ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 582

เฉินซ่าคุกเข่าลงช้าๆต่อหน้าโหลชี

โหลชีใจกระตุก

กำลังภายในที่ระเบิดออกมาเมื่อครู่นั้นของผู้ชายคนนี้ทำให้หัวใจคนสั่นไหว นางจะได้รู้เสียที รู้ว่าหลังจากแก้กู่แล้ว ผู้ชายของตนกำลังภายในเพิ่มพูนจนถึงขั้นไหนกัน

แถมภายใต้แรงระเบิดนั่น เขายังปกป้องตน วิทยายุทธ์นี้ทำให้คนตกใจจริงๆ

แต่ตอนนี้ผู้ชายคนนี้กลับคุกเข่าลงต่อหน้าตนอย่างไม่ลังเล ใช้สายตาเป็นกังวลจนแดงเรื่อจ้องมองนาง

พริบตานั้นโหลชีรู้สึกอบอุ่นและอ่อนยวบในใจจนพูดไม่ออก

นางได้เห็นความในใจของผู้ชายคนนี้ที่มีต่อนางอย่างชัดเจน

"ชีชี" เฉินซ่ามองนาง นิ้วมือนางที่ถือถ้วยชาข้างนั้นใช้แรงมากจนข้อนิ้วออกสีขาว เขาย่อมรู้ดีว่า ถ้าไม่มีเหตุผลพิเศษ ต้องไม่มีใครสามารถบีบบังคับให้นางดื่มชาที่มีปัญหาเยี่ยงนี้ลงไปได้แน่ ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อครู่นางบอกไม่ให้เขาแตะต้องนาง "เกิดอะไรขึ้น บอกข้ามา"

"กัดเซาะวิญญาณ์" โหลชีพูดเสียงเรียบ ฟังอารมณ์ไม่ออก แต่สามคำที่นางพูดออกมานี้ ความหมายในแต่ละคำก็ทำให้ทุกคนขนหัวลุก

อันที่จริงในใจโหลชีรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ เพราะนางดันได้สัมผัสกับสิ่งนี้ที่นักพรตเลวเคยพูดถึง "พูดไปก็ง่ายๆ เป็นใยหนอนชนิดหนึ่ง"

คำตอบนี้ดูจะเหนือความคาดหมายของทุกคน

แต่พวกเขารู้ดีว่า มันต้องไม่ง่ายขนาดนั้นแน่

เวลานี้เอง เสียงของหานเสี่ยวซื่อดังขึ้นอีก แฝงเสียงหัวเราะมาดร้ายไว้ด้วย "สู้ให้ข้าอธิบายให้พวกเจ้าฟังแล้วกัน"

ในตอนที่นางกำลังจะพูด ใครก็ไม่รู้ว่า โหลชีมองเฉินซ่าแวบหนึ่ง และส่งกระแสจิตหาเขาอย่างเร็ว ดวงตาดำมืดของเขานั้นเผยแววรังสีอำมหิตออกมาวูบหนึ่ง

"กัดเซาะวิญญาณ์ เป็นใบหนอนพิษแต่โบราณของซีเจียงที่ทุกคนเข้าใจว่าสูญพันธุ์ไปหมดแล้วชนิดหนึ่ง ใยหนอนชนิดนี้จะเล็กเรียวมาก แทบจะมองไม่เห็นเลย แต่ขอเพียงสัมผัสเนื้อของคน ก็จะแนบติดผิวหนัง และเริ่มเติบโตบนผิวหนัง"

คำพูดของหานเสี่ยวซื่อพุ่งทะลวงหัวใจทุกคนราวกับงูพิษเย็นเยียบ ทำให้คนอดสั่นสะท้านไม่ได้

เฉิงสิบหันมองโหลชีอย่างตะลึง "จักรพรรดินี?"

อย่าบอกเขานะว่า นางสัมผัสโดนใยหนอนชนิดนี้แล้ว!

โหลชียิ้มบางๆ หยุนรั่วหวาอึ้งไปนานแล้ว นางหันมองโหลชีควับ ไม่ว่ายังไงก็คิดไม่ออกเลยว่า เหตุใดนางยังนิ่งเฉยไม่ไหวติงเช่นนี้ได้?

