ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 640

เอ้อร์หลิงผลักประตูออก แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาบางเบา สาดอยู่บนใบหน้าของนาง ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำให้นางมีรู้สึกว่ามันหอมหวาน

แสงแดดสามารถใช้คำว่าหอมหวานมาพรรณนาได้ไหม?

เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ แต่นางดันมีความรู้สึกเช่นนี้

ลานสี่เหลี่ยมแห่งนี้ นาง ชิวชิ้นเซียน อิ้นเหยาเฟิง เสี่ยวโฉว เป็นลานสวนตัวของทั้งสี่คนในตำหนักสอง

เรือนด้านข้างของชิวชิ้นเซียนอยู่ตรงข้ามของนาง มีลานกั้นอยู่ลานหนึ่ง ในลานปลูกดอกไม้และยาสมุนไพรที่มีสรรพคุณช่วยให้จิตใจสงบนิ่ง ยาสมุนไพรนั่นอิ้นเหยาเฟิงเป็นคนปลูก เพราะทุกคืนชิวชิ้นเซียนจำเป็นต้องดื่มชาสมุนไพรที่เด็ดลงมาแช่น้ำโดยตรงแบบนี้ หลังจากที่อิ้นเหยาเฟิงถามจักรพรรดินีแล้ว ก็ปลูกเอาไว้เต็มลาน

พวกเขากลับมาที่ต้าเซิ่งจากแผ่นดินใหญ่หลงหยินครึ่งเดือนกว่าแล้ว

คนที่ได้รับบาดเจ็บในตอนนั้นเกือบจะหายดีกันหมดแล้ว มีเพียงชิ้นเซียนที่จำเป็นต้องใช้เวลาในการรักษาและพักฟื้นเป็นเวลานาน เนื่องจากแผลเผาไหม้รุนแรงเกินไป

เอ้อร์หลิงรู้สึกว่าชิวชิ้นเซียนเข้มแข็งมากจริงๆ นางไม่เคยเห็นนางร้องไห้หรือร้องว่าเจ็บมาก่อนเลย ถ้าหากเป็นนาง นางคงจะทนไม่ได้

นางกำลังเตรียมจะไปดูว่าเมื่อคืนชิวชิ้นเซียนนอนหลับดีหรือไม่ เวลานี้ก็ควรจะเข็นนางออกมารับแสงแดดยามเช้า และใส่ยาให้นางแล้ว

แต่ว่านางยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกไป เงาร่างสูงใหญ่ก็เข้ามาในสายตา นางเห็นคนคนนั้นไม่แม้แต่จะเคาะประตู ก็ผลักประตูแวบเข้าไปในเรือนด้านข้างของชิวชิ้นเซียนเช่นนั้นเลย

"นี่......อุบ......"

เอ้อร์หลิงกำลังจะร้องออกมาก็ถูกคนปิดปากเอาไว้จากด้านหลังแล้ว

นางตกตะลึงขึ้นมา กำลังจะใช้ข้อศอกพุ่งชนไปด้านหลัง ข้อศอกกลับถูกคนที่อยู่ด้านหลังต้านเอาไว้ทันทีราวกับรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า

ฝ่ามือของเขาอบอุ่นมาก

"ดูท่า มีเวลาว่างต้องสอนวรยุทธให้เจ้าหน่อยถึงจะได้ อ่อนแอเกินไปแล้ว"

ใต้เท้าองครักษ์อวิ๋น!

เอ้อร์หลิงเบิกตากว้าง

อวิ๋นปล่อยนาง ถอยหลังออกมาก้าวหนึ่ง "แม่นางเอ้อร์หลิง อวิ๋นเสียมารยาทแล้ว"

เอ้อร์หลิงรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย ข้อศอกบนริมฝีปาก ยังมีความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาที่หลงเหลืออยู่ ชั่วขณะหนึ่งนางก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี ชั่วครู่หนึ่งถึงได้กล่าวเสียงเบาขึ้นมา: "เช้าขนาดนี้ใต้เท้าองครักษ์อิงเข้าไปในห้องของแม่นางชิว ทำไมกัน?"

และเมื่อครู่นี้ทำไมเขาถึงไม่ให้นางร้องออกมา?

อวิ๋นมองดูใบหน้าที่แดงก่ำของนาง หยุดไปครู่หนึ่งถึงกล่าวว่า: "อิงมีคำพูดจะคุยกับแม่นางชิว"

"คำพูดอะไร?" หลังจากที่เอ้อร์หลิงถามคำนี้ออกมา ถึงได้ปิดปากเอาไว้กะทันหันอย่างรู้สึกตัวภายหลัง เงยหน้าขึ้นมามองดูเขา และกะพริบตา

ไม่ได้มีความหมายอย่างที่นางคิดใช่ไหม? ใต้เท้าองครักษ์อิงจะ......สารภาพรักกับชิวชิ้นเซียนแล้ว? ? ?

