บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 325

เจ้าลัทธิของเผ่าหงส์นั้นอายุหลายพันปีแล้ว

เขาถามด้วยความใจจดใจจ่อ หยุดมานานหลายร้อยปีแล้วเลยหรือ

องค์หญิงหงส์เป็นลูกสาวที่เขาพึ่งรับมาเมื่อปลายปีที่แล้ว เขารักนางมากราวกับของล้ำค่า พูดได้ว่าจะวางไว้บนมือก็กลัวจะหล่น จะอมไว้ในปากก็กลัวละลาย

นั้นเป็นสาเหตุที่คนอื่นๆ ต่างเรียกว่านางว่าองค์หญิงหงส์ ช่างเป็นนกน้อยในกรงทองอย่างแท้จริง แม้แต่ความโชคดีขององค์หญิงราชวงศ์ก็ยังไม่เท่ากับความโชคดีของนางเลย

แต่จริงๆแล้ว ก่อนที่จะมีองค์หญิงหงส์นั้น เจ้าลัทธิเคยมีลูกมาก่อนแล้วหนึ่งคน แต่เสียชีวิตไปอย่างไม่คาดคิดมาก่อน

ตอนนี้องค์หญิงหงส์ก็คือคนในตระกูลที่ยิ่งใหญ่ของที่นี่แล้ว สายเลือดสายตรงเพียงผู้เดียว คนที่ในตัวมีสายเลือดที่แท้จริงของหงส์

หลายปีมานี้เจ้าลัทธิบำเพ็ญตนจนถึงจุดเปลี่ยนแล้ว ถ้าจะบำเพ็ญต่อก็คงไม่มีประโยชน์อะไร เลยอยากจะอยู่บ้านเลี้ยงหลานอย่างมีความสุขดีกว่า แต่ลูกสาวของนางกลับไม่ยอมแต่งงาน ดังนั้นเขาเลยใช้วิธีการบังคับข่มขู่ ให้นางยอมรับหมั้นไปก่อนนั้นเอง

รอจนงานหมั้นเสร็จสิ้นลง ขั้นต่อไปก็คือการตกกะไดพลอยโจรแล้วล่ะ

ทำให้นางไม่สามารถปฏิเสธได้

“งั้นข้ากับพี่สาวก็เป็นลูกของนางจริงๆ ใช่ไหม พี่เขย”

พอได้หังโม่เสิ่นยวนบรรยาย เย่ยู่หยางเลยพูดขึ้น

ในร่างกายของเขากับพี่สาวมีเลือดที่แท้จริงของหงส์อยู่ มีเพียงสายเลือดโดยตรงเท่านั้น ถึงจะสืบทอดเลือดหงส์ที่แท้จริงต่อไปได้

โม่เสิ่นยวนพยักหน้า “อืม แน่ชัดแล้วล่ะ”

ก้อนหินในใจของเย่ยู่หยาง ในที่สุดก็หล่นลงพื้น

ท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่ และตอนนี้เขากับท่านแม่อยู่ในสถานที่เดียวกันด้วย

“เจ้าบ้านป๋ายหลี่ คนนั้น ตกลงเขาเป็นคนยังไงกันแน่?”

เขาตามต่อว่า

“เขาเป็นคนรักของท่านแม่เจ้ามาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก” โม่เสิ่นยวนกล่าว

“เผ่าตระกูลป๋ายหลี่เป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในเซียนเหอรองจากเผ่าหงส์ ตอนนี้เจ้าบ้านป๋ายหลี่ มีชื่อว่าป๋ายหลี่ฮุย พึ่งจะรับตำแหน่งนี้ได้ไม่นาน ตอนวัยเด็กความสัมพันธ์ระหว่างป๋ายหลี่ฮุยกับท่านแม่ของเจ้าเป็นไปด้วยดี เป็นเพื่อนเล่นที่ดีต่อกัน เขาหลงรักท่านแม่เจ้ามาโดยตลอด รอนางมานานหลายปี ในสายตาของคนเผ่าหงส์ เขามีใจรักมั่น แม้แต่ท่านปู่ของเจ้า ก็ยังรู้สึกพอใจมากเลย”

ท่านปู่....

คำคำนี้ ทำให้เย่ยู่หยางรู้สึกเหมือนแปลกหน้า

แต่เจ้าลัทธิของเผ่าหงส์ ก็คือท่านปู่ของเขาและพี่สาวนั้นเอง ล้วนแต่มีความสัมพันธ์กับพวกเขาทางสายเลือด

เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “แม้แต่ท่านปู่ยังพอใจในตัวเขา เห็นได้ชัดว่าเขาดีต่อท่านแม่ของเขาจริงๆ พี่เขย มีที่อยู่ของท่านพ่อไหม?”

โม่เสิ่นยวนส่ายหน้า “ข้าค้นวิญญาณของผู้ดูแลน้อย เขาอยู่ที่เผ่าหงส์มานานหลายปีแล้ว ความทรงจำของเขา กลับไม่เจอผู้ชายที่มาตามหาท่านแม่เขาเลย”

“มันแปลกเกินไปนะ ถ้าท่านพ่อข้ามาที่แผ่นดินหลิงเซียวแล้ว ทำไมจะไม่ไปตามหาท่านแม่หล่ะ?”