เสียงของหานเสี่ยวซื่อยังพูดต่อ "กัดเซาะวิญญาณ์นั่นเมื่อครู่อยู่บนถ้วยชา ทั่วทั้งถ้วยชา ตั้งแต่ถ้วยถึงที่จับ อยู่เต็มไปหมดด้านบนนั้นเลยนะ"

เฉินซ่าได้ยินดังนั้นยื่นมือไปหมายจะจับมือโหลชี โหลชีเบี่ยงตัวออกทันที การกระทำของนางนี้เท่ากับเป็นการบอกทุกคนว่า คำพูดของหานเสี่ยวซื่อไม่ได้พูดผิด

ดวงตาทุกคนแดงเรื่อขึ้นมาทันที ทั้งหวาดกลัวและโกรธแค้นถึงขีดสุด ต่อให้ไม่ได้จะร้องไห้ ดวงตาก็ยังแดงก่ำอยู่ดี

ส่วนในดวงตาของเฉินซ่า ประกายไฟโกรธทะลุฟ้ากำลังเต้นเร่าอย่างบ้าคลั่ง

"ฮะฮะฮะ พวกเจ้าคงไม่รู้ล่ะสิว่าทำไมนางไม่ปล่อยมือ?" หานเสี่ยวซื่อพูดอย่างภูมิใจ "เพราะ ในถ้วยชานั้นมียาถอนพิษของกัดเซาะวิญญาณ์อยู่ นางถือถ้วยชานั้นไว้ กัดเซาะวิญญาณ์ก็จะไม่ขยับ ตอนนี้นางยังปลอดภัยอยู่นะ"

เฉินซ่าสายตาหวั่นไหว

แต่กลับได้ยินหานเสี่ยวซื่อพูดอีกว่า "แต่ว่านางไม่มีทางเร็วกว่ากัดเซาะวิญญาณ์ได้ดอก ขอเพียงนางวางถ้วยชาลง กัดเซาะวิญญาณ์ก็จะมุดเข้านิ้วนางทันที จากนั้นเติบโตอย่างรวดเร็ว จนผิวทั่วร่างนางจะเต็มไปด้วยกัดเซาะวิญญาณ์หนึ่งชั้น แน่นอน ใยหนอนของกัดเซาะวิญญาณ์เรียวเล็กเกินไป ต่อให้ผิวนางมีกัดเซาะวิญญาณ์เคลือบอยู่หนึ่งชั้น ก็มองไม่เห็นดอก ตรงกันข้าม ไท่จื่อตระกูลเฉิน ท่านว่าผิวนางบางละเอียดใช่หรือไม่ แต่ว่าท่านจะกล้าแตะต้องนางไหม? แตะไปนิดหน่อย ท่านก็จะโดนใยหนอนเกาะตัวด้วยนะ"

พอได้ฟังคำอธิบายของนาง ทุกคนพากันสะท้านเยือกในใจ

นี่มันของบ้าอะไร?! โลกนี้มีสิ่งเลวร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร?

"โดนเข้าไปแล้วจะเป็นยังไง?" เฉิงสิบถามขึ้นอย่างร้อนใจ เขามองดูสตรีที่นั่งท่ายกถ้วยชานิ่งๆอยู่บนเก้าอี้ พลางรู้สึกปวดใจจนแทบตายแล้ว จะได้หรือไม่ ให้เขาโดนแทนนางได้หรือไม่?

กัดเซาะวิญญาณ์อะไรนั่นเขาไม่กลัว ให้เขาโดนแทนนางได้หรือไม่?

"ฮิฮิ" หานเสี่ยวซื่อหัวเราะขึ้นมา "ก็ไม่ทำไม อย่างน้อยก็ยังอยู่ได้อีกครึ่งปีนะ ครึ่งปีให้หลังก็จะกลายเป็นศพสวยงามเท่านั้นเอง กัดเซาะวิญญาณ์นี่จะทำให้นางตายไปโดยรักษาสภาพแต่ดั้งเดิมเอาไว้ได้ แถมศพยังไม่เย็นไม่แข็ง มีความอุ่นเหมือนคนเป็นเลยนะ พวกเจ้าอาจไม่รู้ แต่ฉางอี้ของข้ารู้นี่ เทพธิดาคนแรกของซีเจียงก็เคยลองใช้วิธีนี้เพื่อรักษาศพชายที่นางรัก"

กระบี่ในมือโหลวซิ่นกดลงอย่างอดไม่อยู่ คอของซีฉางอี้เกิดรอยเลือดขึ้น มีเลือดไหลตามกระบี่ลงมา

ซีฉางอี้ยิ้มเศร้า "เสี่ยวซื่อ ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้วว่า การที่เจ้าอยู่ในวังซีเจียงนานชนาดนั้น เพื่อกัดเซาะวิญญาณ์นี่กระมัง?"