"ความหมายอย่างที่เจ้าคิดนั่นแหละ"

เอ้อร์หลิงยังคงกะพริบตา มีหมายความอย่างนั้นจริงๆหรือ? "เช่นนั้นใต้เท้าองครักษ์อวิ๋นตามมาเช้าขนาดนี้คือ......"

"อิงเข้าไปในห้องของแม่นางชิว เพื่อจะพูดความในใจกับแม่นางชิว ส่วนข้า......" อวิ๋นมองไปที่เอ้อร์หลิงอย่างแน่วแน่ มองจนนางรู้สึกใจสั่นเล็กน้อย ถึงได้กล่าวต่อไปว่า: "ที่ข้าต้องการจะเข้าคือห้องของแม่นางเอ้อร์หลิง"

นี่ คำพูดนี้......

เช้าวันนี้ หัวใจของเอ้อร์หลิงสับสนวุ่นวายแล้ว วุ่นวายได้อย่างหวานมาก

นางไม่รู้ว่าตัวเองตอบองครักษ์อวิ๋นไปอย่างไร

คนที่ไม่รู้ว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเหมือนกันยังมีอีกสองคน

บนกำแพงลานอีกด้านหนึ่ง สามคนหนึ่งจิ้งจอกนั่งอยู่บนกำแพง

อิ้นเหยาเฟิงยื่นนิ้วชี้ออกมา จิ้มไปที่เอวของโหลวซิ่นเบาๆ ใช้สายตาเหลือบมองเฉิงสิบครู่หนึ่ง

ดังนั้นโหลวซิ่นจึงกระแอมไปออกมาเบาๆ กล่าวว่า: "เฮ้ เพื่อน ดูสิ ข้าบอกให้เจ้ามาเช้าหน่อยเจ้าไม่ฟัง ตอนนี้ให้องครักษ์อิงชิงตัดหน้าไปแล้วใช่ไหม? ความจริง ในฐานะที่เป็นพี่น้อง ข้าเป็นกำลังใจให้เจ้าแข่งกับใต้เท้าองครักษ์อิงอย่างยุติธรรม หากไม่ได้จริงๆ ก็บอกจักรพรรดินี จักรพรรดินีต้องยืนอยู่ข้างเจ้าแน่นอน......"

เฉิงสิบนิ่งเงียบไป เวลานี้ถึงได้ขัดจังหวะการพูดของเขา: "ข้ารับปากเจ้าว่าจะตามใต้เท้าองครักษ์อิงเข้ามา ไม่ได้คิดจะมาแย่งอะไรกับเขา"

"อะไรนะ? หรือว่าเจ้าอยากจะยอมแพ้จริงๆ?"

อิ้นเหยาเฟิงทนไม่ไหวดึงเขาขึ้นมา โหลวซิ่นไม่ทันได้ระวัง ถูกนางดึงจนตกลงไปจากกำแพง

"วูวู" จิ้งจอกม่วงเพื่อนร่วมชั้นวู๊วูปิดตาเอาไว้ด้วยอุ้งเท้า ไม่มีหน้ามองแล้ว

อิ้นเหยาเฟิงไม่สนใจเขา อะไรที่เรียกว่าบอกจักรพรรดินี? เรื่องของความรักยังสามารถผ่านการข่มขู่ของจักรพรรดินี้ได้หรือ? เกินไปแล้วจริงๆ

นางเข้าไปใกล้ทางด้านเฉิงสิบ โหลวซิ่นรีบร้องเสียงเบาตรงใต้กำแพงทันที: "พอได้แล้วนะ ระยะห่างนี้นี่แหละ อย่าเข้าไปใกล้อีก เข้าไปใกล้อีกข้าจะหึงหวงแล้วนะ ข้าจะคิดมากแล้วนะ......"

"วู๊วู ไป"

"วู" วู๊วูกระโดดลงไป นั่งลงไปบนหน้าของโหลวซิ่นเต็มตูดทันที

อิ้นเหยาเฟิงมองดูครู่หนึ่ง เกือบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ รีบถามเฉิงสิบทันที "ท่านอย่าสนใจสิ่งที่โหลวซิ่นพูด ท่านพูดมาก่อน ตกลงแล้วท่านมีความรู้สึกอะไรกับชิวชิ้นเซียนหรือไม่?"

"บางที อาจจะเคยมีอยู่เล็กน้อย แต่ข้ารู้ว่า นั่นมันยังไม่เพียงพอ" เฉิงสิบกล่าวออกมาเสียงเบา ไม่เพียงพอ ไม่เพียงพออะไร ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาคิดอยากจะแต่งงานกับนาง ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขามีความเชื่อมั่นว่าจะอยู่กับนาง แล้วให้กำเนิดลูกชายอบรมลูกสาวได้

และในตอนที่โหลวซิ่นพบว่าองครักษ์อิงมาทางนี้ แล้วให้เขาตามมา เหตุผลที่เขารับปาก ก็แค่อยากจะมาดูว่าองครักษ์อิงจะพูดกับชิวชิ้นเซียนให้ชัดเจนจริงหรือไม่เท่านั้น ถ้าหากว่าใช่ ก็ดูการแสดงออกทางสีหน้าที่เขาแสดงออกมา ชิวชิ้นเซียนมีพึ่งพิง เขาก็วางใจแล้ว

พูดกันจนถึงแก่น เขาก็ไม่อยากให้ผู้หญิงดีๆคนหนึ่งต้องมาเสียเวลา

ไม่นานเท่าไหร่ อิงก็ยกเก้าอี้ออกมาตัวหนึ่งก่อน จากนั้นก็เดินเข้าไปอีกครั้ง อุ้มชิวชิ้นเซียนออกมา หัวของชิวชิ้นเซียนพิงอยู่บนไหล่ของเขาเบาๆ ดูเหมือนนกน้อยที่เกาะคลอเคลียออดอ้อนอยู่บนไหล่

"ผู้ชม" ทุกคนต่างก็เข้าใจแล้ว

ซวนหยวนจ้านหัวเราะฮ่าๆขึ้นมา "ฉงโจวเอ้ย ถ้าหากว่าข้าบอกว่ามาชมวิวที่นี่ รู้สึกดีที่สุด เจ้าจะเชื่อหรือไม่?"

"อ่ะหะ ถ้าหากท่านลุงไม่ได้แบกสัมภาระใบใหญ่ขนาดนี้เอาไว้บนไหล่ ไม่แน่ว่าหลานอาจจะเชื่อจริงๆ"

ซวนหยวนฉงโจวมองดูสัมภาระใบใหญ่ที่อยู่บนไหล่ของเขาครู่หนึ่ง ก็กล่าวต่อไปอีกว่า: "ได้ยินมาว่าช่วงนี้ท่านลุงกับท่านป้ารวบรวมของดีประเภทต่างๆอยู่ตลอด บอกว่าจะหาเวลาส่งไปให้เสี่ยวชีที่แผ่นดินใหญ่ซื่อฟาง ไม่รู้ว่าใช่ของพวกนี้ไหม?"

"เหลวไหล เป็นไปได้อย่างไร? ตอนนี้ราชวงศ์ซวนหยวนภารกิจชาติบ้านเมืองหนักอึ้ง ข้ากำลังช่วยฮ่วนเทียนจัดการภารกิจบ้านเมือง ไหนเลยจะสามารถปลีกตัวไปแผ่นดินใหญ่ซื่อฟางที่อยู่ห่างไกลออกไปได้? เสี่ยวชีมีเฉินซ่าเจ้าหนูน้อยนั่นดูแลอยู่ เราวางใจกันมาก" ซวนหยวนจ้านโบกมือ

ซวนหยวนฉงโจวอ้อออกมาอีกคำหนึ่ง "แต่ว่าฮ่องเต้องค์ใหม่น้องชายของข้า ซวนหยวนฮ่วนเทียนท่านนั้น ทำไมถึงหายไปแล้วล่ะ?"

"หายไปแล้ว?" ซวนหยวนจ้านตะโกนเสียงดังขึ้นมาคำหนึ่ง "เชี่ยเอ้ย! เจ้าเด็กเวรคนนี้นี่ เมื่อคืนคุยกันอย่างดีแล้วว่าใครสู้ชนะก็ให้ใครไป เขาพ่ายแพ้ให้กับข้าแล้วแท้ๆ!"

หืม นี่ถือว่าเป็นการหลุดปากพูดออกมาหรือเปล่านะ?

ด้วยความเจ้าเล่ห์ของซวนหยวนฉงโจวเจ้าเด็กเวรนั่น มีความเป็นไปได้ที่จะรักษาคำพูดขนาดนั้นเลยหรือ?

