่ยังไม่เคยถูกหมูแตะต้องจริง ๆ ...

แน่นอนว่า ต้องเป็นก่อนหน้าเมื่อคืนนี้!

จางหยวนขยับริมฝีปาก กำลังจะเอ่ยปากขอโทษ

ในเวลานี้ฉู่เสวี่ยฉีก็หยิบแบ้งค์ห้าร้อยปึกหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าของเธอ แล้วฟาดไปที่บนตัวของจางหยวนอย่างแรง

หลังจากที่ธนบัตรสีม่วงกระแทกไปที่ตัวของจางหยวนแล้ว มันก็กระเด็นขึ้น แล้วลอยว่อนอยู่ในอากาศ

จางหยวนถูกเงินกระแทกจนใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง

ในเวลานี้ สีหน้าของฉู่เสวี่ยฉีดูเย็นชา แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียที่เต็มไปด้วยความรังเกียจว่า:

“เงินจำนวนนี้ เอาไว้อุดปากคุณ! เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ห้ามแพร่งพรายออกไปแม้แต่เพียงคำเดียว!”

จางหยวนเม้มริมฝีปาก เขาไม่เคยคิดที่จะเผยแพร่เรื่องดังกล่าว

ในเวลานี้ ฉู่เสวี่ยฉีเห็นว่าจางหยวนกำลังจะอ้าปากพูด จึงหยุดเขาเอาไว้

“หุบปาก! ฉันไม่อยากได้ยินเสียงสกปรก ๆ ของนาย! พอคนชนบทอย่างพวกคุณอ้าปาก ก็ต้องการแค่เงินไม่ใช่เหรอ?” ฉู่เสวี่ยฉีพูดอย่างเย็นชา

“ฉันมีเงินมากมาย! ถ้าเงินห้าหมื่นบาทไม่พอฉันก็จะให้เงินนายหนึ่งแสนบาท! ขอแค่หุบปากสกปรก ๆ ของนายได้ก็พอแล้ว! จำไว้ว่า เมื่อคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!”

จางหยวนกตะลึงกับคำพูดของฉู่เสวี่ยฉี

วินาทีต่อมา ใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธสุดขีด!

อะไรที่เรียกว่าคนชนบทอ้าปากก็ขอแต่เงิน?

ผู้หญิงคนนี้คิดว่าคนชนบทเป็นยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ทำให้จางหยวนรู้สึกอัปยศอดสูมากยิ่งขึ้นก็คือ พวกเขาสองคนเพิ่งทำสิ่งนั้นไปเมื่อคืนนี้ ในชั่วพริบตาเดียวผู้หญิงคนนี้กลับอยากจะให้เงินเขา

คิดว่าเขาจางหยวนเป็นคนประเภทไหน?

ชายขายบริการในคลับงั้นเหรอ?

สายตาของจางหยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที

ความรู้สึกผิดที่ทำกับเรือนร่างของอีกฝ่าย ก็ได้หายไปด้วย

เขาเม้มริมฝีปาก แล้วกล่าวเยาะเย้ยว่า: "ให้เงินผม? ผมยังอยากจะให้เงินคุณอยู่เลย?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน