ใต้หล้าสยบรัก นิยาย บท 8

กินหมั่นโถวไปแล้วครึ่งลูก เธอรู้สึกว่าเริ่มมีแรงขึ้นมาบ้างเล็กน้อย เธอพยายามลุกขึ้นเอนตัวลงไปพักกับโต๊ะ ใช้ร่างกายท่อนบนพยุงร่าง ไม่มีทางที่จะเทน้ำเองได้ จึงทำได้แค่เอนตัวไปดื่มน้ำที่เหลือเท่านั้น

รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เธอค่อย ๆ ขยับขาทั้งสองขาอย่างช้า ๆ ค่อย ๆ พาตัวเองลงมาจากโต๊ะ แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ จึงล้มลงกับพื้นกระเทือนถึงแผลบอบช้ำที่หลัง

เธอกัดฟันอดทนกับความเจ็บ จากนั้นใช้ศอกทั้งสองคลานหากล่องยาอย่างช้า ๆ ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่เธอจำได้ว่ามียาแก้อักเสบและยาลดไข้อยู่ในนั้น ฉีดยาไม่ได้ เธอก็ทำได้แค่เพิ่มปริมาณยาที่กินเท่านั้น

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เธอเทวิตามินซีกินไปสักนิด เมื่อไม่มีน้ำเลยกินแบบกลืนลงไป รสชาติเปรี้ยวจนเธอแทบอยากเอามือทุบพื้น

กินยาแล้ว เธอนอนขดตัวกับพื้นแล้วหายใจเข้าลึก ๆ ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยได้รับความทุก์ทรมานขนาดนี้มาก่อนเลย ทำให้เธอรู้ตัวว่ายุคนี้กับยุคปัจจุบันที่เธอเคยอยู่มันต่างกัน คนที่มีอำนาจ สามารถลิขิตสั่งให้ใครอยู่หรือใครตายก็ได้

และชีวิตของเธอ อยู่ในกำมือของอ๋องฉู่

เธอจำเป็นต้องปรับตัวให้มีชีวิตรอดในสภาพแวดล้อมเลวร้ายนี้ให้ได้

เพียงแต่ก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นยังไงบ้าง ถึงจะเอาหนองออกจากแผลไปแล้ว แต่ไม่ใช้ยาแบบนี้ ก็ไม่มีทางหายดีแน่

เรือนเล็ก

หลังจากฮั่วเกอเอ๋อร์ดื่มยาแล้วก็ยังมีไข้ขึ้นสูง

แม่นมฉีร้อนรนแทบบ้า พึ่งดีขึ้นแท้ ๆ ทำไมตกดึกถึงกลับมาไข้ขึ้นสูงแบบนี้อีก?

ลวี่หยาเองก็ร้อนรนเช่นกัน “หรือว่า ข้าไปเชิญท่านหมอหลี่มาดีไหมคะ?”

แม่นมฉีมองใบหน้าหลานชายที่หายใจหอบอย่างทุกข์ทรมานจากไข้ที่ขึ้นสูงจนเวียนหัวไปหมด พอคิดถึงหมอหลี่ที่จ่ายยาสองห่อห้าตำลึงเงิน ตอนนี้นางไม่มีเงินแล้ว นางพูดอย่างหมดหวัง “ ไม่มี ไม่มีประโยชน์แล้ว”

เขาพูดจบก็นอนฟุบกับเตียงอ้าปากกว้างหายใจ

แม่นมฉีลุกขึ้นมองฮั่วเกอเอ๋อร์ด้วยความตกใจ “จริงรึ? นางไม่ได้ทำร้ายเจ้า?”

“นางไม่ได้ทำร้ายข้า...” ฮั่วเกอเอ่อร์มองภาพตรงหน้าอย่างเลือนราง เขายื่นมือออกไป “ท่ายย่า ข้าหนาว” ทั้งร่างของเขาที่สั่นสะท้าน อ้าปากหายใจทางปาก ดูเหมือนจะหายใจเข้าแทบไม่ได้แล้ว

“ลวี่หยา เจ้าเฝ้าฮั่วเกอเอ๋อร์ ข้าจะไปเชิญพระชายา” แม่นมฉีหยิบตะเกียงแล้วรีบวิ่งออกไปแล้ว

แม่นมฉีรีบไปถึงตำหนักเฝิงอี๋ ผลักประตูออกแล้วยกตะเกียงส่อง พบ หยวน ชิงหลิง นอนขดกับพื้น นางไม่รู้จะทำหน้ายังไง

บนพื้นข้าวของกระจัดกระจายเต็มไปหมด ตั้งแต่วันนั้นตำหนักเฝิงอี๋ไม่มีใครเข้าไปทำความสะอาดเลย