และในขณะที่ซวนหยวนฉงโจวบ่นออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ ซวนหยวนจ้างก็ส่งสัญญานมือไปทางหนึ่ง จู่ๆก็มีควันสีขาวปกคลุมมาทางซวนหยวนฉงโจวกะทันหัน

"นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!"

ปฏิกิริยาของซวนหยวนฉงโจวรวดเร็วมากแล้ว แต่ว่าเขากลับไม่รู้ว่า คนที่ลงมือคือซวนหยวนคง!

ลอบโจมตีสำเร็จ ซวนหยวนคงกระโดดลงมาจากบนต้นไม้ใหญ่ที่ยื่นออกมาจากบนกำแพงด้านหนึ่ง เดินล้อมรอบซวนหยวนฉงโจวรอบหนึ่ง พยักหน้าพร้อมจิ๊ปากและกล่าวว่า: "ไม่เลว รูปร่างของฉงโจวกับเทียนเทียนคล้ายกัน เหมาะสมมากที่สุดแล้ว" พูดไปก็หยิบถุงออกมาใบหนึ่ง ทาๆถูๆบนใบหน้าของเขาขึ้นมา

ร่างกายของซวนหยวนฉงโจวไม่สามารถขยับได้ เหลือเพียงลูกตาเท่านั้นที่สามารถขยับหมุนไปมาได้ เขาขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน "พวกท่านจะทำอะไรกันแน่?"

ซวนหยวนจ้านกระโดดลงมาจากบนกำแพง หัวเราะฮ่าๆแล้วกล่าวว่า: "พูดตามความจริงกับเจ้าแล้วกัน เรื่องเทียนเทียนเจ้าเด็กเวรนั่นแอบหนีไปเรารู้ก่อนพวกเจ้าก้าวหนึ่งแล้ว นี่ก็เพราะว่าไม่มีทางเลือกไม่ใช่หรือ? ได้แต่หาคนคนหนึ่งมานั่งบัลลังก์แทนเขาก่อน ประเทศชาติไม่สามารถปราศจากพระราชาแม้วันเดียวนี่นา"

ซวนหยวนฉงโจวเกือบจะกระอักเลือดออกมา: "พระราชาก็ไม่สามารถทำเหมือนเด็กเล่นขายของเช่นนี้ได้!"

"เด็กเล่นขายของที่ไหนกัน? ข้าจะปลอมตัวให้เจ้าเหมือนกับเทียนเทียนอย่างกับแกะ แม้แต่แม่เจ้าก็จำไม่ได้เลย!"

พูดขึ้นมาแล้ว มารดาของซวนหยวนฉงโจว องค์หญิงเฉินเซียงอาการก็เพิ่งถือว่าดีขึ้นอย่างสมบูรณ์เมื่อไม่นานมานี้ ก่อนหน้านี้ถึงแม้ว่าจะช่วยกลับมาได้แล้ว แต่เพราะว่าจิตใจและสติปัญญาถูกทำลายไปมาก จำเป็นต้องพักฟื้นให้ดี และก็ต้องดูรายละเอียดสถานการณ์ของการฟื้นฟูแล้วจัดยาขึ้นมาใหม่ทุกวัน ดังนั้นซวนหยวนคงที่เดิมทีจะติดตามโหลชีไปที่แผ่นดินใหญ่ซื่อฟางก็ไม่สามารถไปได้ จึงได้แต่ติดตามอาการอยู่ที่นี่

ตอนนี้คนก็หายดีแล้ว เขาย่อมต้องติดตามไปอยู่แล้ว

"เอาล่ะ มา พี่ใหญ่ ดูสิ เหมือนลูกชายท่านมากใช่ไหม?" ซวนหยวนคงปรบมือ เรียกซวนหยวนจ้านให้เข้ามาตรวจสอบผลงาน

"อืม ไม่เลว เหมือน"

"ตกลง โยนเขาเข้าไปในตำหนักบรรทมของเทียนเทียนเลย!"

ซวนหยวนฉงโฉวถูกแบกเอาไว้แล้วโยนเข้าไปในตำหนักบรรทมของโหลฮ่วนเทียน ในใจโศกเศร้าและโกรธเคืองจนจะด่าฟ้าอยู่แล้ว

ไอ้สารเลวพวกนี้นี่! ทั้งคนแก่ทั้งคนหนุ่มล้วนเจ้าเล่ห์อย่างกับจิ้งจอกทั้งนั้น! นี่ไม่ใช่การรังแกคนซื่อหรอกหรือ? ผู้ใหญ่ผู้น้อยพวกนี้เจ้าเล่ห์ดั่งจิ้งจอกไปหมด ทิ้งพวกเขาบ้านสองทั้งครอบครัวเอาไว้นี่นา!