เขาขยับริมฝีปากเล็กน้อย โหลชีส่ายหัวเล็กน้อย

"จริงสิ ยังไงซะของนี้ก็สามารถยับยั้งนะ ขอเพียงเจ้าหาบุรุษที่มีกำลังภายในล้ำลึกมามีสัมพันธ์ด้วยทุกวันก็พอแล้ว ฮะฮะฮะ จะว่าไป บุรุษผู้นั้นที่ข้าจัดเตรียมไว้ให้หยุนรั่วหวา คืนนี้ยกให้เจ้าเลยแล้วกัน ในเมื่อเจ้ารู้จักกัดเซาะวิญญาณ์ ดูท่าคงจะรู้เช่นกันว่า ไม่ใช่บุรุษธรรมดาที่จะสามารถช่วยเจ้ายับยั้งสิ่งนี้กระมัง?"

ทุกคนได้ยินดังนั้น ใบหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธแค้น ทั้งปวดใจ

"ใครเป็นตัวโชคร้ายที่เจ้าหามาได้?" น้ำเสียงโหลชีกลับเรียบเฉย ฟังไม่ออกถึงอารมณ์โกรธ "นี่เป็นเรื่องหวามไหวที่มีสัมพันธ์คืนเดียวก็ต้องสูญเสียตบะทั้งหมดไป ใครโชคร้ายเพียงนี้กัน?"

และเพราะอย่างนี้ หานเสี่ยวซื่อเลยมั่นใจว่า ต่อให้โหลชีดื่มชาถ้วยนั้น ก็ไม่มีทางไปหาเฉินซ่า นอกเสียจากว่านางจะอยากให้เขาสูญเสียตบะทั้งหมดไป กลายเป็นผู้อ่อนแอที่ขี้โรค

แต่ถ้านางหาบุรุษอื่น ด้วยความเย่อหยิ่งของเฉินซ่า ความรักของสองสามีภรรยาคู่นี้ต้องถึงคราวแตกหักแน่?

นางไม่อยากให้โหลชีมีความสุข

"คนผู้นี้เป็นคนรู้จักของเจ้าเช่นกัน ดูท่าคงจะสนิทสนมกับเจ้าพอดูกระมัง? เขารอเจ้าอยู่ในห้องเก็บฟืนของเรือนด้านหลังน่ะ จะไปดูหน่อยหรือไม่?"

หานเสี่ยวซื่อเห็นโหลชียังถือถ้วยชานั้นไว้ แค่นเสียงเย็นในใจ นางไม่กังวลเลยสักนิดว่าโหลชีจะไม่ดื่ม ดื่มลงไปอย่างน้อยนางก็จะยังมีชีวิตอยู่ และยังสามารถพ่นกัดเซาะวิญญาณ์ได้ ร้ายกาจยิ่งนะแบบนั้น ขอเพียงขึ้นเตียงกับชายที่มีกำลังภายในเข้มแข็งมากหน่อยก็ได้แล้ว ไม่ต้องตายด้วย หากไม่ดื่ม จะต้องตายในครึ่งปี และในครึ่งปีนี้ หากผู้ใดแตะต้องนาง ผู้นั้นก็ตาย

สองอย่างเปรียบเทียบกันแล้ว นางเชื่อว่าโหลชีจะเลือกดื่มชาลงไป ตายอย่างมีเกียรติไม่สู้มีชีวิตอยู่

โหลชีถือถ้วยชาพลางยืนขึ้น "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะไปดูคุณชายที่เจ้าเตรียมไว้เสียสละตบะเพื่อข้าสักหน่อยแล้วกัน"

เฉินซ่าเดินตามนาง ยามจะออกประตูออกคำสั่งว่า "ใครก็ห้ามตามมา"

ในคำพูดราบเรียบนั่นฟังออกถึงแววอาฆาตอำมหิตได้ไม่ยาก

หยุนรั่วหวามองไปยังร่างสูงใหญ่ที่เดินเคียงข้างโหลชี ไม่รู้ทำไม ในใจยิ่งอิจฉาขึ้นมามากขึ้น นางรู้สึกกลายๆว่า ชายผู้นี้ต้องไม่มีทางยอมละทิ้งโหลชีง่ายๆแน่

และนางยังรู้สึกว่า ชายผู้ที่แผ่ซ่านความโกรธทะลุฟ้านี้ออกมา ช่างน่าหลงใหลอย่างที่สุด หลังจากนั้นความโกรธทะลุฟ้าที่เฉินซ่าระเบิดออกมายิ่งทำให้ในใจนางมิอาจยอมรับบุรุษอื่นได้อีกเลย

สายตาหยุนรั่วหวาส่อประกายลึกลับบอกไม่ถูก พลันพูดเสียงต่ำกับเฉิงสิบที่ยืนข้างๆ "ข้ามีของสิ่งหนึ่งช่วยพวกเจ้าได้"