“อ่อ ที่แปลกยิ่งกว่านี้ก็คือ พวกเขาไม่มีใครรู้เลยว่าท่านแม่ของเจ้าเคยแต่งงานและมีลูกมาก่อนแล้ว ข้าว่าแม้แต่ท่านปู่เจ้าก็ไม่รู้เรื่องนี้แน่นอน ไม่งั้นเขาคงไม่รีบร้อนให้ท่านแม่เจ้าแต่งงานอยุ่แบบนี้”

โม่เสิ่นยวนกล่าว

แสดงว่าคนของเผ่าหงส์ก็ไม่มีใครรู้เลยว่า คนที่ขุดรากทิพย์ของน้องซิงไปคือใคร!

ขาดเบาะแสอีกแล้ว

เขาไม่มีความจำเป็นต้องตามเผ่าหงส์เข้าไปอีกแล้ว

มันทำให้เขากลุ้มใจมาก

เขาสูดหายใจลึกๆ และพูดว่า “น้องซิงปล่อยให้พวกเรามีเวลามากขึ้น เรื่องเร่งด่วนตอนนี้คือ หาท่านพ่อของเจ้าก่อน เขาไม่เคยมาตามหาท่านแม่ของเจ้ามาก่อน สิ่งที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดก็คือ เขาโดนคนลอบกัด”

“อะไรนะ!”

เย่ยู่หยางรีบลุกขึ้นยืน

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เขยถึงได้พูดแบบนี้

“มีคนขุดรากทิพย์ของพี่สาวเจ้าไป แถมยังลงคำสาปอันชั่วร้ายกับนางด้วย แสดงให้เห็นว่าแผ่นดินใหญ่นี้ ต้องมีคนรู้ว่าองค์หญิงหงส์เคยแต่งงานมีลูกมาก่อนแล้ว แต่ข้อมูลนี้แม้แต่ท่านปู่เจ้าก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ งั้นคนคนนั้นต้องเป็นคนที่ท่านแม่เจ้าเชื่อใจมากแน่ๆ”

แจกันนั้นบินมุ่งไปทางเย่จายซิง และมันก็เทลมหายใจลงบนร่างของนาง หยดน้ำผึ้งหยดนั้นก็ร่วงลงไปบนริมฝีปากของนาง

นางอ้าปากและเลียน้ำหวานดอกไม้หยดนั้นเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว นางพลิกตัว และกำลังหลับใหลอย่างสบายใจ

ไม่นาน แจกันนั้นก็บินกลับไปที่โต๊ะเหมือนกัน แสงที่สว่างอยู่ก็ดับลง และก็ลายเป็นแจกันดอกไม้ธรรมดาที่ไร้แสงเหมือนเมื่อตอนกลางวันที่ผ่านมา

วันรุ่งขึ้นนางฟื้นขึ้นมา เย่จายซิงรู้สึกมีชีวิตชีวาเป็นร้อยเท่า ดวงตาสีดำคู่นั้นเปล่งปลั่งเป็นประกาย

“ฮ่ะ?ทำไมข้าขาวแบบนี้ล่ะ?”

เย่จายซิงยื่นมือออก ก็เห็นผิวของตัวเองกลายเป็นสีขาวไปแล้ว ขาวจนมองเห็นเส้นเลือด ส่วนเล็บก็กลายเป็นสีชมพู

เส้นผมเนียนเรียบสีดำเข้ม

นางทำตัวไม่ถูก เมื่อวานตอนนางส่องกระจก นางรู้สึกว่านางก็ขาวมากแล้วนะ แต่ตอนนี้ทำไมยิ่งขาวมากไปกว่าเดิมเสียอีก

ยังดีที่ไม่ได้ขาวเหมือนศพ แต่มันเป็นสีขาวอมชมพู ทำให้นางดูดีขึ้นกว่าเดิมมาก

“ไม่สิ ไม่ใช่แค่ความขาวที่เปลี่ยนไป เลือดลมของข้าก็ดูเหมือนจะขยายมากขึ้นกว่าเดิมด้วย!”

นางสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายของตน

ถ้าเมื่อก่อนตอนเธอบำเพ็ญตนเส้นเหลือดหลักของนางหนาครึ่งนิ้ว ตอนนี้มันคงขยายขึ้นเป็นหนึ่งนิ้วแล้วล่ะ

หลอดเลือดกับจุดตันเถียนเป็นที่เก็บสะสมพลังวิญญาณและเป็นที่ส่งผ่านกำลังยุทธ์ หลอดเลือดยิ่งใหญ่เท่าไรก็จะยิ่งสะสมพลังวิญญาณได้มากขึ้นเท่านั้น

“มันเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ได้ยังไง?”

ในขณะที่นางกำลังดีใจอยู่นั้น ก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ

คำสาปในร่างของนางโดนควบคุมมาโดยตลอด แล้วทำไมตอนนี้ หลอดเลือดของนางถึงได้เปลี่ยนแปลงได้หล่ะ?

“พี่เย่ เจ้าตื่นหรือยัง? เมื่อคืนนี้ที่สวนผักของพวกเรามีดอกไม้สีทองเติบโตขึ้นเต็มเลย หัวหน้าให้ข้าพาเจ้าไปดู!”

ด้านนอกมีเสียงอันตื่นเต้นของซินเสียนดังเข้ามา